Υπάρχει ένας συγκεκριμένος καλλιτέχνης που μου έχω απαγορεύσει να ξανά ακούσω, μιας και η φωνή του με πάει αρκετά χρόνια πίσω, σε εποχές που η ζωή μου ήταν στο ζενίθ και έφτασε στο ναδίρ σε λίγες μόνο μέρες.
Η μουσική του Brett Anderson σίγουρα μου λείπει και θα έκανα τα πάντα για να τον ξανά ακούσω. Είναι άλλωστε από τους σπάνιους φωνητικά τραγουδιστές, αλλά το "τάμα" παραμένει τάμα και το κρατάω καλά.
Η δύναμη της μουσικής λοιπόν, είναι ένα πράμα που δεν μπορεί να το εξηγήσει η λογική. Τουλάχιστον σε εμένα προσωπικά ένα τραγούδι, ένας στίχος ή ένα μουσικό απόσπασμα, μπορεί να με ανεβάσει στα σύννεφα ή να με χτυπήσει στα βράχια με την ίδια ευκολία.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά.
Η αγάπη μου για τον συγχωρεμένο Chris Cornell είναι δεδομένη και χρόνια. Ο γείτονας που μετακόμισε δίπλα μου πριν κανένα εξάμηνο, έχει τώρα στα γεράματα ένα πάθος. Μαθαίνει κιθάρα. Τι σχέση έχει αυτό με τον Cornell? Κι όμως λατρεμένοι μου, ο γείτονας θέλει να μάθει να παίζει το "Like a Stone" και αδιάκοπα παίζει τις 2 νότες που κυριαρχούν στο τραγούδι:
Ντιν-Ντον, Ντιν-Ντον, Ντιν-Ντον.
Τα νεύρα μου έχουν γίνει ριγκατόνι 4 τυριά. Βρίσκομαι σε τέτοιο αδιέξοδο που έχω αρχίσει να απεχθάνομαι το κατά τα άλλα αριστούργημα του Cornell. Να ήταν καλός θα έλεγα πάει στα διάλα, αλλά ρε άνθρωπε, σε ακούω να δολοφονείς σαν επαγγελματίας εκτελεστής την εισαγωγή του Stairway to Heaven εδώ και 5 σερί μήνες. Τώρα διάλεξες τον Cornell σαν θύμα. Λυπάμαι που στο λέω αλλά δεν το 'χεις. Τι να κάνουμε. Συνέχισε να ψωνίζεις κυρίες της νύχτας κάθε Σάββατο και να τις διώχνεις μετά από 15 λεπτά.
Σε αυτό είσαι καλός και συνεπής. Στην κιθάρα όμως δεν. Πως να γίνει δηλαδή? Με το ζόρι?
Σιχτίρ.
Επανέρχομαι και κλείνω.
Ίσως να ακούγομαι υπερβολικός, όμως όπως η μουσική έχει αυτήν την δύναμη σε εμένα, για άλλους μπορεί να είναι ένα βιβλίο, ή μια ταινία. Ο κάθε ένας έχει τις αδυναμίες του. Συγκεκριμένα αυτό το διάστημα η αδυναμία μου είναι το ολόφρεσκο "So Long, And Thanks For All The Fish" των A Perfect Circle.
Αξίζει βέβαια να σημειωθεί πως ναι μεν A Perfect Circle, Brett Anderson κτλ, αλλά το Σάββατο θα πάω σε συναυλία του Mortiis.
Όποιος κατάλαβε-κατάλαβε.
Αυτά για σήμερα.
Non Serviam.
-Lcfr.
Η αγάπη μου για τον συγχωρεμένο Chris Cornell είναι δεδομένη και χρόνια. Ο γείτονας που μετακόμισε δίπλα μου πριν κανένα εξάμηνο, έχει τώρα στα γεράματα ένα πάθος. Μαθαίνει κιθάρα. Τι σχέση έχει αυτό με τον Cornell? Κι όμως λατρεμένοι μου, ο γείτονας θέλει να μάθει να παίζει το "Like a Stone" και αδιάκοπα παίζει τις 2 νότες που κυριαρχούν στο τραγούδι:
Ντιν-Ντον, Ντιν-Ντον, Ντιν-Ντον.
Τα νεύρα μου έχουν γίνει ριγκατόνι 4 τυριά. Βρίσκομαι σε τέτοιο αδιέξοδο που έχω αρχίσει να απεχθάνομαι το κατά τα άλλα αριστούργημα του Cornell. Να ήταν καλός θα έλεγα πάει στα διάλα, αλλά ρε άνθρωπε, σε ακούω να δολοφονείς σαν επαγγελματίας εκτελεστής την εισαγωγή του Stairway to Heaven εδώ και 5 σερί μήνες. Τώρα διάλεξες τον Cornell σαν θύμα. Λυπάμαι που στο λέω αλλά δεν το 'χεις. Τι να κάνουμε. Συνέχισε να ψωνίζεις κυρίες της νύχτας κάθε Σάββατο και να τις διώχνεις μετά από 15 λεπτά.
Σε αυτό είσαι καλός και συνεπής. Στην κιθάρα όμως δεν. Πως να γίνει δηλαδή? Με το ζόρι?
Σιχτίρ.
Επανέρχομαι και κλείνω.
Ίσως να ακούγομαι υπερβολικός, όμως όπως η μουσική έχει αυτήν την δύναμη σε εμένα, για άλλους μπορεί να είναι ένα βιβλίο, ή μια ταινία. Ο κάθε ένας έχει τις αδυναμίες του. Συγκεκριμένα αυτό το διάστημα η αδυναμία μου είναι το ολόφρεσκο "So Long, And Thanks For All The Fish" των A Perfect Circle.
Αξίζει βέβαια να σημειωθεί πως ναι μεν A Perfect Circle, Brett Anderson κτλ, αλλά το Σάββατο θα πάω σε συναυλία του Mortiis.
Όποιος κατάλαβε-κατάλαβε.
Αυτά για σήμερα.
Non Serviam.
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment