North

Είναι η στιγμή που ο Βορράς φαντάζει κατατονικός,
...και συνάμα ασυγχώρητα διάφανος.

Με τις ξεθωριασμένες στιγμές από το παρελθόν,
... να σε περιμένουν αυτοπροσώπως για μια ακόμα επίσκεψη.

Βορρά, δώσε μου ελπίδα.
Κατατονικέ Βορρά, περίμενέ με.

Όπως σε περιμένω χρόνια τώρα.

Πάντα ζηλιάρης.
Πάντα ο ίδιος.

-Lcfr.

Patronising

Πως είναι να νιώθεις απέχθεια για την συμπεριφορά κάποιου ανθρώπου, αλλά παράλληλα να νιώθεις μόνο θετικά αισθήματα για αυτόν? 

Δεν είναι λίγες οι φορές που μου έχει τύχει κάτι τέτοιο, είτε σε φιλικό, είτε σε ερωτικό επίπεδο και είμαι σίγουρος πως αρκετοί από εσάς, έχουν αντιμετωπίσει αυτό το παράδοξο "μπλέξιμο". 

Να έχεις για παράδειγμα έναν φίλο πολλά χρόνια, αλλά όσο και να προσπαθείς, να μην μπορείς χωνέψεις μια συγκεκριμένη συμπεριφορά του, που είτε την κάνει ηθελημένα είτε είναι κομμάτι του συνόλου που τον κάνει αυτό που είναι.

Να σας προλάβω. Λύση για αυτό, ή φοβεροί και τρομεροί τρόποι αντιμετώπισης, δεν υπάρχουν. Δεν υπήρχαν, δεν υπάρχουν και νομίζω πως δεν θα υπάρξουν ποτέ στο εγγύς μέλλον. 

Όχι γιατί οι ψυχολόγοι δεν είναι καλοί στην δουλειά τους, ή ψυχαναλύουν λάθος τα προβλήματα των ανθρώπων. Είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι ξέρουν ένα-δύο πράγματα παραπάνω. (δεν έχω ακόμα ιδία γνώση). Πιστεύω πως έγκειται στην φύση του ανθρώπου να ψάχνει το τέλειο. Ματαιοδοξία ή ανοησία. Πείτε το όπως θέλετε. Όμως πιστεύω πως αυτό το συγκεκριμένο θέμα απαντάται εύκολα εάν εφαρμόσεις την εξής λογική αντιμετώπιση:

Όπως ισχύει το διάσημο "Everybody lies" του Dr. House (MD), έτσι νομίζω ισχύει και το "Everybody's coming with a flaw"  του Dr. Lcfr. (MD)

Κανείς, ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ, δεν είναι τέλειος και κανείς δεν θα συμπληρώνει 24 ώρες συμπεριφοράς, όπως ακριβώς την επιθυμείς και την προσδοκάς. Ακούγεται κομματάκι παράλογο και ανώριμο να περιμένεις έναν άνθρωπο να πράττει, να συμπεριφέρεται και να λέει ακριβώς αυτά που θέλεις. 

Εκτός φυσικά και εάν μιλάμε για τους λευκούς όπως συνηθίζω να τους αποκαλώ ανθρώπους, που κάνουν ότι τους πεις, σαν τα αξιαγάπητα Muppets.

Επειδή δεν θέλω να είμαι απόλυτος, παραδέχομαι πως μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να φαντάζει λογική και αναμενόμενη σε έφηβους που μόλις μαθαίνουν πως, που και γιατί. Αλλά για αυτούς που έχουν αρκετά χτυπημένα "εισιτήρια" στην πλάτη τους, η απαίτηση και η προσμονή αυτή είναι τουλάχιστον άδικη. 

Άρα τι κάνεις? Καταπίνεις το χάπι, ενστερνίζεσαι πως κανείς δεν είναι τέλειος και αποδέχεσαι ή όχι τον άλλον, συνοδευόμενο με όσα σε ενοχλούν. 

