Friends 2012

Θυμάμαι όταν είδα το τελευταίο επεισόδιο από την σειρά Friends...
(τα γνωστά "Φιλαράκια" του αηδιαστικού Star Channel)

Στεναχωρήθηκα αρκετά, δεν υπάρχει λόγος να το κρύψω...

Ταυτόχρονα όμως μέσα μου, είχα και μια δόση ικανοποίησης, μιας και η σειρά τελείωσε όπως ακριβώς ΕΠΡΕΠΕ να τελειώσει. Δεν ήθελα να αλλάξω τίποτα από το φινάλε και αυτό έκανε το "αντίο" που αναγκαζόμουν να πω στους πρωταγωνιστές που μου κρατούσαν συντροφιά τόσο καιρό, λιγάκι πιο εύκολο.

Λιγάκι πιο ανθρώπινο.

Δεν θα άλλαζα όμως τίποτα...

Όταν λοιπόν τελειώνει κάτι με τον ΣΩΣΤΟ τρόπο, είναι εύκολο να κοιτάξεις μπροστά. Στην επόμενη στροφή, που ΣΙΓΟΥΡΑ θα κρύβει κάτι που δεν θα θέλεις να τελειώσει ποτέ.

Έτσι λοιπόν τελειώνει και το 2011.

Με τον σωστό τρόπο.

Δεν θα άλλαζα τίποτα σε αυτό, αλλά σημερα, την τελευταία του ημέρα, θα πιω στην υγεία του 2012.

Που εύχομαι, ότι θετικό κουβαλάει στην πλάτη του για κάθε έναν από εμάς, να μην πρέπει να τελειώσει ποτέ.

Ποτέ!

-Lcfr.

Random Happiness 2010

Καλοκαίρι 2010.

Διήμερο με την τότε σχέση μου, στις Σπέτσες.

Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο, βγήκαμε το βραδάκι βόλτα στους δρόμους του νησιού. Με αυτά και με εκείνα, χαθήκαμε στα στενά και δεν μπορούσαμε να βρούμε τον δρόμο της επιστροφής.

Είχε πάει αργά, λίγος κόσμος στους δρόμους, (οι περισσότεροι τουρίστες) άρα λίγα τα Options.

Εκεί λοιπόν που η ελπίδα είχα κυριολεκτικά πεθάνει και είχαμε πάρει απόφαση πως το βράδυ θα το περνούσαμε στους δρόμους, ο δικός σας, έκανε μια κίνηση ματ, ανέβηκε κάτι σκαλάκια, έστριψε σε κάτι περίεργα στενά, έκανε ninja απανωτές κινήσεις ΚΑΙ ΒΡΗΚΕ ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ!

Η ευτυχία συνεχίστηκε όλο το βράδυ :)

-Lcfr.

Can Do

Η ζωή, τελικά, αποδεικνύει ότι μπορεί να έχεις την δυνατότητα να κάνεις πολλά πράγματα.

Το ότι μπορείς να τα κάνεις όμως, δεν θα πει απαραίτητα ότι πρέπει να τα κάνεις κι όλας.

Η ιστορία θα δείξει.

-Lcfr.

Regret

Για να πω την αλήθεια μου, στην ζωή μου προσπαθώ να μην μετανιώνω για πράξεις που εν γνώση μου έχω κάνει.

Ειλικρινά το προσπαθώ.

Πιάνω όμως τον εαυτό μου, σε κάποιες στιγμές, να μετανιώνω για λόγια, πράξεις και συναισθήματα που ένιωσα. Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως εάν είχα να αντιμετωπίσω την ίδια κατάσταση, θα τα ξανά έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Δεν ξέρω το δείχνει αυτό.
Ίσως να δείχνει το ότι δεν μαθαίνω από τα λάθη μου.
Ίσως ότι είμαι τόσο ξεροκέφαλος και αγύριστο κεφάλι όσο λέει ο περίγυρος μου.

Πέρα από την δική μου, πειραγμένη, περίπτωση, καλό είναι να μην μετανιώνουμε.

Η τουλάχιστον να μην μετανιώνουμε ολοκληρωτικά.

Διάολε, δεν γίνεται να τα έχεις κάνει ΟΛΑ λάθος...
Κάτι θα έχεις κάνει σωστό...

-Lcfr.

Έλεος!

Το αστείο με τον Παπακαλιάτη και την ομοιότητά του μαζί μουψ, πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει!

Βαρέθηκα!

Σας αγαπώ όλους.
Χωρίς εξαιρέσεις.
(πρέπει να σταματήσω να πίνω, γιατί όταν το κάνω λέω ψέματα)

Παρακαλώ να φύγει το 2011, αμέσως!!
Ευχαριστώ.

Καληνύχτα.

-L.

Pre-sleep

Το βράδυ όταν ξαπλώνω για ύπνο, σκέφτομαι διάφορα. Μία λίστα από αυτά τα "διάφορα" ακολουθεί για τα μάτια σας μόνο:

• Την ημέρα που πέρασε (καλά-κακά)
• Την ημέρα που θα έρθει (στόχοι-εκκρεμότητες)
• Sex
  
• Γυναίκες (πρώην-νυν κτλ)
• Το μέλλον μου (θέλω-στόχοι-ευχές)
• Τα λάθη μου (πολλά και επαναλαμβανόμενα)
• Μουσική (ΠΟΛΥ Μουσική)
• Γράψιμο (ΠΟΛΥ γράψιμο)
• Τι να ψωνίσω από το Super Market (συνηθίζω να ξεχνάω το βασικότερα)
• Τι όνειρο θα δω πάλι απόψε? (αυτό το κομμάτι επηρεάζει και εσάς)
  

Εσείς;

-Lcfr.
ΥΓ. Έχω αρχίσει και "δουλεύω" ένα άρθρο με την ανασκόπηση του 2011. Με δυσκολεύει το άτιμο, αλλά που θα μου πάει...

Random Happiness 2010

Ήμουν σε μια από τις κλασσικές μας βόλτες με το αμάξι, με τον Mephisto. Εκεί κοντά στην Ραφήνα.

Η διαδρομή (πλέον) δεδομένη, με κουβέντα και βαθειά ανάλυση των γεγονότων και προβληματισμών που αντιμετωπίζαμε.

Ο Mephisto απροσδόκητα, μπήκε σε ένα στενό που ήταν εκτός πορείας. Είχε δεξιά και αριστερά μεγάλες λευκές και ΑΚΡΙΒΩΣ πάνω από τον ορίζοντα δέσποζε ένα τεράστιο φεγγάρι, που φώτιζε σαν προβολέας γηπέδου τον δρόμο μας.

Και το κερασάκι στην τούρτα...
Ξεκινάει εκείνη την στιγμή στο ραδιόφωνο το έπος "Johnny B" από τους Hooters

Τα λόγια περισσεύουν.
Επικών διαστάσεων συγκυρία, που έχει χαραχθεί στο μυαλό μου μια για πάντα.

-Lcfr.

Monday Morning

Καλημέρες,

Ίσως να φταίει η ημέρα, ίσως και όχι, (δεν ξέρω) απλά ξύπνησα έχοντας απίθανη διάθεση να ακούσω το "Όταν έχω εσένα" του Μουζουράκη και αποφάσισα να το ανεβάσω εδώ να το ακούσουμε παρέα.

Τραγούδι με πολλά νοήματα, πολύ συναίσθημα και ιδιαίτερα ξεχωριστό για εμένα.
Έχει και τον επικό στίχο "...κάνε ένα βήμα, να κάνω το επόμενο..." και έρχεται και δένει.
Enjoy...
Εύχομαι να έχετε μια καταπληκτική Δευτέρα.
(αργότερα -προς το μεσημέρι- θα ακολουθήσει και αρθράκι)

Σας σκέφτομαι διαρκώς και θέλω να πιστεύω πως με σκέφτεστε και εσείς.
(μακάρι να ήξερα)

-Lcfr.

Χ-Mas

Σε όσους πιστεύουν, εύχομαι χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα.
Σε όσους δεν, εύχομαι ήρεμες στιγμές. (υπομονή τα Lcfr-ούγεννα πλησιάζουν)

Να περάσετε (περάσουμε) καλά.
(ΚΑΙ αυτό το βράδυ!)

Τονίζω για ακόμα μια φορά:
Μην κάνετε κάτι, που δεν θα έκανα εγώ. :)
Στη υγεία μας.

(κατάρα στα 3 μελομακάρονα και στους ανθρώπους που με πίεσαν να τα φάω)

Σας σκέφτομαι διαρκώς,

Δαιμονικά δικός σας,
-Lcfr.

Pre-Xmas

Παραμονή Χριστουγέννων

Ελπίζω να περάσετε καλά σήμερα το βράδυ.
Εγώ;

Πριν λίγο ετοιμάστηκα, έγινα ΠΑΝεμορφος (με ελάχιστο κόπο) και είμαι έτοιμος να βάψω την βραδινή Αθήνα, κόκκινη!

Άλλωστε τα Χριστούγεννα είναι η κόκκινη γιορτή της Coca-Cola, σωστά;

Κλασσικά, σας συμβουλεύω να μην κάνετε κάτι που δεν θα έκανα εγώ...

Have fun :)

-Lcfr.

Random Happiness 2003

Story Time...

Ήμουν Ελλάδα.
Με την μεγάλη μου σχέση, η οποία τότε ήταν στην Αγγλία, περνούσα μια περίοδο με "φουρτούνες".

Μιλούσαμε φυσικά στο τηλέφωνο, στο Internet και ανταλλάζαμε SMS/mails και αλλά τέτοια συμπαθητικά. Προσπαθούσαμε δηλαδή, να το φτιάξουμε το όλο θέμα και να υπερβούμε τα οποία προβλήματα είχαν εμφανιστεί.

Η πρόταση λοιπόν, έγινε:

"Έρχεσαι Αγγλία, να με επισκεφθείς;"
(σημείωση εγώ τότε είχα "ξεμπερδέψει" με τις σπουδές)

Χωρίς δισταγμό και δεύτερες σκέψεις απάντησα θετικά. Έκλεισα τα εισιτήρια, τακτοποίησα τα χαρτιά μου και ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στην μαμά Αγγλία.

Μετά από πολύ λίγο καιρό, η ημέρα του ταξιδιού έφτασε.

Πήγα στο αεροδρόμιο, έκανα check in, άφησα τους παπαράτσι να βγάλουν τις απαραίτητες φωτογραφίες (heh) και τέλος της είπα στο τηλέφωνο:

"Μπαίνω στο αεροπλάνο, τα λέμε από κοντά σε λίγες ώρες..."

Την στιγμή που το αεροπλάνο σηκώθηκε από το ελλαδικό έδαφος, έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει μια παράξενη αλλά έντονη ζεστασιά. Μια ευφορία σπάνιας μορφής και ποιότητας, που δεν ήθελα να σταματήσει.

Εκείνη λοιπόν την στιγμή, ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένος.
Εκείνη ΑΚΡΙΒΩΣ την στιγμή που ξεκινούσα ένα μοναχικό ταξίδι, με την ελπίδα πως όλο αυτό μπορούσε να σωθεί.

Enjoy.

-Lcfr.
Ps. Άσχετο βέβαια που το ταξίδι κατέληξε να είναι Βατερλό, μιας και (όπως νομίζω ξέρετε) όταν το γυαλί σπάσει δεν ξανακολλά. Εάν τύχει και ξανά κολλήσει, θα είναι παραμορφωμένο...

Fried Rice!

Πέμπτη βράδυ.
KINEZIKO!!!!!

Αυτά είναι τα ωραία.

-L.

New Section!!

Σήμερα αποφάσισα να κάνω ένα καινούργιο section μέχρι το τέλος του χρόνου.

Ξεκινώντας από αύριο Παρασκευή, θα ανεβάζω ένα άρθρο με τίτλο "Random Happiness xxxx" και θα περιγράφω διάφορες στιγμές ευτυχίας της ζωής μου. Όπου "xxxx" θα είναι το έτος που συνέβη το περιστατικό...

Ήδη έχω γράψει για το 2003, το 2009 και το 2010, άρα ο αριθμός των άθρων αυτών θα είναι ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 4 μιας και για το 2011 δεν θα δυσκολευτώ να εντοπίσω μια στιγμή ευτυχίας...

So...
Καλό απόγευμα Πέμπτης να έχετε...

Ορίστε και ένα τραγουδάκι για να σας επιβεβαιώσω τις καλές και θετικές μου ευχές.

Puressence
When Your Eyes Close


Διαολικά δικός σας,

-Lcfr.

Happiness 2011

Η ευτυχία είναι δικαίωμα κάθε ενός...
(αυτό ελπίζω, δεν περιμένατε να το μάθετε από εμένα)

Οι άνθρωποι που δεν σου επιτρέπουν να είσαι ευτυχισμένος, δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ άλλο, από απλά εμπόδια.

