My Own Feelings

Σήμερα θα ξεκινήσω με ένα στιχάκι των Anathema από το επικών διαστάσεων τραγούδι με τίτλο: "Fragile Dreams":

"Today I introduced myself, to my own feelings…"

Φτάνεις λοιπόν στο σημείο, να καταλάβεις ΑΚΡΙΒΩΣ τι πραγματικά νιώθεις.
Τι αισθάνεσαι για τις καταστάσεις που ζεις και τους ανθρώπους που τις περικλείουν. Το μέγεθος, την ποιότητα, τις διαστάσεις που έχουν πάρει μέσα σου και τέλος, ΕΑΝ αξίζουν.

Αρκετοί από εμάς, δεν έχουν την δυνατότητα να εξωτερικεύσουν αυτά τα συναισθήματα στον άνθρωπο που πρέπει, με γραπτό ή προφορικό τρόπο. Όταν όμως η ευκαιρία σου παρουσιάζεται, οφείλεις να την εκμεταλλευτείς και ας γίνεις ο γραφικός τυπάκος που μονολογεί (για παράδειγμα) στο τηλέφωνο για 40 σερί λεπτά, ξερνώντας αυτά που έχεις μέσα σου.

Εκείνη ακριβώς την στιγμή, συστήνεις τα συναισθήματά σου σε αυτόν που βρίσκεται στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, ΑΛΛΑ ταυτόχρονα και στον ίδιο σου τον εαυτό.

Αδειάζεις από την μια, αλλά γεμίζεις από την άλλη.

Και στο τέλος, αναρωτιέσαι:
"Ρε, αξίζει;"

Εάν η απάντησή σου, είναι ένα ξερό και αυθόρμητο "ΝΑΙ", τότε συνέχισε!
Εάν πρέπει να το σκεφτείς, έστω και μερικά δευτερόλεπτα…

…εάν δηλαδή κοντοσταθείς...

...τότε… γάμησέ το...

-Lcfr.

Black Clothes

Έχει γίνει πλέον γραφικό και λιγάκι κουραστικό φαινόμενο, να με ρωτούν καθημερινά, γιατί φοράω μόνο μαύρα ρούχα.

"Γιατί Lcfr, τα μαύρα; Πενθείς κάτι;"
"...πάλι μαύρα; Αμάν πια..." και άλλα τέτοια εντυπωσιακά ακούω σχεδόν καθημερινά, από ανθρώπους που είτε δεν με ξέρουν, είτε δεν έχουν μπει καν στην διαδικασία να με μάθουν...

Ο λόγος είναι απλός, ξεκάθαρος και ειλικρινής:

ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ το μαύρο.
Το λατρεύω!

Αυτή η σιωπηρή θλίψη που εκφράζει, αυτή η μουντάδα που απλόχερα προσφέρει, είναι το λιγότερο εντυπωσιακή και μου ταιριάζει απόλυτα.
Παραδέχομαι πως είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και να μην θέλω να το αποβάλλω.

Την περασμένη Κυριακή το βράδυ, μια ψυχή μου είπε:

"τα παιδιά και οι έφηβοι, φορούν μαύρα γιατί πενθούν τον χαμό της παιδικής τους ηλικίας... Εσύ γιατί;"

Φυσικά απάντηση δεν πήρε. Δεν είχα να πω κάτι.

Δεν σας κρύβω όμως, πως μέχρι πρόσφατα, υπήρχε η σκέψη να "τα σπάσω" λίγο...

Να γυρίσω σελίδα.
Τα εξαφανιστούν τα μαύρα, να φύγει το ψευδώνυμο και να πατήσω το κουμπί reset.

Βλέπετε, όπως έχω πει στο παρελθόν, όταν ο Lcfr κάνει σχέδια, κάποιος, κάπου αλλού, έχει ψοφήσει στα γέλια.

There, I said it.

-Lcfr.

Finally!

Αποφάσισα να ξεκινήσω την εβδομάδα, με μια εξομολόγηση.

