Γενοκτονία Αρμενίων

Το 1915 ήταν το έτος που ξεκίνησε η γενοκτονία των Αρμενίων από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Για 2 χρόνια, ενάμιση εκατομμύριο Αρμένιοι σφαγιάστηκαν από τους φιλειρηνικούς (όπως πάντα) γείτονες της Ελλάδας. Χιλιάδες ακόμα παιδιά με την μέθοδο του εξισλαμισμού, εντάσσονταν στις τουρκικές οικογένειες ως σύζυγοι ή σκλάβοι. Φυσικά, οι σκλάβοι για να ξεχωρίζουν και για να μην μπορούν να αποδράσουν, είχαν μόνιμο τατουάζ στο πρόσωπο που διευκόλυνε φυσικά και την μεταπώληση σε πόλεις όπως η Μεζρέ στην Ανατολική Τουρκία.

Ο αριθμός των Αρμενίων που απελάθηκαν στις Συριακές ερήμους με άγνωστη τύχη, είναι ακόμα άγνωστος.

Αυτές οι αποτρόπαιες πράξεις έγιναν επειδή το Τουρκικό καθεστώς θεωρούσε πως οι αρμένιοι αντάρτες  ήταν υποστηρικτές των ρωσικών στρατευμάτων στην τότε επέλασή των στην Οθωμανική αυτοκρατορία.

Εχθές, 24 Απριλίου, τιμήσαμε την γενοκτονία του αρμενικού λαού, όσο και εάν οι μοντέρνοι Τούρκοι (μαζί και ο Ντόναλτ Τράμπ) αρνούνται την λέξη γενοκτονία και την αποφεύγουν σαν άλλοι Neos του Matrix.

Άλλωστε για αυτούς ήταν ένας απλός "εκτοπισμός του Αρμένικου πληθυσμού".

Αρμένιοι Αδέρφια.

-Lcfr.

Facial recognition by Facebook

Δεν θέλω να ακούγομαι, ή στην περίπτωσή τούτη να διαβάζομαι σαν χαλασμένο πικ-απ και να λέω τα ίδια και τα ίδια. Όμως σήμερα έγινε κάτι καινούργιο στο μέτωπο Facebook.

Το Facebook λοιπόν είχε σκοπό (ή το έκανε ήδη αλλά δεν το γνωρίζαμε) να ανιχνεύει τα πρόσωπα των φωτογραφιών και των βίντεο των χρηστών της, και να τα συγκρίνει με το Profile picture για λόγους ασφαλείας. Σε περίπτωση για παράδειγμα που δεν ταυτίζονται θα υπάρχει κενό ασφάλειας και φαντάζομαι πως θα κλείδωνε προσωρινά το προφίλ, μέχρι την επανενεργοποίηση από τον "πραγματικό χρήστη". 

Επειδή λοιπόν, οι τελευταίοι νόμοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης έβαλαν ένα μικρό φρένο στις απρόσκοπτες πρωτοβουλίες του ζάμπλουτο φίλου μας Μάρκου, πλέον το Facebook ΣΕ ΡΩΤΑΕΙ ευθέως εάν θες τα προαναφερθέντα να γίνονται στον λογαριασμό σου. Επισυνάπτω φωτογραφία:

Η επιλογή είναι προφανής, αλλά αναρωτιέμαι. Πριν τους νέους νόμους, τι όργια έκανε κάτω από το χαλί? Πόσο κάτω από το πετσί του χρήστη είχε φτάσει με το καμουφλάρισμα του αθώου κοινωνικού δικτύου? Η τεχνολογία προφανώς υπάρχει και ίσως δεν γνωρίζουμε μέχρι που μπορεί να έχει ήδη φτάσει και απλά να μας την ταΐζουν με το κουταλάκι του γλυκού. Ποιος λοιπόν μπορεί να εγγυηθεί στους χρήστες πως τα πρόσωπα που, οκ, δεν "αναγνωρίζονται" από το Facebook, δεν πωλούνται σε διαφημιστικές εταιρίες με την οκά για δωρεάν ζεστό χρήμα? 

Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να σκεφτεί το μυαλό μου με την νέα αυτή πληροφορία και σίγουρα όταν μελώσει στο κεφάλι μου θα ξανά γράψω. 

Πάντως είμαι περίεργος να δω πως θα αντιδρούσε το Facebook στην δική μου περίπτωση, που ανεβάζω φωτογραφίες του Ricky Gervais, του Keanu Reeves και της αθεράπευτα ερωτεύσιμης κόρης του ναζί Μιχαλολιάκου...

...την στιγμή που έχω σαν profile picture αυτό:

-Lcfr.

Marie Claire

Ρε τι έχουμε πάθει βραδιάτικα. 

Φίλος αναγνώστης μου έστειλε πριν λίγο με email, το τελευταίο άξιο βραβείου άρθρο της κυρίας Έλενας Φάκου, στο Marie Claire. 

Διαβάστε τίτλο παρακαλώ και κρατήστε ένα κουβαδάκι για όποιες στομαχικές διαταραχές:

"Τρία πράγματα που πρέπει να δοκιμάσεις στο σεξ πριν τα 30"

Πριν αρχίσω το σκάψιμο, μια ειλικρινέστατη ερώτηση στην αρθρογράφο. Ελενίτσα μου, τι ξέρεις εσύ από το τι σεξουαλικά κάνουν οι 20αριδες το 2018 και δίνεις και συμβουλές? Όταν εσύ ήσουν σε εκείνη την ηλικία, μόλις είχε μπει το 2000. Όλα αυτά σου είναι μια θολή ανάμνηση. Ή μήπως ξεχνάς την ηλικία σου? Μια ματιά στην ταυτότητα θα σε πείσει και ίσως σε στεναχωρήσει κομματάκι. 

Δεν είμαι υπερβολικός όταν λέω πως μιλάμε για τον βόθρο της ελληνικής αρθρογραφίας. Αλλά θλίβομαι που δεν έχει υπάρξει ένας σοβαρός άνθρωπος να της πάρει το πληκτρολόγιο από μπροστά της. Μην ξεχνάτε παρόλα αυτά πως, γράφοντας τέτοια βοθρολύματα κάποιος φουκαράς την πληρώνει κι από πάνω. Είτε με την λέξη, είτε με το κλίκ. 

Το ενδιαφέρον στην υπόθεση είναι πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που παραμονεύουν και με ενημερώνουν για τα διαμάντια της, ίσως, σημαντικότερης αρθρογράφου που έχει γεννήσει ο ελληνικός πολιτισμός τα τελευταία 50 χρόνια.

Συνέχισε έτσι Ελενίτσα. Κάθε φορά που πατάς το κουμπί publish, τα φώτα σου κάνουν πιο έντονο το γαλάζιο του ελληνικού ουρανού.

-Lcfr.

ΥΓ. Για περισσότερα για το Πρώτο Θέμα, το Marie Claire και την προαναφερθείσα κλικι κλίκι εδώ

ΥΓ2. Θέλεις να ενημερώσεις και εσύ για κάτι άξιο αναφοράς? Στείλε mail: youlcfr@gmail.com

So Long, And Thanks For All The Fish

Υπάρχει ένας συγκεκριμένος καλλιτέχνης που μου έχω απαγορεύσει να ξανά ακούσω, μιας και η φωνή του με πάει αρκετά χρόνια πίσω, σε εποχές που η ζωή μου ήταν στο ζενίθ και έφτασε στο ναδίρ σε λίγες μόνο μέρες. 

Η μουσική του Brett Anderson σίγουρα μου λείπει και θα έκανα τα πάντα για να τον ξανά ακούσω. Είναι άλλωστε από τους σπάνιους φωνητικά τραγουδιστές, αλλά το "τάμα" παραμένει τάμα και το κρατάω καλά.

Η δύναμη της μουσικής λοιπόν, είναι ένα πράμα που δεν μπορεί να το εξηγήσει η λογική. Τουλάχιστον σε εμένα προσωπικά ένα τραγούδι, ένας στίχος ή ένα μουσικό απόσπασμα, μπορεί να με ανεβάσει στα σύννεφα ή να με χτυπήσει στα βράχια με την ίδια ευκολία. 

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά.

