Πολλάκις έχω γράψει πως ντρέπομαι που ανήκω στο ανθρώπινο είδος και ειλικρινά το εννοώ χωρίς κανέναν ενδοιασμό στα λεγόμενά μου.
Οι άνθρωποι είναι μπάσταρδοι, με μπάσταρδο περίβλημα, και μπάσταρδη γέμιση, πασπαλισμένοι με ζάχαρη άχνη που είναι εκεί μόνο για να σε προσελκύσει. Θα σε χρησιμοποιήσουν, θα σε εκμεταλλευτούν ψυχικά και σωματικά με κάθε ευκαιρία, θα πατήσουν πάνω σου λες και είσαι χαλάκι της εισόδου στο όνομα των θέλω, των αναγκών και των απαιτήσεών τους τους χωρίς καν να ρωτήσουν το όνομά σου. Χωρίς να κοιτάξουν το προσωπικό σου "διαβατήριο" να δουν ρε αδερφέ, από που είσαι, τι εισιτήρια έχεις κόψει και τι ουλές σου έχουν αφήσει αυτά ταξίδια.
Ανούσιες ερωτήσεις και ψιλά γράμματα για τους περισσότερους.
Το δύστυχο στην υπόθεση είναι πως οι εξαιρέσεις ελάχιστες και ιδιαίτερα δύσκολο να της βρεις. Όχι για να τις πιάσεις και να τους βάλεις ένα δαχτυλίδι στο δάχτυλο, κατουρώντας γύρω τους για το μαρκάρισμα της περιοχής σου. Αλλά για να τις έχεις έστω στην ζωή σου σαν μια απέλπιδα προσπάθεια να μην χάσεις ολοκληρωτικά την ελπίδα για τον ανθρώπινο είδος.
Όχι αδέρφια μου, δεν βγάζω καμία χολή για κάτι που περνάω αυτήν την περίοδο. Αντιθέτως περνάω μια ιδιαίτερα παραγωγική και ευχάριστη περίοδο της ζωής μου. Απλά εδώ και κοντά έναν χρόνο, έχω επιλέξει να ζω έναν διαφορετικό τρόπο ζωής που φωνάζει το εξής έχει σαν κορμό το "όταν μπορείς να κάνεις έναν καλό για τον διπλανό σου, κάντο χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα". Όπως το ελάχιστο παράδειγμα του να βοηθήσεις έναν άγνωστο συνάνθρωπο να βάλει τα ψώνια του στις σακούλες στο ταμείο του Σκλαβενίτη.
Έχω υπάρξει ο μεγαλύτερος εκμεταλλευτής και μπάσταρδος άνθρωπος για ένα μεγάλο διάστημα.
Τουλάχιστον δεν ζω στην άρνηση. Ξέρω ακριβώς τι ήμουν, τι είμαι και τι θεωρώ πως ξέρω ακριβώς τι θα γίνω στο μέλλον. Οι περισσότεροι εκεί έξω, δεν ξέρουν καν το τι θέλουν και τι προσδοκούν, έχοντας ένα πράγμα στο μυαλό τους:
Την λέξη ΕΓΩ.
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment