Περί πρώην...

Επειδή τον τελευταίο καιρό γίνεται μια μακροσκελής συζήτηση για τους/τις πρώην, θέλω να αφιερώσετε λίγο χρόνο σε αυτές τις γραμμές, μιας και θέλω να καταθέσω και εγώ την άποψή μου. Μην φοβάστε... θα είμαι σύντομος... (κάθε φορά που λέω κάτι τέτοιο, καταλήγω να γράφω σελίδες...)

Ας ξεκινήσουμε από το προφανές.
ΌΛΟΙ έχουν πρώην.
Άλλοι περισσότερους και άλλοι λιγότερους... Άλλοι έχουν πρώην που στιγμάτισαν, άλλοι που "πέρασαν και δεν ακούμπησαν" και άλλοι που είναι κολλημένοι σε αυτούς.
Όλοι όμως έχουν!

Φυσικά κάτι τέτοιο, προφανώς, δεν είναι κατακριτέο. Αν και κακά τα ψέματα, η σημερινή κοινωνία, αποδοκιμάζει ρατσιστικά τους πολλούς πρώην στις γυναίκες με τους γνωστούς σε όλους άκομψους χαρακτηρισμούς.

Η ουσία σε αυτό το θέμα είναι πως αντιμετωπίζεις εσύ τους πρώην του ανθρώπου "σου". Το αντιμετωπίζεις με ψυχραιμία? Αδιαφορία ή ζήλια? Σε επηρεάζει? Το επιτρέπεις να σε επηρεάζει? Μήπως είσαι από αυτούς που απλά το βάζουν σε ένα κουτάκι πίσω-πίσω στο μυαλό τους και το ξεχνάνε? Χωρίς βέβαια να ξεχνάνε ότι υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα?

Για να απαντηθούν όλα αυτά τα ερωτήματα, πρέπει να απαντηθεί το κυριότερο:

Πώς αντιμετωπίζει ο άνθρωπός "σου" τους πρώην ΤΟΥ.

Είναι συγκαταβατικός? Αρνητικός? Δεν θέλει να πληγώνει? Δεν θέλει να κόβει γέφυρες? Δεν ΜΠΟΡΕΙ να κόψει τις γέφυρες? Είναι παιχνιδιάρης?

Βγαίνουν λοιπόν, τα εξής απλά συμπεράσματα: Η συμπεριφορά για τους πρώην σου, εξαρτάται καθαρά από την δύναμη του χαρακτήρα σου και η συμπεριφορά σου για τους πρώην του νυν, εξαρτάται από την στάση του ίδιου.

Ξέρω, η τελευταία παράγραφος δεν βγάζει και πολύ νόημα την πρώτη φορά που την διαβάζεις φίλε αναγνώστη. Προσπάθησε ξανά και θα δεις ότι θα τα καταφέρεις.

Εγώ πάντως αντιδρώ κάπως έτσι:

Αυτά.

-L.