Αποφάσισα να κάνω ένα τελευταίο post για το 2014. Ίσως με αυτόν τον τρόπο να θέλω να το ξορκίσω και να το στείλω από εκεί που ήρθε. Και νομίζω πως τα λίγα λόγια που έγραψα στο χθεσινό μου ποστ, δεν είναι αρκετά.
Το μεγαλύτερο νέο του 2014, το έμαθα πριν κανένα 2μηνο. Μια τοσοδούλα πληροφορία, ανούσια για κάποιους, σημαντική όμως για εμένα. Την έμαθα, επειδή την αναζήτησα και την σκάλισα επιμόνως. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν σκαλίζεις μαθαίνεις. Και όταν μαθαίνεις, τις περισσότερες φορές πληρώνεις στο ταμείο την λυπητερή. Με αυτό στον νου, έβγαλα το εξής συμπέρασμα.
Το μέγεθος και η ποιότητα του χαρακτήρα σου δεν φαίνεται με το να αρκεστείς στην παραδοχή του προβλήματος. Η διαχείρισή του και το τι θα κάνεις ακριβώς μετά, σου βάζει την στάμπα του για μήνες ολόκληρους. Ίσως και για το υπόλοιπο της ζωής σου, θα κουβαλάς αυτήν την στάμπα σαν παράσημο-οδηγό για την επόμενη στάση σου.
Παράσημο. χεχ. Ναι, παράσημο.
Παράσημο. χεχ. Ναι, παράσημο.
Και νομίζω πως αυτή η πληροφορία που έμαθα πριν λίγους μήνες όπως προανέφερα, (που ας μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, ήταν τεράστια και είχε μεγάλη επιρροή πάνω μου), την έχω διαχειριστεί πολύ καλά. Με ψυχραιμία, κάθε μέρα που περνάει την έχω στην τσέπη μου, ξέρω πως είναι εκεί, αλλά δεν βάζω το χέρι μου να την αγγίξω.
Δεν αγγίζω την πληροφορία αυτή, όχι γιατί την φοβάμαι, ούτε επειδή την θεωρώ "μεγαλύτερη" από εμένα. Δεν την αγγίζω γιατί ξέρω ότι θα βρει τον τρόπο να με τυλίξει. Να με κάνει δικό της, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα.
Δευτερόλεπτα που, έχω φέρει σε σημείο τον εαυτό μου να μην της τα χαρίζω.
Όχι γιατί δεν αξίζει. Αλλά γιατί δεν την αξίζω.
Εγώ.
Καλή χρονιά.
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment