Story Time...
Ήμουν Ελλάδα.
Με την μεγάλη μου σχέση, η οποία τότε ήταν στην Αγγλία, περνούσα μια περίοδο με "φουρτούνες".
Μιλούσαμε φυσικά στο τηλέφωνο, στο Internet και ανταλλάζαμε SMS/mails και αλλά τέτοια συμπαθητικά. Προσπαθούσαμε δηλαδή, να το φτιάξουμε το όλο θέμα και να υπερβούμε τα οποία προβλήματα είχαν εμφανιστεί.
Η πρόταση λοιπόν, έγινε:
"Έρχεσαι Αγγλία, να με επισκεφθείς;"
(σημείωση εγώ τότε είχα "ξεμπερδέψει" με τις σπουδές)
Χωρίς δισταγμό και δεύτερες σκέψεις απάντησα θετικά. Έκλεισα τα εισιτήρια, τακτοποίησα τα χαρτιά μου και ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στην μαμά Αγγλία.
Μετά από πολύ λίγο καιρό, η ημέρα του ταξιδιού έφτασε.
Πήγα στο αεροδρόμιο, έκανα check in, άφησα τους παπαράτσι να βγάλουν τις απαραίτητες φωτογραφίες (heh) και τέλος της είπα στο τηλέφωνο:
"Μπαίνω στο αεροπλάνο, τα λέμε από κοντά σε λίγες ώρες..."
Την στιγμή που το αεροπλάνο σηκώθηκε από το ελλαδικό έδαφος, έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει μια παράξενη αλλά έντονη ζεστασιά. Μια ευφορία σπάνιας μορφής και ποιότητας, που δεν ήθελα να σταματήσει.
Εκείνη λοιπόν την στιγμή, ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένος.
Εκείνη ΑΚΡΙΒΩΣ την στιγμή που ξεκινούσα ένα μοναχικό ταξίδι, με την ελπίδα πως όλο αυτό μπορούσε να σωθεί.
Enjoy.
-Lcfr.
Ps. Άσχετο βέβαια που το ταξίδι κατέληξε να είναι Βατερλό, μιας και (όπως νομίζω ξέρετε) όταν το γυαλί σπάσει δεν ξανακολλά. Εάν τύχει και ξανά κολλήσει, θα είναι παραμορφωμένο...
Ήμουν Ελλάδα.
Με την μεγάλη μου σχέση, η οποία τότε ήταν στην Αγγλία, περνούσα μια περίοδο με "φουρτούνες".
Μιλούσαμε φυσικά στο τηλέφωνο, στο Internet και ανταλλάζαμε SMS/mails και αλλά τέτοια συμπαθητικά. Προσπαθούσαμε δηλαδή, να το φτιάξουμε το όλο θέμα και να υπερβούμε τα οποία προβλήματα είχαν εμφανιστεί.
Η πρόταση λοιπόν, έγινε:
"Έρχεσαι Αγγλία, να με επισκεφθείς;"
(σημείωση εγώ τότε είχα "ξεμπερδέψει" με τις σπουδές)
Χωρίς δισταγμό και δεύτερες σκέψεις απάντησα θετικά. Έκλεισα τα εισιτήρια, τακτοποίησα τα χαρτιά μου και ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στην μαμά Αγγλία.
Μετά από πολύ λίγο καιρό, η ημέρα του ταξιδιού έφτασε.
Πήγα στο αεροδρόμιο, έκανα check in, άφησα τους παπαράτσι να βγάλουν τις απαραίτητες φωτογραφίες (heh) και τέλος της είπα στο τηλέφωνο:
"Μπαίνω στο αεροπλάνο, τα λέμε από κοντά σε λίγες ώρες..."
Την στιγμή που το αεροπλάνο σηκώθηκε από το ελλαδικό έδαφος, έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει μια παράξενη αλλά έντονη ζεστασιά. Μια ευφορία σπάνιας μορφής και ποιότητας, που δεν ήθελα να σταματήσει.
Εκείνη λοιπόν την στιγμή, ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένος.
Εκείνη ΑΚΡΙΒΩΣ την στιγμή που ξεκινούσα ένα μοναχικό ταξίδι, με την ελπίδα πως όλο αυτό μπορούσε να σωθεί.
Enjoy.
-Lcfr.
Ps. Άσχετο βέβαια που το ταξίδι κατέληξε να είναι Βατερλό, μιας και (όπως νομίζω ξέρετε) όταν το γυαλί σπάσει δεν ξανακολλά. Εάν τύχει και ξανά κολλήσει, θα είναι παραμορφωμένο...
No comments:
Post a Comment