Εμπόδια που σου στερούν και σου "κλέβουν" κατά κάποιον τρόπο, όμορφες στιγμές στην ζωής σου.

Όταν έχεις ζήσει την ευτυχία στο παρελθόν (ή σύντομα στο παρόν) τότε οφείλεις να ξέρεις να αξιολογείς τις καταστάσεις και να επιλέγεις τον σωστό δρόμο.

Τον δρόμο προς την ευτυχία.
Την ευτυχία ΣΟΥ.

Μοναδική προϋπόθεση είναι να μπορείς να ξεχωρίσεις, ποιος δρόμος καταλήγει εκεί και ποιος όχι.
Μπορείς?

(εγώ πάντως, δυσκολεύομαι)

-Lcfr.
ΥΓ. Εδώ και κάποιες ημέρες, ετοιμάζω ένα άρθρο «ταμείο» του 2011. Με δυσκολεύει λιγάκι για να πω την αλήθεια μου, αλλά που θα μου πάει. θα το ολοκληρώσω...Δεν είναι στο χέρι του.

Wedding Song

Με χαρά σας παρουσιάζω το τραγούδι που θέλω να παίξει στον γάμο μου.
(όταν και εάν)

Φυσικά είναι από τους Beirut και είναι το Postcards From Italy.
Ενα τραγούδι που με κάνει να είμαι χαρούμενος.
Να σκέφτομαι θετικά και να ζητάω τα πάντα από το κάθε λεπτό που ζω.

Όσοι έχετε γνώσεις μουσικής, μπορείτε να καταλάβετε την ποιότητα του τραγουδιού αυτού. Όσοι είσαστε του τσιφτετελιού, τότε μην πατήσετε καν το play.
Δεν αξίζει.

Enjoy.


Ο δαίμονας της γειτονιάς σας (ή αλλιώς ανεξίτηλος)
-Lcfr.

Beautiful Lie

Πόσες φορές σας έχει τύχει, να σας λένε μια πρόταση, (που συνηθίζει να συνοδεύεται από κάποια υπόσχεση) και την στιγμή που αυτή ολοκληρώνεται, να ξέρετε πως δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ άλλο από ένα...

Πανέμορφο.
Ψέμα.

• Μια θαυμάσια κενή υπόσχεση.
• Πολλές φανταστικές λέξεις άνευ αξίας.
• Μαζεμένα καταπληκτικά λόγια του αέρα.
• Ένα παραδεισένιο σενάριο φαντασίας.

Οξύμωροι συνδυασμοί λέξεων, που τις περισσότερες φορές ο αποδέκτης τους, τους δέχεται με αγαλλίαση και ευφορία, ξέροντας όμως ΠΟΛΥ καλά, πως το λιγότερο σε 24ωρες θα επιβεβαιωθεί το πόσο λάθος έκανε που έστω για λίγο, πίστεψε σε αυτούς.

Ίσως είναι στη φύση του ανθρώπου, μερικές φορές να κοροϊδεύει τον ίδιο του τον εαυτό, πιστεύοντας σε αυτά τα πανέμορφα ψέματα. Ίσως γιατί του αρέσει να ζει, (ξαναλέω) έστω για λίγο, σε σενάρια που στην πραγματικότητα δεν θα εκπληρωθούν ποτέ.
Έτσι για να ξεγελάσει την βαρετή του καθημερινότητα.

Ματαιόδοξο;
Σίγουρα.

Αληθινό;
Σίγουρα.

Στην τελική όμως, η ουσία κρύβεται από ποια πλευρά του διάλογου είσαι.
Από αυτήν που λες τα πανέμορφα ψέματα ή από την άλλη που τα αποδέχεσαι και τα αγκαλιάζεις?

Η απάντηση που θα δώσεις στην ερώτηση αυτή, έχει την δύναμη να κρίνει την ποιότητα του χαρακτήρα σου.

Διαβολικά δικός σας.
-Lcfr.

Cheat

Επειδή, έχει γίνει πολύς λόγος για την "απιστία" τον τελευταίο καιρό στον περίγυρό μου, είπα να τοποθετώ.

"Ου μοιχεύσεις" λέει η πλάκα του Μωυσή και σαν σωστοί Χριστιανοί πρέπει να ακολουθούμε την "εντολή" αυτή, σαν άλλο ευαγγέλιο.

Heh! Αυτό θα έγραφε ένας ΚΑΛΟΣ χριστιανός.
Δεν είμαι της άποψης πως η απιστία είναι σωστή...

Κάθε άλλο...

Όμως αυτό που θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου, είναι πως εάν όσο είσαι μέσα σε μια σχέση, (ή ακόμα χειρότερα σε έναν γάμο) και το μυαλό σου "ξεφύγει" και σκεφτεί κάποιον/κάποια άλλη, τότε είναι σαν να το έχεις κάνει ΗΔΗ.

Πιστεύω πως η εγκεφαλική απιστία, έχει την ίδια, για να μην πω μεγαλύτερη, ένταση με την σωματική.

Εάν το κανείς με το μυαλό, είναι σαν να το έχεις κάνει και με το σώμα.
Εάν το κανείς και με το σώμα, σίγουρα κάτι δεν σε καλύπτει στην σχέση που βρίσκεσαι. Κάτι δεν πάει καλά και οι κινήσεις που πρέπει να κανείς από την στιγμή που συνειδητοποιήσεις κάτι τέτοιο, είναι αναγκαίες για εσένα και δίκαιες για τον απέναντι.

Κινήσεις αλλαγών.

Μην ξεχνάτε, πως η σχέση έχει δυο.

Εάν ένας από τους δυο, "κοιτάξει αλλού" μια φορά, θα το ξανακάνει και δεύτερη ίσως και τρίτη, μιας και ΠΡΟΦΑΝΩΣ, ψάχνει να βρει κάτι που δεν του παρέχει η παρούσα κατάσταση.

Μιλάω σωστά;

-Lcfr.

Dream My Dream

Τις τελευταίες ημέρες προσπαθώ να κοιμάμαι αρκετά (θα έχω τους λόγους μου). Εχθές λοιπόν το βράδυ, είδα για ακόμα μια φορά ένα παράξενο όνειρο, που σαν καλοί μου φίλοι, θα το διαβάσετε με ενδιαφέρον.

:)

Ήμουν λέει σε ένα άγνωστο σπίτι, ξαπλωμένος σε ένα μεγάλο κρεβάτι, μαζί με μια κοπέλα (που φορούσε ένα εντυπωσιακό νυφικό), έναν φίλο μου και πίναμε.
(προφανώς εγώ έπινα Sambuca, ή γκρίνιαζα που δεν υπήρχε και έπινα κάτι άλλο)

Και οι τρεις ήμασταν αρκετά μεθυσμένοι αλλά ευδιάκριτα χαρούμενοι.
(προφανώς εγώ είχα πιεί τουλάχιστον ΕΝΑΜΙΣΗ ποτό για να είμαι σε αυτήν την κατάσταση. Βλέπετε είμαι γερό ποτήρι :P).

Αποφάσισα λοιπόν να φύγω.

Αφού σηκώθηκα και τους καληνύχτισα , περπάτησα μέχρι το Μετρό. Μπήκα στον σταθμό, φόρεσα τα ακουστικά μου στην αποβάθρα και πριν πατήσω το play, ένας περαστικός τύπος με μια εφημερίδα, με ρώτησε έαν αυτό το δρομολόγιο πάει Καλλιθέα.

Απάντησα πως δεν είχα ιδέα για το που είμαστε (μεθυσμένος γαρ) και πως δεν μπορώ να τον βοηθήσω.

Μου είπε ευχαριστώ αλλά φεύγοντας μου τόνισε:

"Kάτι ξέχασες εκεί που ήσουν...
...γύρνα να το πάρεις, πριν είναι αργά".

Του είπα απότομα: "Ορίστε;"
Και μου απάντησε:

"...με άκουσες ΠΟΛΥ καλά την πρώτη φορά που σου μίλησα... Και κάτι ακόμα... το Μετρό δεν πάει Καλλιθέα... ποτέ δεν πήγαινε Καλλιθέα... Τον προορισμό σου τον ξέρεις?"

Ορίστε τι μου κάνει ο εγκέφαλος τα βράδια στον ύπνο μου...

Και μετά μου λέτε να βγάλω άκρη στον ξύπνιο μου.

-Lcfr.

Jimmy

Κανείς δεν είναι τέλειος.

Σωστά;
Σωστά.

