No Shit Sherlock!

Και σε συνέχεια του προηγούμενου mini-άρθρου μου, οι καθημερινές σου πράξεις δείχνουν 2 πράγματα. 

Πρώτα την ηλικία σου, και τι έχεις περάσει στο παρελθόν. Τι εισιτήρια δηλαδή έχεις κόψει, σε τι προορισμούς έχεις πάει και πόσες επιστροφές έχεις γράψει. Φυσικά με όλα αυτά, πάνε παρέα και οι ουλές που έχεις στην πλάτη σου, σαν ενθύμια των γεγονότων που έζησες. 

Έχω μάθει με τον δύσκολο τρόπο, πως οι άνθρωποι δύσκολα παθαίνουν και μαθαίνουν. Είμαι ένας από αυτούς που, όσες φορές και εάν έχω πάθει, δεν βάζω μυαλό και επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Η δικαιολογία μου ήταν πως όταν επαναλαμβάνεις ένα λάθος, παύει να είναι λάθος, αλλά μεταμορφώνεται σε επιλογή. 

No shit, Sherlock! 

Επιλογή είναι και να πηδήξεις από το μπαλκόνι. Δεν παύει να είναι λάθος. Έτσι λοιπόν, έχω αναθεωρήσει εδώ και κάποιο διάστημα τις απόψεις μου σε αυτό το θέμα και το ευχάριστο είναι πως το κάνω πράξη σε κάθε ευκαιρία. Νομίζω καιρός ήταν. 

Ακόμα και σήμερα το πρωί έδειξα φοβερό σθένος και ωριμότητα να μην κάνω μια κίνηση που φώναζε "ΛΑΘΟΣ" από χιλιόμετρα μακριά. 

Φυσικά και δεν είμαι υπερήφανος που στα 35, έμαθα να σέβομαι μερικά πράγματα και να υπολογίζω τις ζωές των άλλων. Έμαθα να τραβάω το λουρί στην ντεμέκ τεστοστερόνη και να λέω όχι εκεί που παλιότερα όχι απλά θα έλεγα ναι, αλλά θα έκανα τα πάντα για να γίνει πράξη αυτό το ναι όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Δεν είμαι υπερήφανος, γιατί αυτές τις συμπεριφορές δεν τις κάνει ούτε ένας ξαναμμένος έφηβος. 

Παρόλα αυτά βάζουμε μυαλό σιγά-σιγά. 

Στρώνει το κεφάλι και συνεχίζουμε ευθεία. 

Non Serviam.

-Lcfr.