Η αγάπη μου για τον συγχωρεμένο Chris Cornell είναι δεδομένη και χρόνια. Ο γείτονας που μετακόμισε δίπλα μου πριν κανένα εξάμηνο, έχει τώρα στα γεράματα ένα πάθος. Μαθαίνει κιθάρα. Τι σχέση έχει αυτό με τον Cornell? Κι όμως λατρεμένοι μου, ο γείτονας θέλει να μάθει να παίζει το "Like a Stone" και αδιάκοπα παίζει τις 2 νότες που κυριαρχούν στο τραγούδι:

Ντιν-Ντον, Ντιν-Ντον, Ντιν-Ντον.

Τα νεύρα μου έχουν γίνει ριγκατόνι 4 τυριά. Βρίσκομαι σε τέτοιο αδιέξοδο που έχω αρχίσει να απεχθάνομαι το κατά τα άλλα αριστούργημα του Cornell. Να ήταν καλός θα έλεγα πάει στα διάλα, αλλά ρε άνθρωπε, σε ακούω να δολοφονείς σαν επαγγελματίας εκτελεστής την εισαγωγή του Stairway to Heaven εδώ και 5 σερί μήνες. Τώρα διάλεξες τον Cornell σαν θύμα. Λυπάμαι που στο λέω αλλά δεν το 'χεις. Τι να κάνουμε. Συνέχισε να ψωνίζεις κυρίες της νύχτας κάθε Σάββατο και να τις διώχνεις μετά από 15 λεπτά.

Σε αυτό είσαι καλός και συνεπής. Στην κιθάρα όμως δεν. Πως να γίνει δηλαδή? Με το ζόρι?

Σιχτίρ.

Επανέρχομαι και κλείνω.

Ίσως να ακούγομαι υπερβολικός, όμως όπως η μουσική έχει αυτήν την δύναμη σε εμένα, για άλλους μπορεί να είναι ένα βιβλίο, ή μια ταινία. Ο κάθε ένας έχει τις αδυναμίες του. Συγκεκριμένα αυτό το διάστημα η αδυναμία μου είναι το ολόφρεσκο "So Long, And Thanks For All The Fish" των A Perfect Circle.


Αξίζει βέβαια να σημειωθεί πως ναι μεν A Perfect Circle, Brett Anderson κτλ, αλλά το Σάββατο θα πάω σε συναυλία του  Mortiis.

Όποιος κατάλαβε-κατάλαβε.

Αυτά για σήμερα.

Non Serviam.
-Lcfr.

Έλα η κοπέλα.

Σήμερα να μου επιτρέψετε ένα λίγο πιο προσωπικό μικρό αρθράκι. 

Έχω την εντύπωση πως χάλασα την Ελα. Την λατρεμένη μου γάτα. 

Και εξηγώ.

Όπως προφανώς έχετε καταλάβει με τους ανθρώπους γενικά δεν τα πάω και τόσο καλά. Με αποτέλεσμα οι άνθρωποι που μπαίνουν σπίτι μου να είναι ελάχιστοι. Εδώ και 4 χρόνια που έχω την Έλα (βλέπε εικόνα γεμάτη σκέρτσο και νάζι), ζήτημα να έχει έρθει μούρη με μούρη με συνολικά 10 διαφορετικά άτομα. Έχει ζήσει σε δύο σπίτια, αλλά η ανθρώπινή της επαφή είναι στο χαμηλότερο επίπεδο. 

Έλα η κοπέλα

Το γατί λοιπόν είναι ένα ακριβές αντίγραφό μου. Αντικοινωνική, απόμακρη, δεν θέλει πολλά-πολλά και εάν την ενοχλήσεις λίγο παραπάνω ή θα σου την σκάσει, ή θα σηκωθεί να φύγει και θα πάει σε άλλο δωμάτιο. 

Δεν είναι η γάτα που θα "χουχουλιάσει" μαζί μου. Δεν είναι η γάτα που θα μου τρίβεται σε κάθε ευκαιρία και σίγουρα δεν είναι η γάτα που θα υποδεχθεί επισκέπτη στο σπίτι με τα χέρια ανοιχτά. Οι πιθανότητες να εξαφανιστεί καθ' όλη την διάρκεια της επίσκεψης αγγίζει το 98%.

Βέβαια, έχει και αυτή τις αδυναμίες της δεν λέω. Το πρωί είναι μέσα στην γλύκα. Χάδια, γουργουρητά και ζουζουνιές, μέχρι να γεμίσει το πιατάκι της φαγητό. Αμέσως μετά απαιτεί χάδια για 5-7 λεπτά και αφού περάσει αυτό το χρονικό διάστημα, κάνουν την εμφάνισή τους τα νύχια και ως δια μαγείας τα γουργουρητά μεταμορφώνονται σε αιχμηρά δόντια. Το φυσιολογικό αποτέλεσμα είναι να κυκλοφορώ σαν λάτρης το σαδομαζοχισμού με γρατσουνιές και σημάδια.

Δεν την αδικώ φυσικά, αλλά με έχει προβληματίσει. Εάν συμβεί κάτι σε εμένα και αύριο-μεθαύριο γιοκ, πάπαλα, καπούτ, τι θα γίνει αυτό το γατί? Εδώ μετά βίας ανέχεται εμένα, πως θα ανεχθεί και θα συμβιώσει με τους γονείς μου ή τον αδερφό μου? 

Έχω την εντύπωση πως χάλασα την γάτα μου και δεν μπορώ να την φτιάξω. 

Στείλτε βοήθεια. 

-Lcfr.

The World is Fucking Ugly

Εχθές αργά το βράδυ χτύπησαν ξανά τα πολεμικά τύμπανα.

Όσο και εάν κραυγάζει ολάκερος ο κόσμος για οριστική κατάπαυση του πυρός σε όλα τα μέτωπα, τα κυρίαρχα κεφάλια αποφασίζουν αλλιώς, σκεπτόμενα το οικονομικό όφελος και τις πολιτικές στρατηγικές. Φυσικά χτυπούν με διάφορα καμουφλαρίσματα για να σερβίρουν το πιάτο του πολέμου ευκολότερα και να μην έχουν πολιτικές απώλειες και εσωτερικούς ξεσηκωμούς.

Για πολλοστή φορά, επιβεβαιώνεται πως το χρήμα έχει μεγαλύτερη αξία από τις ανθρώπινες ζωές. Είτε αυτές χάνονται από τους έξυπνους πυραύλους, είτε μεταναστεύουν σε κάποιον τόπο ειρηνικό με την ελπίδα για ένα φυσιολογικό μέλλον και το μόνο που αντιμετωπίζουν είναι ο χλευασμός και η εκμετάλλευση.

Νομίζω πως θα συμφωνήσουν όλοι μαζί μου πως "The World is Ugly" και πως σε τέτοιες στιγμές τα πολλά λόγια περισσεύουν. 

Υπάρχουν λίγα (για να μην πω ελάχιστα) τραγούδια που περιέχουν στίχο ο οποίος με κάνει να νιώθω αισιοδοξία:

"For every failing sun, there's a morning after"

-Lcfr.

#DeleteFacebook

Δεν θα πω πως τα έλεγα, αλλά να+τα. 

Και από επίσημα χείλη έγινε πλέον γνωστό πως το αγαπημένο Facebook κάνει τα πάντα για να κατασκοπεύει τους χρήστες του, χωρίς να υπολογίζει κανένα μα κανένα απόρρητο προσωπικό δεδομένο. 

Είχα γράψει ένα άρθρο παλιότερα για αυτό το θέμα, αλλά όταν ο ίδιος ο Ζούκερμπεργκ όλα αυτά τα επιβεβαιώνει, είναι σαν μια σφαλιάρα που ήξερες πως σου έρχεται, αλλά δεν είχες την παραμικρή ιδέα για το πόσο δυνατή είναι. 

ET phone home

Το καλό στην υπόθεση είναι πως προσωπικά έχω πάρει κάποια μέτρα εδώ και χρόνια και επιπροσθέτως δεν το χρησιμοποιώ ιδιαίτερα. Ανεβάζω το άρθρο που θα γράψω εδώ και που και που καμία ενοχλητική φωτογραφία για να εκνευρίζω τους φίλους μου. Οι περισσότεροι από αυτούς φυσικά είναι hidden μιας και δεν με ενδιαφέρουν τα νέα τους και τι selfie τράβηξαν στην Άνω Ραχούλα, με αποτέλεσμα η ροή ειδήσεων να είναι 90% μουσική και ζωγράφοι.