Αρκετές φορές από τότε που χωρίσαμε, έχω ζητήσει συμβουλή/βοήθεια από την μεγάλη μου σχέση, η οποία έχει φυσικά τελειώσει εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. Πολλές φορές μέσα σε αυτά τα χρόνια, με έχει βοηθήσει με τις απαντήσεις της και καταφέρνει πάντα να με κάνει να κοιτάζω εκεί που ΑΚΡΙΒΩΣ πρέπει.

Βλέπετε, με την εξειδίκευσή της στην ψυχολογία, μπορεί και βλέπει τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα και όχι όπως τα μεταφράζει το περίεργο μυαλό μου.

Όμως αυτήν την φορά, κατάφερα την απάντησή της, να την πάω ένα βήμα μπροστά και να βγάλω (επιτέλους) μια άκρη.

Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα, είναι ότι όταν μια κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη και ίσως άπιαστη, θα επενδύσω πάνω της το υπερδιπλάσιο από αυτό που είχα αποφασίσει στην αρχή.

Τελικά, ούτε το δράμα έχω ανάγκη στην ζωή μου, ούτε ψάχνω την επιβεβαίωση.
Ψάχνω το δύσκολο και το θεωρητικά ανέφικτο.

Έτσι ώστε όταν το κάνω εφικτό και δικό μου, θα το απολαύσω έχοντας διπλή την γεύση του στο στόμα μου.

Τίποτα, ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ, σε αυτήν την πουτάνα την ζωή, δεν είναι τυχαίο.

Όλα έχουν το νόημα τους.

-Lcfr.

Dream My Dream

Μετά από αρκετές ημέρες, εχθές κατάφερα να κοιμηθώ, με αποτέλεσμα άλλο ένα όνειρο να με στοιχειώσει…

Ήμουν λέει, γυμνός από την μέση και πάνω, σε έναν παράδρομο της Κηφισίας. Έριχνε καρέκλες, κάτι που έκανε ιδιαίτερα δύσκολο να δεις μπροστά σου. Ήταν περίοδος Χριστουγέννων μιας και τα πάντα γύρω μου ήταν στολισμένα. Δέντρα, λαμπάκια, στολίδια και άλλα τέτοια…

Κάτι περίμενα που δεν ερχόταν.
Οι ώρες περνούσαν αλλά τίποτα...

Ξαφνικά, με πλησίασε ένα μικρό ξανθό κοριτσάκι και με σκούντηξε θέλοντας την προσοχή μου. Βγάζω τα ακουστικά από τα αυτιά μου και καταλαβαίνω πως δεν είχε διάθεση να μου μιλήσει. Απλά με κοίταζε στα μάτια.

Δεν μου είπε απολύτως τίποτα. Απλά με κοίταζε έντονα. Σαν να μου μιλούσε με τα μάτια.

Μελανιασμένος από το κρύο και την βροχή, ρωτάω:

"Τι στον διάολο περιμένω, μπορείς να μου πεις;"
Και μου ψιθύρισε:

"Περιμένεις Εσένα..."

Δεν σας κρύβω, πως τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές και ξαναζώ το όνειρο, ανατρίχιασα.

-Lcfr.

Cutting The Cord

Ανέκαθεν πίστευα πως οι καταστάσεις και οι άνθρωποι που αντιμετωπίζεις και συναναστρέφεσαι, έχουν δεμένο πάνω σου, ένα αόρατο σκοινί που σε "δεσμεύει" για κάποια πράγματα.

Συμπεριφορές, αντιδράσεις, τρόποι ομιλίας και πολλά-πολλά άλλα.

Διαφορετικοί άνθρωποι άρα και διαφορετικά αόρατα σχοινιά. Άλλα ανθεκτικά και δυνατά, ενώ άλλα σκέτες κλωστούλες, έτοιμες να σπάσουν.

Όταν λοιπόν, αυτό το σκοινί κοπεί (δύσκολα ή εύκολα, δεν παίζει ρόλο) τότε κόβεται και κάθε μορφής επικοινωνία και σχέση με αυτό το άτομο.

Το δύσκολο κομμάτι είναι να κρατήσεις χαρακτήρα και να υποστηρίξεις το κόψιμο αυτό. Την αποδέσμευση.

Όπως το νεογέννητο σταματά να τρέφεται από την μάνα του, την στιγμή που ο γιατρός κόβει τον ομφάλιο λώρο, έτσι και οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίζουν τις αποφάσεις τους ή των άλλων.

• Κατάματα.
• Ρεαλιστικά.
• Μια για πάντα.

-Lcfr.

The Ghost Of Loss

Όταν χάνεις κάτι στην ζωή σου, οτιδήποτε εξαφανίζεται από την καθημερινότητά σου, λογικό είναι να σου λείπει και να το σκέφτεσαι διαρκώς. Ειδικά εάν είχε κατακτήσει ολοκληρωτικά το μέσα σου. Το μυαλό, την καρδιά και το κορμί σου.

Όταν λοιπόν, αποχωρεί με τυπικές και σκληρές διαδικασίες, αφήνει πίσω του μεγάλα κενά, διάσπαρτα στον χάρτη της ζωής σου. Κενά που στις αρχές φαντάζουν θεόρατα και απελπιστικά μη αντιμετωπίσιμα. Υπάρχουν στιγμές που πέφτεις μέσα σε αυτά τα κενά, μιας και το μυαλό έχει συνηθίσει να επισκέπτεται αυτά τα σημεία.

Μην ξεχνάτε πως πριν λίγες μέρες ήταν γεμάτα.

Το συναίσθημα που σε κυριεύει όταν πέφτεις σε ένα από αυτά τα κενά, είναι σαν να σε κυριεύει ένα φάντασμα...

Το "Φάντασμα της Απώλειας".

Τα φαντάσματα όπως πολύ καλά ξέρετε, δεν μπορείς να τα διώξεις με το σπαθί σου, ή να τα αντιμετωπίσεις έχοντας αδιάφορους ανθρώπους γύρω σου. Τέτοια παιχνίδια του μυαλού δεν αντιμετωπίζονται έτσι. Αυτό που μπορείς να κανείς είναι...

(την συνέχεια της πρότασης παρακαλώ να την συμπληρώσετε εσείς μέσα στο μυαλό σας. Άλλωστε ο κάθε ένας, έχει τον δικό του ξεχωριστό τρόπο να αντιμετωπίζει την απώλεια και τα φαντάσματά της...)

-Lcfr.
PS. Αύριο θα μιλήσουμε για το οριστικό κόψιμο του ομφάλιου λώρου...

Last Kiss

Σε συνέχεια του χθεσινού άρθρου για το πρώτο φιλί (που από ότι είδα, σας άρεσε αρκετά και σας ευχαριστώ για αυτό) προχωρώ με τη ερώτηση:

Τι είναι το τελευταίο φιλί;

Ο γενικότερος ορισμός του λέει, πως είναι ένα "αντίο" που δεν λέγεται, αλλά γίνεται. Κάτι σαν ένα άβολο αλλά υποχρεωτικό αποχαιρετιστήριο πάρτι...

Όμως, ο πραγματικός του ορισμός, είναι διαφορετικός. Ανάλογα από την σκοπιά που το βλέπεις...

Εάν είσαι από την πλευρά που επιθυμείς να είναι τελευταίο, τότε το θεωρείς σαν "αναγκαίο κακό" ή "άντε να ξεμπερδεύουμε". Κάτι σαν να κάνεις μια τυπική χειραψία με έναν άγνωστο, που δεν έχεις σκοπό να ξαναδείς στην ζωή σου...

Εάν είσαι από την πλευρά του ανθρώπου που ΔΕΝ θέλει να είναι τελευταίο, τότε μέσα σε μια κίνηση, μπορείς να συμπεριλάβεις τα πάντα:

• Συναισθήματα,
• Όνειρα,
• Σκέψεις,
• Θέλω,
• Θέλω,
• Θέλω
• και πολλά ακόμα ΘΕΛΩ...

