Εχθές λοιπόν πήγα σινεμά και είδα το American Hustle (Imdb) και η εμπειρία μου, "δένει" φοβερά με ένα χθεσινό σχόλιο που μου είπε ένα προσφιλές άτομο, για τον τρόπο που γράφω.
Η ταινία λοιπόν, δεν με τρέλανε. Ήταν μια μέτρια Αμερικανιά, με μια ανατροπή στο τέλος που από τα μέσα της, έκανε μπαμ πως έρχεται. Τουλάχιστον εγώ την κατάλαβα και την περίμενα στην γωνία. Η ιστορία της δεν έλαμπε με την πρωτοτυπία της (or lack thereof) και το επίπεδο της ηθοποιίας ήταν χαμηλό. Ο Christian Bale ξεχώρισε με την υποκριτική του και ήταν ο μόνος που κρατούσε την ταινία από τον χέρι, στον δρόμο προς την μετριότητα. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι γυναίκες για να μαγνητίσουν τα βλέμματα του κοινού και το γεγονός ότι η Jennifer Lawrence και Amy Adams δεν φόρεσαν ούτε σε μια σκηνή σουτιέν δεν προσέθεσε έξτρα πόντους. (Ίσως οι γυναίκες την δεκαετία του '70 να αδιαφορούσαν για τα σουτιέν τους και σε αυτό η ταινία να είναι ιστορικά ακριβής. Ποιος ξέρει.)
Όλα τα άτομα που αποτελούσαν την παρέα μου, ξετρελάθηκαν με την ταινία. Αμέσως μετά την έξοδό μας από την αίθουσα, έβγαλαν τις βελόνες και έπλεκαν οσκαρικά εγκώμια, στα οποία εγώ ήμουν το αλατόνερο που τα στένευε στο καβάλο. Διαφωνούσα εξολοκλήρου με αυτά που άκουγα και φυσικά η ρήξη δεν άργησε να έρθει. Σκαλίσαμε παλιότερες ταινίες που τους άρεσαν, τις οποίες εγώ "κατηγορηματικά δεν" και καταλήξαμε μετά από 2-3 γύρους πως είμαι λάθος και κατ επέκταση πολύ δύσκολος στις ταινίες.
Έχω δει αρκετές ταινίες στην ζωή μου. Τα τελευταία 2 χρόνια πρέπει να παραδεχθώ πως έχουν ελαττωθεί αρκετά, μιας και βαριέμαι εύκολα και χάνω ακόμα πιο εύκολα την προσοχή μου. Να με συγχωρείτε όμως, αλλά δεν αντιδρώ όπως ο μέσος θεατής. Ακολουθεί χθεσινό παράδειγμα. Η ταινία, μέσα στα 138 λεπτά της, είχα σπαρμένα μερικά μικροαστεία. Μην φανταστείτε τίποτα ιδιαίτερο. Ρε, να πεθαίνει η αίθουσα από το γέλιο; Ρε, να ξεκαρδίζονται! Αναρωτιόμουν γιατί γελάνε τόσο πολύ και σκέφτηκα πως ίσως να νομίζουν πως είμαστε στο θέατρο που εκεί, πως να το κάνουμε, νιώθεις την πίεση της ζωντανής επαφής με τον καλλιτέχνη. (είμαι σίγουρος πως δεν είμαι ο μόνος που έχω ζήσει χειροκρότημα στο τέλος ταινίας στο σινεμά, με όση βλακεία και εάν σηκώνει αυτή η κίνηση) Ακολούθως αναρωτήθηκα γιατί ρε διάολε, δεν γελάω εγώ. Μήπως θεωρώ τον εαυτό μου ανώτερο από την μάζα για να ξεπέσω στο ρηχό επίπεδο των αστείων αυτού του είδους; Όχι. Ρε μήπως είμαι hipster; Ξανά, όχι.
Απλά είμαι διαφορετικός από τον μέσο Έλληνα.
Προσοχή. Όχι ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, αλλά ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ.
ΔΕΝ σκέφτομαι όπως η μάζα.
ΔΕΝ καταναλώνω αυτά που καταναλώνει η πλειοψηφία και φυσικά...
ΔΕΝ διασκεδάζω όπως αυτή.
Διαφέρω και αυτό είναι αρνητικό για εμένα, μιας και όλους τους κατά γενική ομολογία "νορμάλ" που κυκλοφορούν εκεί έξω τους θεωρώ περίεργους και νιώθω άβολα γύρω τους.
Άρα δεν έχω καβαλήσει κανένα καλάμι. Απλά σκέφτομαι και λειτουργώ διαφορετικά.
Δεν φταίω εγώ. Είναι η φύση μου έτσι και δεν θα την βάλω σε κλουβί για να είμαι αρεστός.
Non, fucking serviam.
-Lcfr.
ΥΓ. Μετά από αυτήν την ταινία, κατέληξα στο ότι η Jennifer Lawrence δεν είναι τόσο όμορφη και μου φέρνει σε ένα συμπαθητικό βατραχάκι.
No comments:
Post a Comment