Porn

Magic Key (if only..)

Πριν λίγες ημέρες, έπεσε το μάτι μου σε μια έρευνα για το πόσο τακτικά βλέπει ο κόσμος ερωτικές ταινίες, ή αποσπάσματα αυτών. Τα νούμερα ήταν εντυπωσιακά, αν και δεν με ξάφνιασαν ιδιαίτερα μιας και ξέρω πολύ καλά (και εύχομαι να το έχετε πάρει χαμπάρι και εσείς) πως το Sex πουλάει. Και πουλάει σαν τρελό, χωρίς διάθεση να σταματήσει, αν και έχει χτυπηθεί και αυτό από την γενικευμένη οικονομική κρίση. 

Εάν σκεφτεί κανείς πως το 12% των ιστοσελίδων του Internet είναι αφιερωμένες στο Sex και το 30% του παγκόσμιου bandwidth καταναλώνεται για να φορτώνει πονηρό υλικό (φωτογραφίες, βίντεο, ζωντανές συνομιλίες κτλ) τότε μπορεί κάποιος να καταλάβει για τι εκτάσεις συζητάμε.

(εάν θέλετε να δείτε την έρευνα πατήστε εδώ)

Τώρα, οι λόγοι που το Sex πουλάει τόσο πολύ, είναι αρκετοί και πάνω-κάτω μπορείτε να τους φανταστείτε. ...άντε επειδή είμαι στις καλές μου, θα απαριθμήσω μερικούς από αυτούς, έτσι για το καλό: 

1. Ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις.
2. Κατακριτέες επιθυμίες.
3. Καταχωνιασμένα απωθημένα και φυσικά (το καλύτερό μου)
4. Η αγαπημένη μας μοναξιά.

Ας προχωρήσουμε όμως, στο κύριο θέμα μου για σήμερα

Το βιβλίο/φαντασίωση
των γυναικών

Έψαξα λοιπόν, λίγο παραπάνω την ερευνά και είδα πως και οι Έλληνες "χαζεύουν", (για να το γράψω ευγενικά) τέτοιου είδους sites. Και καπάκι, διάβασα πως οι συμπατριώτισσές μας, το τιμούν το σπορ. Κάτι που για να σας πω την αλήθεια μου ΔΕΝ το περίμενα. Στο μυαλό μου, ο αδαής, είχα την Ελληνίδα λίγο πιο, "πουριτανή" και καθώς πρέπει. Ή τουλάχιστον, μπορεί να ξεσαλώνει όταν κλείνει η πόρτα του δωματίου, αλλά ποτέ, ΜΑ ΠΟΤΕ δεν θα το παραδεχτεί. Εκτός και εάν είναι μεθυσμένη ή νιώσει τρομερά άνετα μαζί σου. Μια γρήγορη ματιά στις πωλήσεις που έχει κάνει το βιβλίο "Οι Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι" στην Ελλάδα, θα σας πείσει για αυτό που γράφω και θα αποδείξει περίτρανα πως η Ελληνίδα γυναίκα πλέον, το ψάχνει.

Το ψάχνει, άσχετα εάν όταν τις ρωτήσεις εάν καταλήγουν στην αυτοϊκανοποίηση που και που, σου ξεφουρνίζουν τις σπασμωδικές αντιδράσεις του στυλ: "ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ??", "ΣΑΝ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ??", "ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΓΩ!", "ΓΙΑ ΤΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΠΕΡΑΣΕΣ?" και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Τα οποία όμως πλέον μπορούν να πέσουν στο κενό, χωρίς καμία επιστροφή. Και κυρίες μου, όσο και να προσπαθείτε, μερικά από εμάς τα αγοράκια, μπορούμε να καταλάβουμε τον σεξουαλικό σας βίο, από ένα βλέμμα και μόνο. 

(just so you know μερικά πράγματα κάνουν μπαμ, όσο make up και να τους βάλετε...)

Όμως αυτό που δεν μπορώ να προσδιορίσω είναι εάν το σύνολο των ανδρών "γουστάρει" η κοπέλα τους, να βλέπει τέτοιου είδους ταινίες. Πόσο μάλλον εάν βλέπουν τόσο τακτικά, όσο λένε οι έρευνες. Η μία διέξοδος είναι το ζευγάρι να βλέπει μαζί. Αναζωογονεί την σεξουαλική σχέση και προφανώς απελευθερώνει. Μια άλλη διέξοδος είναι να μην είναι απελευθερωμένοι και να κρατούν αυτό το κομμάτι των επιθυμιών τους καλά κρυμμένο στην ντουλάπα με τα χειμωνιάτικα. Και εκεί αρχίζει και γίνεται το όλο θέμα κάπως άβολο και περίπλοκο, μιας και μπαίνουν άλλοι παράγοντες στο παιχνίδι. (καθαρισμός ιστορικού στο internet, αποθήκευση υλικού σε USB sticks που πρέπει να κρύψεις καλά, να έχεις έτοιμες δικαιολογίες σε περίπτωση που το έτερο σου ήμισυ ανακαλύψει κάτι κτλ-κτλ)

Εγώ πάντως ζηλεύω. 

Ναι-ναι ζηλεύω ΚΑΙ για αυτό. Problem?

Ξέρω εγώ...? Απλά η ιδέα ότι η κοπέλα μου ερεθίζεται σεξουαλικά, στην θέα και στις πράξεις ενός άλλου άνδρα με κάνει να νιώθω κομματάκι άβολα. Όχι ότι νιώθω πως απειλούμαι ή πως μπορεί η κοπελιά μου την ώρα που απολαμβάνει τον "Chris EVERHARD" με το θεόρατο μουστάκι, να κάνει καμία παρορμητική σύγκριση στο μυαλό της. Όχι. Αλλά για να αποζητά την ευχαρίστησή της κάπου αλλού πέρα από εμένα, μου ακούγεται κάπως περίεργο. Ανησυχητικό ίσως?

Μεταξύ μας, ελάχιστοι μπορούν να συγκριθούν με τα "θηρία" που παίζουν σε αυτές τις ταινίες. Μην τρελαθούμε κι όλας, αλλά δεν έχουν γεννηθεί όλοι μας με 3 πόδια... Ας χαλαρώσουμε λίγο, γιατί μας βλέπω να αρχίζουμε να επισκεπτόμαστε τα "Enlarge your penis" sites και να καταλήγουμε στα φάρμακα για πρωινό δίπλα από τα corn flakes.

Σόδομα και Γόμορρα!

Και ΝΑΙ.
Γράφω για τέτοια πράγματα, τιτλοφορούμαι ο δαίμονας της διπλανής σας πόρτας, αλλά είμαι πιο πουριτανός και από την Σαπφώ Νοταρά. 

Υπάρχει κάποιο πρόβλημα?

Μπουρλότο λοιπόν!!

-Lcfr.

ΥΓ. Αύριο σας έχω την συνέχεια με μια προσωπική ιστορία.

Sunday Music Post

Φαντάζομαι οι περισσότεροι που μπαίνετε στην διαδικασία για να ακούσετε την Κυριακάτικη μουσική ενότητά μου, θα ξέρετε πως ΠΟΤΕ δεν ανεβάζω τραγούδια που δεν έχουν κάτι να πουν σε εμένα προσωπικά. Τρανό παράδειγμα το "Back To You" που είναι το μοναδικό τραγούδι που έχω ανεβάσει περισσότερες από μια φορές.

Σήμερα, είχα σκοπό να μοιραστώ μαζί σας ένα τραγούδι που άκουσα εχθές τυχαία και μου έκατσε. Όταν όμως έκατσα να το ανεβάσω και το ξανά άκουσα, δεν μου "είπε" τίποτα. Έτσι έψαξα στην μουσική μου για να βρω κάτι που μπορεί να μου ξυπνήσει αναμνήσεις και βιώματα της ζωής μου.

Και φυσικά το τραγούδι το βρήκα. (όχι που θα μου ξέφευγε)

Και σας ρωτώ. Πόσες φορές έχετε πει: "Είσαι πολύ όμορφος" σε έναν άνθρωπο που βρίσκεται απέναντί σας? Φαντάζομαι αρκετές. Προσωπικά, οι φορές αυτές είναι λίγες, μιας και σπάνια θα εντυπωσιαστώ και θα αξίζει να πω κάτι τέτοιο. (άλλωστε δεν λέει να το ξεστομίζεις απλά για να ρίξεις στο κρεβάτι μια κοπέλα, σωστά?). Όσες φορές όμως το έχω πει, το εννοούσα και το έλεγα με κάθε ευκαιρία.

"Γιατί ο κόσμος είναι άσχημος, αλλά είσαι όμορφη για εμένα. Με σκέφτεσαι, όπως σε σκέφτομαι?" τραγουδούν οι My Chemical Romance στο ισχυρότατο "The World is Ugly" και κάνουν την πέτσα μου να ξεπερνάει το 1.86 του ύψους μου.

Για ακούστε και εσείς:


For every falling sun, 
There is a morning after.

-Lcfr.

Dealing with Rejection

Rejection

Στα απλά ελληνικά:
Απόρριψη.

Όποια και όποιος ισχυριστεί πως δεν έχει δοκιμάσει από την πίτα της απόρριψης, είναι ή μεγάλος ψεύτης ή κυκλοφορεί με ένα παντελόνι γεμάτο εγώ και η μύτη χαϊδεύει απαλά τα ταβάνια των ρετιρέ.

Να ένα μπλουζάκι που θα μου ταίριαζε

Η απόρριψη, είναι ένα γεγονός που ο κάθε ένας το αντιμετωπίζει με τον δικό του τρόπο. Η μέθοδος που θα σε συμβουλέψει ο φίλος/φίλη σου, είναι ο σταρχιδισμός. Να μην δώσεις δηλαδή ιδιαίτερη σημασία και να βιαστείς να φορέσεις το ροζ χαρούμενο μπλουζάκι που γραφεί πάνω το "πάμε για άλλα".

Οι περισσότερες συμβουλές που θα ακούσεις από τους "έξω" έχουν αυτόν τον χαρακτήρα και αυτήν την διάθεση. Δεν το κατηγορώ σε καμία περίπτωση. Ξέρουμε όμως πολύ καλά, ότι τις περισσότερες φορές θα κάνεις του κεφαλιού σου μιας και όταν η πόρτα του σπιτιού κλείσει, είσαι παρέα με έναν και ΜΟΝΟ άνθρωπο. Τον εαυτό σου. Ο οποίος σκέφτεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο, πρέπει να καλύψει συγκεκριμένες ανάγκες μιας και νιώθει διαφορετικά από όλους τους "έξω".

Και τι νιώθει; 

Το γιατί.

Την απορία αυτή των 5 γραμμάτων, που μπορεί να σου φάει για πρωινό, μεσημεριανό ΚΑΙ βραδινό (με επιδόρπιο) τα σώθηκα και το μυαλό, χωρίς ΚΑΝ την ευθιξία χρήσης μαχαιροπίρουνου. Και όσο το μυαλό σου "παίζει" αυτό το γιατί ψάχνοντας απεγνωσμένα κάποια απάντηση, τόσο ετοιμάζεσαι να κάνεις μακροβούτια σε νερά που δεν πρέπει.

Η φίλη σου, η Βίκυ!

Κατά την ταπεινή μου άποψη και όσο αξίζει αυτή σε εσένα αναγνώστη μου, εάν έχεις ερωτήσεις οφείλεις να τις κάνεις κι ας εκτεθεί το εγώ σου. Γιατί το μυαλό σου σίγουρα δεν μπορεί να σου τις δώσει. Θεωρώ λοιπόν καλό να προσπαθήσεις να βρεις τις απαντήσεις που χρειάζεσαι για να ξεμπλοκάρεις. Και αυτές δεν θα σου τις δώσει η Βίκυ Παγιατάκη, ούτε ο κος ABOSYLLA (τον συγκεκριμένο κύριο τον εξέτασα διεξοδικά εδώ) 

Φυσικά εδώ υπάρχουν δύο βασικές προϋποθέσεις, που οφείλεις να ακολουθήσεις. 

Πρώτον, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να ακούσεις απαντήσεις που κατά πάσα πιθανότητα θα σε κάνουν ακόμα πιο χάλια. Άλλωστε η απόρριψη πάντα έχει κάποιον λόγο που θα την συνοδεύει και όταν σου αποκαλυφθεί, συνήθως, δεν έχει την μορφή super model, αλλά μοιάζει κάπως έτσι:

Όχι και τόσο όμορφο θέαμα ε?

Έχω γράψει εγώ...