Για τους μεν πρώτους, το τελευταίο φιλί, έχει μικρή η μηδενική σημασία. Το ξεχνούν ιδιαίτερα εύκολα και εάν τους ρωτήσεις λίγες ώρες ή ημέρες μετά, δεν θα το θυμούνται καν...

Για τους δε δεύτερους, έχει την ίδια σημαντική θέση στο μυαλό τους, με το πρώτο φιλί. Με την μικρή διάφορα ότι το σκέφτονται ξανά και ξανά, θέλοντας να μην είναι το τελευταίο. Ίσως γιατί θέλουν κι άλλο.

Μάλλον, κι άλλα...

Σκεφτείτε λοιπόν μαζι μου, το πιο πρόσφατο τελευταίο σας φιλί... Από ποια πλευρά ήσασταν; Πόσοι από εσάς μετά το τέλος του, είδατε τον παράδεισό σας, να γκρεμίζετε σαν κάστρο από άμμο;

Πόσοι από εσάς, δώσατε τελευταίο φιλί και δεν το ξέρατε;

Πόσοι;

-Lcfr.
PS. Για αύριο, σας έχω ετοιμάσει μερικές σκέψεις για την απώλεια... (γενικά και ειδικά. Όπως μου αρέσει...)

First Kiss

Τι είναι το πρώτο φιλί;

Ίσως η σημαντικότερη και πιο έντονα φορτισμένη κίνηση που μπορούν να μοιραστούν δυο άνθρωποι…

Από αυτό κρίνονται πολλά.
Ίσως κρίνονται τα πάντα.

Με απανωτές λοιπόν εκρήξεις, η χημεία αυτών των ανθρώπων ξεκινά τις αντιδράσεις των εγκεφάλων, έτσι ώστε να λειτουργούν στους ρυθμούς του έρωτα.
Στους ροζ ρυθμούς, που και οι δυο (?) θέλουν.

Με μια λέξη, το πρώτο φιλί, είναι ηλεκτρισμός!
(όπως άλλωστε συνηθίζω να λέω, η πόρτα του έρωτα είναι ηλεκτροφόρα. Όταν αποφασίζεις να την χτυπήσεις, πρέπει να περιμένεις και πόνο)

Μερικές φορές, το πρώτο φιλί μπορεί να είναι καταστροφικό. Άλλες, μπορεί να είναι ιδανικός οιωνός για αυτά που έρχονται στο αμέσως επόμενο βήμα.
(Κάνε ένα βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο)

Θυμάσαι πότε έγινε, τι το προκάλεσε, πόση ώρα διήρκησε, πως ήταν και τέλος, τι χρώμα είχε το βλέμμα του αλλού, την στιγμή που τα χείλη σου ξεκόλλησαν από τα δικά του...

Σκεφτείτε μαζί μου, έστω για λίγα λεπτά, το πιο πρόσφατο πρώτο σας φιλί... Εάν δυσκολευτείτε να το κάνετε, προσπαθήστε ξανά...
Το συναίσθημα που σου προκαλεί αυτή η ανάμνηση, είναι μοναδικό!

Αύριο λοιπόν, θα μιλήσουμε για το τελευταίο φιλί...
Θα γυρίσουμε σελίδα, για να πάμε στα δύσκολα... Όπως άλλωστε, μας επιβάλλει η ζωή...
(και μερικές φορές οι αποφάσεις των ανθρώπων)

-Lcfr.

November

Οι 12 μήνες του έτους, κρύβουν για τους περισσότερους, συγκεκριμένα πράγματα...
Είτε θετικά, είτε αρνητικά...

Από μικρός, τον μήνα Νοέμβριο τον είχα στο υψηλότερο σκαλοπάτι...
Σαν τον μήνα που θα κρύβει εντυπωσιακές καταστάσεις και αληθινές (πραγματικές) ώρες...

Μέχρι και πέρυσι, ο Νοέμβριος δεν μου προσέφερε τίποτα το ιδιαίτερο. Ήταν άλλος ένας μήνας που απλά υπήρχε για να με προετοιμάσει για τα Χριστούγεννα.
Μπορώ να πω, πως φέτος, ο Νοέμβριος μου συμπεριφέρεται ιδιαίτερα θετικά, έχοντας τις περγαμηνές για τα σημαντικότερα...

Ίσως αυτή η αγάπη μου για τον 11ο μήνα, να εξηγηθεί φέτος, τον 11ο χρόνο του 2000.

-Lcfr.

Change

Μπορώ λοιπόν να παραδεχτώ πως δεν ήμουν φίλος των αλλαγών.

Αντιθέτως... Τις μισούσα!

Θυμάμαι όταν σπούδαζα στο Λονδίνο, πως όταν τελείωσε ο πρώτος χρόνος και έπρεπε να φύγω από την εστία του Πανεπιστημίου και να μετακομίσω σε δικό μου σπίτι, ήμουν στην χειρότερη διάθεση, μιας και είχα "βολευτεί".

Είχα συνηθίσει.
Και όπως όλοι ξέρουμε, η δύναμη της συνήθειας, είναι κάτι το υπερφυσικό.

Την συνήθεια και την κακή "μούχλα" που αφήνει στο διάβα της, την κατάλαβα όταν χώρισα από την πρώτη μου μεγάλη σχέση. Βλέπετε χώρισα δύσκολα, αλλά κατάλαβα πως οι αλλαγές που έφερε αυτός ο χωρισμός έπρεπε να γίνουν.

Είμαι πλέον της άποψης πως πρέπει να τις αφήνουμε να συμβαίνουν. Να τις εκμεταλλευόμαστε. Καλώς η κακώς οι αλλαγές αναταράσσουν τα στάσιμα και βαλτωμένα νερά. Από τότε λοιπόν, ορκίστηκα μπροστά στον καθρέφτη, πως όταν μου παρουσιάζονται ευκαιρίες για αλλαγές, να τις αρπάζω.

Σαν να μην υπάρχει αύριο.
Σαν οι αλλαγές αυτές να είναι μονόδρομος.

Είμαι υπέρ των αλλαγών λοιπόν...
Είμαι υπέρ της εξέλιξης των ανθρώπων μέσα από διορθωτικές κινήσεις (ολικές ή μερικές)

Αγκαλιάζουμε τις αλλαγές, για να βελτιώσουμε την ζωή μας.

Ίσως για να θυμίζουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, πως πρέπει να είναι σε εγρήγορση.
Πως τα πράγματα δεν πρέπει να είναι στάσιμα...

-Lcfr.

A Different Place

Και επειδή μπορώ και θέλω θα ανεβάσω άλλο ένα τραγουδάκι που κανονικά ΠΡΕΠΕΙ να αρέσει σε όλους...
Απαλό, χαλαρό αλλά ιδιαίτερα έντονο για αυτούς που μπορούν να καταλάβουν για τι πράγμα μιλάει...

Κι ας μην ξέρουν καλά την Αγγλική γλώσσα... (η μουσική άλλωστε τις περισσότερες φορές, μιλάει από μόνη της...)

O αγαπημένος Brett Anderson, μας μιλάει για ένα Different Place...
Ελπίζω να σας αρέσει..

-Lcfr.

Sex Sells

Δεν σας κρύβω πως το βράδυ της Κυριακής που μας πέρασε, έπεσε τηλεφώνημα το οποίο με παρότρυνε να βάλω "ΑΝΤ1".

Έβαλα λοιπόν και εγώ σαν παιδί και τι να δω...

Το στήθος της Παπαρίζου και αμέσως μετά την ίδια την Παπαρίζου...

Δηλαδή έλεος!

Είπαμε, η κυρία Παπαρίζου είναι όμορφη, στρουμπουλή, ελεύθερη και sexy, αλλά ρε παιδιά, είναι ανάγκη να τα βγάλει όλα, φόρτσα φόρα; Είναι ανάγκη όσο περνούν οι μέρες και τα χρόνια, να λιγοστεύει το ύφασμα στα γυναικεία ρούχα;

Το θέαμα αν και ωραίο, ήταν τουλάχιστον εκνευριστικό!

Ίσως να είμαι ο μοναδικός άνδρας που κάνω "παράπονα" για αυτό, αλλά δεν ντρέπομαι να πω, πως μερικά πράγματα πρέπει να μένουν στη φαντασία του τηλεθεατή. Έτσι για τους τύπους ρε παιδάκι μου...

Μετά λύπης μου, παρατηρώ πως στο όνομα της τηλεθέασης και του εντυπωσιασμού, τα see-through ρούχα, είναι must...

Δυστυχώς, η ζωή έξω απο το κουτί, ακολουθεί ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια βήματα, σε σημείο να νιώθεις λύπη για τα άτομα που ξεφτιλίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό, στην προσπάθειά τους να προκαλέσουν.

Πουριτανός;
Παλιομοδίτικος;
Έχω σκουριασμένο και αρχαίο μυαλο;
Ίσως!

Δεν θα σταματώ να λέω ποτέ, πως σιγά-σιγά, γινόμαστε Αμερική, με το ρητό "Sex Sells" να έχει κυριαρχικές τάσεις...

Και αυτό με προβληματίζει.
Σαν άνθρωπο.

-Lcfr.

SexVsLove

Την στιγμή αυτή που ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο, πρέπει να σας πω, πως έχω ΗΔΗ κάνει μια σημαντική ερώτηση στον κολλητό μου και σε μια φίλη μου, που ευθύς αμέσως θα την κάνω και σε εσάς, μιας και προσπαθώ να βγάλω ένα συμπέρασμα...

Πόσο σημαντικό είναι το σεξ, στην ζωή του ανθρώπου? Τονίζω το ΣΕΞ και ΟΧΙ ο έρωτας. Στην κλίμακα του 20 πόσο βάζετε?

Ο κολλητός μου λοιπόν, απάντησε πως το τοποθετεί γύρω στο 9-10, μιας και (όπως είπε) υπάρχουν και αλλά (σημαντικότερα) πράγματα στην ζωή του ανθρώπου, που τον κάνουν να νιώθει "γεμάτος". Όπως η επαγγελματική αποκατάσταση, η ψυχική ηρεμία και άλλα πολλά.

Η φίλη μου από την άλλη, απάντησε χωρίς δευτερόλεπτο σκέψης πως βάζει 17-18.

"Όλα γυρίζουν γύρω από το ΣΕΞ" μου τόνισε. Και μου θύμισε έναν παλιό γείτονα, που κάποτε μου είχε πει:

"Ο άνθρωπος, φίλε Lcfr, είναι δούλος του ΣΕΞ. Από το πρωί που θα ξυπνήσει μέχρι την στιγμή που θα πέσει για ύπνο, ζει για να έχει καλό ΣΕΞ στην ζωή του. Τα πάντα στρέφονται στο νόμιμο ή παράνομο ΣΕΞ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Σκέψου το."

Είναι και αυτό μια άποψη, την οποία σέβομαι αλλά διακριτικά, απορρίπτω.

Από την πλευρά μου, θεωρώ πως στην ερώτηση αυτή, δεν μπορώ να απαντήσω τόσο εύκολα. Βλέπετε δεν είμαι ειιδιαίτερα φίλος του όρου:"ΣΕΞ". Μην παρεξηγηθώ, η πράξη σαν πράξη είναι φανταστική, αλλά αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία όταν συνοδεύεται με συναίσθημα. Επειδή λοιπόν «ξεπέτες» στην ζωή μου δεν έχω κάν, θα πω πως το ΣΕΞ μπορεί να είναι σημαντικό στην ζωή μας, αλλά καλό είναι να μην το κυνηγάμε σαν το άγιο δισκοπότηρο.

Στο σεξ θα βάλω ένα 8.
Στο σεξ με έρωτα, θα βάλω ένα 19.

-Lcfr.

The Push-ups Theory

Αναρωτιέμαι ώρες-ώρες, πόσες μεγάλες αντοχές έχει ο άνθρωπος...
Αντοχές είτε σωματικές, είτε ψυχολογικές...

Ορμώμενος από προσωπικές δοκιμασίες των αντοχών μου, ετοίμασα αυτό το άρθρο για όλους εσάς.

Μαζευτείτε γύρω μου...
Its story time...

Όταν ήμουν πιτσιρικάς λοιπόν, πήγαινα και εγώ σαν παιδί Tae-Kwon-Do. (όπως μπορείτε να καταλάβετε μετά από αυτήν την πληροφορία, πρέπει να μην μου κολλάτε και πολύ, μιας και έχω μισή κόκκινη ζώνη! Σε κάποια ντουλάπα του σπιτιού μου, αραχνιασμένη :) )

Σε ένα μάθημα λοιπόν, ο "δάσκαλος" σήκωσε έναν μαυροζωνά και του λέει:

"Κάνε μου, σερί, όσα push-ups μπορείς. Όσα αντέχεις χωρίς να σταματήσεις."

Ξεκινάει λοιπόν ο τύπος, "γκάπα-γκούπα" και έκανε push-ups, σαν παλαβός. Εάν θυμάμαι καλά, είχε φτάσει τα 90-95. Σταμάτησε, σηκώθηκε, τράβηξε μια υπόκλιση στον δάσκαλο και περίμενε να του δώσει το οκ για να επιστρέψει στην θέση του και να κάτσει.

Δεν ήξερε ο δύσμοιρος τι τον περίμενε...

Με άνεση ο δάσκαλος, του είπε:

"Κάνε μου άλλα 10 push-ups"

Πέφτει κάτω ο μαυροζωνάς και δίνει αλλά 10, κατόπιν παραγγελίας.
Μόλις τελείωσε, ο δάσκαλος του λέει:
"...άλλα 15 σε παρακαλώ"...
Χωρίς κουβέντα, τα κάνει.
"...άλλα 10!" συνεχίζει, με το κακόμοιρο το παλικάρι, να έχει πεθάνει κυριολεκτικά αλλά τα έκανε και αυτά.

Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας;

Νομίζεις πως το όριο της αντοχής σου είναι σε κάποιο σημείο, αλλά δεν είναι αυτό που πραγματικά αντέχεις. Οι δυνάμεις των ανθρώπων είναι τεράστιες. Όπως ακριβώς και οι αντοχές του.

Ειδικά εάν αυτές οι αντοχές, τροφοδοτούνται από απλές και ζεστές κινήσεις των γύρω...

Οι αντοχές ανάμεσα στους ανθρώπους, διαφέρουν. Δεν παύουν όμως να είναι ελαστικές.
Και να σου κρύβουν εκπλήξεις...
 
-Lcfr.

WHERE ARE YOU?

Δεν έχω εμφανιστεί.

Όχι-όχι.

Κάθε άλλο.
Απλά αυτές τις ημέρες, βρίσκομαι εκτός Αθηνών.

Βλέπετε, μέσα στο 2011 αποφάσισα να τα κάνω όλα. Να πιάσω σπίτι (DONE) και να βγάλω και το περιβόητο δίπλωμα οδήγησης.

Σήμερα ξημερώνει η δεύτερη εβδομάδα μαθημάτων (θεωρητικών ΚΑΙ πρακτικών φυσικά) με σκοπό, την Παρασκευή που μας έρχεται να δώσω.

Σημείωση: Τα ρημάδια τα σήματα είναι εκνευριστικά πολλά ρε γαμώτο. Και το μυαλό μου ποτέ δεν λειτουργούσε στην παπαγαλία.

Τι να πεις.

Ελπίζω να είσαστε και εσείς καλά και να περνάτε ΑΚΟΜΑ καλύτερα.

Σας σκέφτομαι έντονα.

-Lcfr.