Όνειρα με θέα τον Βορρά.

Σήμερα ξύπνησα με κακή διάθεση και με πλήρη μνήμη του χθεσινοβραδινού ονείρου που ήταν ευχάριστο μεν, αλλά ταυτόχρονα στενάχωρο μιας και δεν ήταν πραγματικότητα. Ειδικά το μεταβατικό στάδιο που περνάς όταν σταματάει το όνειρο και ξυπνάς στην πραγματικότητα σου, είναι ότι πιο άβολο.

Το όνειρο προέκυψε από την χθεσινοβραδινή μου κουβέντα για τις πρώην της ζωής μου. Τις άτυχες και τις ευτυχισμένες στιγμές, τα ψέματα και τα λάθη που είπα και έχω κάνει, με το ζουμί της κουβέντας να είναι, εάν με κάποια πρώην να έκανα τα πράγματα κάπως διαφορετικά.

Φυσικά, η απάντηση ήταν "Ναι, θα χειριζόμουν την σχέση μου με μία συγκεκριμένη νεαρά πρώην, εντελώς διαφορετικά και εάν είχα τον τρόπο, θα της έλεγα ότι όσα πιστεύει για εμένα δεν είναι αλήθεια". Και μην με ρωτάτε γιατί απάντησα έτσι.

Δεν είναι ότι θέλω να είμαι αρεστός σε όλους. Κάθε άλλο. Απλά όταν είσαι με κάποιον άνθρωπο για κάποιο διάστημα τις ζωής σου, (μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία) και κάποια στιγμή το μυαλουδάκι σου σκεφτεί: "Ρε συ ηλίθιε Lcfr, αυτός ίσως είναι ο άνθρωπος της ζωής σου..." ενώ εσύ τα έχεις ήδη σκατώσει, τότε το τελευταίο πράγμα που θέλεις είναι να έχει και την χειρότερη εντύπωση για εσένα από πάνω.

Είναι το γαμώτο της υπόθεσης και το παράπονο ότι, οκ παραδέχομαι τα όποια λάθη μου, αλλά ίσως να τα έκανα γιατί και για εμένα είναι πρωτόγνωρο το όλο θέμα και δεν ξέρω να το κουμαντάρω ακόμα. Στο κάτω κάτω της γραφής, κανένας άνθρωπος δεν είναι αλάθητος στην συμπεριφορά του και στις ανάλογες πράξεις του.

Η κουβέντα έκλεισε με την ερώτηση: "πιστεύεις ότι έχεις συμπεριφερθεί σωστά στο σύνολο των πρώην σου και εάν όχι, πιστεύεις ότι "τιμωρείσαι" για αυτό?"

...τι απάντησα?

Όχι και ΝΑΙ.

-L.