No Regret!

Μετά το χθεσινό άρθρο, με τις παράλληλες σχέσεις, έκανα μια κουβέντα με τον κολλητό μου, Meph και έβγαλα αρκετά συμπεράσματα. Ένα από αυτά (που ενέπνευσε το παρόν άρθρο) είναι το εξής:

Μην μετανιώσεις ΠΟΤΕ, για κάτι που σε έκανε να χαμογελάσεις.

Έχοντας αυτό, σαν σημαία (που λέει και η σιχαμένη Γαρμπή) θεωρώ ότι η πιο σωστή κίνηση που μπορείς να κανείς όταν κάτι έρχεται στο αναπόφευκτο (?) τέλος του, είναι μία. Σιγά-σιγά, να αφήνεις τα "κακά" και τα "άσχημα" να ξεθωριάσουν παρέα με τον χρόνο και να κρατάς σφιχτά κοντά σου ΜΟΝΟ τα "καλά". Θέλει χρόνο και κόπο, αλλά όσο πιο γρήγορα μπεις σε αυτήν την κοπιαστική και δύσκολη διαδικασία, τόσο πιο σύντομα θα αρχίσεις να νιώθεις ξανά όμορφα. Αναπόφευκτα θα νιώσεις σαν να έχεις κάνει restart στον υπολογιστή σου, που τον είχες ανοιχτό για αρκετή ώρα. (Microsoft Windows SUCKS. Long live Mac!)

Βλέπετε αυτά τα "καλά" μας κράτησαν πάνω σε αυτήν την κατάσταση. Εάν δεν υπήρχαν, το τέλος θα είχε έρθει νωρίτερα και ίσως πιο εύκολα. (για όλους)

Μόνο τα καλά επιθυμεί, αποζητά, λαχταρά, επιδιώκει, εκμεταλλεύεται (τις περισσότερες φορές), αγαπά, μισεί, μισεί να αγαπά, αγαπά να μισεί, ανυπομονεί, και τέλος ΑΠΑΙΤΕΙ το ανθρώπινο είδος, που ευτυχώς ή δυστυχώς συμπεριλαμβάνει όλους εμάς:

Καλούς και κακούς.
Ειλικρινείς και ψεύτες.
Εκμεταλλευτές και θύματα.
Αληθινούς ή πλαστικούς.
Όλους εμάς, τους φτηνούς (κατά τα άλλα) μα, καταπληκτικά μοναδικούς και περίπλοκους οργανισμούς...

Never regret.
Always look up.
Fight it back.
NON SERVIAM!

-Lcfr: Ένας καταπληκτικός, φτηνός, αλλά περίπλοκος δαίμονας, που γράφει ότι σκέφτεται που αγαπάτε να μισείτε.

Never Say Never!

Ελάτε να τα πούμε τώρα που ήρθε η κατάλληλη στιγμή.

Σήμερα θα αγγίξω το "ευαίσθητο" θέμα της παράλληλης σχέσης. Εάν είστε από αυτούς ή αυτές που ισχυρίζεστε πως δεν έχετε κάνει ποτέ κάτι τέτοιο ή δεν έχετε σκοπό να το κάνετε ΠΟΤΕ, μπορείτε να επισκεφθείτε άλλους ιστότοπους με μαγειρική και κουτσομπολιά για τον Χατζηγιάννη. Όσοι μείνετε να ξέρετε ότι θα μιλήσω ανοιχτά.

Στο μακρινό (ή κοντινό) παρελθόν έχω υπάρξει "ο άλλος άνδρας" μιας κοπέλας που ήταν δεσμευμένη αρκετά σοβαρά. Συζούσε με το παλικάρι για κοντά 2 χρόνια ενώ συνολικά ήταν μαζί 6.

Εμφανίστηκα λοιπόν και διεκδίκησα κάτι που δεν μου άνηκε. Κάπου που δεν είχα ΚΑΝ το δικαίωμα να διεκδικήσω. Και θέλετε να σας μιλήσω ανοιχτά; Το διεκδικούσα γιατί το ήθελα και να είστε σίγουροι πως δεν είμαι άνθρωπος που απλά ψάχνει "το κρεβάτι" για να σημειώσει στο ερωτο-βιβλίο του ακόμα ένα όνομα. Εάν δεν το γνωρίζετε φίλοι μου, υπάρχει και αυτή η πάστα ανθρώπων.

Το διεκδίκησα, λοιπόν και έμεινα "πάνω" του για κοντά τρεις μήνες. Όχι μόνο έμεινα πάνω του, αλλά σιγά-σιγά είχα αρχίσει και επένδυα συναισθηματικά, με μελλοντικές βλέψεις. Άλλωστε οποιαδήποτε εξέλιξη μπορεί να υπάρχει σε κάποια σχέση, κάλο είναι να την ξέρεις και να την αντιμετωπίζεις είτε θετικά (με επένδυση σοβαρότητα και πράξεις) είτε αρνητική (με πόδια στην πλάτη και πολλά khm/h). Ξεκάθαρα χωρίς να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου και φυσικά τον απέναντι...

