Sunday Music Post

Πέρα από το post για το "Big Bang Theory" που έκανα προηγουμένως και επειδή Κυριακή χωρίς μουσική δεν μπορεί να υπάρξει, οφείλω να σας παρουσιάσω ίσως το καλύτερο τραγούδι της δεκαετίας. Τραγούδι που τα έχει όλα.

Στίχος, μουσική, συναίσθημα και πάνω από όλα καταφέρνει να περνάει μηνύματα που άλλα τραγούδια αποτυγχάνουν παταγωδώς να το κάνουν...

Σας δίνω την Nicole Westbrook και το "It's Thanksgiving"

Ακούστε το δυνατά γιατί μόνο έτσι μπορεί να ακουστεί αυτό το έπος...

-Lcfr.

Big Bang Theory

Εχθές το μεσημέρι, έτυχε να είμαι μπροστά σε μια τηλεόραση η οποία έπαιζε το Big Bang Theory που στης αρχές της η σειρά, μου ήταν ιδιαίτερα αγαπητή. Με το καιρό άλλαξα άποψη και την έκοψα μαχαίρι. Ο λόγος είναι απλός. ..

Αγαπώ την Pop Culture. (comics, movies, video games, cosplay etc). 

Την αγαπώ και την ακολουθώ 10ετίες τώρα. Θεωρώ λοιπόν πως η στάση της σειράς απέναντι στο Pop Culture είναι ένας ισοπεδωτικός τρόπος απλούστευσης και γενίκευσης, που στην τελική δεν κάνει καλό αλλά αντιθέτως της κάνει κακό.

Φυσικά αυτό είναι άποψή μου, και οι περισσότεροι από εσάς μπορεί να κρίνεται την σειρά σαν απλά μια ακόμη αμερικάνικη χαζο-κωμωδία.

Δεν θα σταθώ όμως σε αυτό. Θα σταθώ στο ότι εχθές είδα περίπου 10-15 λεπτά από την σειρά και τα αστεία, ήταν τραγικά. Προβλέψιμα και καθόλου, ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ διασκεδαστικά. Φυσικά ο Αμερικάνος θα τα μασουλήσει πανεύκολα και θα γελάει χαζοχαρούμενα όταν του το υποδεικνύει η σειρά με τα ψεύτικα γέλια, αλλά κατέληξα στο ότι είναι στενάχωρο το πόσο μπορεί να ξεπέσει μια σειρά, που έπρεπε να είχε πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια. 

Προφανώς, ο Chuck Lorre που την υπογράφει, δεν έχει μάθει ακόμα πότε πρέπει να ρίχνει την αυλαία σε μια σειρά. (βλέπε Two and a half men)

Καλή εβδομάδα αδέρφια.

-Lcfr.

Friday Japanese Post

Μιας και είναι Παρασκευή και ετοιμαζόμαστε να το κάψουμε πάλι το πσκ, είπα να θυμηθούμε τις παλιές καλές εποχές. 

Τότε, που οι Κυριακές ήταν αφιερωμένες στις εξ ανατολής κοπελίτσες...

 
-Lcfr.

Suffer

Πριν πολλά πολλά χρόνια, είχα ανεβάσει σε κάποιο άλλο blog μου (το είχα παράλληλα με τούτο εδώ) ένα τραγούδι από τους "emo" AFI. Εκείνη την περίοδο το τραγουδάκι μου άρεσε και το ανέβασα μιας και μιλούσε για μια Ice Queen και έδενε με την κατάσταση που ζούσα.

Σήμερα, επιστρέφω στους AFI για άλλον λόγο.

Φυσικά, εξακολουθούν να είναι δήθεν και αρκετά φλώροι για τα γούστα μου, αλλά αυτό το τραγούδι που άκουσα την Τρίτη για πρώτη φορά, πιστεύω πως δένει για ακόμα μια φορά.

Η επιστροφή των AFI στο εδώ ιστότοπο, συνοδεύονται με μια ευχή...

"I hope you suffer,
I hope you do,
Just like I suffered!"

"I've seen my darkest days
You gave each one to me!"

Και όχι δεν βγάζω χολή και δεν στέλνω κάποιο μήνυμα σε κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπος.


Καλά μπορεί να λέω και ψέματα..

-Lcfr.

Toxic People And You

Η σημερινή αργία, μου επιτρέπει να αφιερώσω λίγο χρόνο στα κείμενα μου και να μοιραστώ μαζί σας τις απόψεις μου για τα τοξικά άτομα που υπάρχουν γύρω μας.

Κάθε ένας από εμάς έχει στον κοντινό ή μακρινό περίγυρό του, κάποιο άτομο της κατηγορίας αυτής. Η κάθε επικοινωνία μαζί του, σου προκαλεί τις περισσότερες, αν όχι όλες τις φορές, αρνητικά συναισθήματα και ακολούθως σε κάνει να μετανιώνεις που είχες αυτήν την επαφή. 

Τοξικό σημαίνει ΜΗΝ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙΣ γιατί εδώ κάνει τζίζ. 

Θεωρώ πως υπάρχουν δύο κατηγορίες τοξικών ανθρώπων. Αυτός που σε καταρρακώνει κάθε φορά που επικοινωνεί μαζί σου και όταν βλέπεις κάποιο εισερχόμενο μήνυμα από αυτόν, σου σηκώνετε η τρίχα στον σβέρκο. Η δεύτερη και πιο προσφιλής μου κατηγορία είναι του "guilty pleasure toxic" που όσο και να σε πονάει το οξύ του, στο ανώμαλο μυαλό σου βρίσκεις κάτι το ερεθιστικό και ανεξήγητα μυστηριώδες, που σαν ναρκωτικό το ζητάει ο οργανισμός σου, όσο κακό και να σου κάνει.

Οι τρόποι αντιμετώπισης της πρώτης κατηγορίας είναι η ολοκληρωτική αποχή από την επικοινωνία ή την διαιώνισή αυτής. Βλέπεις κάποιο μήνυμά από κάποιο τέτοιο άνθρωπο? Το σωστό είναι να μην το διαβάσεις καν. Προσεκτικά, σαν να κρατάς στα χέρια σου βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί και χωρίς να κυριευτείς ούτε για ένα δευτερόλεπτο από περιέργεια για το περιεχόμενό του, το διαγράφεις και πάει στην ευχή. Ας κρατήσει τις τοξικές λεξούλες του μακρυά από εσένα και την ψυχολογία σου. Η κατάσταση όμως, επειδή είναι στα χέρια σου, πρέπει να την υποστηρίζεις και να απέχεις και εσύ από τον κύκλο και το περιβάλλον του. Να αποφεύγεις να μαθαίνεις το οτιδήποτε για αυτόν. Εάν διαιωνίζεις μια τέτοια κατάσταση και την τροφοδοτείς, παίζει τελικά να ανήκεις στην 2η κατηγορία που τόσο πολύ θέλεις να αποφύγεις...

Συνέχισε να διαβάζεις εάν παίζει κάτι τέτοιο.

Εάν είσαι ανωμαλάρα αδερφέ μου, και γουστάρεις το τοξικό που σου προσφέρει ο εν λόγω άνθρωπος, τότε δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Θέλω αλλά δεν μπορώ. Βλέπεις συμπάσχω και έχω γαλόνια στους ώμους μου που το αποδεικνύουν. Χρόνια τώρα, εθισμένος σε τέτοιες καταστάσεις με συγκεκριμένα (ελάχιστα) άτομα, που ενώ ξέρω ότι στην ουσία με χαλάνε, δεν λέω να σταματήσω να διεκδικώ με κάθε τρόπο να γευτώ το οξύ τους.

Και να σας πω και κάτι? Όσο εντονότερο το οξύ, τόσο περισσότερο το θέλω.
Είπαμε, ανωμαλάρα από τις λίγες...

Σας αφήνω με ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον τραγουδάκι που άκουσα για πρώτη φορά πριν λίγο και έχει αρκετά μηνύματα να στείλει με τους στίχοι του.

Από τον καινούργιο δίσκο των Lacuna Coil, οι οποίοι τραγουδούν:

Συγχωρώ, (Αλλά δεν θα ξεχάσω το όνομά σου)

Non Serviam αδέρφια μου.

-Lcfr.

Right Back

Ήρθε λοιπόν και με την σειρά της η Κυριακή.

Θεωρώ ότι το χθεσινό Σάββατο ήταν γεμάτο ουσία, γιατί μας απέδειξε ότι ο καλύτερος τρόπος για να βγάλεις την καθαρή αλήθεια από έναν άνθρωπο, είναι να χρησιμοποιήσεις κόντρα ψυχολογία και λίγη παραπάνω ανάρμοστη συμπεριφορά. Έστω και ψεύτικη αλλά καθόλα αναγκαία. Αυτά τα "εργαλεία" δεν πρέπει να τα χρησιμοποιείς συχνά, αλλά όταν το κάνεις πρέπει να ξέρεις τι ακριβώς ψάχνεις. 

Και από την πείρα μου σας λέω ότι τις περισσότερες φορές αυτό που ψάχνεις θα στο βρεις.

Φυσικά η αλήθεια που μπορεί να βρεις μπορεί να σου ριζωθεί μόνιμα στο κεφάλι, αλλά επειδή πρέπει να κοιτάζουμε τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι, καλύτερα έτσι παρά σε συννεφάκια και υποθετικά σενάρια, δράκους και ξανθιές πριγκίπισσες.

Φτάνουμε στο σήμερα και στην μουσική...

Και τι έχω για τα αυτάκια σας... 

Ένα τραγούδι γάντι για τα περιστατικά που αφήνουμε πίσω μας. Ένα farewell ρε παιδάκι μου με νόημα στον στίχοι.

Πάμε όλοι μαζί: Franky - Fuck Υou Right Back.

Έτσι για να γελάσουμε ρε παιδάκι μου...

Καλή Κυριακή αδέρφια μου.
Και μην ξεχνάτε... τα μεσαία δάχτυλα για κάποιον λόγο τα έχουμε στα χεράκια μας...

Ε?

-Lcfr.

Facebook Status

Μήνες τώρα, σκέφτομαι να γράψω μερικά πράγματα για το δημοφιλέστερο μέσο κοινωνικής δικτύωσης του Internet.

Ας ξεκινήσουμε από το ότι παλιότερα, όταν τα πράγματα δεν είχαν φτάσει στην σημερινή τους μορφή, το Facebook παρείχε μια απλή λειτουργία. Να βρεις τους παλιούς σου συμμαθητές που πλέον δεν ξέρεις εάν ζουν καλά-καλά και αυτό ήταν. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Στις ημέρες μας το Facebook καλύπτει μια τεράστια γκάμα ανθρωπίνων αναγκών. 

(και ακόμα δεν έχω καταλάβει εάν αυτό είναι καλό ή κακό). 

Μεταξύ άλλων μπορείς:

• Να σκοτώνεις τις ώρες σου παίζοντας πολύχρωμα παιχνιδάκια. Ναι, αγαπημένοι μου, τα ανόητα παιχνιδάκια που παίζετε και ακολούθως στέλνετε requests, σας σπρώχνουν όλο και περισσότερο στην αντιπαθητική κατηγορία των χρηστών και το block, σας φλερτάρει από το απέναντι τραπέζι.
• Να ανεβάζεις φωτογραφίες με πιασάρικες, τραγελαφικές και εμετικά δήθεν βαθυστόχαστες προτάσεις, και να νιώθεις ολοκληρωμένος για μερικά δευτερόλεπτα αφού πατήσεις το κουμπί "post".  Και η ματαιότης, προσθέτω εδώ, έχει το νόημά της.
• Να κάνεις την επανάστασή σου, κάνοντας "like" στα groups που αντιπροσωπεύουν μια ιδέα ή μια κίνηση που σε χαρακτηρίζει την παρούσα φάση. Newsflash!. Δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα. Κατάλαβέ το πριν είναι αργά, για το δικό σου το καλό. Γκέ-γκε συμπαθητικό προβατάκι μου? baaaaaah
• Να προσπαθείς να μας αποδείξεις ότι έχεις κοινωνική ζωή, ανεβάζοντας το κάθε τι που κάνεις σε φωτογραφία ή ακόμα και να κάνεις "tag" τον εαυτό σου όταν πηγαίνεις για ποτό στο Μπουρνάζι. 2ο Newsflash! ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ!
• Να ανεβάζεις διαρκώς φωτογραφίες σου, προδίδοντας την πείνα που έχεις για επιβεβαίωση από το κοινό/λιγούρια που έχεις μαζέψει στους "φίλους" σου. Είμαι σίγουρος ότι κάνεις επαναληπτικό refresh αμέσως μετά για να δεις ποιος έκανε like μπας και φουσκώσει ο Internetικός σου εγωισμός. Με συγχωρείς που θα στο πω, αλλά είσαι για λύπηση.
• Να ανεβάζεις μουσική. Δεν μπορώ να πω, αυτό το κομμάτι, μου αρέσει. Έχω μάθει αρκετά συγκροτήματα επειδή πάτησα τυχαία σε ένα μουσικό post κάποιου. Εάν ανεβάζεις καλή μουσική, συνέχισε να το κάνεις.
• Να βρεις το ταίρι σου ή κάποια παράνομη σχέση. Ναι-ναι. Σίγουρα θα έχεις και εσύ αγαπημένε μου αναγνώστη ιδία εμπειρία, ή έστω κάποιον από τον περίγυρό σου που να έχει κάνει σχέση από γνωριμία στο Facebook. Αυτό φυσικά δεν είναι καινούργιο. Το Internet από τις εποχές του IRC σου προσφέρει αυτήν την δυνατότητα. (θυμάται κανείς το A/S/L?) Πάντως εξαιτίας του Facebook ζευγάρια έχουν δημιουργηθεί και έχουν χωρίσει, οικογένειες έχουν διαλυθεί και φυσικά κέρατα έχουν ανθίσει. Just sayin'...

Για να μην παρεξηγηθώ, το Facebook δεν είναι μόνο κακό. Αρκεί να το χειρίζεσαι σωστά. Μέσα από αυτό, μπορείς να ενημερωθείς για διάφορα πράγματα που σε ενδιαφέρουν. Ας πάρουμε για παράδειγμα την μουσική. Πλέον τα περισσότερα συγκροτήματα, σε όποια κατηγορία και να τοποθετούνται, ενημερώνουν την σελίδα τους στο FB πολύ πιο συχνά από τον κανονικό τους ιστότοπο. Άρα για να μάθεις νέα τους, ή για επερχόμενες συναυλίες που μπορεί να σε ενδιαφέρουν, είσαι "υποχρεωμένος" να έχεις έναν λογαριασμό και να είσαι και εσύ μέσα στο "δίκτυο". Έστω και με ψευδώνυμο. 

Τώρα, μπορεί να με πείτε υποκριτή μιας και αυτό το άρθρο θα ανεβεί στο Facebook μου. Όπως είπα και πιο πάνω, το χρησιμοποιώ σαν εργαλείο ενημέρωσης και μπορώ να πω ότι από τους ελάχιστους πλέον "φίλους" που έχω σε αυτό το καινούργιο προφίλ, οι περισσότεροι είναι hidden και δεν με εκνευρίζουν με τις ανούσιες αναρτήσεις τους.

Εν κατακλείδι, θεωρώ το Facebook αναγκαίο κακό, που εάν δεν το χρησιμοποιείς σωστά, μπορεί και να σε οδηγήσει στην εξάρτιση και η επιστροφή από κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολη.

-Lcfr.

Steal

The best steal,
Is a Thoughtsteal...

Και με αυτό σας αφήνω.

-Lcfr.

Sunday Music Post

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, έχω σας έχω παραμελήσει κομματάκι το τελευταίο διάστημα...

Όμως η απουσία μου, δεν είναι εσκεμμένη. Λίγο το δεξί μου χέρι που ακόμα με ταλαιπωρεί, λίγο το ωράριο...

Με γυρωφαίρνει ένα θέμα για το οποίο θέλω να γράψω μερικές αράδες, αλλά εάν δεν μπω στο mode αυτό, αποκλείεται να ανεβάσω κάτι απλά για να γεμίσω τον εδώ χώρο.

Παρόλα αυτά, η Κυριακή ήρθε και είμαι κατά κάποιον τρόπο υποχρεωμένος να ανεβάσω ένα τραγούδι που το άκουσα για πρώτη φορά την περασμένη Τρίτη και έκτοτε, έχει κυριεύσει τα μουσικά μου ακούσματα.

Οι Five Finger Death Punch τραγουδούν το Bad Company.

Και είναι φοβερό από κάθε πλευρά.

Απολαύστε υπεύθυνα και δυνατά.

Αυτά για τώρα.
Καλή Εβδομάδα να έχουμε.

-As always... Lcfr.

Normality

Την εβδομάδα που μας πέρασε, άκουσα το εξής φοβερό:

"Τελικά εσύ δεν είσαι και τόσο φυσιολογικός έτσι?"

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το πως και το γιατί, αλλά πρέπει να παραδεχθώ ότι μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το σχόλιο αυτό. 