Φυσικά μπορείς να μην τον αποδεχθείς. Τον απορρίπτεις και πηγαίνεις σε κάποιον άλλο άνθρωπο που έχει (ή δείχνει) λιγότερα από αυτά που σε ενοχλούν. 

Προσοχή. Εάν δεν αποδέχεσαι τους γύρω σου και τους απορρίπτεις δεξιά και αριστερά, τότε κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον θα αρχίσεις να απορρίπτεις και τον εαυτό σου, γιατί θα είναι ο μόνος που θα σου έχει απομείνει. 

Καλή Κυριακή. 

-Lcfr.

Greek Internet Hunger

Εντάξει. Δεν μπορώ να πω. Ελλάδα. Έλληνες. Οι γεννήτορες της φιλοσοφίας, του πολιτισμού και οι πρωτοπόροι ήλιοι της παγκόσμιας μόρφωσης. 

Παλιά αυτό.

Δεν λέω, να είσαι υπερήφανος για τον τόπο σου και να τον υπερασπίζεσαι μέχρι να στάξεις αίμα. (εάν είναι αυτό κάτι που σε χαρακτηρίζει). Όμως αναρωτιέμαι, για ποιον λόγο οι Έλληνες χρήστες του διαδικτύου στα ξένα sites, είτε αυτά είναι χαζοsites τύπου Youtube, είτε ενημερωτικά ή ακόμα και "social media", θα ουρλιάξουν την καταγωγή τους, κλείνοντας τα μηνύματά τους με προσφωνήσεις του στυλ:

"GREETING FROM GREECE", "HAIL FROM ATHENS", "HELLAS SUPPORTS YOU", ή με φοβερά ψευδώνυμα που κράζουν Ελλάδα, όπως "MarsaroPrwthStoPapakiMou", ή το μακράν αγαπημένο μου: "PodolatrisApoPathsia-13"...

Αδερφέ μου, εσύ που προσπαθείς με τα μανίας να κάνεις αυτόν που διαβάζει το μήνυμά σου, να καταλάβει πως είσαι από την Ελλάδα, αναρωτήθηκες ποτέ, από που πηγάζει αυτή σου η ανάγκη? Μήπως χτυπούσες καθημερινά το κεφάλι σου στο κομοδίνο όσο ήσουν πιτσιρικάς ή σε παρατούσε η μάνα σου, για να πάει στον γκόμενο? Σε ρωτάω, βλέπεις τον Σουηδό, τον Γάλλο, ή τον Κινέζο, να υπογράφει κάπως αντίστοιχα? Εγώ δεν τους βλέπω. Αντιθέτως παρατηρώ μια εμμονή του Έλληνα, να πιστοποιήσει την προέλευσή του, περιμένοντας (ίσως), μια αναγνώριση, μια επικρότηση, ή (λέω ή) κάποιο βραβείο για να το δείξει στην μάνα του που κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο. Τις περισσότερες φορές, δεν θα εισπράξει τίποτα από όλα αυτά. Αυτό που τελικά θα παραλάβει, είναι κάποια αρνητικά σχόλια για την οικονομική κατάσταση της χώρας, για την επαιτεία της προς την Ευρώπη και πολλές φορές χαρακτηρισμούς για τριτοκοσμική χώρα. Άντε, στην καλύτερη περίπτωση να διαβάσει κάποια σχόλια από άλλους Έλληνες χρήστες που θα φωνάξουν από κάτω (τα κεφαλαία γράμματα είναι trademark του απολίτιστου κάγκουρα): "ΕΛΑ ΜΩΡΗ ΕΛΛΑΔΑΡΑΑΑΑΑ", ή "POU ISE RE PATRIDA???" και άλλα τέτοια εμετικά, την στιγμή που οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να μένουν στην ίδια πολυκατοικία. 

Η βλακεία σε όλο της το μεγαλείο.

