Interstellar The Movie

Όπως ίσως έχω ξανά αναφέρει, το χρονικό διάστημα που μπορώ να κρατήσω την συγκέντρωσή μου είναι ιδιαίτερα μικρό. Έτσι και στις ταινίες ή στα επεισόδια σειρών που βλέπω. 

Όταν ένα επεισόδιο είναι γύρω στα 20-25 λεπτά, είναι το καλύτερό μου. Η προσοχή μου δεν αποσπάται και το απολαμβάνω όλο μέχρι την τελευταία του σκηνή. Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν το επεισόδιο είναι 45-60λεπτά. Εκεί σκαλώνω και ξέρω πως μετά την πρώτη μισή ώρα το μυαλό μου θα "φύγει" και θα σκέφτομαι άλλα αντί άλλων. Βέβαια τα τον τελευταίο καιρό, επειδή άρχισα (και τελείωσα) τον τελευταίο κύκλο του Game Of Thrones, εκπαίδευσα τον εαυτό μου να είμαι συγκεντρωμένος έστω μια ώρα. Βέβαια δεν είναι η συγκεκριμένη σειρά ένα δίκαιο παράδειγμα, μιας και δεν είναι άστοχα μια από τις καλύτερες σειρές που μπορεί να δει κάποιος το διάστημα αυτό.

Στις ταινίες τα πράγματα είναι δυσκολότερα. Εάν έχω προετοιμαστεί ψυχολογικά και έχω ποπ κόρν, μπορώ να δω, με ίσως ένα μικρό διάλειμμα μια ταινία 1,5 ώρας. Τι γίνεται όμως όταν η ταινία που πρόκειται να δεις είναι κοντά 3 ΩΡΕΣ??

"Δεν παίζει και το ξέρω!!!" είπα όταν έμαθα από τον αδερφό μου, πως η διάρκεια του Interstellar, ήταν παρά λίγα λεπτά 3 ολόκληρες ώρες. Βέβαια, για να πω την αλήθεια η ταινία αυτή, χωρίς να έχω διαβάσει τίποτα για το σενάριο ή την πλοκή της, είχε 3 πράγματα που ίσως με έκαναν να την δω μονορούφι χωρίς κανένα πρόβλημα.

Αστροναύτες, διάστημα, και τον Matthew McConaughey (που με κέρδισε από την σειρά True Detective και όχι από τα χιλιάδες chick flicks που έχει πρωταγωνιστήσει στο παρελθόν)

Έτσι λοιπόν το είδα πριν λίγες ημέρες. Όσο και να αποφεύγω τις μεγάλες σε διάρκεια ταινίες, αυτήν την συγκεκριμένη είμαι πολύ χαρούμενος που την είδα. Μετά το Birdman (για το οποίο έγραψα πριν κάποιο καιρό εδώ) ίσως να μιλάμε για την καλύτερη ταινία που έχω δει φέτος.

Η ταινία λέει την μακράν καλύτερη επιστημονικής φαντασίας ιστορία που έχω δει. Η πλοκή της σε δένει από την αρχή μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Το επίπεδο ηθοποιίας σε κάτι στιγμές χωλαίνει αρκετά (ναι εσένα κοιτάζω Anne Hathaway) ο δυνατός σκηνοθέτης κύριος Nolan κάνει τα πάντα για να μας πάρει την προσοχή από εκεί και να μας βουλιάξει στο παράλογο, το εξωπραγματικό και ίσως για μερικούς απίθανο σενάριο. Σενάριο που εάν δεν το "ακολουθήσεις" ευλαβικά θα πρέπει να ξαναδείς την ταινία 2η ίσως και 3η φορά για να την καταλάβεις σε όλη της την διάσταση. Φυσικά δεν μιλάμε για τα ασυγχώρητα επίπεδα του "Inception" που έπρεπε να έχεις ανοιχτό το Wikipedia παράλληλα και να διαβάζεις τι διάολο γίνεται, αλλά και αυτή η ταινία απαιτεί την προσοχή σου.

Δεν χρειάζεται να τονίσω πως, ξεκινώντας να δεις αυτήν την ταινία, πρέπει να έχεις το μυαλό σου ανοιχτό και να σκεφτείς πως θεωρητικά όλα αυτά που βλέπεις μπορεί να κράζουν επιστημονική φαντασία, αλλά είναι πολύ πιθανό στο μέλλον η λέξη "φαντασία" να εξαφανιστεί και απλά να μιλάμε για επιστημονικά γεγονότα.

Φυσικά δεν γίνεται να μην αναφερθώ στην μουσική επένδυση της ταινίας, που με άφησε να διψάω για περισσότερο Hans Zimmer. Για να σας δώσω μια μικρή γεύση από την μαγεία της μουσικής, ακολουθεί το βασικό μουσικό θέμα της ταινίας, στην εκτεταμένη του έκδοση.
(πείτε μου ευχαριστώ αργότερα)

Αν και περσινή ταινία, έχει ήδη πάρει τα ηνία για την κορυφή του 2015, στην δική μου ατζέντα.
(αν και πρέπει να παραδεχθώ πως υπήρξε ένα διάλειμμα περίπου στην πρώτη 1,5 ώρα για 5-6 λεπτά, το οποίο -αξίζει να σημειωθεί- πως δεν ζήτησα εγώ)

Και ξέρετε πότε καταλαβαίνεις πως μια ταινία έχει αφήσει το αποτύπωμά της πάνω σου? Όταν έχουν περάσει 3 ημέρες από τότε που την είδες και εξακολουθείς να την σκέφτεσαι. Όχι γιατί δεν την κατάλαβες, αλλά επειδή ήταν τόσο καλή, που θα ήθελες να γύριζες τον χρόνο πίσω και να την ξανά δεις για πρώτη φορά.

Προτείνω ανεπιφύλακτα.

-Lcfr.