Ήμουν λέει, γυμνός από την μέση και πάνω, σε έναν παράδρομο της Κηφισίας. Έριχνε καρέκλες, κάτι που έκανε ιδιαίτερα δύσκολο να δεις μπροστά σου. Ήταν περίοδος Χριστουγέννων μιας και τα πάντα γύρω μου ήταν στολισμένα. Δέντρα, λαμπάκια, στολίδια και άλλα τέτοια…Κάτι περίμενα που δεν ερχόταν.
Οι ώρες περνούσαν αλλά τίποτα...
Ξαφνικά, με πλησίασε ένα μικρό ξανθό κοριτσάκι και με σκούντηξε θέλοντας την προσοχή μου. Βγάζω τα ακουστικά από τα αυτιά μου και καταλαβαίνω πως δεν είχε διάθεση να μου μιλήσει. Απλά με κοίταζε στα μάτια.
Δεν μου είπε απολύτως τίποτα. Απλά με κοίταζε έντονα. Σαν να μου μιλούσε με τα μάτια.
Μελανιασμένος από το κρύο και την βροχή, ρωτάω:
"Τι στον διάολο περιμένω, μπορείς να μου πεις;"
Και μου ψιθύρισε:
"Περιμένεις Εσένα..."
Δεν σας κρύβω, πως τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές και ξαναζώ το όνειρο, ανατρίχιασα.
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment