The Shoe Theory

Ξημερώνουν ημέρες, που νιώθω πως περπατάω πάνω σε δρόμους, που δεν πρέπει και δεν μπορώ.

Κι όμως το κάνω!
Σαν θρασύτατο παιδάκι που δεν έχει τρόπους, το προσπαθώ κι ας ξέρω ΠΟΛΥ καλά πως το αποτέλεσμα που ζητάω είναι εξαιρετικά δύσκολο.

• Πείσμα;
• Ανωριμότητα;
• Ξεροκεφαλιά;

Προφανώς όλα τα προαναφερθέντα ισχύουν στην περίπτωση του μυαλού μου.
Υπάρχει όμως και με τεράστια γράμματα το προφανές:

Πάθος.

Και σας πληροφορώ, πως όταν ένας άνθρωπος που (η ιστορία δείχνει) δεν παθιάζεται εύκολα, το κάνει απροσδόκητα, από το πουθενά και στον υπερθετικό βαθμό, τότε όχι μόνο δεν θα σταματήσει να περπατάει σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο, αλλά...

...ΘΑ ΒΓΑΛΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΟΥ!

Εσύ λοιπόν φίλε μου, τι κανείς όταν παθιάζεσαι;
Φοβάσαι;
Αλλάζεις δρόμο, επιλέγοντας τα εύκολα;

Εάν ναι, τότε καλύτερα να μην με διαβάζεις.
Δεν αξίζει.

Εάν όχι, σε παρακαλώ άφησε τα παπούτσια σου στην μέση του δρόμου και πιάσε το χέρι μου.
Γιατί αξίζει.

-Lcfr.
Ps. Συγγνώμη για το (λιγάκι) προσωπικό άρθρο σήμερα. Μερικές φορές οι σκέψεις μου, σκαλώνουν από τα βιώματα που αντιμετώπισα ή αντιμετωπίζω.