Δεν θα επεκταθώ στο τι έκανα μαζί της, αλλά θα επικεντρώσω το ενδιαφέρον μου, στο ότι από την μια μεριά νιώθω άσχημα για το πως κατέληξε (για αυτήν) όλο αυτό, αλλά από την άλλη πέρασα τόσο όμορφα καθ' όλη την διάρκεια του "δανεικού" μου χρόνου μαζί της. Όσο φαντάζομαι τι θα μπορούσα να νιώσω εάν την είχα δικιά μου, ένα συναίσθημα τρόμου με κυριαρχεί. (κακά τα ψέματα)

Το ερώτημα που αυτομάτως γεννάται είναι το εξής: Ποιος έχει το μερίδιο ευθύνης; Ο "επιτιθέμενος" που δεν έχει να χάσει απολύτως τίποτα αλλά μόνο να κερδίσει, ή ο "αμυνόμενος" που μπορεί να χάσει τα πάντα και το μόνο που έχει να κερδίσει είναι ένα μάτσο ερωτηματικά αμφιβόλου ποιότητας;

Στο τέλος, το ταμείο ποιον βγάζει χρεωμένο και ποιον έτοιμο να εξαργυρώσει;

Το ζουμί του άρθρου δεν είναι αυτά τα 2 τελευταία ερωτήματα. Το ζουμί είναι ότι όλοι είναι ικανοί για όλα. Ποτέ μην λέτε ποτέ, μιας και κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει το αύριο. Εάν ήξερε δεν θα είχε όρεξη να σηκωθεί το πρωί από το κρεβάτι. Το άγνωστο και το απρόσμενο είναι η ρίζα της καθημερινότητάς μας. Ο εύκολος αφορισμός του στυλ: "εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα" πρώτα από όλα είναι ψεύτικος, αλλά κρύβει και μια μικρή, ΤΟΣΟΔΟΥΛΑ έστω, ελπίδα ότι μπορεί και να συμβεί, μιας και όπως έχω πει παλιότερα, το: "Unexpected" είναι τόσο γλυκό...

Και κάτι τελευταίο, για όσους από εσάς λέτε το "...για πάντα!" Αυτές οι βαρύγδουπες λέξεις που τάζουν τον ουρανό με τα αστέρια μέχρι το τέλος του χρόνου, είναι φράση με αρχίδια. Τις περισσότερες όμως φορές είναι φράση αρχίδια!

-Lcfr.
Ps. Ελπίζω να με συγχωρέσετε για τις βρώμικες λεξούλες στο κλείσιμο του άρθρου. Άντε βρε! Θα σας κάνω τα γλυκά ματάκια μπας και πατήσετε iLike! :)

DIE Pigeons!

Πουλ, πουλ, πουλ!!

Περιστέρια φίλες και φίλοι.
Περιστέρια. Ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου και η δεύτερη φοβία που κυριαρχεί στο μυαλουδάκι μου. Αυτός ο φτερωτός εχθρός που δεν ξέρεις τι μπορεί να σου κάνει. Το μόνο που ξέρεις είναι ότι μπορεί να στο κάνει και είναι σίγουρο, ότι εκεί που χαλαρώνει αναπαυτικά στα καλώδια της ΔΕΗ σχεδιάζει αυτό και μόνο αυτό:

Τον αφανισμό του ανθρωπίνου γένους.

Εύχομαι να μην είστε από αυτούς που νομίζουν ότι τα "συμπαθητικά" (κατά τα άλλα) πτηνά, είναι φιλικά και θέλουν μόνο την αγάπη μας με, ίσως, μερικά ψίχουλα από το κουλούρι του πλανόδιου πωλητή..

Σας γέλασαν. Και σας γέλασαν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Έχετε ακούσει ποτέ αυτό το περίεργο "γλου γλου" που κάνουν; Συνωμοσία αδέρφια! Συνωμοσία και μυστικοί διάλογοι, σε άγνωστη στο ανθρώπινο αυτί διάλεκτο. Οργανώνουν πάνω από τα κεφάλια μας, τις στρατηγικές κινήσεις τους για να κατακτήσουν τον πλανήτη μας...

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, δεν την παλεύω με τα περιστέρια. Γνωρίζω το σατανικό σχέδιό τους και για αυτόν τον λόγο, δεν είναι μια η φορά, που μου έχουν επιτεθεί στον δρόμο.

Σας συμβουλεύω φίλοι και φίλες, εάν θέλετε να συνυπάρξετε με αυτήν την μάστιγα, να κάνετε τα ακόλουθα:
•Να αλλάζετε δρόμο όταν κάποιος αδαής έχει ρίξει σουσάμι στον δρόμο, για να τα ταΐσει. (είναι ιδιαίτερα επιθετικά και βίαια όταν νιώσουν απειλή για την τροφή τους)
•Εάν πρέπει να αντιμετωπίσετε ένα, (ή πολλά) στον δρόμο την ώρα που οδηγείτε, ΜΗΝ ΠΑΤΗΣΕΤΕ ΦΡΕΝΟ! Αντιθέτως πατήστε γκάζι και απολαύστε την στιγμή!
•Φωνάξτε: "VICTORY!!" σηκώντας τα δύο χέρια ψηλά, δείχνοντας την ικανοποίησή σας, κάθε φορά που βλέπετε ένα νεκρό. One down, millions to go!

Όχι κύριοι. Αυτά που σας μάθαιναν τόσα χρόνια, δεν ισχύουν.
Η τρέλα δεν πάει στα βουνά.Κατοικεί εδώ δίπλα μου.
Θέλετε να σας την γνωρίσω; Φαίνεται κάλο κορίτσι...

-Lcfr.
P.S. Relaxing Post, was Relaxing...
P.S.2 Ποιος είναι μέσα για μια βόλτα στο Σύνταγμα?
P.S.3. Το άρθρο με την πρώτη φοβία μου, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: (click)

Narcissism

"Μήπως είσαι μεγάλος νάρκισσος;"

Αυτή η ερώτηση, με ακολουθεί τον τελευταίο καιρό. Την δέχομαι από ανθρώπους που με ξέρουν χρόνια ή έχουν την τύχη να με μαθαίνουν τώρα, σιγά-σιγά. (ψώνιο)

Λοιπόν, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος που θαυμάζει τον εαυτό του, να είναι κονσερβοποιημένος στο στερεότυπο του "ωραιοπαθή" ή του ναρκίσσου.

Σκεφτήκατε ποτέ ότι μπορεί απλά να απολαμβάνει τον εαυτό του, γιατί έχει φτάσει σε ένα υψηλό (για τον ίδιο) επίπεδο και το δείχνει με την κάθε ευκαιρία; Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί η κάθε υπεροπτική πρόταση να είναι άλλο ένα μικρό αλματάκι αυτοπεποίθησης και ικανοποίησης για τον ίδιο;

Είναι κακό που όταν έχεις καταλάβει ότι είσαι ικανός για τα πάντα, να το δείχνεις και να το εκφράζεις χωρίς να φοβηθείς για το τι θα πει ο κόσμος; Εάν δεν κάνω λάθος, αυτό δεν χαρακτηριστικό της περιβόητης ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ? Εκτός και εάν αυτό άλλαξε, και δεν με ενημέρωσε κανείς...

Δεν αντιλέγω φίλοι μου, πως ο ναρκισσισμός χτίζετε με τον καιρό. Όμως εάν αναλογιστούμε την φράση "No pain, No gain" τότε όλα τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Εάν έχεις φάει το PAIN, όταν θα έρθει η ώρα του GAIN, θα του βγάλεις τα μάτια, χωρίς να σκεφτείς τίποτα απολύτως.

Συμβουλή για να έχετε μαζί σας:

Είναι αλήθεια πως το να λες στον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου ότι είναι όμορφος, θα σου δώσει πολλούς πόντους. Το να το λες όμως με σκοπό να εξαργυρώσεις αυτούς τους πόντους, να είσαι σίγουρος ότι θα γίνει αντιληπτό αργά ή γρήγορα, με άσχημες για εσένα συνέπειες.

Το σημαντικότερο όμως είναι να το λες και να το νιώθεις εσύ για εσένα.
Κάθε πρωί,
Κάθε ημέρα,
Διαρκώς!!

Δεν μπορείς να εκτιμήσεις την ομορφιά στον άλλο, εάν δεν εκτιμήσεις την ομορφιά του ίδιου σου του καθρέφτη.

Narcissism suffers.
Beauty lives forever.

-Lcfr.
P.S. Οι επιλογές των φωτογραφιών, ΔΕΝ, επαναλαμβάνω, ΔΕΝ είναι τυχαίες. Ευχαριστώ.

Past-Future

Ανέκαθεν ήμουν υπέρμαχος της αλλαγής σελίδας στον άνθρωπο. Να αλλάζεις σελίδα στην ζωή σου, όταν το θεωρείς εσύ σωστό, έτσι ώστε να μπορέσεις μέσα από αυτήν την κίνηση, να την βελτιώσεις. Όμως ρωτάω με την σειρά μου, την βελτιώνεις πάντα;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, τις περισσότερες φορές είναι ΝΑΙ. Και λέω "τις περισσότερες φορές", μιας και όταν σχεδιάζεις κάτι, κάποιος δαίμονας εκεί γύρω, σίγουρα γελάει σατανικά γνωρίζοντας πολύ καλά, τι μπορεί να κάνει με λίγο κούνημα της ουράς του..

Όταν λοιπόν, ο εγκέφαλος "χτυπάει" έντονα, τονίζοντας την ανάγκη για την περιβόητη αλλαγή σελίδας, θα πει ότι αντιδρά. Αντιδρά σπασμωδικά και έντονα σαν κάποιος να σε καίει με ένα σπίρτο. Έτσι ακριβώς...

Αυτόματα.
Σπασμωδικά.
Ανεξέλεγκτα.
ΔΥΝΑΤΑ.

Σου λέει λοιπόν, (με τον τρόπο του) πως κάτι τρέχει. Κάτι τρέχει κακό και ενοχλητικό, σε σημείο που εάν δεν κανείς κάτι εσύ για αυτό, θα κάνει ο ίδιος. Θες δεν θες. Και μεταξύ μας, ο εγκέφαλος είναι ικανός για τα πάντα. Φρόνιμο είναι να μην τον προκαλούμε σε τέτοιο σημείο..

Μερικές φορές, αρκετός κόσμος, αυτήν την εγκεφαλική αντίδραση, την κατευνάζει με χίλιους δύο τρόπους, μιας και είναι "κολλημένοι" στο παρελθόν τους. "Κοροϊδεύουν" λοιπόν, με έντεχνο τρόπο, τον συναγερμό που χτυπάει η συμπαθητική μάζα του κεφαλιού, σκεπτόμενοι το παρελθόν και όλα όσα ΜΠΟΡΕΙ να συνέβαιναν "εάν και εφόσον".

Όμως ακούστε καλά αυτό που θα σας πω: κοιτάζοντας το "πίσω", σταματάς να κοιτάς το "μπροστά". Και σας ρωτάω. Τι μας έχουν μάθει στο σχολείο με τέτοια ζέση οι δάσκαλοι; Το "μπροστά" είναι η συνέχεια. Tο "μπροστά" κρύβει τις νέες, και (σίγουρα) καλύτερες συγκινήσεις που δεν μπόρεσε να προσφέρει το "πίσω".

Άλλωστε, εάν μπορούσε να τις προσφέρει, δεν θα είχε μείνει στο παρελθόν.

Εκεί, δηλαδή που του αξίζει...

Τα πράγματα που φαντάζουν περίπλοκα και δύσκολα, τις περισσότερες φορές είναι τόσο απλά, που ένα παιδάκι του δημοτικού με ξεκάθαρη λογική, θα μπορούσε να λύσει. Να βρει λύσεις εκεί που οι μεγάλοι αναζητούν, μέσα από βαριές σκέψεις, προβληματισμούς χρόνων και αλκοόλ. Καλό είναι λοιπόν, που και που, να ζητάμε συμβουλές από το παιδάκι που κρύβουμε μέσα μας. Πρέπει και αυτό, να είναι χρήσιμο κάπου αλλού, πέραν του να εμφανίζεται οπότε θέλει και να ζητάει ξένα παιχνιδάκια....
Σωστά? :)

-Lcfr.

Manifesto

You can spend, minutes, hours, days, weeks or even months, over-analyzing a situation, trying to put the pieces together, justifying what could've, would've happened...
OR
...you can just leave the pieces on the floor, and move the fuck on!!

-Lcfr

Japan2011

Αφιερωμένο εξαιρετικά, στον Ιαπωνικό λαό που περνάει όλα αυτά...
名誉勇気
The Giant Will Rise Once Again.
I'm sure of it.

-Lcfr-san.

1st Choice

Και κάτι άλλο λίγο πριν φύγω...

Να φροντίζετε στην ζωή σας, να είστε η πρώτη επιλογή. Σε όλους τους τομείς και σε όλες τις σχέσεις.
ΠΑΝΤΑ Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ!
Όχι η δεύτερη, ούτε η τρίτη. Μην βάζετε τον εαυτό σας σε άλλη μοίρα από αυτή που του αξίζει. Εάν καταλάβετε κάποια στιγμή, ότι είστε κάποια άλλη πέραν της πρώτης, τότε ακολουθήστε τον εξής συνδυασμό και θα με θυμηθείτε:

Πόδια+Πλάτη=Δρόμος με πολλά Khm/h. (χωρίς να κοιτάζεις πίσω, ΠΟΤΕ)

Όταν είστε η πρώτη επιλογή, όχι μόνο θα νιώθετε πως μπορείτε να κατακτήσετε τους πάντες και τα πάντα, αλλά δεν θα χρειάζεστε εμένα να σας το λέω.
Μην επιτρέπετε σε ανθρώπους τυχαίου επιπέδου, να σας υποβιβάζουν. Μην το επιτρέπετε, ούτε για λίγο. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού που λέει και ο σοφός λαός μας και εάν σε πάρει η κάτω βόλτα, δύσκολα να πιάσουν τα φρένα.

-Lcfr.

Ex-Girlfriend

Σήμερα δεν έχω χρόνο για λεξούλες...
Θα αρκεστώ σε μια φωτογραφία που με έκανε και χαμογέλασα. Ελπίζω να έχει την ίδια επιρροή και σε εσάς, τους φίλους μου.
Enjoy και να προσέχετε που στέλνετε τα μηνύματά σας από εδώ και πέρα, μην έχουμε χωρισμούς, στεναχώριες και άβολες στιγμές.
Δεν αξίζει.
Ποτέ δεν άξιζε.

-Lcfr

People Are People!

Μέσα στο Σαββατοκύριακο, είδα σε έναν τοίχο γραμμένο το εξής:

"μακάρι να μην σε γνώριζα ποτέ..."

Ξέρω ξέρω....
Βαρύ και ασήκωτο για Τρίτη απόγευμα, αλλά τι να κάνουμε. Για αυτά είμαι εδώ...

Πρέπει να παραδεχθώ με ύφος καρδιναλίων, ότι ταλαιπώρησα αρκετά το μυαλό μου, για να δω τι άποψη έχω σε αυτό το θέμα. Κατάλαβα λοιπόν πως είναι ιδιαίτερα άδικο και εγωιστικό (...), να λες κάτι τέτοιο για μια κατηγορία ανθρώπων που καλώς ή κακώς πέρασε από την ζωή σου.

Και εξηγώ.