Θεωρώ τον εαυτό μου μια χαρά φυσιολογικό για τα χρόνια και τις εμπειρίες που κουβαλώ στην καμπούρα μου. Με τα πολλά ελαττώματα και τα λάθη μου, που έρχονται πακέτο με πλειάδα από ουλές που τα αποδεικνύουν.

Προφανώς η κοπελιά που μου το είπε, έχει κάποια άλλα δεδομένα στο μυαλό της για το τι είναι φυσιολογικό τις ημέρες μας. Και είμαι σίγουρος πως δεν είναι η μόνη εκεί έξω.

Πιστεύω πως για να μπορεί κάποιος να μπει στο club των "φυσιολογικών ατόμων" και να είναι αποδεκτός από το ευρύ κοινό,  πάντα με τα δεδομένα της νέας τάξης πραγμάτων, θα πρέπει να κάνει τα εξής:

- Να χαζεύει τηλεόραση 3-4 ώρες την ημέρα σαν υπνωτισμένος.
- Να φοράει δήθεν ρούχα κατά τις επιταγές κάποιας νεόφερτης trendy τάσης.
- Να ακούει τσιφτετέλια και να λούζει λαϊκούς τραγουδοποιούς με γαρύφαλλα.
- Να είναι ανδρείκελο, με αδιευκρίνιστη σεξουαλική ταυτότητα.
- Να σταματήσει να σκέφτεται και απλά να καταναλώνει ότι του πλασάρει η εκάστοτε "μόδα".
- Να ξεδιπλώνει τον χαρακτήρα του μέσα από το Facebook.
- Να έχει μνήμη χρυσόψαρου και στην άκρη του στόματός του να είναι μόνιμος κάτοικος το "δεν βαριέσαι".
- Να αποδέχεται ασυζητητί οτιδήποτε καινούργιο "πρέπει" αποφάσισαν οι ηγέτες της γενιάς του....
- Και φυσικά να κοιμάται το βράδυ ήσυχος, χωρίς καμία ανησυχία και φιλοδοξία.

Αγαπημένοι μου...

Φυσιολογικός δεν είναι αυτός που αντιγράφει ευλαβικά την μάζα.
Φυσιολογικός είναι αυτός που είναι.

Και είναι για την πάρτη του.


Non Serviam.
-Lcfr.

Time

Η επανάληψη είναι και αυτή μάνα:

"Λένε ότι όταν (ξανά) βρεις τον έρωτα της ζωής σου, ο χρόνος σταματάει...
Αυτό που επίδοξα δεν λένε, είναι πως όταν ο χρόνος ξανά ξεκινήσει,
τρέχει για να καλύψει το κενό που άφησε.

Εκείνη την στιγμή, μπορεί να τον (ξανά) χάσεις για πάντα..?"

-Lcfr.
Κάποια στιγμή. Κάποιο έτος. Για κάποια ψυχή.

Like a fucking stone

Το Σάββατο αυτό, με βρίσκει ακόμα με δεμένο το δεξί χέρι και μια ακατανίκητη διάθεση να ακούσω στο repeat το "Like A Stone" των Audioslave.

Σίγουρα για κάποιον λόγο όλοι μας, κάποια στιγμή έχουμε πει το κλισέ "θα σε περιμένω μια ζωή" (σαν την πέτρα) και φυσικά λίγο καιρό μετά το αθετήσαμε για άλλους πιο συναρπαστικούς λόγους.

Σας ρωτώ. Που είναι το ενδιαφέρον στο να περιμένεις κάποιον που ξέρεις πως δεν θα γυρίσει ποτέ? Εάν γυρίσει, γύρισε. Όχι όμως ότι θα κάτσεις να περιμένεις κι όλας.

Like a Stone αδέρφια.
Like a ΦΑΚΙΝ stone γιατί γουστάρουμε...

Δυστυχώς η πραγματικότητα εάν την καλο σκεφτείς δηλαδή, είναι ότι τις μέρες μας, τα άτομα που αξίζει πραγματικά να περιμένεις είναι ελάχιστα και συνηθίζουν να είναι εγκλωβισμένα στο δράμα του μυαλού τους και όχι στην πραγματικότητα. 

I'll wait for you there, Patiently...

Καλό μήνα.
-Lcfr.
ΥΓ. Ναι, σήμερα βάφτισα την ημέρα ως ημέρα της αντίφασης.