Σίγουρα, στην αρχή τα ελαττώματα του απέναντι, έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο μυαλό σου, μιας και "ζυγίζεις" το εάν μπορείς να τα αντέξεις ή να τα ανεχθείς. Μετά από κάποιον καιρό, τα ίδια ΑΚΡΙΒΩΣ ελαττώματα, σου συμπληρώνουν την καταπληκτική εικόνα που έχεις και εάν απουσίαζαν θα ένιωθες πως "κάτι δεν πάει καλά..."

Πως κάτι λείπει...

Το ίδιο ισχύει και στην μουσική...
Και εξηγώ, με μία μικρή ιστορία:

Τον πρώτο χρόνο των σπουδών μου στην Αγγλία, ο συγκάτοικος, μου έδωσε το πρώτο δισκάκι των Jimmy Eat World με τίτλο Bleed American (τότε τους έμαθα). Σε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, το δισκάκι προφανώς ήταν ελαττωματικό, με αποτέλεσμα την ύπαρξη μιας μικρής "παραφωνίας".

Το τραγούδι το έμαθα και το λάτρεψα με αυτήν την παραφωνία.
Εάν τύχει να ακούσω το τραγούδι από άλλη κόπια, δεν είναι το ίδιο...

Δεν μου αρέσει όσο το "δικό μου" ελαττωματικό τραγούδι...
...
Είχα δεν είχα, ακόμα και τα ελαττώματα των συντρόφων μας, τα συνδύασα με την μουσική...

Τελικά είμαι ΠΟΛΥ περίεργος...
(αλλά αξιολάτρευτός. Ε? ΕΕΕΕ????)

:P
(ναι, σας βγάζω την γλώσσα, γιατί ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ! :) )

-Lcfr.

The Shoe Theory

Ξημερώνουν ημέρες, που νιώθω πως περπατάω πάνω σε δρόμους, που δεν πρέπει και δεν μπορώ.

Κι όμως το κάνω!
Σαν θρασύτατο παιδάκι που δεν έχει τρόπους, το προσπαθώ κι ας ξέρω ΠΟΛΥ καλά πως το αποτέλεσμα που ζητάω είναι εξαιρετικά δύσκολο.

• Πείσμα;
• Ανωριμότητα;
• Ξεροκεφαλιά;

Προφανώς όλα τα προαναφερθέντα ισχύουν στην περίπτωση του μυαλού μου.
Υπάρχει όμως και με τεράστια γράμματα το προφανές:

Πάθος.

Και σας πληροφορώ, πως όταν ένας άνθρωπος που (η ιστορία δείχνει) δεν παθιάζεται εύκολα, το κάνει απροσδόκητα, από το πουθενά και στον υπερθετικό βαθμό, τότε όχι μόνο δεν θα σταματήσει να περπατάει σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο, αλλά...

...ΘΑ ΒΓΑΛΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΟΥ!

Εσύ λοιπόν φίλε μου, τι κανείς όταν παθιάζεσαι;
Φοβάσαι;
Αλλάζεις δρόμο, επιλέγοντας τα εύκολα;

Εάν ναι, τότε καλύτερα να μην με διαβάζεις.
Δεν αξίζει.

Εάν όχι, σε παρακαλώ άφησε τα παπούτσια σου στην μέση του δρόμου και πιάσε το χέρι μου.
Γιατί αξίζει.

-Lcfr.
Ps. Συγγνώμη για το (λιγάκι) προσωπικό άρθρο σήμερα. Μερικές φορές οι σκέψεις μου, σκαλώνουν από τα βιώματα που αντιμετώπισα ή αντιμετωπίζω.

Huge Difference

Συμβουλή προς όλους:
(ετοιμαστείτε θα πω αλήθειες!)

Μην, τονίζω ΜΗΝ! μπερδεύετε το σεξουαλικό πάθος, με το ερωτικό.

Υπάρχει τεράστια διάφορα ανάμεσα στα δυο, τα οποία κάτω από ορισμένες συνθήκες και προοπτικές, μπορεί να φαντάζουν ίδια...

Παρόμοια.

Ξεκαθαρίστε μέσα σας τι συμβαίνει, τι υπάρχει στην πραγματικότητα και μετά πράξτε ανάλογα. Την κίνηση αυτή, θα την εκτιμήσει ο απέναντι και αμέσως μετά, εσείς...

Το πάθος μερικές φορές μπορεί να γίνει λάθος και το αποτέλεσμα δεν είναι όμορφο...

Μιλάω από προσωπική εμπειρία ετών...

-Lcfr.
Ps. Είμαι σίγουρος, πως το σημερινό (μικρό) άρθρο σας τίναξε τα μυαλά στον αέρα...

Anger!

• Με εκνευρίζει που τα ελαφρο-λαϊκά έχουν ΑΚΟΜΑ κοινό.
• Με εκνευρίζει που τα πεζοδρόμια γεμίζουν από πλανόδιους (ινδο-πακιστανούς κατά κύριο λόγο) που πουλάνε έλατα και δεν επιτρέπουν στον πεζό, να είναι ΠΕΖΟΣ!
• Με εκνευρίζει που ο Φώτης Σεργουλόπουλος εμφανίζεται ΑΚΟΜΑ στη τηλεόραση. (ήμαρτον)
• Με εκνευρίζει που ο κόσμος ασχολείται τόσο ΠΟΛΥ, με το εάν η Κοκκίνου κατούρησε στην ώρα της, ή εάν η Βανδή έκανε την 6η της ρινοπλαστική (που φυσικά η ίδια θα διαψεύσει κι ας μοιάζει πλέον με αγριόπαπια).
• Με εκνευρίζει που η περίοδος των εορτών ήρθε και για ακόμα μια χρόνια δεν έχω καταφέρει να μπω στο κλίμα.
• Με εκνευρίζει που ο Έλληνας δεν έχει λεφτά, αλλά οι δρόμοι πήζουν καθημερινά από αυτοκίνητα τα οποία καταπίνουν χιλιάδες λίτρα πανάκριβης βενζίνης.
• Με εκνευρίζει που εχθές, περίμενα 10 λεπτά στο Super Market για να με εξυπηρετήσει ένας (κοιμισμένος) υπάλληλος, στο τμήμα του κοτόπουλου.
• Με εκνευρίζει που υπάρχουν ακόμα χαριτωμένα σκυλάκια/γατάκια, στις βιτρίνες των pet shop.
• Με εκνευρίζει που η Lucy Pinder, άρχισε να γερνάει.
• Με εκνευρίζει που το "πάμε σινεμά" της σημερινής νεολαίας, σημαίνει: "πάμε να μιλάμε και να γελάμε κατά την διάρκεια της ταινίας, χωρίς να μας ενδιαφέρει ο διπλανός μας".
• Με εκνευρίζει που σε ΚΑΘΕ φανάρι, πρέπει να λες και από ένα "όχι" στους πλανόδιους που προσπαθούν να σου πουλήσουν την πραμάτεια τους.
• Με εκνευρίζει που με τόσους αλλοδαπούς, νιώθω ξένος στην χώρα μου.
• Με εκνευρίζει που δεν νιώθω τύψεις που ακούγομαι λίγο ρατσιστής.
• Με εκνευρίζει που η μουσική της δεκαετίας του '90 είναι χιλιάδες φορές καλύτερη από αυτήν του 2000.
• Με εκνευρίζει που με ενοχλούν όλα αυτά που προανέφερα.
• Με εκνευρίζει δηλαδή που μεγαλώνω.

-Lcfr.

What If...

Eχθές το βράδυ, θέλοντας να κλείσω έναν πρόσφατο κύκλο που εγώ ο ίδιος άνοιξα, έβαλα και είδα την αγαπημένη μου ταινία.
Φυσικά δεν είναι άλλη από το "Eternal Sunshine of a Spotless Mind", που μέσα από αυτές εδώ τις γραμμές, έχω εκθειάσει αρκετές φορές στο παρελθόν.

Την συγκεκριμένη ταινία την έχω δει κοντά στις 11-12 φορές χωρίς καμία υπερβολή. Την έχω σαν ιεροτελεστία όταν πρέπει να γυρίσω σελίδα. Κι όμως, κάθε φορά που την βλέπω, ανακαλύπτω κάτι διαφορετικό, για αυτήν και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Ερεθισμένος εγκεφαλικά από την ταινία λοιπόν, σήμερα γυρίζοντας από την δουλεία, μπήκα στον προαστιακό και πήγα στο Κιάτο. Χωρίς λόγο.
Μπήκα στο βαγόνι, αφού έτσι ένιωσα και το Κιάτο με πήρε στην αφιλόξενη και κρύα αγκαλιά του. Σαν περιοχή δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι στο μυαλό μου. Κάθε άλλο.