Σίγουρα, ο κόσμος που θα βρεθεί στο μονοπάτι της ζωής σου (ότι ηλικία και να γράφει η ταυτότητα) δεν θα είναι πάντα ο ποιοτικότερος. Αυτό θεωρώ φρόνιμο να το πάρουμε σαν δεδομένο. Δεν θα είναι ο καλύτερος, όχι μόνο γιατί εκεί έξω κυκλοφορούν άνθρωποι που δεν αξίζουν, αλλά επειδή ευτυχώς (!) δεν μπορούμε να ταιριάζουμε με όλους.

Όμως μέσα από τέτοιου είδους άστοχες γνωριμίες/σχέσεις/συναναστροφές, μαθαίνεις να αξιολογείς και φυσικά να αποφασίζεις ποιος άνθρωπος ΘΕΛΕΙΣ να καταλήξεις να είσαι. Φαντάζομαι όλοι θα έχετε ακούσει το γνωμικό: "δείξε μου τον "φίλο" σου, να σου πω ποιος είσαι". Σας θυμίζει κάτι;

Με αυτά τα πράγματα στο μυαλό, όλες οι καταστάσεις και οι άνθρωποι που εμφανίζονται στην ζωή μας, πρέπει να είναι καλοδεχούμενοι. Για κάποιον ουσιαστικό λόγο εμφανίστηκαν και το μόνο σίγουρο είναι ότι, εάν κοιτάξεις αρκετά βαθειά και στην χειρότερη κατάσταση που έχεις ζήσει, θα βρεις κάποιο θετικό στοιχείο ή συναίσθημα.

Συναίσθημα που εάν το σκεφτείς με καθαρό μυαλό, θα καταλάβεις ότι τελικά όσο χάλια και να ήταν η κατάσταση, θα προτιμούσες να το ξαναζούσες από την αρχή, μόνο και μόνο για να το είχες πάλι...

Εάν είσαι δύσπιστος, σε σέβομαι.
Κάνε μου όμως την χάρη και ξανά κοιτά τα πράγματα από την αρχή.
Το καλό στοιχείο είναι εκεί. Και όταν το βρεις θα νιώσεις καλύτερα.
Στο υπόσχομαι.

-Lcfr.
P.S. Every FUCKING thing, happens for a FUCKING reason.

Face

-Lcfr.

2nd chance.

Εάν πριν δύο χρόνια, ερχόταν κάποιος και με ρωτούσε εάν θα έδινα δεύτερη ευκαιρία σε κάποια κατάσταση, που με απογοήτευσε/πλήγωσε/χάλασε θα απαντούσα κατηγορηματικά τα παρακάτω:

"ΟΧΙ! Δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Οι δεύτερες ευκαιρίες, το μόνο που κάνουν είναι να ανανεώνουν την ημερομηνία λήξης..."

Τον τελευταίο καιρό και για κάποιον περίεργο λόγο, νιώθω ότι οι δεύτερες ευκαιρίες ουσιαστικά κάνουν πολλά περισσότερα από την προαναφερθείσα ανανέωση και για να πω την αλήθεια μου, θεωρώ ότι είναι φρόνιμο ο άνθρωπος στην πορεία του, να τις δίνει. Φυσικά με φειδώ, αλλά να τις δίνει. Βλέπετε, το "κανείς δεν είναι τέλειος" ισχύει σε μεγάλο βαθμό.

Δεύτερη ευκαιρία, που είμαι σίγουρος, ότι αρκετοί από εμάς, έχουμε βρεθεί στην "άλλη πλευρά" να την ζητάμε στην απεγνωσμένη προσπάθειά μας, να διορθώσουμε, κάποιο μικρο ή μεγάλο λάθος. Ελάτε, μην ντρέπεστε. Παραδεχτείτε το. Μεταξύ μας είμαστε.

Τώρα τελευταία συνηθίζω να λέω το εξής:

"...βλέπεις να έχω κάποιο "S" πουθενά στο στήθος μου; Δεν είμαι ο Superman ξέρεις... Είμαι ένας καθημερινός άλλα περίπλοκος άνθρωπος..."
Επειδή λοιπόν, οι άνθρωποι γύρω μας δεν είναι φτιαγμένοι από Κρυπτονίτη, επιβάλλεται να δίνουμε δεύτερες και εάν χρειαστεί, τρίτες ευκαιρίες. Το οφείλουμε στο ανθρώπινο γένος. Στις ανθρώπινες σχέσεις που, εάν είμαστε απόλυτοι και τις εξαφανίζουμε "με την μια", θα επιστρέψουμε στην εποχή των χιμπατζήδων.

Save a chimp.
Give second chance.

-Lcfr.
Ps. Έχω την εντύπωση πως ωριμάζω πολύ γρήγορα και είναι κάτι που με προβληματίζει ιδιαίτερα...

Expectations

Τελικά, όσο και να φωνάζω μέσα από αυτό εδώ το ιστολόγιο, βαθιά μέσα μου, πιστεύω ότι δεν ακούει κανείς. Δεν θα αλλάξει τίποτα, και το χειρότερο είναι ότι συνειδητοποιήσα πως δεν υπήρχε ΚΑΝ η πιθανότητα για κάτι τέτοιο. Αποτέλεσμα; Απογοήτευση, "ξενέρωμα", αυταπάρνηση και φυσικά ένα μεγάλο μπολ με ζεστό γάλα και αρκετό προβληματισμό με γεύση φράουλα.

Ας σκεφτούμε λοιπόν παρέα, τρόπους για να μην απογοητευόμαστε εύκολα: (μιας και ο καιρός σηκώνει τέτοιες κουβέντες)

-Να χρησιμοποιείς καταστάσεις, όσο διαρκούν, με γνώμονα "την πάρτη σου" άσχετα εάν δεν είναι του χαρακτήρα σου. (επίπεδο πίεσης: 2)

-Να αφαιρέσεις τις λέξεις: "συναίσθημα" και "δέσιμο" από το λεξιλόγιό σου, μια και όσες φορές το έχεις κάνει στο παρελθόν, μαζί με το προαναφερθέν μπολ έχεις φάει και τα (πανέμορφα) μούτρα σου. (επίπεδο πίεσης: 3)

-Ανέβασε τα standards τόσο ψηλά, που να μην στα ικανοποιεί κανείς, με αποτέλεσμα να μην ασχολείσαι ΚΑΝ με καταστάσεις και ανθρώπους που θεωρητικά δεν τα πληρούν. (επίπεδο πίεσης: 1)

-Κατέβασε τα standards σου τόσο χαμηλά, που θα σε ικανοποιεί οτιδήποτε έρθει προς το μέρος σου, με αποτέλεσμα να είσαι ευτυχισμένος καταναλωτής μιας μέτριας ζωής. (επίπεδο πίεσης 8)

-Πίνε αλκοόλ, μέχρι να φτάσεις στο σημείο που δεν θα θυμάσαι ούτε το όνομα του/της/των ανθρώπων που σε απογοητεύουν. (μέθοδος γνωστή και ως: "προσωρινή αγαλλίαση του μπεκρή") (επίπεδο πίεσης: 0)

Ο καλύτερος όμως, τρόπος να αποφύγεις, με νουρεγιεφικές φιγούρες, την κακία απογοήτευση, είναι να μην περιμένεις ΠΟΤΕ και ΤΙΠΟΤΑ από κανέναν.

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το καλύτερο motto του 2011 είναι το:

Expect the unexpected.
Its easier to deal with the nothing.

-Lcfr.

Bring Me Victory

Για αρχή σήμερα θα έχει μουσική και ξανά μουσική, με ιδιαίτερο νόημα με πολλαπλούς αποδέκτες.

Bring Me Victory από My Dying Bride.

My mind a fractured ruin
The crushing of my soul
It is time to spread my wings
To fill this empty hope

-Lcfr.

Mistakes 2011

Screw you mistakes!!

Την στιγμή που γράφω αυτές εδώ τις γραμμές, είμαι ιδιαίτερα εκνευρισμένος με τα λάθη που έχω κάνει μέσα στο 2011. Μέσα σε κοντά 3 μήνες το σύνολο των λαθών που έχω κάνει, είναι μεγαλύτερο από όσα έκανα ΟΛΟ το 2010.

Αν αναλογιστώ ότι μετράμε την 66η ημέρα του 2011, σε συνδυασμό με τις ώρες που καταναλώνω για ύπνο, μπορώ να βγάλω εύκολα το συμπέρασμα ότι η αναλογία ώρες/λάθη είναι αρνητική...

ΠΟΛΥ ΑΡΝΗΤΙΚΗ και αυτό είναι κάτι που με προβληματίζει για το υπόλοιπο του έτους...

Βέβαια δεν μετανιώνω για τα μέχρι τώρα λάθη μου. Σίγουρα από αυτά μπορώ να βγάλω θετικά στοιχεία ή έστω να κέρδισα διάσπαρτες στιγμές ευτυχίας, αλλά να είστε σίγουροι ότι δεν αξίζει.

Όχι.
Δεν αξίζει.

Φαντάζομαι θα γνωρίζετε πως λειτουργούν τα ναρκωτικά στον άνθρωπο. Τα παίρνεις, είσαι χαρούμενος και ζεις την ζαχαρένια ψευδαίσθηση που απλόχερα σου προσφέρουν (ΓΙΑ ΛΙΓΗ ΏΡΑ) και μετά είσαι χάλια. Χάλια μέχρι να ξανά πάρεις την ίδια, η μεγαλύτερη δόση.

Κάτι αντίστοιχο με την εξάρτηση των ναρκωτικών ζούσα και εγώ το τελευταίο διάστημα. Και ξέρετε, όταν γνωρίζεις ότι αυτού του είδους τα "ναρκωτικά" είναι και θα είναι διαθέσιμα σε εσένα οπότε τα θελήσεις, με ένα κλικ του εγκεφάλου, ξενερώνεις και τα αφαιρείς οριστικά από την ζωή σου.

Για το δικό σου κάλο!

Μην ξεχνάτε τα λάθη σας αδέρφια. Απλά και σιγά-σιγά να τα διαγράφετε ένα προς ένα. Δύσκολο θα μου πεις, άλλα έχει τεράστια σημασία για την βελτίωση του ανθρώπου. Έχει τεράστια σημασία για τον άνθρωπο που αντικρίζεις το πρωί στον καθρέπτη.

Friendly tip, που συνδυάζεται καταπληκτικά με την σημερινή ταραμοσαλάτα: Να ξεκινάτε από τα δυσκολότερα και μεγαλύτερα λάθη, and work your way down. Έτσι όταν διαγράφεις με επιτυχία το δύσκολο, θα έχεις μεγαλύτερη δύναμη και αυτοπεποίθηση για το επόμενο, που ουσιαστικά θα είναι μικρότερου μεγέθους...

Mistakes?
Nahh, I don't retrace them.
I just move on and mentally erase them.
Never settle for less.
Non Serviam.

-Lcfr.
Ps. Again, συγγνώμη που για άλλη μια φορά, έκανα ένα προσωπικό μου θέμα, post στο Προσωπικό μου Blog...
....
wait... WHAT?

Have a nice Day

So, yeah...

Τέτοιες κάρτες πρέπει να κυκλοφορούν για να μπορέσει ο κόσμος να χαμογελάει, χωρίς φυσικά να έχει καχυποψίες και κακόβουλες σκέψεις.

Εχθές περάσαμε φανταστικά...
More to come!

...more to come...

-Lcfr.

Saturday Night

So,
Σάββατο βράδυ.
Ιδιαίτερη όρεξη για να βγω δεν είχα, αλλά μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχα με τον Mephisto με έκανε να θέλω να βγω έξω και να βάψω την νύχτα κόκκινη...

Καλά να περάσουμε αδέρφια...
Have Fun

-Lcfr.
Και σήμερα, σας επιτρέπω να κάνετε ότι δεν θα έκανα εγώ... Its your life, anyway.. :)

Life Simplified

Μέσα στο κουβάρι της ζωής, βρίσκεις τα μικρά πράγματα που σε κάνουν να ανακαλύπτεις καινούργιους δρόμους για την εξέλιξή σου. Μέσα σε αυτό το περίπλοκο κουβάρι, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και τις κεραίες σου σηκωμένες.

Σαν να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από κάποιον άνθρωπο.

Σαν να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από το κινητό που αναρωτιέσαι γιατί το έχεις ακόμα ανοιχτό.

Σαν να θέλεις να ζήσεις τις τελευταίες μαγικές στιγμές, για την υπόλοιπή σου ζωή, ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά...

Σαν όλα να σου φαίνονται μάταια, αλλά ταυτόχρονα ουσιαστικά.

Σαν να θέλεις και να μπορείς.

Σαν να καλείς κάποιον που ξέρεις ότι θέλει, αλλά δεν μπορεί.

Μάταια για τώρα, αλλά εξαιρετικά ουσιαστικά για την κατάλληλη στιγμή.

Το μεγάλο "Β" λοιπόν....
Και οι γρίφοι συνεχίζονται...

-Lcfr.

!?

Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω ότι με παρακολουθούν..
Και μου αρέσει...

-L.

God

"...Μάρτιο θυμίζεις... πως να σε προβλέψω..."

Νομίζω πως ο στίχος που έγραψα παραπάνω, είναι αυτός που με χαρακτηρίζει ΑΠΟΛΥΤΑ.
Παρμένος από το τραγούδι των ΜΠΛΕ "Τον ίδιο το Θεό" που φυσικά ακολουθεί για να έρθει και να δέσει...

-Lcfr.

G'morning

Όσοι θα φύγετε ταξίδι το τριήμερο, ήρθε η ώρα να σας πω το "καλά να περάσετε..."

Και να είστε σίγουροι ότι μόλις επιστρέψετε, εγώ θα είμαι εδώ...
Για τα καλύτερα που θα έρθουν.

Καλημέρα.

Σας σκέφτομαι διαρκώς. (καλώς ή κακώς)

-Lcfr.

My GF

-Lcfr.

Don't Worry

I'am a spaceman flying high,
I'am the astronaut in the sky,
Don't worry, I'm ok now,
I'am the light in the dark,
I'am the march,
I'am the spark,
Don't worry I'm ok now...

-Lcfr.

Wishes pr2

Πριν από λίγα λεπτά συνειδητοποίησα πως πιστεύω στις ευχές.
Ναι, ναι. Κυρίες και κύριοι... Ο κακός και αντιδραστικός δαίμονας, αυτού του blog, που σας έχει συνηθίσει να είναι απόλυτος και κατηγορηματικός, τελικά, πιστεύει σε κάτι!!

Ό,τι ευχή και να είναι αυτή, οποίας μορφής και διάθεσης, εάν την νιώθεις εξωτερίκευσέ την, τώρα που μπορείς. Είναι σίγουρο πως εάν δεν το κανείς, κάποια στιγμή θα το μετανιώσεις και θα είναι αργά...

Και για να πω όλη μου την αλήθεια, δεν έχω ευχηθεί για πολλά πράγματα στην ζωή μου... Εάν το κάνω, θέλω να ξέρετε, πως δεν επαναπαύομαι στο ότι "απλά έκανα την ευχή" και να νομίζω, σαν κουτός, ότι θα πάρει τον δρόμο της και ΙΣΩΣ υλοποιηθεί στο μέλλον...

Αντιθέτως μάλιστα. Εάν ευχηθώ κάτι (συνήθως από μέσα μου) θα προσπαθώ από εκείνη την στιγμή να το πραγματοποιήσω το συντομότερο δυνατό. Θα σταματήσω να το προσπαθώ μέχρι να συμβεί ένα από τα παρακάτω δύο πράγματα:

•να πραγματοποιηθεί,
Ή
•να πραγματοποιηθεί.