Όσο για εσένα, γραφικέ τυπάκο με ψευδώνυμο σαν τα προαναφερθέντα, εντάξει.. τι να σου πω. Είσαι ο αφανής καρπαζοεισπράχτορας/ήρωας ανάμεσά μας. Ο άνθρωπος κουμπί, που ήσουν περίγελος στο σχολείο και πίσω από το πληκτρολόγιο νομίζεις πως ξαφνικά έγινες αστείος. Ή αυτό, ή έχεις τεράστια ανάγκη από προσοχή, γιατί η μητέρα σου δεν σε θήλαζε όσο έπρεπε. 

Γελοίε.

Τέλος πάντων για να μην μακρηγορώ Κυριακάτικα, ας κάνουμε μια θετική κίνηση για αυτόν τον τόπο. Ας σταματήσουμε να δείχνουμε πείνα, στην προσπάθειά μας να αποδείξουμε πως η χώρα μας έχει Internet.

Ας κρατήσουμε το Internet καθαρό, από τέτοιου είδους κινήσεις. 

Τι λέτε?

-Lcfr.

Πέφτουλας Η Επιστροφή

Αααααα...

Πόσο μου αρέσει αυτή η εποχή.

Ο καιρός φτιάχνει, ο κόσμος βγαίνει έξω περισσότερο και υπάρχει μια γενικότερη ευχάριστη διάθεση.

Παρέα με αυτά έρχεται και η "αγαπημένη" φάρα του Έλληνα, που δεν είναι άλλη από τον πεινασμένο Πέφτουλα.

Ο Πέφτουλας, αυτό το γλοιώδες γελοίο υποκείμενο άνδρα, μας έχει απασχολήσει δυο φορές στο παρελθόν. Την πρώτη με αυτό το άρθρο ΠΕΦΤΟΥΛΑΣ (επίθετο) και η δεύτερη με αυτό Ο Πέφτουλας του Γυμναστηρίου.

Τώρα θα μου πείτε, γιατί ρε αδερφέ σε έπιασε να επαναφέρεις ένα θέμα τέτοιο?

Για να απαντήσω, θα πρέπει να σας πληροφορήσω πως το blog αυτό, έχει έναν μηχανισμό που δείχνει αναλυτικά τις επισκέψεις. Από που προέρχονται, πόση ώρα διήρκεσαν και από που ήρθαν. Το τελευταίο διάστημα λοιπόν, υπάρχει μια αυξημένη πορεία επισκέψεων που ήρθαν από το Google, μετά την αναζήτηση του επιθέτου "Πέφτουλας".

Τι μας λέει αυτό? Ότι άρχισε ο κόσμος να φοράει τα καλά του και να μεταμορφώνεται στον γυμνοσάλιαγκα που όλοι μας ευχόμαστε να υπήρχε μια τεράστια μπότα και να τον πάταγε στο πεζοδρόμιο.

Είμαι σίγουρος πως εάν έρθουν τα κατάλληλα ερεθίσματα, θα γράψω κάτι καινούργιο για αυτήν την μάστιγα. 

Μέχρι τότε, be safe και καλό Σαββατοκύριακο.

-Lcfr.

Right Path

Είναι γλυκιά η στιγμή που καταλαβαίνεις προς τα που πρέπει να βαδίσεις και τι δρόμο πρέπει να αφήσεις πίσω σου. (αγκαζέ με τους λάθος ανθρώπους)

Τώρα, το μόνο που μου μένει να κάνω, είναι να βρω τρόπο να κάνω τους από πάνω να σκάσουν και να μην κοπανάνε τα πόδια τους λες και πατάνε σταφύλια 24ώρες το 24ωρο.

Μάδερφάκερς!

-Lcfr.

Where Did You Go?

Πρέπει να παραδεχθώ το εξής. Έχουν υπάρξει ελάχιστες περίοδοι εορτών που να τις γούσταρα πολύ. Και εάν κάτσω να προσπαθήσω να τις θυμηθώ, ίσως να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και μάλλον όταν θα ήμουν κάτω από τα 15.

Έτσι και φέτος.

