Patronising

Πως είναι να νιώθεις απέχθεια για την συμπεριφορά κάποιου ανθρώπου, αλλά παράλληλα να νιώθεις μόνο θετικά αισθήματα για αυτόν? 

Δεν είναι λίγες οι φορές που μου έχει τύχει κάτι τέτοιο, είτε σε φιλικό, είτε σε ερωτικό επίπεδο και είμαι σίγουρος πως αρκετοί από εσάς, έχουν αντιμετωπίσει αυτό το παράδοξο "μπλέξιμο". 

Να έχεις για παράδειγμα έναν φίλο πολλά χρόνια, αλλά όσο και να προσπαθείς, να μην μπορείς χωνέψεις μια συγκεκριμένη συμπεριφορά του, που είτε την κάνει ηθελημένα είτε είναι κομμάτι του συνόλου που τον κάνει αυτό που είναι.

Να σας προλάβω. Λύση για αυτό, ή φοβεροί και τρομεροί τρόποι αντιμετώπισης, δεν υπάρχουν. Δεν υπήρχαν, δεν υπάρχουν και νομίζω πως δεν θα υπάρξουν ποτέ στο εγγύς μέλλον. 

Όχι γιατί οι ψυχολόγοι δεν είναι καλοί στην δουλειά τους, ή ψυχαναλύουν λάθος τα προβλήματα των ανθρώπων. Είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι ξέρουν ένα-δύο πράγματα παραπάνω. (δεν έχω ακόμα ιδία γνώση). Πιστεύω πως έγκειται στην φύση του ανθρώπου να ψάχνει το τέλειο. Ματαιοδοξία ή ανοησία. Πείτε το όπως θέλετε. Όμως πιστεύω πως αυτό το συγκεκριμένο θέμα απαντάται εύκολα εάν εφαρμόσεις την εξής λογική αντιμετώπιση:

Όπως ισχύει το διάσημο "Everybody lies" του Dr. House (MD), έτσι νομίζω ισχύει και το "Everybody's coming with a flaw"  του Dr. Lcfr. (MD)

Κανείς, ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ, δεν είναι τέλειος και κανείς δεν θα συμπληρώνει 24 ώρες συμπεριφοράς, όπως ακριβώς την επιθυμείς και την προσδοκάς. Ακούγεται κομματάκι παράλογο και ανώριμο να περιμένεις έναν άνθρωπο να πράττει, να συμπεριφέρεται και να λέει ακριβώς αυτά που θέλεις. 

Εκτός φυσικά και εάν μιλάμε για τους λευκούς όπως συνηθίζω να τους αποκαλώ ανθρώπους, που κάνουν ότι τους πεις, σαν τα αξιαγάπητα Muppets.

Επειδή δεν θέλω να είμαι απόλυτος, παραδέχομαι πως μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να φαντάζει λογική και αναμενόμενη σε έφηβους που μόλις μαθαίνουν πως, που και γιατί. Αλλά για αυτούς που έχουν αρκετά χτυπημένα "εισιτήρια" στην πλάτη τους, η απαίτηση και η προσμονή αυτή είναι τουλάχιστον άδικη. 

Άρα τι κάνεις? Καταπίνεις το χάπι, ενστερνίζεσαι πως κανείς δεν είναι τέλειος και αποδέχεσαι ή όχι τον άλλον, συνοδευόμενο με όσα σε ενοχλούν. 

Φυσικά μπορείς να μην τον αποδεχθείς. Τον απορρίπτεις και πηγαίνεις σε κάποιον άλλο άνθρωπο που έχει (ή δείχνει) λιγότερα από αυτά που σε ενοχλούν. 

Προσοχή. Εάν δεν αποδέχεσαι τους γύρω σου και τους απορρίπτεις δεξιά και αριστερά, τότε κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον θα αρχίσεις να απορρίπτεις και τον εαυτό σου, γιατί θα είναι ο μόνος που θα σου έχει απομείνει. 

Καλή Κυριακή. 

-Lcfr.