Οποίος δέχεται κάποια άλλη επιλογή, τότε δεν ξέρει το πραγματικό νόημα της λέξης "ευχή".

Και όχι. Δεν αναφέρομαι σε ρηχές και κενές ευχές τύπου: "να βγάλω πολλά λεφτά" ή "να αγοράσω το τάδε πράγμα που ΙΣΩΣ κάνει την ζωή μου καλύτερη..."

Εννοώ ευχές που αλλάζουν την ζωή.
Για κάτι μαγικό.
Για κάτι ουσιώδες.
Για κάτι λευκό.

Έτσι οφείλουμε να κάνουμε τις ευχές μας.
Μαγικές και με ξεκάθαρο αποτέλεσμα...

Never settle for less.
Wish, and chase that wish, until your feet can walk no more.

Και επειδή η τελευταία πρόταση που έγραψα μου θύμισε ένα αγαπημένο τραγουδάκι από την Amy McDonald, που αναφέρετε σε "no more" σημεία, είπα να το μοιραστώ μαζί σας...
Enjoy.


-Lcfr.
P.S. Special note: Παρακαλώ να δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στις ευχές που κάνουμε την πρωτοχρονιά και στα γενέθλιά μας. Λέω εγώ τώρα...

Authority

Ο κόσμος, γύρω μας είναι πολύς. Τι πιο προφανές από αυτό... Το λιγότερο προφανές είναι ότι όλος αυτός ο κόσμος, χωρίζεται σε δυο κατηγορίες. Σε αυτούς που εξουσιάζουν, και σε αυτούς που εξουσιάζονται.

Κατά την προσωπική μου άποψη, ούτε η μια, αλλά ούτε η άλλη κατηγορία ανθρώπων είναι ιδανική, μιας και η "εξουσία" σαν όρος ποτέ δεν μου έκατσε καλά στο στομάχι. (ίσως να μου βγαίνει και το ψιλό-αναρχικό μου στοιχείο) Και εξηγώ...

Ανάμεσά μας υπάρχουν άνθρωποι που ανήκουν στην ομάδα των "αδυνάτων". Σε αυτήν βρίσκεις άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση, ανασφάλεια και πολλά άλλα αρνητικά (για τους ίδιους πρώτα από όλα) στοιχεία. Αυτή λοιπόν η ομάδα είναι η ρίζα του όλου θέματος. Επιτρέπει σε ανθρώπους, όχι ιδιαίτερης αξίας, να εκμεταλλεύονται και να "πατούν" πάνω στην οποία αδυναμία έχουν, κατά το δοκούν. Το κάνουν αυτό, όχι επειδή τους αρέσει, ή την "βρίσκουν" με την εντός εισαγωγικών εκμετάλλευση, αλλά δεν έχουν την δύναμη ή το κίνητρο να πουν το "μέχρι εδώ..."

Στα νέα ελληνικά, οι "αδύναμοι" (ας τους πούμε έτσι) της υπόθεσης, έχουν βάλει πάνω από όλα, την ευτυχία των άλλων και κάπου ξεχασμένη στο πατάρι, έχουν και την δική τους...

Από την στιγμή που υπάρχει η πρώτη κατηγορία ανθρώπων, επιβιώνει και αναπτύσσεται η δεύτερη. Βλέπετε τα όρνεα τρέφονται από τις σάρκες των άλλων, μέχρι κάποιος να κάνει κάτι για αυτό...

Μέχρι αυτήν την "επανάσταση" που πολύ εύστοχα μια φίλη, μου ψιθύρισε πρόσφατα:

Τα λόγια της ήταν τα εξής:
"σιγά σιγά, θα καταλάβουν όλοι την επανάσταση μου..."

Την στιγμή που κάποιος άνθρωπος σου λέει τέτοιες κουβέντες, κοιτάζοντάς τον, μπορείς εύκολα να δεις στο βλέμμα του, την φλόγα που απλά περιμένει να φουντώσει για να τα φέρει όλα στα μέτρα που θέλει. Το μόνο που μπορείς να κανείς εκείνη την στιγμή, είναι να μην τον αφήνεις να κοιτάζει χαμηλά...

Τα βεγγαλικά, είναι εντυπωσιακά, γιατί γεμίζουν τους ουρανούς...

Τα παλιά τα χρόνια στα χωρία, όταν γινόταν κάτι σημαντικό, (έως και έναρξη επανάστασης) κάποιος χτύπαγε την καμπάνα της εκκλησίας. Την καμπάνα αυτή, μπορεί να την χτυπήσει κάποιος που δεν το περίμενες ποτέ. Αλλά το κάνει. Και προφανώς θα συνεχίσει να το κάνει μέχρι τα πράγματα να αλλάξουν προς το καλύτερο.

Έτσι λοιπόν, χωρίς αναστεναγμούς και χωρίς "γιατί", ξεκινάς κάτι, στο όνομα των ξεχασμένων ΘΕΛΩ του παταριου. Στους ρυθμούς της ίδιας καμπάνας.

Face your fears. Leap into the eye of the cyclone and dance to the music.
I'm already into it, as well.

-Lcfr.