Παγερά αδιάφορος για όλα αυτά των ημερών. Επιτάφιος, ανάσταση, κόκκινα αυγά, αρνιά και άλλα ήθη και έθιμα του τόπου αυτού. Καταλαβαίνω το πόσο σημαντικά μπορεί να είναι για τον κόσμο, αλλά λυπάμαι. Δεν τα συμμερίζομαι και απέχω. (μην με σταυρώσετε, έχουν άλλοι σειρά)

Γουστάρω λοιπόν που σήμερα μετά από ένα αρκετά έντονο, περίεργο και αναπάντεχο βράδυ, το πρωινό μου συνοδεύτηκε από ένα καινούργιο (για εμένα) τραγούδι. 

Μιλάμε για τους Jets Overhead, που δεν τους ήξερα ούτε ακουστά. Όμως το τραγούδι "Where Did You Go" από το πρώτο κι όλας άκουσμα σε εξοικειώνει και σε κάνει να νιώθεις σε γνωστό και  οικείο περιβάλλον.

Σαν να περνάς μια νύχτα με έναν άνθρωπο και καθ' όλη την διάρκεια να σκέφτεσαι κάποιον άλλο, για να νιώσεις άνετα και επιτέλους να σε πάρει ο ύπνος.

Where did you go?
I don't want to know.

-Lcfr.

Interstellar The Movie

Όπως ίσως έχω ξανά αναφέρει, το χρονικό διάστημα που μπορώ να κρατήσω την συγκέντρωσή μου είναι ιδιαίτερα μικρό. Έτσι και στις ταινίες ή στα επεισόδια σειρών που βλέπω. 

Όταν ένα επεισόδιο είναι γύρω στα 20-25 λεπτά, είναι το καλύτερό μου. Η προσοχή μου δεν αποσπάται και το απολαμβάνω όλο μέχρι την τελευταία του σκηνή. Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν το επεισόδιο είναι 45-60λεπτά. Εκεί σκαλώνω και ξέρω πως μετά την πρώτη μισή ώρα το μυαλό μου θα "φύγει" και θα σκέφτομαι άλλα αντί άλλων. Βέβαια τα τον τελευταίο καιρό, επειδή άρχισα (και τελείωσα) τον τελευταίο κύκλο του Game Of Thrones, εκπαίδευσα τον εαυτό μου να είμαι συγκεντρωμένος έστω μια ώρα. Βέβαια δεν είναι η συγκεκριμένη σειρά ένα δίκαιο παράδειγμα, μιας και δεν είναι άστοχα μια από τις καλύτερες σειρές που μπορεί να δει κάποιος το διάστημα αυτό.

Στις ταινίες τα πράγματα είναι δυσκολότερα. Εάν έχω προετοιμαστεί ψυχολογικά και έχω ποπ κόρν, μπορώ να δω, με ίσως ένα μικρό διάλειμμα μια ταινία 1,5 ώρας. Τι γίνεται όμως όταν η ταινία που πρόκειται να δεις είναι κοντά 3 ΩΡΕΣ??

"Δεν παίζει και το ξέρω!!!" είπα όταν έμαθα από τον αδερφό μου, πως η διάρκεια του Interstellar, ήταν παρά λίγα λεπτά 3 ολόκληρες ώρες. Βέβαια, για να πω την αλήθεια η ταινία αυτή, χωρίς να έχω διαβάσει τίποτα για το σενάριο ή την πλοκή της, είχε 3 πράγματα που ίσως με έκαναν να την δω μονορούφι χωρίς κανένα πρόβλημα.

Αστροναύτες, διάστημα, και τον Matthew McConaughey (που με κέρδισε από την σειρά True Detective και όχι από τα χιλιάδες chick flicks που έχει πρωταγωνιστήσει στο παρελθόν)

Έτσι λοιπόν το είδα πριν λίγες ημέρες. Όσο και να αποφεύγω τις μεγάλες σε διάρκεια ταινίες, αυτήν την συγκεκριμένη είμαι πολύ χαρούμενος που την είδα. Μετά το Birdman (για το οποίο έγραψα πριν κάποιο καιρό εδώ) ίσως να μιλάμε για την καλύτερη ταινία που έχω δει φέτος.

Η ταινία λέει την μακράν καλύτερη επιστημονικής φαντασίας ιστορία που έχω δει. Η πλοκή της σε δένει από την αρχή μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Το επίπεδο ηθοποιίας σε κάτι στιγμές χωλαίνει αρκετά (ναι εσένα κοιτάζω Anne Hathaway) ο δυνατός σκηνοθέτης κύριος Nolan κάνει τα πάντα για να μας πάρει την προσοχή από εκεί και να μας βουλιάξει στο παράλογο, το εξωπραγματικό και ίσως για μερικούς απίθανο σενάριο. Σενάριο που εάν δεν το "ακολουθήσεις" ευλαβικά θα πρέπει να ξαναδείς την ταινία 2η ίσως και 3η φορά για να την καταλάβεις σε όλη της την διάσταση. Φυσικά δεν μιλάμε για τα ασυγχώρητα επίπεδα του "Inception" που έπρεπε να έχεις ανοιχτό το Wikipedia παράλληλα και να διαβάζεις τι διάολο γίνεται, αλλά και αυτή η ταινία απαιτεί την προσοχή σου.

Δεν χρειάζεται να τονίσω πως, ξεκινώντας να δεις αυτήν την ταινία, πρέπει να έχεις το μυαλό σου ανοιχτό και να σκεφτείς πως θεωρητικά όλα αυτά που βλέπεις μπορεί να κράζουν επιστημονική φαντασία, αλλά είναι πολύ πιθανό στο μέλλον η λέξη "φαντασία" να εξαφανιστεί και απλά να μιλάμε για επιστημονικά γεγονότα.

Φυσικά δεν γίνεται να μην αναφερθώ στην μουσική επένδυση της ταινίας, που με άφησε να διψάω για περισσότερο Hans Zimmer. Για να σας δώσω μια μικρή γεύση από την μαγεία της μουσικής, ακολουθεί το βασικό μουσικό θέμα της ταινίας, στην εκτεταμένη του έκδοση.
(πείτε μου ευχαριστώ αργότερα)

Αν και περσινή ταινία, έχει ήδη πάρει τα ηνία για την κορυφή του 2015, στην δική μου ατζέντα.
(αν και πρέπει να παραδεχθώ πως υπήρξε ένα διάλειμμα περίπου στην πρώτη 1,5 ώρα για 5-6 λεπτά, το οποίο -αξίζει να σημειωθεί- πως δεν ζήτησα εγώ)

Και ξέρετε πότε καταλαβαίνεις πως μια ταινία έχει αφήσει το αποτύπωμά της πάνω σου? Όταν έχουν περάσει 3 ημέρες από τότε που την είδες και εξακολουθείς να την σκέφτεσαι. Όχι γιατί δεν την κατάλαβες, αλλά επειδή ήταν τόσο καλή, που θα ήθελες να γύριζες τον χρόνο πίσω και να την ξανά δεις για πρώτη φορά.

Προτείνω ανεπιφύλακτα.

-Lcfr.

Human No More

Πολλάκις έχω γράψει πως ντρέπομαι που ανήκω στο ανθρώπινο είδος και ειλικρινά το εννοώ χωρίς κανέναν ενδοιασμό στα λεγόμενά μου.

Οι άνθρωποι είναι μπάσταρδοι, με μπάσταρδο περίβλημα, και μπάσταρδη γέμιση, πασπαλισμένοι με ζάχαρη άχνη που είναι εκεί μόνο για να σε προσελκύσει. Θα σε χρησιμοποιήσουν, θα σε εκμεταλλευτούν ψυχικά και σωματικά με κάθε ευκαιρία, θα πατήσουν πάνω σου λες και είσαι χαλάκι της εισόδου στο όνομα των θέλω, των αναγκών και των απαιτήσεών τους τους χωρίς καν να ρωτήσουν το όνομά σου. Χωρίς να κοιτάξουν το προσωπικό σου "διαβατήριο" να δουν ρε αδερφέ, από που είσαι, τι εισιτήρια έχεις κόψει και τι ουλές σου έχουν αφήσει αυτά ταξίδια. 

