Όταν λοιπόν, αποχωρεί με τυπικές και σκληρές διαδικασίες, αφήνει πίσω του μεγάλα κενά, διάσπαρτα στον χάρτη της ζωής σου. Κενά που στις αρχές φαντάζουν θεόρατα και απελπιστικά μη αντιμετωπίσιμα. Υπάρχουν στιγμές που πέφτεις μέσα σε αυτά τα κενά, μιας και το μυαλό έχει συνηθίσει να επισκέπτεται αυτά τα σημεία.
Μην ξεχνάτε πως πριν λίγες μέρες ήταν γεμάτα.
Το συναίσθημα που σε κυριεύει όταν πέφτεις σε ένα από αυτά τα κενά, είναι σαν να σε κυριεύει ένα φάντασμα...
Το "Φάντασμα της Απώλειας".Τα φαντάσματα όπως πολύ καλά ξέρετε, δεν μπορείς να τα διώξεις με το σπαθί σου, ή να τα αντιμετωπίσεις έχοντας αδιάφορους ανθρώπους γύρω σου. Τέτοια παιχνίδια του μυαλού δεν αντιμετωπίζονται έτσι. Αυτό που μπορείς να κανείς είναι...
(την συνέχεια της πρότασης παρακαλώ να την συμπληρώσετε εσείς μέσα στο μυαλό σας. Άλλωστε ο κάθε ένας, έχει τον δικό του ξεχωριστό τρόπο να αντιμετωπίζει την απώλεια και τα φαντάσματά της...)
-Lcfr.
PS. Αύριο θα μιλήσουμε για το οριστικό κόψιμο του ομφάλιου λώρου...
4 comments:
Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να βάλεις τελεία.
Μαζεύεις κουράγιο, παλεύεις πολύ με τον εαυτό σου, τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου, και το κάνεις.
Κάποτε δεν το 'ξερα ή αν θες το αγνοούσα συνειδητά, μέχρι που κατάλαβα ότι τα φαντάσματα ήταν δημιούργημά μου, δεν με κυνηγούσαν έγω τους έδινα αυτό το ρόλο και εγώ τον πήρα πίσω.
Δεν νομίζω ότι βάζοντας τελεία καταφέρνεις να διώξεις το "φάντασμα"
μιας και το "φάντασμα" αυτό θεωρώ οτι είναι η ίδια μας η σκέψη.Δυστυχώς δεν έχουμε την δύναμη να ελέγχουμε πάντα την σκέψη μας.Πολλες φορές αυτή η σκέψη γεννιέται απλά και από ένα τραγούδι,μια μυρωδιά κτλ...
Η κάθε απώλεια για μένα είναι μια πληγή(μικρή,μεγάλη,ανάλογα με τον άνθρωπο που χάνουμε κ την θέση που του δώσαμε).Η κάθε πληγή θέλει χρόνο για να κλείσει.Μετά από μια απώλεια περνάμε διάφορες φάσεις.Άρνηση του γεγονός,θυμό,απογοήτευση,αποδοχή,
λίτρωση.Αυτό που μ'έχει βοηθήσει να αντιμετωπίσω τα"φαντασματά"μου είναι ο χρόνος και η εξωτερίκευση των συναισθυμάτων,θυμού,έλλειψης,αγάπηςαπογοήτευσης κτλ...
Δεν έχουμε όλοι την δύναμη ακόμα κ τη ευκαιρία να πούμε σε κάποιον που δεν υπάρχει στη ζωή μας το "παρόλα αυτά μου λείπεις,σε σκέφτομαι,σε μισώ,τι κάνεις,σ'αγαπώ"κτλ...
Πόλλες φορές δεν έχει κ νόημα να τα πείς στον άλλον.
Αλλά με το να αποδέχεσαι και να δείχνεις αυτά που νιώθεις και βέβαια να αφήνεις το χρόνο να κάνει τα δικά του ίσως αυτό το "φάντασμα"να πάψει να σε πονάει.
Και αν πρέπει να μπει μια τελεία,θα μπει χωρίς να την κάνεις εσύ βίαια.
Συμφωνώ με όσα έχετε πει...
Δυστυχώς μερικές φορές, κρατάς τα φαντάσματα κοντά σου, στην προσπάθειά σου να πολεμήσεις αυτό που σε έχει κυριεύσει.
Μοναξιά, απώλεια ή όπως αλλιώς θέλεις να το πεις.
-L.
Ειναι δυσκολο να βαλεις συνειδητα μια τελεια κ να ορισεις το χρονο που θα σταματησεις να σκεφτεσαι,αλλωστε η σκεψη λειτουργει κ με ερεθισματα που δεν μπορεις να ελεγξεις.κατα τη γνωμη μου το καλυτερο που μπορει να κανει κανεις,ειναι να το παλεψει μονος του χωρις να αναλωνεται σε εφημερες καταστασεις κ πραγματα θεωρωντας πως ετσι θα προχωρησει.το να αποδεχτει καποιος το προβλημα κ να θελησει να το αντιμετωπισει ειναι το πρωτο βημα.κ κυριως πρεπει να κατανοησει πως οτιδηποτε κανει ειναι για το δικο του καλο που ειτε θα φανει μακροπροθεσμα ειτε βραχυπροθεσμα.ο χρονος,λενε,ειναι ο καλυτερος γιατρος.ας συμπληρωσουμε οτι δεν αρκει μονο ο χρονος αλλα κ η προσωπικη βουληση κ προσπαθεια χωρις να τα παραταμε στα πρωτα εμποδια.οφειλουμε στον εαυτο μας το καλυτερο..
Post a Comment