Smek!

Λίγες κουβέντες.
Το σηκώνει η μέρα.

Weekend starts NOW!
Have fun

-Lcfr.

Cocunut Skins

Δεν μπορώ να πω.

Σήμερα ήταν μια αρκετά θετική ημέρα από το πρωί της, μέχρι και το κλείσιμό της.

Τα πράγματα άλλαξαν, ή μάλλον για να μην βιάζομαι, έχουν αρχίσει και αλλάζουν προς το καλύτερο. Και επειδή όταν είμαι καλά στο μυαλό μου, δεν έχω να γράψω τίποτα ουσιώδες, θα αρκεστώ σε ένα τραγουδάκι που το άκουσα 2 φορές τυχαία σήμερα στις χαμένες σήραγγες του μετρό.

Cocunut Skins, από τον λατρεμένα ταλαντούχο Damien Rice.

"You can lie between her legs and go looking for,
Tell her you're searching for her soul "

Άντε με το καλό αδέρφια.

-Lcfr.

Sunday Music

Δεν λέω, ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΤΑΤΟΣ καιρός για Σαββατοκύριακο! Παρόλα αυτά, παράπονο δεν πρέπει να υπάρχει. Ταινιούλες, ποπ κόρν κτλ κτλ. (το Hunger Games 2 ήταν σκέτη απογοήτευση).

Η Κυριακή αν και σε καλύτερη καιρική κατάσταση, σηκώνει μουσική από τα παλιά, γεμάτη αναμνήσεις, νόημα και φυσικά ποιότητα με την οκά. Οι Seether αν και γραφικό σχήμα, διασκεύασαν πριν κάποια χρόνια το Careless Whisper του George Michael και κατά την άποψή μου, το ανέβασαν αρκετά σκαλοπάτια. Κάτι που αποδεικνύει, πως όταν μια μπάντα καταναλώσει όλα τα ναρκωτικά του κόσμου και βρεθεί σε "καλή" ημέρα, μπορεί να αναπτύξει φοβερή μουσική.
Έστω και δανεική.

Απολαύστε υπεύθυνα.

Καλό και βροχερό απόγευμα αδέρφια.

See you on the other side, που λένε.

-Lcfr.

Wipe!

Τέτοιες ευκαιρίες είναι σπάνιες, Σαββατιάτικα.

Πριν λίγες ώρες, έκανα κάποια "μαγικά" στο iPhone και κατά λάθος έχασα ΟΛΑ τα τηλέφωνα, ΟΛΑ τα emails και γενικότερα όλες μου τις επαφές. (το ταλέντο μου στην τεχνολογία, άστραψε για ακόμα μια φορά). Η ευκαιρία που παρουσιάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το γενικό ξεκαθάρισμα από ανθρώπους που δεν μιλάς.

Μιλάμε δηλαδή, για το τηλεφωνική έκδοση του αντίστοιχου ξεκαθαρίσματος "φίλων" του σιχαμένου -αλλά αναγκαίου κακού- Facebook. 

Υπάρχει όμως και κακό σε όλο αυτό. Εσύ χάνεις τα νούμερα, αλλά πλέον δεν θα ξέρεις σε ποια από αυτά δεν πρέπει να απαντήσεις σε περίπτωση που σε καλέσουν. Και σε αυτήν την περίπτωση λοιπόν τι κάνεις?

Θα το δείξει αυτό η ιστορία. 

Καλό Σάββατο αδέρφια. 

-Lcfr.

Wish List

Όταν τυχαία εχθές άκουσα το "Wish List" των Pearl Jam (που ακολουθεί αμέσως μετά) σκέφτηκα ποια θα ήταν η δική μου λίστα επιθυμιών. Αμέσως είπα από μέσα μου:

"Καλά εντάξει... από επιθυμίες άλλο τίποτα". 

Και μετά σκέφτηκα να τις γράψω, έτσι για να γελάσουμε. Έλα όμως που δυσκολεύομαι...

Προφανώς γιατί δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα τι πραγματικά θέλω. Και ξέρετε, αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί. Να θέλεις πράγματα, να τα λαχταράς αλλά να μην τα έχεις προσδιορίσει όπως θα έπρεπε. Να μην τα βλέπεις από το σωστό φως και να σου είναι λίγο θολά και απρόσωπα. Το μόνο σίγουρο που μπορώ εύκολα να συμπεριλάβω στην λίστα των επιθυμιών μου, είναι το εξής. Ο κόσμος να είναι λίγο πιο ξεροκέφαλος και να έχει την δύναμη να αντιμετωπίζει και να ξεπερνά κάποιες καταστάσεις, κοιτάζοντας το Big Picture που λένε. Κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατο για μερικούς, αλλά όσο ζεις ελπίζεις, σωστά?

"τίγκα στα κλισέ είσαι σήμερα ρε μεγάλε", θα μου πείτε, αλλά τι να κάνουμε.
Αυτό έχω τώρα.

Ρίξτε κέρμα για συνέχεια.

"I wish I was the souvenir you kept your house key on.
I wish I was the pedal brake that you depended on."

Καλό ΠΣΚ.

-Lcfr.

Movie Night

Εχθές λοιπόν πήγα σινεμά και είδα το American Hustle (Imdb) και η εμπειρία μου, "δένει" φοβερά με ένα χθεσινό σχόλιο που μου είπε ένα προσφιλές άτομο, για τον τρόπο που γράφω.

Η ταινία λοιπόν, δεν με τρέλανε. Ήταν μια μέτρια Αμερικανιά, με μια ανατροπή στο τέλος που από τα μέσα της, έκανε μπαμ πως έρχεται. Τουλάχιστον εγώ την κατάλαβα και την περίμενα στην γωνία. Η ιστορία της δεν έλαμπε με την πρωτοτυπία της (or lack thereof) και το επίπεδο της ηθοποιίας ήταν χαμηλό. Ο Christian Bale ξεχώρισε με την υποκριτική του και ήταν ο μόνος που κρατούσε την ταινία από τον χέρι, στον δρόμο προς την μετριότητα. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι γυναίκες για να μαγνητίσουν τα βλέμματα του κοινού και το γεγονός ότι η Jennifer Lawrence και Amy Adams δεν φόρεσαν ούτε σε μια σκηνή σουτιέν  δεν προσέθεσε έξτρα πόντους.  (Ίσως οι γυναίκες την δεκαετία του '70 να αδιαφορούσαν για τα σουτιέν τους και σε αυτό η ταινία να είναι ιστορικά ακριβής. Ποιος ξέρει.)

Όλα τα άτομα που αποτελούσαν την παρέα μου, ξετρελάθηκαν με την ταινία. Αμέσως μετά την έξοδό μας από την αίθουσα, έβγαλαν τις βελόνες και έπλεκαν οσκαρικά εγκώμια, στα οποία εγώ ήμουν το αλατόνερο που τα στένευε στο καβάλο. Διαφωνούσα εξολοκλήρου με αυτά που άκουγα και φυσικά η ρήξη δεν άργησε να έρθει. Σκαλίσαμε παλιότερες ταινίες που τους άρεσαν, τις οποίες εγώ "κατηγορηματικά δεν" και καταλήξαμε μετά από 2-3 γύρους πως είμαι λάθος και κατ επέκταση πολύ δύσκολος στις ταινίες.

Έχω δει αρκετές ταινίες στην ζωή μου. Τα τελευταία 2 χρόνια πρέπει να παραδεχθώ πως έχουν ελαττωθεί αρκετά, μιας και βαριέμαι εύκολα και χάνω ακόμα πιο εύκολα την προσοχή μου. Να με συγχωρείτε όμως, αλλά δεν αντιδρώ όπως ο μέσος θεατής. Ακολουθεί χθεσινό παράδειγμα. Η ταινία, μέσα στα 138 λεπτά της, είχα σπαρμένα μερικά μικροαστεία. Μην φανταστείτε τίποτα ιδιαίτερο. Ρε, να πεθαίνει η αίθουσα από το γέλιο; Ρε, να ξεκαρδίζονται! Αναρωτιόμουν γιατί γελάνε τόσο πολύ και σκέφτηκα πως ίσως να νομίζουν πως είμαστε στο θέατρο που εκεί, πως να το κάνουμε, νιώθεις την πίεση της ζωντανής επαφής με τον καλλιτέχνη. (είμαι σίγουρος πως δεν είμαι ο μόνος που έχω ζήσει χειροκρότημα στο τέλος ταινίας στο σινεμά, με όση βλακεία και εάν σηκώνει αυτή η κίνηση)  Ακολούθως αναρωτήθηκα γιατί ρε διάολε, δεν γελάω εγώ. Μήπως θεωρώ τον εαυτό μου ανώτερο από την μάζα για να ξεπέσω στο ρηχό επίπεδο των αστείων αυτού του είδους; Όχι. Ρε μήπως είμαι hipster; Ξανά, όχι.

Απλά είμαι διαφορετικός από τον μέσο Έλληνα. 

Προσοχή. Όχι ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, αλλά ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ. 

ΔΕΝ σκέφτομαι όπως η μάζα.

ΔΕΝ καταναλώνω αυτά που καταναλώνει η πλειοψηφία και φυσικά...

ΔΕΝ διασκεδάζω όπως αυτή.

Διαφέρω και αυτό είναι αρνητικό για εμένα, μιας και όλους τους κατά γενική ομολογία "νορμάλ" που κυκλοφορούν εκεί έξω τους θεωρώ περίεργους και νιώθω άβολα γύρω τους.

Άρα δεν έχω καβαλήσει κανένα καλάμι. Απλά σκέφτομαι και λειτουργώ διαφορετικά. 

Δεν φταίω εγώ. Είναι η φύση μου έτσι και δεν θα την βάλω σε κλουβί για να είμαι αρεστός. 

Non, fucking serviam. 

-Lcfr.

ΥΓ. Μετά από αυτήν την ταινία, κατέληξα στο ότι η Jennifer Lawrence δεν είναι τόσο όμορφη και μου φέρνει σε ένα συμπαθητικό βατραχάκι.

Hey Scott

Εχθές, ξανά είδα (κάτω από δαμόκλειο σπάθη) το Scott Pilgrim (imdb), που κατά την άποψή μου, είναι μια μέτρια προς καλή ταινία, αλλά το αυθεντικό Καναδικό κόμικ είναι πολλές φορές καλύτερο. Μια σκηνή που μου έχει μείνει, είναι αυτή που θα μοιραστώ μαζί σας σήμερα και κρύβει το χιούμορ και τον χλευασμό της "κλασσικής" ρομαντικής σκηνής ενός ζευγαριού, που μας λανσάρουν τα περισσότερα chick-flicks της Αμερικής. 

Άλλωστε τι άλλο κραυγάζει περισσότερο "ρομαντισμό" από λίγο fondling κάτω από τα αστέρια του Καναδικού ουρανού, με το κλάμα της αγαπημένης σου ροκ μπάντας για μουσικό χαλί; Είναι σίγουρα πιο ρομαντικό από μια πρόταση γάμου στις τουαλέτες του bar που έτρεξες να εξωτερικεύσεις τις σεξουαλικές σου ορμές με έναν άγνωστο.

Τι;

Χάνω τον ρομαντισμό μου και γίνομαι πεζός; Ελάτε τώρα... πείτε την αλήθεια. Δεν έχετε ζήσει ποτέ μια αρπαχτή τέτοιας φύσης; Απαντήστε μου λοιπόν, γιατί τα βράδια που βγαίνετε, επιλέγετε τα πιο στενά και κοντά φορεματάκια? Για να βρείτε γαμπρό, ή μήπως τον έρωτα της ζωής σας?

Τς τς τς... Και μετά με λέτε εμένα πουριτανό...

Τα έχουμε πει χιλιάδες φορές από εδώ. Η χώρα μας, είναι ένα τεράστιο μπουζουξίδικο, με χειρίστου είδους μουσική επένδυση, αλλά με χαϊ-λουξ τουαλέτες.

Χμ... Αλλιώς ξεκίνησα το σημερινό άρθρο και αλλιώς εξελίχθηκε... 

Oh well..

-Lcfr.

Again

Και να φύγω μακρυά,
Πάλι εδώ γυρίζω...

-Lcfr.

Walking Away

Πριν 3-4 χρόνια είχα γράψει τις παρακάτω κουβέντες:

"Σπάνιες φορές, ένα τραγούδι καταφέρνει και μεταφέρει με απόλυτη ακρίβεια, τι συμβαίνει μέσα μου... Και δεν μιλάμε αόριστα και γενικά. Μιλάμε συγκεκριμένα και ειδικά.

Το Walking Away των Limp Bizkit καταφέρνει μέσα σε πέντε λεπτά, να προδώσει τι έχω στο κεφάλι μου αυτήν εδώ την στιγμή..."

Στο σήμερα του 2014 αυτές οι προτάσεις, έχουν για ακόμα μια φορά την ίδια ισχύ και το ίδιο ακριβώς νόημα που είχαν τότε.

Όπως αποδεικνύει η ιστορία και τα γεγονότα, όλα στην ζωή επιστρέφουν και τα ξαναζείς. Σε κάποιες τέτοιες μικρές "επαναλήψεις" όμως, σου εμφανίζεται η σπάνια ευκαιρία να κάνεις κάποια πράγματα διαφορετικά από ότι έκανες στην πρώτη εκτέλεση του έργου.

Για παράδειγμα, μπορεί να επιλέξεις αυτή την φορά, να είσαι εσύ αυτός που θα αποχωρήσει και να επιλέξει να κοιτάξει σε διαφορετική κατεύθυνση για κάτι νέο. Με όποιο κόστος και εάν συνοδεύεται.

"Walking away from the things i Adore" λοιπόν αγαπημένοι μου...
 

Άλλωστε δεν πρέπει να τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά. Ειδικά τους εαυτούς μας και το υπέρμετρα ξεροκέφαλο "εγώ" που μας κυριεύει.

Καλή εβδομάδα.

-Lcfr.

New Moon

Ήρθε ακόμα μια Κυριακή και δεν μπορώ να μην ασχοληθώ λίγο με την μουσική σας εκπαίδευση. 

Πριν αρκετά χρόνια μια κοπελιά, μου μίλησε για τους Swallow The Sun. Η αντίδρασή μου τότε, ήταν αρνητική και χλευαστική. (Αναφέρομαι στην άγρια περίοδο της ζωής μου, που όλα όσα δεν ήξερα, τα θεωρούσα δήθεν ή υποδεέστερα των δικών μου standards). Μετά από καιρό αποφάσισα και έδωσα μια ευκαιρία στην μπάντα αυτή και τελικά κατάφερε να γίνει από τις αγαπημένες μου.

Ένα "ελαφρύ" τραγουδάκι από αυτούς είναι και το New Moon, που ακολουθεί.

"Tomorrow will be worse" i heard her say, 
As she closed the curtains and walked away..."

Καλή εβδομάδα αδέρφια.

-Lcfr.

Reflection

"...Well, you do have a great reflection..."

18/01/2014

-Lcfr.

Friday Night

Πριν λίγο θυμήθηκα μια ατάκα που είχα πει σε μια κοπέλα που είχα χωρίσει:

"Το κρεβάτι μου θα γίνει Ερμού!"

Ε, ρε γέλια που είχα ρίξει τότε...

(προφανώς η κοπελιά δεν είχε την ίδια στάση απέναντι στην ατάκα αυτή, αλλά its ok. Και επίσης προφανώς δεν θα αποκαλύψω εάν το κρεβάτι μου τελικά έγινε η λαοφιλέστερη οδός του κέντρου των Αθηνών)

Καλό ΠΣΚ αδέρφια μου.

Non Serviam

-Lcfr.

Run Away

Από εχθές το βράδυ, εγκεφαλικά, επέστρεψα στο 2008-2009. Το τραγούδι της περιόδου εκείνης ήταν ένα. Το Run των Snow Patrol.

Σήμερα, το τραγούδι της ημέρας, είναι ξανά το Run, των Snow Patrol. (σε ζωντανή και ανατριχιαστική εκτέλεση)


Και φυσικά, ο στίχος αυτού:

"Even if you cannot hear my voice
I'll be right beside you dear"

...και το σύνολο των πραγμάτων που έκανες τότε και μετάνιωσες, να είναι ένα κυριολεκτικό βουνό που σε κοιτάζει ακόμα και σήμερα βαθιά στα μάτια.

-Lcfr.

Information

Κι έρχεται λοιπόν, η στιγμή που μαθαίνεις μια τόσο δα μικρή πληροφορία, η οποία, σε κάνει να κουβεντιάζεις με το μυαλό, τον κολλητό και μερικές φορές ακόμα και με την γάτα σου, για κάτι που θεωρητικά έχει πεθάνει εδώ και καιρό.

Έρχεται αυτή η ριμάδα πληροφορία, που σου ξυπνάει συναισθήματα, που είχες καιρό να νιώσεις. Βεβαία μην σας γελάσει κανείς. Από τέτοια μικρά, απλά και καθημερινά γεγονότα, δεν καταλαβαίνεις τι νιώθεις και πόσο.

Όχι.

Από αυτά, μπορείς και καταλαβαίνεις εάν τελικά αυτό που ένιωθες ήταν αλήθεια, ή απλός ενθουσιασμός.

Δεν σας κρύβω λοιπόν, ότι από μια χθεσινή, σύντομη, αλλά ουσιαστική κουβέντα με έναν άνθρωπο, αναθεώρησα τόσα πολλά πράγματα, που ούτε το περίμενα και ούτε ήμουν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο.

Βέβαια τα γεγονότα, επιβεβαιώνουν για μια ακόμα φορά, ένα ρητό που δεν το είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση και λέει το πολύ απλό:

"Καλύτερα τώρα, παρά αργότερα".

Και όλα αυτά, από μια τοσοδούλα πληροφορία.

-Lcfr.

Happy to be Here

-Lcfr.

Who Called?

-Lcfr.

Sunday Music Post

Όντας πιστός στην υπόσχεσή μου, σήμερα θα ακούσουμε παρέα καλή μουσική με νόημα και φυσικά συναίσθημα για όσους μπορούν να το δαμάσουν.

Εχθές, άκουσα για πρώτη φορά, μερικά διάσπαρτα τραγούδια από ένα παλιό αλλά αγαπημένο συγκρότημα. Μιλάω για τους Stereophonics, που το μεγάλο τους μπαμ σε εμένα έκαναν την περίοδο διαμονής μου στην Αγγλία, back in the day.

Από τα λίγα τραγούδια του τελευταίου τους δίσκου που άκουσα, ξεχώρισα το "Take Me". Ορίστε λοιπόν αγαπητοί μου.

Μουσική.

(Επειδή το τραγούδι περιγράφει μια ερωτική πράξη ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, δεν θα πει πως είμαι πορνόγερος και σκέφτομαι μόνο αυτό!. Γκέ-γκέ μάδερφάκερς?)

Αυτά λοιπόν για σήμερα.

Take care, BB.

-Lcfr.

Dream My Dream

Καιρό είχα να δω ένα όνειρο που να με ταρακουνήσει τόσο πολύ, την αμέσως επόμενη ημέρα. Και εχθές το βράδυ, το είδα.

Πήγα λέει ένα ταξίδι κάποιον χιλιομέτρων (τριψήφιου βεληνεκούς) για να δω μια συγκεκριμένη πρώην κοπέλα μου και να της πω μερικά πράγματα που σκεφτόμουν να της γράψω. Επέλεξα το τετ-α-τετ για συγκεκριμένους και προσωπικούς μου λόγους.

Το ταξίδι πήγε πολύ καλά και ξεκούραστα. 

Όταν έφτασα στο σπίτι της, βρήκα την πόρτα ανοιχτή και μπήκα μέσα. Στο σπίτι δεν ήταν κανείς κάτι που δεν με έκανε να αναβάλω τα σχέδιά μου. Έκατσα λοιπόν στον καναπέ, περιμένοντας να έρθει κάποιος. Δεν άργησε να εμφανιστεί η μητέρα της, η οποία εμφανισιακά δεν με ήξερε. Με ρώτησε με επιθετικό ύφος ποιος είμαι και τι δουλειά έχω στο σπίτι της. Της είπα (άκουσον-άκουσον) πως είμαι γιος μιας γειτόνισσας και πως η "μητέρα" μου, μου είπε να κάτσω εκεί να την περιμένω, μιας και είχε εξωτερικές δουλειές. Έτσι κι έγινε. Μου προσέφερε γλυκό του κουταλιού σαν καλή οικοδέσποινα και έκατσα ξανά στον καναπέ.

 

Μετά από λίγα λεπτά βγήκε από δωμάτιό της η κοπελιά που λέγαμε. (προφανώς δεν μπήκα στον κόπο να ψάξω τα υπόλοιπα δωμάτια ο βλάξ). Ο πανικός έκανε την εμφάνισή του στα μάτια της όταν με αντίκρισε, μιας και δεν ήξερε πως να αντιδράσει με εμένα μέσα στο σπίτι της. Της εξήγησα χαμηλόφωνα το ψέμα που είχα πει στην μητέρα της και ηρέμησε λίγο. Μέχρι που χαμογέλασε όταν είδε που είχα φάει λίγο από το γλυκό του κουταλιού, ενώ ήξερε πως τα απεχθάνομαι.

Η ώρα περνούσε, η υποτιθέμενη γειτόνισσα/μητέρα μου δεν εμφανιζόταν και τα χρονικά περιθώρια για να μιλήσω στην κοπελιά και να της πω ότι είχα στο κεφάλι μου αυτές τις ημέρες, στένευαν. Την είδα στο δωμάτιο να σκαλίζει τα πράγματά της, σαν να έψαχνε κάτι. Την ρώτησα τι συμβαίνει και εάν ήθελε την βοήθειά μου για κάτι. Μου απάντησε: 

"Τίποτα δεν συμβαίνει Lcfr ευχαριστώ. Απλά ετοιμάζομαι να βγω"

"Μόνη σου?" ρώτησα. 

...

"Όχι.. με το αγόρι μου..."

-Lcfr.

GET

funny huh?

-Lcfr.

Coerced Coexistence

Ανέκαθεν στην ζωή μου, η 8η ημέρα του Ιανουαρίου ήταν ημέρα μνήμης, φόρτισης και συνήθιζε να την χαρακτηρίζεται από ένα αίσθημα αναμονής. Ανάλογα με το έτος, τα συναισθήματα άλλαζαν, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο.

Φέτος τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά, αλλά ριζικά και αμετάκλητα.

Άσχετα εάν αφορά εμένα ή το περιβάλλον μου, η σημερινή ημέρα σηματοδοτεί το τέλος της αναμονής και την ολοκληρωτική αλλαγή του βιβλίου που μετράει πολλά-πολλά χρόνια και δυστυχώς ο επίλογός του, κακό-γράφτηκε τους τελευταίους μήνες του περασμένου έτους.

Μην παρεξηγηθώ. Το άρθρο αυτό χαρακτηρίζεται από αισιοδοξία και δεν περιέχει κανένα, ΜΑ ΚΑΝΕΝΑ αρνητικό ύφος. Άλλωστε τι είναι ο συγκεκριμένος ιστότοπος? Κάποιο hatewall για να βγάλω τα σωθικά μου σαν 20χρονο ανώριμο αγοράκι? Μεταξύ μας, παλιότερα ίσως ήταν. Εδώ και χρόνια όμως, αυτό άλλαξε, όπως άλλαξε και ο άνθρωπος που πληκτρολογεί τούτη εδώ την στιγμή.

Όλα θα πάνε καλά το 2014.

Όχι μόνο το νιώθω, αλλά έχω αρχίσει και το αντικρίζω με τα ίδια μου τα μάτια. Καλά... ίσως να βοηθούν και κάποιοι εξωτερικοί παράγοντες που υπάρχουν στην ζωή μου και μου "καθαρίζουν" τα γυαλιά που φοράω όταν ξυπνάω κάθε ημέρα το πρωί. 

ta-ta..

"shallowness and beauty,
was all that concerned her body.
But the soul, her divine guest,
were thrust to the bottom"

-Lcfr.

Happy 2000!

Fuck 2014!
Let's celebrate 2000 once again!!

-Lcfr.

Demons

Aloha!

Η πρώτη Κυριακή του 2014, δεν θα μπορούσε να περιέχει ένα τραγούδι για να κλείσει όπως της αξίζει. 

(μεταξύ μας, είμαι σίγουρος πως φέτος θα χάσω αρκετά Κυριακάτικα music posts).

Η επιλογή μου είναι το "Demons" των Imagine Dragons γιατί έτσι.

Και επειδή ξέρω πως τα views θα πέσουν από εδώ και πέρα, μιας και τα άρθρα μου δεν θα ανεβαίνουν στον απενεργοποιημένο Facebook λογαριασμό μου, είμαι υποχρεωμένος να δώσω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους διαβάζουν αυτοβούλως.

Καλή εβδομάδα κυρίες και κύριοι. 

-Lcfr.

Boring Wishes

Η εβδομάδα που μας πέρασε (για αργόστροφους που δεν το έχουν πάρει χαμπάρι είναι η πρώτη του 2014) προκαλεί σκέψεις και αποφάσεις που έχουν τις περγαμηνές να αλλάξουν τα δεδομένα του νέου έτους. Μετά το λυτρωτικό τέλος του Facebook για εμένα (που θα γίνει λίγες ώρες μετά την δημοσίευση αυτού του άρθρου) ακολούθησαν 2 συγκεκριμένες κινήσεις που θα αποδώσουν καρπούς τις επόμενες ώρες ή τουλάχιστον ημέρες. Σίγουρα μέχρι το τέλος του ΣΚ. Ίδωμεν. 

Το ενοχλητικό λοιπόν αυτών των ημερών είναι οι ευχές.

Πριν παρεξηγηθώ, να πω πως είναι ωραίο να δέχεσαι ευχές από τα προσφιλή σου άτομα, που όμως ξέρεις πως τις εννοούν, είναι αληθινές και οικίες. Όμως, οι ευχές που δέχεσαι στο κινητό σου από άτομα που έχεις βγάλει από την ζωή σου μήνες ή και χρόνια τώρα, είναι κυριολεκτικά για τα γέλια. Όχι για να σκας στα γέλια, αλλά να χαμογελάς με το ειρωνικό ύφος να αχνοφαίνεστε στα ολόλευκα δόντια σου.

Δηλαδή, οκ. Έχουμε να μιλήσουμε τόσο καιρό και αποφασίζεις να μου στείλεις μήνυμα για να μου πεις χρόνια πολλά? Τι διάολο έχεις στο μυαλό σου? Πες μου ότι περιμένεις να σου απαντήσω κι όλας...

Δεν είσαι στην ζωή μου και δεν είμαι στην δική σου, για κάποιους συγκεκριμένους λόγους. Αποδέξου τους και αφαίρεσέ με ΚΑΙ από το μυαλό σου όπως ακριβώς έχω κάνει καιρό τώρα και εγώ. Μήπως είδες κάποιο μήνυμα από εμένα και μου διέφυγε? Είναι τόσο ΜΑ ΤΟΣΟ απλό το Delete στις ημέρες μας και στο προτείνω ανεπιφύλακτα . Thank me later. (not)

Αμ, το άλλο το γραφικό? Τα copy/paste μηνύματα. Αυτά τα "έξυπνα" μηνύματα, που κάποιος αργόσχολος τα έγραψε πάνω σε έναν "μαντιναδικό" συγγραφικό οίστρο και θεώρησε σωστή κίνηση το Mass send για να γεμίζει το Inbox των κινητό μας. Εκεί είναι που εκνευρίζομαι απίστευτα σε σημείο να νιώθω πως προσβάλλομαι.

Το τελευταίο που έλαβα την παραμονή της πρωτοχρονιάς διάβαζε το εξής:

"Χρόνια πολλά με υγεία και ευτυχία και όσοι το 2013 μας έδωσαν τα 3, να είναι το 2014 στα 4..."

Αλήθεια τώρα. Στέλνεις αυτό το "χαριτωμένα σιχαμερό" μήνυμα και νομίζεις πως είσαι και εσύ χαριτωμένος? What. The. Fuck. Αλήθεια για πες μου. Γιατί το στέλνεις σε εμένα? Σου μοιάζω για άνθρωπος που μπορεί να εκτιμήσει μια τέτοια κίνηση? Μήπως στον ελεύθερό μου χρόνο, διαβάζω σεξουαλικά άρλεκιν και gossip.gr?

Πόσο λάθος σκέφτονται μερικοί άνθρωποι Θεέ μου... 

Χωρίς φανφάρες, ταρατατζούμ και ομοιοκαταληξίες, σας καλωσορίζω στο 2014.

Its gonna be greeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeaaaaaaaaaaaaaaattttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttt

-Lcfr.