Ανούσιες ερωτήσεις και ψιλά γράμματα για τους περισσότερους.

Το δύστυχο στην υπόθεση είναι πως οι εξαιρέσεις ελάχιστες και ιδιαίτερα δύσκολο να της βρεις. Όχι για να τις πιάσεις και να τους βάλεις ένα δαχτυλίδι στο δάχτυλο, κατουρώντας γύρω τους για το μαρκάρισμα της περιοχής σου. Αλλά για να τις έχεις έστω στην ζωή σου σαν μια απέλπιδα προσπάθεια να μην χάσεις ολοκληρωτικά την ελπίδα για τον ανθρώπινο είδος. 

Όχι αδέρφια μου, δεν βγάζω καμία χολή για κάτι που περνάω αυτήν την περίοδο. Αντιθέτως περνάω μια ιδιαίτερα παραγωγική και ευχάριστη περίοδο της ζωής μου. Απλά εδώ και κοντά έναν χρόνο, έχω επιλέξει να ζω έναν διαφορετικό τρόπο ζωής που φωνάζει το εξής έχει σαν κορμό το "όταν μπορείς να κάνεις έναν καλό για τον διπλανό σου, κάντο χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα". Όπως το ελάχιστο παράδειγμα του να βοηθήσεις έναν άγνωστο συνάνθρωπο να βάλει τα ψώνια του στις σακούλες στο ταμείο του Σκλαβενίτη.  

Έχω υπάρξει ο μεγαλύτερος εκμεταλλευτής και μπάσταρδος άνθρωπος για ένα μεγάλο διάστημα.

Τουλάχιστον δεν ζω στην άρνηση. Ξέρω ακριβώς τι ήμουν, τι είμαι και τι θεωρώ πως ξέρω ακριβώς τι θα γίνω στο μέλλον. Οι περισσότεροι εκεί έξω, δεν ξέρουν καν το τι θέλουν και τι προσδοκούν, έχοντας ένα πράγμα στο μυαλό τους:

Την λέξη ΕΓΩ.

-Lcfr.

Robbery

Επειδή το κορμί μου παίζει να είναι χιλιάδες κομμάτι αυτήν την στιγμή, θα μοιραστώ αυτό το γρήγορο και φρέσκο βιντεάκι.

Έτσι για το ΣΚ βρε αδερφέ.

Αυτά για σήμερα.

Have fun.

-Lcfr.

Sexy Buddy

Και λέω λοιπόν εγώ τώρα σκέψεις που μου έρχονται έτσι άσχετα στο μυαλό, γιατί είμαι και σε γαμώ τις διαθέσεις. 

Όταν ζητάς ένα πράμα από κάποιον άνθρωπο, ή σε ενδιαφέρει μονάχα ένα πράγμα πάνω του και τίποτα άλλο πέρα από αυτό, καλό είναι ρε αδερφέ να το ξεκαθαρίζεις για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις και τρεχάματα. Α και που είσαι?

Οι προθέσεις του ανθρώπου εάν ξέρεις να διαβάζεις τα σημάδια, κάνουν μπαμ και η πείνα μυρίζει από μακρυά.

Άλλωστε ποιος έχει λεφτά να τρέχει σε ψυχολόγους ενώ τα πράγματα είναι τόσο, μα ΤΟΣΟ απλά?

Τον νου σας, γιατί ο Παπακαλιάτης και οι όμοιοί του κρύβονται παντού (είμαστε και πολλοί πανάθεμά μας) με το παντελόνι στο speed dial για άμεση εξυπηρέτηση. 

Προς γνώση και συμμόρφωση, αγαπημένα μου, κατά τα άλλα, Sex Βuddies. 

-Lcfr.

I Know

Blast from the past σήμερα, γιατί το 1996 ήταν ωραία χρονιά.

"I know" αδέρφια μου.
I know από τους Placebo, στην επανάληψη για να φτιάξει η Τετάρτη σας.

-Lcfr.