Isabella

Καλή εβδομάδα.
Μετά από (ομολογουμένως) αρκετό καιρό, αποφάσισα να μοιραστώ λίγη "Isabella" μαζί σας.
Έτσι για αλλαγή.

Ελπίζω να σας αρέσει.
Enjoy.

...fade in...

Την επόμενη ημέρα από τα τελευταία γεγονότα , έλαβε ένα πολύ περίεργο μήνυμα στο κινητό του. Τόσο περίεργο που όταν το διάβασε, κοίταξε τον αποστολέα δύο και τρείς φορές, για να σιγουρευτεί πως το έχει στείλει η Αναστασία.

Το μήνυμα έγραφε:
"Τα έχω κάνει θάλασσα. Θέλω να σε δω. Μπορείς στις 20:00 στο γνωστό σημείο;"

Ο Αλέξανδρος, δεν ήταν σε θέση να αγνοήσει το μήνυμα, πόσο μάλλον να αρνηθεί σε μια τέτοια πρόταση. Έτσι κι αλλιώς η ώρα που πέρασε μπροστά στον καθρέφτη, μαρτυρά πόσο πολύ ήθελε αυτήν την συνάντηση. Πόσο πολύ την λαχταρούσε.

Όμως αναρωτήθηκε, μήπως αυτό το συναίσθημα που είχε μέσα στο στομάχι του, δεν ήταν ανυπομονησία, αλλά φόβος; Μήπως δεν ήξερε τι θα αντιμετώπιζε; Μήπως τελικά, φοβόταν πως αυτή η συνάντηση θα είναι και η τελευταία; Πολλά μαζεμένα ερωτήματα και όσο επίμονα και να κοίταζε το ρολόι, η ώρα για το ραντεβού δεν πλησίαζε.

Σκέφτηκε να κάνει μερικά τηλεφωνήματα για να ξεχαστεί. Μετά από δυο τέτοια, η ώρα εξακολουθούσε να μην πλησιάζει και αυτό τον έτρωγε.

Τον έτρωγε βασανιστικά.

Στο ραντεβού πήγε 15λεπτα νωρίτερα. Όχι γιατί είναι τυπικός, αλλά γιατί το σπίτι δεν τον χωρούσε. Το σκοτεινό παρκάκι στο Αιγάλεω για ακόμα μια φορά, τον καλωσόρισε στην αγκαλιά του, δείχνοντας παράλληλα την απογοήτευσή του, μέσα από έντονο κρύο και βρεγμένα παγκάκια.

"Προφανώς ,τέτοιου είδους επισκέψεις δεν τις εγκρίνει το πάρκο..." σκέφτηκε για μια στιγμή.

Όταν την είδε να πλησιάζει, όλα τα άσχημα συναισθήματα εξαφανίστηκαν. Σαν να μην υπήρχαν ποτέ. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ!!

Όταν τον πλησίασε, άπλωσε τα χέρια του, τις έπιασε τα κρύα μάγουλά της και απλά την κοιτούσε. Την κοιτούσε έντονα για ώρα, χωρίς να της πει κουβέντα. Χωρίς καν να ανυπομονεί να αγγίξει τα χείλη της με τα δικά του. Ο αχνός από την ανάσα τους, ήταν το μοναδικό πράγμα που κουνιόταν εκείνη την στιγμή. Και για τους δύο, αυτό το έντονο βλέμμα που μοιραζόντουσαν, ήταν υπερπολύτιμο. Μέσα από αυτό, μιλούσαν, φιλιόντουσαν, έκαναν έρωτα και τέλος, αγκαλιαζόντουσαν σαν ξεχασμένοι εραστές.

Η σιωπή μετά από αρκετή ώρα, σταματά:
"Σας θέλω και τους δυο Αλέξανδρε... Σας θέλω και τους δύο και δεν ξέρω τι να κάνω..." είπε...

"...fade out..."

Για να πω όλη μου την αλήθεια, Isabella, γράφω οπότε το νιώθω. Έχει τύχει να γράφω ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο, αλλά έχει τύχει να περάσει και μια εβδομάδα χωρίς λέξη.

Τελικά, η σχέση μου με την Isabella, είναι εξωσυζυγική και επιπόλαια.
Ελπίζω πραγματικά να σας άρεσε.
Σχολιάστε ελεύθερα... (ίσως να το έχω ανάγκη)

-Lcfr.