Η διαδρομή όμως έχει.

Στο Κιάτο λοιπόν, όπως περπατούσα, σκεφτόμουν την λέξη "ΕΑΝ" και τα ανατρεπτικά σενάρια που προσφέρει.

ΕΑΝ τα πράγματα γινόντουσαν αλλιώς,
ΕΑΝ οι αποφασίσεις που έχουν παρθεί, ήταν διαφορετικές,
ΕΑΝ οι προκαθορισμένες πλέον επόμενες κινήσεις, δεν ήταν προκάτ και ήταν ακόμη ρευστές,
ΕΑΝ (στην τελική) ΟΛΑ όσα έχεις ζήσει το 2011, είχαν άλλες καταλήξεις,

...που θα ήσουν αυτήν εδώ την στιγμή;

Σίγουρα όχι στο Κιάτο αδερφέ μου.

Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, είμαι στο βαγόνι της επιστροφής και αναρωτιέμαι ΕΑΝ η ταινία με βοήθησε να κλείσω τον κύκλο, ή απλά με ανάγκασε να κοιτάξω μέσα του...

Και ΕΑΝ κοίταξα, τι είδα και έχω αυτό το ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου;

-Lcfr.

Eternal Question

Αρκετές φορές στο παρελθόν έχω απασχολήσει το μυαλό μου (και κατ' επέκταση τα ματάκια σας) με το τι είναι πιο δυνατό:

Το Θέλω, ή το Πρέπει.

Επειδή η συνθήκες και τα γεγονότα που με περιτριγυρίζουν τον τελευταίο καιρό, έχουν βασικό τους συστατικό αυτό το αιώνιο ερώτημα, είπα να επαναλάβω την άποψη μου.

Τα θέλω του ανθρώπου, είναι αυτά που τον εξελίσσουν.
Τον κάνουν να περπατάει μπροστά. Βλέπετε όταν ένα "ΘΕΛΩ" πραγματοποιείται, σου προσφέρει απλόχερα την διάθεση για το επόμενο.

Που μπορεί να είναι εντυπωσιακότερο,
Φωτεινότερο,
Περίπλοκο,
Έντονο,
..και ίσως  δυσκολότερο από το προηγούμενο, αλλά παντοτινά δικό σου.

Το "ΠΡΕΠΕΙ" από την άλλη, χαρακτηρίζεται από όρια. Και όπως όλοι γνωρίζουμε, τα όρια είναι για αυτούς που φοβούνται να κοιτάξουν πέρα από αυτά.
Να κοιτάξουν εκεί, που τα θέλω βασιλεύουν ολοκληρωτικά και ο κόσμος ξυπνά το πρωί με χαμόγελο, χωρίς ίχνος περιορισμού.

Εκεί που όλοι μας θέλουμε να ζούμε.
Εκεί ακριβώς που όλοι μας, ΠΡΕΠΕΙ να ζούμε.

Βαρέθηκα τα πρέπει σας.
Ζω, ΜΟΝΟ για τα θέλω μου.

Άει σιχτίρ πια!

-Lcfr.

Taxi Ride

Το απόσταγμα λοιπόν του Νοεμβρίου, που εδώ και δύο ημέρες βρίσκεται πίσω μας, είναι ότι η ζωή δεν είναι τίποτα (ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ) άλλο από μια διαδρομή με ένα ταξί.

Καλά διαβάσατε...
Τα περίπλοκα βιώματα, τα έντονα συναισθήματα, οι προβληματισμοί, οι αποφάσεις και όλα όσα μας ακολουθούν, παρομοιάζονται με μια διαδρομή με ταξί.

Σκεφτείτε το...

• Μπορείς να πας όπου λαχταράς...
• Μπορείς να κανείς ότι ΑΚΡΙΒΩΣ επιθυμείς...
• Στις διασταυρώσεις να επιλέγεις την πορεία σου, τελευταία στιγμή...
• Να τρέχεις...
• Να φρενάρεις...
• Να σταματάς και να ξεκινάς κατά βούληση...

Καλά είναι όλα αυτά...

Όταν όμως κατεβείς από το ταξί, για να πάρεις κάποιο άλλο, πρέπει να πληρώσεις το κόστος των πράξεων σου...

Των επιλογών και των κινήσεών σου...

Life, is just a taxi ride.

-Lcfr.