Personal Life

Τελικά, όταν η προσωπική σου ζωή πάει από το κακό στο χειρότερο, πόσο πρέπει να την αφήνεις να επηρεάζει και την υπόλοιπη?

Τελευταία (ατομικά) δείγματα δείχνουν, πως όταν η προσωπική ζωή "φοράει" μαύρα ρούχα, τότε υπολειτουργείς στην δουλεία, δεν έχεις όρεξη για εξόδους, είσαι απότομος και δύστροπος στους γύρω σου, (που φυσικά δεν σου φταίνε σε τίποτα) και το μόνο που μπορείς να κανείς είναι υπομονή.

Υπομονή όμως, μέχρι ΠΟΤΕ?
Μέχρι ο "γιατρός" χρόνος να σε κάνει καλά??

Διαφωνώ!! (κλασσικά)

Τι ρητό "...ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός" δεν ισχύει στα μεγάλα γεγονότα που σε στιγματίζουν.
Βλέπετε ο  χρόνος μπορεί να σε κάνει να μην κοιτάς επίμονα μια πληγή που έχεις πάνω σου, αλλά θα ξέρεις πολύ καλά ότι είναι εκεί.

Θα σου το θυμίζει ο πόνος, που δεν θα σταματήσει ποτέ, μέχρι να κάνεις κάτι για αυτό. Το να περιμένεις να περάσει, είναι μεγάλη ταλαιπωρία.
Άλλωστε το μυαλό μπορεί να ξεχνά επιφανειακά, αλλά ΟΡΙΣΤΙΚΑ δεν το κάνει ποτέ!

Σας αφήνω με ένα ερώτημα:
Όταν ένας άνθρωπος χάσει το χέρι του σε ατύχημα, υπάρχει περίπτωση να το ξεχάσει όσα χρόνια κι ας περάσουν??

Τροφή για σκέψη.

Μου λείπετε και σας σκέφτομαι διαρκώς.

-Lcfr.