Οπότε το επόμενο λογικό βήμα είναι να το διαγράψω και να προχωρήσω χωρίς αυτό. Θα γίνει στο πολύ κοντινό μέλλον μιας και δεν προσφέρει απολύτως τίποτα παρά να ταΐζει την παράλογη όρεξη που έχει πλέον ο κόσμος για αυτοπροβολή και likes. Προφανώς γεμίζει η ζωή τους με υπερηφάνεια όταν έχουν αυλικούς και χειροκροτητές. Βρισκόμαστε άλλωστε στην εποχή που περισσότερο ζούμε μέσα από το κινητό μας, παρά έξω στους δρόμους. 

Σημείο των καιρών και θα γυρίσει. Ίσως όχι στην δική μου γενιά. Ίσως όχι ακόμα και στην γενιά της ανιψιάς μου που κοντεύει 2 χρονών, αλλά σίγουρα θα γυρίσει όταν καταλάβει ο μέσος κόσμος πως η πείνα για την αυτοπροβολή δεν προσφέρει απολύτως τίποτα. 

Βέβαια όπως αναρωτιέται και ο Ricky Gervais: "Do you know how fucking stupid the average person is?" 

#DeleteFacebook λοιπόν φωνάζει ο Lcfr και ακολούθως ανεβάζει το λινκ του άρθρου αυτού στο Facebook.com. 

χεχ. 

-Lcfr.

Daine

Το θλιβερό στην υπόθεση είναι πως ξεχνάω.

Όχι μόνο γεγονότα που μου έχουν συμβεί και πρόσωπα που ήταν κάποτε στην ζωή μου. Ξεχνάω ακόμα και μουσική. Τραγούδια που με έχουν ξελαμπικάρει για λίγα λεπτά ή και αυτά που μου έχουν σταθεί περισσότερο και από τον καλύτερo φίλο. 

Ξεχνάω. Και όπως καταλαβαίνω θα συνεχίσω να ξεχνάω μέχρι να ξεχάσω και το όνομά μου. 

χεχ. 

Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, σήμερα υπήρχε και ένα καλό. Θυμήθηκα τους Daine Lakaien. Συγκρότημα που δεν το συμπάθησα ιδιαίτερα μιας και είναι πολύ ηλεκτρομπλιμπλικιέ για τα γούστα μου. Παρόλα αυτά ένα τραγούδι, ω θεέ μου ένα τραγούδι, ήταν στην τσέπη του παντελονιού μου για πολλά χρόνια. 

"Into My Arms"

-Lcfr.

One

Για τον Damien Rice τι να πει κανείς. Ο άνθρωπος είναι από τα σπάνια ταλέντα της εποχής μας και δυστυχώς δεν έχει το κοινό που του αξίζει. 

Ειδικά σε χώρες που επικρατεί η σκυλομουσική και τα κλαρίνα. 

Έκανε το μεγάλο μπαμ με το The Blower's Daughter, πριν πολλά χρόνια και έγινε γνωστό ακόμα και στο ελλαδιστάν! Φαντάζομαι θα παίχτηκε σε κάποια ερωτική σκηνή του Παπακαλιάτη σε μια από τις μελό σειρές του. Από εκεί και έπειτα η πλήρης εξαφάνιση από το μουσικό ραντάρ του σοφού λαού. 

Υπάρχουμε όμως και εμείς οι λίγοι, που παραμένουμε πιστοί στον άνθρωπο αυτό και καταναλώνουμε την μουσική του σαν να είμαστε σε μουσική δίαιτα. 

Πριν αρκετά χρόνια πριν, ο Rice έπιασε στα χέρια του το ίσως μοναδικό τραγούδι των U2 που πραγματικά αξίζει. Το "One". Εάν θυμάμαι καλά, την δεκαετία του 90 άκουσα πρώτη φορά το One και ήταν στο repeat για μεγάλο διάστημα. Η έκδοση του Rice φυσικά ήρθε το 2011 που, κατά την άποψή μου, το εκτίναξε στα ύψη.

Ακούστε το και σχηματίστε την δική σας άποψη.
Δωρεάν είναι. Άιντε. 

Αυτά για σήμερα.

Καλό μήνα.

-Lcfr.