Σήμερα συνέβη κάτι για πρώτη φορά στα τέσσερα χρόνια που ξυπνάω την ώρα που μου επιβάλλει ο άρχων "ξυπνητήρι" λόγο της δουλειάς.
Συνήθως κατά την διάρκεια του ύπνου ανοίγω τα ματιά μου και κοιτάζω το iPhone για να δω την ώρα. Ακολουθεί μια αστραπιαία μαθηματική επεξεργασία του χρόνου που μου μένει για ύπνο και ανάλογα με το αποτέλεσμα, βρίζω ή είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος, συνεχίζοντας το οποίο όνειρο έβλεπα.
Σήμερα, τα ματιά μου άνοιξαν στις 3:23 Ο Α.Μ.Υ.Υ.Υ. (αστραπιαίος μαθηματικός υπολογισμός υπόλοιπου ύπνου) έβγαλε 2 ώρες και 57 ΟΛΟΚΛΗΡΑ λεπτά.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, αυτός ο αριθμός θα με έκανε να συνεχίσω τον ύπνο μου με ένα ιδιαίτερα μεγάλο χαμόγελο στο γλυκύτατο προσωπάκι μου...
ΟΜΩΣ...
Ξενέρωσα απίστευτα! Το πλευρό μου το γύρισα με κάτι μούτρα "ναααα" (με το συμπάθιο). "Τόσο πολύ ύπνο έχω ακόμα;" σκέφτηκα με μία πικρία στην σκέψη μου...
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να βρίσκεις καθημερινά λόγους για να βιάζεσαι να σηκωθείς το πρωί από το κρεββάτι. Όταν όμως τους βρεις, κράτα τους καλά και μην τους αφήσεις ποτέ!! Τα μικρά και καινούργια πράγματα, μας κάνουν να έχουμε όρεξη να ζήσουμε όλα τα λεπτά της ημέρας μας, λες και δεν υπάρχει αύριο.
Αγαπήστε τα καινούργια πράγματα που σας συμβαίνουν, αδέρφια. Αγαπήστε τα! Μπορεί να το μετανιώσετε εάν δεν το κάνετε... Και συνήθως όταν μετανιώνεις για κάτι, είναι αργά...
Η συνήθεια είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε συνηθισμένους ανθρώπους.
Είστε από αυτούς;
Είμαι σίγουρος πως όχι. Εάν ήσασταν, δεν θα διαβάζατε τον ασυνήθιστο Lcfr βραδιάτικο.
Τάδε έφη Lcfr @ 22:09
No comments:
Post a Comment