Greek Κamaki

...τώρα θα με πείτε περίεργο και κακό, αλλά αυτό που μου συνέβη εχθές το βράδυ πρέπει να το μοιραστώ μαζί σας...

Ήμουν σε μια περιοχή που καλό θα είναι να μείνει ανώνυμη, για μια δουλειά. (η δουλειά αυτή με έκανε να καθυστερήσω το χθεσινό άρθρο). Όλα καλά λοιπόν...

Στην επιστροφή μου στον σταθμό του Μετρό, με σταμάτησε ένα κοριτσάκι μέσα στην μέση του δρόμου (πεζοδρόμιο ήταν) και μου λέει:
"Καλησπέρα."
Βγάζω ακουστικά και απαντάω:
-"Ορίστε;"
-"Καλησπέρα λέω" συνεχίζει η κοπελίτσα,
-"Καλησπέρα" λέω, χωρίς να έχω και το πιο ευγενικό ύφος του κόσμου, μιας και είναι το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ μου να με σταματάνε όταν έχω έναν ρυθμό στο περπάτημα.
Το κοριτσάκι λοιπόν μου χαμογέλασε, δεν είπε τίποτα παραπάνω, μου έβαλε στην τσέπη ένα κίτρινο χαρτάκι και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση.

Το χαρτάκι λοιπόν είχε το τηλέφωνό της (προφανώς) και το όνομα "Δέσποινα" δίπλα.

Και ρωτάω λοιπόν όλες τις κυρίες που διαβάζουν αυτές τις γραμμές:
Έτσι λειτουργείτε πλέον; Αυτό είναι το μέλλον του θηλυκού "κυνηγού"; Χαρτάκια με τηλέφωνα και όποιον πάρει ο Χάρος; Αυτό είναι το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε όταν βλέπετε κάποιον που προφανώς σας αρέσει; Τόσο χαμηλά φτάσαμε εμείς οι άνδρες, που σας έχουμε δώσει τα σκήπτρα στο "πέσιμο" και εσείς το καταστρέφετε κάνοντας τέτοιες ερασιτεχνικές κινήσεις; Ποιες οι πιθανότητες κάποιος σαν εμένα, να χρησιμοποιήσει αυτό το νούμερο για να γνωρίσει κάποια που μοιράζει χαρτάκια από εδώ και από εκεί, σαν το πρεζάκι που ψάχνει την δόση του;

Μηδενικές!! σας διαβεβαιώ.

Η απογοήτευση μου είναι πραγματικά τεράστια αυτήν την στιγμή...

Πόσο πιο χαμηλά πλέον μπορούμε να φτάσουμε;
Πραγματικά πόσο πιο χαμηλά...

Εάν το θέλουμε όλο αυτό, τότε μάλλον το αξίζουμε.
Με τις υγείες μας.

-Lcfr.