Authority

Ο κόσμος, γύρω μας είναι πολύς. Τι πιο προφανές από αυτό... Το λιγότερο προφανές είναι ότι όλος αυτός ο κόσμος, χωρίζεται σε δυο κατηγορίες. Σε αυτούς που εξουσιάζουν, και σε αυτούς που εξουσιάζονται.

Κατά την προσωπική μου άποψη, ούτε η μια, αλλά ούτε η άλλη κατηγορία ανθρώπων είναι ιδανική, μιας και η "εξουσία" σαν όρος ποτέ δεν μου έκατσε καλά στο στομάχι. (ίσως να μου βγαίνει και το ψιλό-αναρχικό μου στοιχείο) Και εξηγώ...

Ανάμεσά μας υπάρχουν άνθρωποι που ανήκουν στην ομάδα των "αδυνάτων". Σε αυτήν βρίσκεις άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση, ανασφάλεια και πολλά άλλα αρνητικά (για τους ίδιους πρώτα από όλα) στοιχεία. Αυτή λοιπόν η ομάδα είναι η ρίζα του όλου θέματος. Επιτρέπει σε ανθρώπους, όχι ιδιαίτερης αξίας, να εκμεταλλεύονται και να "πατούν" πάνω στην οποία αδυναμία έχουν, κατά το δοκούν. Το κάνουν αυτό, όχι επειδή τους αρέσει, ή την "βρίσκουν" με την εντός εισαγωγικών εκμετάλλευση, αλλά δεν έχουν την δύναμη ή το κίνητρο να πουν το "μέχρι εδώ..."

Στα νέα ελληνικά, οι "αδύναμοι" (ας τους πούμε έτσι) της υπόθεσης, έχουν βάλει πάνω από όλα, την ευτυχία των άλλων και κάπου ξεχασμένη στο πατάρι, έχουν και την δική τους...

Από την στιγμή που υπάρχει η πρώτη κατηγορία ανθρώπων, επιβιώνει και αναπτύσσεται η δεύτερη. Βλέπετε τα όρνεα τρέφονται από τις σάρκες των άλλων, μέχρι κάποιος να κάνει κάτι για αυτό...

Μέχρι αυτήν την "επανάσταση" που πολύ εύστοχα μια φίλη, μου ψιθύρισε πρόσφατα:

Τα λόγια της ήταν τα εξής:
"σιγά σιγά, θα καταλάβουν όλοι την επανάσταση μου..."

Την στιγμή που κάποιος άνθρωπος σου λέει τέτοιες κουβέντες, κοιτάζοντάς τον, μπορείς εύκολα να δεις στο βλέμμα του, την φλόγα που απλά περιμένει να φουντώσει για να τα φέρει όλα στα μέτρα που θέλει. Το μόνο που μπορείς να κανείς εκείνη την στιγμή, είναι να μην τον αφήνεις να κοιτάζει χαμηλά...

Τα βεγγαλικά, είναι εντυπωσιακά, γιατί γεμίζουν τους ουρανούς...

Τα παλιά τα χρόνια στα χωρία, όταν γινόταν κάτι σημαντικό, (έως και έναρξη επανάστασης) κάποιος χτύπαγε την καμπάνα της εκκλησίας. Την καμπάνα αυτή, μπορεί να την χτυπήσει κάποιος που δεν το περίμενες ποτέ. Αλλά το κάνει. Και προφανώς θα συνεχίσει να το κάνει μέχρι τα πράγματα να αλλάξουν προς το καλύτερο.

Έτσι λοιπόν, χωρίς αναστεναγμούς και χωρίς "γιατί", ξεκινάς κάτι, στο όνομα των ξεχασμένων ΘΕΛΩ του παταριου. Στους ρυθμούς της ίδιας καμπάνας.

Face your fears. Leap into the eye of the cyclone and dance to the music.
I'm already into it, as well.

-Lcfr.