Δεύτερον, πρέπει να ξέρεις πως, αφού ολοκληρώσεις το παιχνιδάκι των ερωτο-απαντήσεων με τον άνθρωπο που σε "κέρασε" το όχι σαν άλλος Μεταξάς, θα πρέπει να τον αφήσεις σε ησυχία. Να κλείσεις την πόρτα οριστικά, γιατί θα φλερτάρεις με το επίθετο του ενοχλητικού. Το "...σε ευχαριστώ, αντίο." είναι το καλύτερο που μπορείς να γράψεις ή να πεις. Απλά λιτά και απέριττα, άσχετα

εάν θα μπορούσες να γράψεις εκατοντάδες δακρύβρεχτες σελίδες με επιχειρήματα. Δεν θα πιάσουν. Πάρτο χαμπάρι νωρίς για το δικό σου καλό.

Να έχεις τον τρόπο να προκαλέσεις την αντίδραση από τον απέναντι.

Σημαντική σημείωση

Invisibility Cloak
100% αποτελεσματικό (ίσως)

Μερικές φορές, η πόρτα μπορεί να μην έχει κλείσει με μια πρόταση ή με μερικές γραμμές στο κινητό ή στον υπολογιστή σου. Πολλές φορές η απόρριψη φοράει τον αόρατο μανδύα του Harry Potter και απλά σε έχει τυλίξει, χωρίς να το έχεις πάρει επίσημα χαμπάρι. 

Την υποψία μπορείς να την έχεις (χαζός δεν είσαι). Αλλά οι πράξεις του (ή η απουσία αυτών) αρκετές φορές, σου λένε με κεφάλαια γράμματα πως "μάγκα, δεν...". 

Ακολουθώντας αυτήν την σκέψη έχω αντιμετωπίσει την απόρριψη στο παρελθόν. Βέβαια μιλάμε για εμένα. Εσείς μπορεί να είστε πιο γαμώ τα παιδιά από εμένα και όντως να φοράτε το ροζ μπλουζάκι που λέγαμε προηγουμένως και να είναι όλα στα @@ σας.

 -Lcfr.

Sunday Music Post

Αν και πριν από λίγες ημέρες, ανέβασα ένα τραγουδάκι, δεν λέει να σπάσει η παράδοση και να υπάρξει άλλο ένα μουσικό τραγούδι για την χαλαρή Κυριακή σας.

Εχθές το ξημέρωμα, με έπιασε και έγραψα ένα μεγάλο άρθρο για ένα θέμα (έτσι ξαφνικά με πιάνουν αυτά) και ήμουν έτοιμος να το "χτενίσω" για να το ανεβάσω σήμερα. Μετά όμως αποφάσισα το αρθράκι αυτό να πάει για Δευτέρα, έτσι για να ξεκινήσει με προβληματισμό (και λίγο φαρμακώδες χιούμορ) η εβδομάδα.

Τους SUM41 λίγο ή πολύ, θα τους ξέρετε. Το εναλλακτικής φύσης rock συγκρότημα που είχε κάνει πάταγο πριν από κάποια χρόνια, με ανά το κόσμο παλαβά κοριτσάκια να παθιάζονται στους ήχους τους.

Πριν λίγες ημέρες, σε ένα καφέ που ήμουν, άκουσα αυτό το τραγουδάκι, το έψαξα και το βρήκα για όλους εσάς. Το "Pieces" λοιπόν, είναι ένα χαλαρό και ποιοτικό τραγουδάκι για να ηρεμήσουμε Κυριακάτικα...

Αύριο τα καλύτερα...

-Lcfr.

Hate Me

Από την ώρα που ξύπνησα το πρωί, μέχρι τώρα (21:38) που γράφω αυτές τις γραμμές, μου έχει σκαλώσει ένα τραγούδι που κυριολεκτικά είχα λατρέψει μια παλιότερη περίοδο της ζωής μου.

Επιστρέφοντας λοιπόν από την δουλειά και την στιγμή που μαγείρευα για να φάω κάτι, σκέφτηκα και αποφάσισα να το ανεβάσω, μιας και θεωρώ πως αξίζει να έχει έναν χώρο στο blog μου αλλά και στο μυαλό σας.

Μαζί με το Untouchables των Anathema που έχω ανεβάσει εδώ το "Hate me" από τους Blue October, το θεωρώ από τα τραγούδια με τους πιο εντυπωσιακούς στίχους που έχω ακούσει ποτέ.

Επιβάλετε να ακούσετε το τραγούδι, εάν θέλετε να καταλάβετε πως είναι να νιώθει κανείς από την μουσική και μόνο.

Αυτά για σήμερα...

-Lcfr.

Brazilian Bikini

Οι καλοκαιρινές ημέρες είναι γεγονός εδώ και έναν μήνα.

Πολλοί από εσάς, ίσως να έχετε ήδη αποκτήσει το μπρούτζινο χρώμα από τις πολλές ώρες κάτω από τον φοβερό ελληνικό ήλιο, ενώ άλλοι μπορεί να μην έχετε καν πλησιάσει την παραλία λόγω υποχρεώσεων ή της Αυγουστιάτικης άδειας και απλά περιορίζεστε στο να μετράτε ανάποδα τις ημέρες στο ημερολόγιο. 

(αρκετοί, μπορεί να μην πάτε ΚΑΝ διακοπές λόγω οικονομικής κατάστασης και να αρκεστείτε στα μπάνια στις τοπικές σας παραλίες. Τους δυναμικούς μου χαιρετισμούς και respect)

Έτσι και φέτος λοιπόν, χεράκι-χεράκι με τα μπάνια, μου έρχονται και τα κλασσικά καλοκαιρινά διλήμματα στο μυαλό. Διλήμματα ηθικής φύσης.

Πριν 2 καλοκαίρια, είχα γράψει τις απόψεις μου για την topless μόδα των γυναικών.(περισσότερα εδώ: http://hephasto.blogspot.gr/2011/08/spider-opinion.html) Φέτος θα με απασχολήσει το διαβολικό (pun intended) BRAZILIAN μαγιό που μπορείτε να δείτε παρακάτω:

(από το αγαπημένο μοντέλο Candice Swanepoel)

Ναι, αυτό το εκνευριστικά τοσοδούλικο μαγιό, που μετά βίας καταφέρνει και μας αποδεικνύει την ύπαρξή του, μου έχει στοιχειώσει εδώ και κάποιες ημέρες το μυαλό. Εάν δω τα πράγματα απλά σαν ένας άνθρωπος που έχει "γεμάτο" στο παντελόνι του, τότε πρέπει να πω πως το αποτέλεσμα που προσφέρει στα ματάκια μου είναι άκρως ενδιαφέρον. Γαργαλιστικό θα έλεγα.

Όμως επειδή σκέφτομαι λίγο διαφορετικά από τον μέσο trendy-metrosexual και μαλθακό Έλληνα τυπάκο, κάτω από ορισμένες συγκεκριμένες συνθήκες η ύπαρξή του με ενοχλεί.

Συνθήκες που είμαι αναγκασμένος να μοιραστώ μαζί σας, γιατί θα σκάσω ο διάβολας!

Το σημαντικότερο πράγμα που πρέπει να διαθέτει μια κοπέλα για να υποστηρίξει το brazilian μαγιό είναι το σώμα. Όλα τα ωραία τα πράγματα, κατακτώνται με μόχθο και πολλές στερήσεις. Έτσι και αυτό. Δεν γίνεται κυρία μου, να τρως το καταπέτασμα όλο τον χειμώνα και "από Δευτέρα δίαιτα", η γυμναστική που κάνεις να περιορίζεται στο περπάτημα μέχρι το αμάξι σου και να έχεις το θράσος να λανσάρεις αποκαλυπτικότατα μαγιό το καλοκαίρι. Εάν νομίζεις πως σου πάει οκ. Αλλά να είσαι σίγουρη πως είσαι πρωταγωνίστρια στις κουβέντες των γύρω ανθρώπων. Και σε διαβεβαιώ, όχι για καλό. 

Δεύτερη προϋπόθεση είναι η ηλικία. Το γάλα όπως και το γυναικείο σώμα, μετά από κάποιο καιρό χαλάει. Είναι φυσιολογικό επακόλουθο και σε καμία περίπτωση καταδικαστέο. Όταν λοιπόν κυρία μου, ο πισινός σου, πλησιάζει το πίσω μέρος των γονάτών σου, τότε σίγουρα το brazilian μαγιό δεν είναι για εσένα. Έτσι κι αλλιώς, δεν θα μπορούσα να φανταστώ μια μάνα με τσιγάρο στο στόμα να φωνάζει στα παιδιά της να μην κατουράνε στην θάλασσα και να έχει τον κώλο έξω. Φοβερή εικόνα ε?

Τρίτη και πιστεύω βασικότερη προϋπόθεση είναι να μην είναι κοπέλα μου αυτή που θα το φοράει.

......

........

Τι? 

Περιμένατε να είμαι άνετος με κάτι τέτοιο? Μα καλά δεν με έχετε μάθει ακόμα? 

Τς τς τς...

Μην ξεχνάτε πως πριν λίγους μήνες, έχω μπει στον Σκλαβενίτη με κοπέλα μου, για κάποια γρήγορα ψώνια και όταν συνειδητοποίησα πως την κοιτάζουν αποσβολωμένοι οι πελάτες, χαλάστηκα τόσο πολύ που σκεφτόμουν να χωρίσω για αυτόν τον λόγο.

Όχι λοιπόν.

Δεν θα μπορούσα να "ανεχθώ" να φορέσει ένα τέτοιο μαγιό η καλή μου, όσο και να πληρούσε τις προϋποθέσεις που έγραψα πιο πάνω. Μερικά σημεία, θέλω να τα απολαμβάνω ΕΓΩ και μόνο εγώ. Ξέρω πολύ καλά πως αυτή η αντίληψη των πραγμάτων εν έτη 2013 είναι παλιομοδίτικη και κάπως ξεπερασμένη. Επίσης ξέρω αρκετά καλά πως πολλοί "άνετοι" άνδρες εκεί έξω, φουσκώνουν σαν το παγόνι από υπερηφάνεια, όταν οι γύρω κηφήνες "βλεφαριάζουν" την κοπέλα τους με το κλασσικό σαλάκι να στάζει από το στόμα. Εγώ δεν σκέφτομαι έτσι, μιας και ποτέ δεν έχω δει μια γυναίκα σαν αντικείμενο ή βραβείο που μπαίνει στην βιτρίνα για να το καμαρώνω.

Τι να κάνω ο διάολας που σκέφτομαι έτσι? 

Λοβοτομή?

-Lcfr.

Celebrity Problem

Φαντάζομαι πως ξέρετε πόσο αντιπαθώ την showbiz γενικότερα.

Την θεωρώ ένα scene που απλά σκοτώνει τον χρόνο και το μυαλό του ανθρώπου και μεταξύ μας, η άποψή μου για αυτόν που ασχολείται μαζί της, είναι η χειρότερη. Πες μου καλύτερα πως είσαι κτηνοβάτης παρά λάτρης της showbiz ένα πράμα. Θα σε σεβαστώ περισσότερο.

Με αυτό το σκεπτικό παραμάσχαλα, θέλω να μοιραστώ μαζί σας την εξής εμπειρία μου.

Λεπτά πριν, χάζευα ένα ενημερωτικό site για να δω τι γίνεται στον κόσμο. Πέρασε λοιπόν το μάτι μου πάνω από μια είδηση με τίτλο: "Όλες οι πρώην του Κλούνεϊ". Η φωτογραφία που χρησιμοποίησε ο έντιμος αυτός "δημοσιογράφος" για να ντύσει το άρθρο του ήταν μια ξανθιά κοπέλα που για κάποιον λόγο "έπιασε" το μάτι μου. Πάτησα πάνω της για να την δω σε μεγαλύτερο μέγεθος και να καταλάβω για ποια μιλάμε. Μετά από λίγο διάβασμα και μερικά clicks στο google σας παρουσιάζω την κυρία Stacy Keibler:

(την οποία για κάποιον ΑΓΝΩΣΤΟ και φυσικά ΠΑΡΑΛΟΓΟ λόγο, την χώρισε κάποιο καιρό πριν ο κύριος "Ocean 11")

Όταν λοιπόν την είδα είπα από μέσα μου... "Ρε ποια μου θυμίζει... ποια μου θυμίζει...". Μετά από λίγη ώρα κατάφερα και έφερα στο μυαλό μου την κοπέλα που μου θύμιζε και όλως τυχαίως είναι από το παρελθόν μου. Της φέρνει απίστευτα πολύ. Δεν αστειεύομαι.

Ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ (?)

Δεν είναι η πρώτη φορά, που μια "σελέμπριτι" μου θυμίζει κάποια κοπέλα από το παρελθόν μου. Έχω υπάρξει με: Ζέτα Μακρυπούλια, Kristen Stewardt, Joanna Krupa κ.α.

Αναρωτιέμαι λοιπόν:

• Έχω κάποιο ΣΟΒΑΡΟ πρόβλημα και διακαώς θέλω στα μάτια της κάθε κοπέλας μου, να βλέπω κάποια απ' την "έξ' από εδώ" showbiz.
• Υπάρχει έστω ένας άνθρωπος εκεί έξω, που έχει την ίδια εμπειρία με εμένα?

-Lcfr.
ΥΓ. Το άρθρο αυτό, δεν το γράφω για να το παίξω επιβήτορας και ο πρώτος γκόμενος. Τέτοια ανάγκη δεν την έχω. Μην τα ξαναλέμε...

Minutes Before

EKTAKTO POST
Συνέβη πριν από λίγο.

Καθάριζα την ντουλάπα μου (την όποια η μητέρα μου χαρακτήρισε "μνημόσυνο" όταν αντίκρισε κατάματα την κυριαρχία του μαύρου χρώματος, πριν κάτι ημέρες που είχε έρθει από το σπίτι μου) και βρήκα μια σακούλα που ειλικρινά δεν θυμόμουν τι είχε μέσα. Την άνοιξα λοιπόν και πριν δω τα πράγματα που περιέχει, με πήρε κυριολεκτικά από την μύτη ένα άρωμα από τα παλιά...

Η σακούλα κρατούσε μερικά πράγματα από μια συγκεκριμένη και ιδιαίτερα έντονη περίοδο της ζωής μου. Η μυρωδιά ήταν από ένα λατρευτό άρωμα, που τότε είχα "κατασχέσει" μιας και μου άρεσε τόσο πολύ. Υπό την επήρεια λοιπόν του αρώματος, έκατσα και ψαχούλεψα τα πράγματα. Μικρά αντικείμενα ελάχιστης υλικής αξίας, που κάθε ένα από αυτά, εάν το ρωτούσες θα έχει να σου πει μια ιδιαίτερη ιστορία.

Όσο γραφικό και "Παπακαλιάτικο" κι αν ακουστεί, χωρίς να το καταλάβω, είχα βάλει ανάλογη μουσική, είχα απλώσει πάνω στο κρεβάτι μου όλα αυτά τα αντικείμενα και χωρίς καμία προσπάθεια ξανά έζησα στο μυαλό μου όλα όσα είχαν γίνει εκείνη την περίοδο.

Από την αρχή και με αρκετές λεπτομέρειες, αγνοώντας τα όποια άσχημα και ας είχαν συμβεί.

Δεν νομίζω να σταματούσα σύντομα εάν δεν με ξεσκάλωνε η Ella. Που με ένα παιχνιδιάρικο σάλτο της προς το δεξί μου χέρι, μου υπενθύμισε άθελά της, πως η ζωή είναι το τώρα και μερικά πράγματα καλύτερα να τα ξανά βάλω στην σακούλα και να μην τα σκαλίζω και πολύ. Μου είπε επίσης, πως αφού της βάλω φαγητό, με την πρώτη ευκαιρία να τα πάω στην αποθήκη των γονιών μου, εκεί που έχω όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα από το παρελθόν...

Μέχρι να γίνει όμως κάτι τέτοιο, ας ακούσουμε το "Βack To You" που τότε ήταν το Soundtrack της ζωής μου:

Να δούμε πως θα κοιμηθούμε και απόψε...

-Lcfr.

Sunday Music Post

Σήμερα έχω ξυπνήσει με την χειρότερη των διαθέσεων. Για κάποιον λόγο από την Τετάρτη η διάθεσή μου έχει πάρει την κατηφόρα και κάτι πρέπει να κάνω για αυτό.

Σήμερα έχω να μοιραστώ ένα ιδιαίτερο τραγούδι που αρκετούς μπορεί να τους ξενίσει εάν δεν ακούν λίγο πιο εναλλακτική μουσική ρόκ.

"Wased By Blood" από τον Brian "Head" Welch. Κοντά δέκα λεπτά, πραγματικά ποιοτικής μουσικής.

Ακούστε και ας είσαστε του πιο ανάλαφρου μουσικού ρεπερτορίου.

bleh... δεν έχω όρεξη να γράψω τίποτα άλλο... Αυτά.

-Lcfr.

Greece 2013

Σε αυτήν την Ελλάδα αδέρφια μου...

• Στην Ελλάδα που τα μπουζούκια και ο Βέρτης, είναι μονόδρομος διασκέδασης και εάν δεν τον ακολουθείς είσαι ξενέρωτος.
• Στην Ελλάδα που είναι "must" να φοράς ριχτό πολύχρωμο πουλοβεράκι στην πλάτη. 
• Στην Ελλάδα που η κυρία Lana Del Rey είναι ΠΡΩΤΟ όνομα στο ROCK(κατά τα άλλα)WAVE Festival (στο οποίο παλιότερα έχουν παίξει συγκροτήματα απίστευτου βεληνεκούς)
• Στην Ελλάδα που για το που ακριβώς παίρνει τα μπάνια της η κάθε τραγουδιάρα (και βασικώς με ποιον πιτσιρικά) είναι η ραχοκοκαλιά της μέσης ενημέρωσης των πολιτών. 
• Στην Ελλάδα που όλα είναι μπουρδέλο και τα μόνα μαγαζιά που έχουν μείνει όρθια είναι αυτά που αγοράζουν χρυσό.
• Στην Ελλάδα που κυκλοφορούν τηλεοπτικά περιοδικά με εξώφυλλα για την ζωή του Ομάρ και των άλλων Τούρκων stars.
• Σε τούτη λοιπόν την Ελλάδα, έκλεισα ακόμα μια εργάσιμη εβδομάδα. 

Και όχι. Δεν θα κουραστώ να λέω τα ίδια και τα ίδια, για τον πούστη τον τόπο μου.

Καλό Σαββατοκύριακο αδέρφια.

-Lcfr.

New Shoes

Καλησπέρα σύμμαχοι (??)

Περιμένοντας να βράσει το ρύζι που έχω ετοιμάσει για φαγητό και μετά από μια ημέρα γεμάτη πονοκέφαλο, είπα να γράψω δυο αράδες έτσι για το καλό, χωρίς να έχω κάτι ιδιαίτερο στο μυαλό μου. 

Βέβαια, τις τελευταίες ημέρες, η σκέψεις μου χαρακτηρίζονται από μια απαλή αλλά αρκετά έντονη νοσταλγία για το πέρυσι και όλα όσα ζούσα τότε. Κι όμως, το περσινό καλοκαίρι αν και δεν είναι και τόσο μακριά, είναι εντελώς δια

φορετικό από το φετινό. Άλλα πράγματα, άλλες καταστάσεις, διαφορετικοί άνθρωποι και μερικά δυσαναπλήρωτα κενά.

Χωρίς καμία υπερβολή, μια κυριολεκτικά διαφορετική ζωή. 

Βέβαια μερικές φορές, οι τόσο ξαφνικές και έντονες αλλαγές, μπορεί να είναι από τα σημαντικότερα γεγονότα, της μέχρι τώρα ζωής σου. Το πρόβλημα κάνει την θριαμβευτική του εμφάνιση, όταν αυτές οι αλλαγές γίνονται χωρίς την θέλησή σου. Τότε "κλοτσάς" σαν το μουλάρι, δυσκολεύεσαι να συνηθίσεις και κατ' επέκταση να λειτουργήσεις σε αυτές τις νέες συνθήκες. 

Σκεφτείτε το απλά. 

Είχατε τα γενέθλιά σας και κάποιος από το κοντινό σας κύκλο, αποφάσισε και σας πήρε ένα ζευγάρι παπούτσια που ήξερε πως σας άρεσαν πολύ. Σας τα προσφέρει. Τα λατρεύετε. Τα δοκιμάζετε μπροστά του. Σας χτυπάνε στον αστράγαλο αλλά για να μην χαλάσετε την στιγμή, λέτε πως ταιριάζουν γάντι, έχοντας φυσικά στο πίσω μέρος του μυαλού σας, την άμεση αλλαγή με μεγαλύτερο νούμερο. 

Αφού αυτό το άτομο φύγει, (η ευγένεια είναι κάτι που θεωρώ πως σας χαρακτηρίζει όλους εσάς) ανοίγετε την τσάντα, ψάχνετε την κάρτα αλλαγής αλλά πουθενά... 

Αναγκαστικά τα φοράτε, κι ας σας έχουν κάνει έναν τεράστιο και σιχαμερό κάλο στο πόδι. 

"που θα πάει..." σκέφτεστε.

"..θα τα συνηθίσω..."

Το ερώτημα είναι το "Πότε".

Όταν ξεχειλώσουν ή όταν αποφασίσετε να αγοράσετε από μόνοι σας, άλλο ζευγάρι παπούτσια?

-Lcfr.