Όπως αρκετοί από εσάς ξέρετε εδώ και 1,5 χρόνο έχω μια γάτα. Θηλυκού φύλου φυσικά, φρεσκο στειρωμένη λίγους μήνες πριν.
Η γάτα μου λοιπόν πέρα του ότι θέλει να τρώει συνέχεια, το βασικό της πρόβλημα είναι ότι από μικρή, είναι αρκετά φοβιτσιάρα και δεν την παλεύει με τις επισκέψεις στο σπίτι. Εάν δει άνθρωπο που δεν τον ξέρει, θα κρυφτεί και θα είναι στην πίεση μέχρι το "πεδίο" να είναι ελεύθερο.
Παρατήρησα όμως πως μόνο με μια φίλη μου είναι πολύ άνετη και φιλική, σε σημείο να κάτσει στην αγκαλιά της με τις ώρες. Το συζήτησα λοιπόν πρόσφατα με αυτήν την φίλη μου, η οποία προσπαθώντας να δικαιολογήσει την συμπεριφορά της γάτας, μου άνοιξε τα μάτια με κάτι τρομερά πετυχημένο και προφανώς αληθές:
"Λογικό είναι να είναι σε εμένα έτσι η γάτα. Εγώ βλέπεις όταν έρχομαι σπίτι σου δεν σε μπαλαμουτιάζω, σαν όλες τις άλλες που μαζεύεις..."
Κυρίες κύριοι, η γάτα μου.
Η (ζηλιάρα τελικά) Έλα.
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment