Καλησπέρα σύμμαχοι (??)
Περιμένοντας να βράσει το ρύζι που έχω ετοιμάσει για φαγητό και μετά από μια ημέρα γεμάτη πονοκέφαλο, είπα να γράψω δυο αράδες έτσι για το καλό, χωρίς να έχω κάτι ιδιαίτερο στο μυαλό μου.
Βέβαια, τις τελευταίες ημέρες, η σκέψεις μου χαρακτηρίζονται από μια απαλή αλλά αρκετά έντονη νοσταλγία για το πέρυσι και όλα όσα ζούσα τότε. Κι όμως, το περσινό καλοκαίρι αν και δεν είναι και τόσο μακριά, είναι εντελώς δια
φορετικό από το φετινό. Άλλα πράγματα, άλλες καταστάσεις, διαφορετικοί άνθρωποι και μερικά δυσαναπλήρωτα κενά.
Χωρίς καμία υπερβολή, μια κυριολεκτικά διαφορετική ζωή.
Βέβαια μερικές φορές, οι τόσο ξαφνικές και έντονες αλλαγές, μπορεί να είναι από τα σημαντικότερα γεγονότα, της μέχρι τώρα ζωής σου. Το πρόβλημα κάνει την θριαμβευτική του εμφάνιση, όταν αυτές οι αλλαγές γίνονται χωρίς την θέλησή σου. Τότε "κλοτσάς" σαν το μουλάρι, δυσκολεύεσαι να συνηθίσεις και κατ' επέκταση να λειτουργήσεις σε αυτές τις νέες συνθήκες.
Σκεφτείτε το απλά.
Είχατε τα γενέθλιά σας και κάποιος από το κοντινό σας κύκλο, αποφάσισε και σας πήρε ένα ζευγάρι παπούτσια που ήξερε πως σας άρεσαν πολύ. Σας τα προσφέρει. Τα λατρεύετε. Τα δοκιμάζετε μπροστά του. Σας χτυπάνε στον αστράγαλο αλλά για να μην χαλάσετε την στιγμή, λέτε πως ταιριάζουν γάντι, έχοντας φυσικά στο πίσω μέρος του μυαλού σας, την άμεση αλλαγή με μεγαλύτερο νούμερο.
Αφού αυτό το άτομο φύγει, (η ευγένεια είναι κάτι που θεωρώ πως σας χαρακτηρίζει όλους εσάς) ανοίγετε την τσάντα, ψάχνετε την κάρτα αλλαγής αλλά πουθενά...
Αναγκαστικά τα φοράτε, κι ας σας έχουν κάνει έναν τεράστιο και σιχαμερό κάλο στο πόδι.
"που θα πάει..." σκέφτεστε.
"..θα τα συνηθίσω..."
Το ερώτημα είναι το "Πότε".
Όταν ξεχειλώσουν ή όταν αποφασίσετε να αγοράσετε από μόνοι σας, άλλο ζευγάρι παπούτσια?
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment