Ride

Μπλά μπλά μπλά, Καλησπέρα, μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά Κυριακή, μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά.μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά Κλασσικό μουσικό post μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά.

Τώρα που τελειώσαμε (ταυτόχρονα) με τα βαρετά εισαγωγικά λόγια, θα πάμε κατευθείαν στο ψητό, μιας και ανυπομονώ να ακούσετε το τραγούδι που έχω επιλέξει για να σας φτιάξει την Κυριακή.

(ή τουλάχιστον να σας κάνει να σκεφτείτε λίγο, που, ας μην γελιόμαστε, αυτός είναι ο πρωταρχικός μου σκοπός)

"Εάν σου πω τους λόγους, 

Θα άφηνες την ζωή σου και θα ταξίδευες?"

Ναι-ναι ξέρω να διαβάσω και μπορώ να καταλάβω πως οι στίχοι στα Ελληνικά είναι λίγο Cheesy, με άτακτα πασπαλισμένο αρκετό κλισέ. Όμως το "Ride" των Cary Brothers, είναι από τα τραγούδια που με κάνουν να το ακούω ξανά και ξανά. Σαν να κάνω αυτήν την ερώτηση στον έρωτα που έφυγε μέσα από τα χέρια μου, πριν προλάβω να πάρω απάντηση.

Εύχομαι να εκτιμήσετε για ακόμα μια φορά την μουσική μου επιλογή και εάν έχετε τον τρόπο, κάντε αυτήν την ερώτηση, όσο έχετε τον χρόνο.

(προσοχή στις απαντήσεις που μπορεί να απέχουν μακράν από αυτές που περιμένετε. Όπως συνηθίζω να λέω, το "ΟΧΙ" είναι και αυτό απάντηση)

Καλή Κυριακή.

-Lcfr.

Metro My Love

1,40€/ticket

Εχθές το πρωί κατέβηκα στο κέντρο με το Μετρό, για κάτι δουλειές και στην επιστροφή μου, συνάντησα μια "φίλη" από τα παλιά, που είχα να την δω και να της μιλήσω κοντά 6-7 χρόνια. 

(σε αυτό το σημείο, πρέπει να σας πληροφορήσω πως όσο γράφω αυτές εδώ τις γραμμές, το στόμα μου και το μυαλό μου, εξωτερικεύουν μπινελίκια για την τύχη μου)

Κλάψ, Λύγμ!

Με την συγκεκριμένη κοπέλα δεν είχαμε περάσει πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα μαζί και γενικότερα η "σχέση" μας αποδείχθηκε καθαρά επιφανειακή. Για αυτό είχε και την κατάληξη που είχε. Χωρίς δακρυσμένα μυξομάντιλα και μετανιωμένα SMS στις 2 το ξημέρωμα. Ήταν από τους πιο καθαρούς χωρισμούς που έχω κάνει ποτέ.

Δεν σας κρύβω όμως, πως τα 30 λεπτά που έκανα για να επιστρέψω, ήταν ίσως τα πιο βασανιστικά και επώδυνα λεπτά της ζωής μου. Δεν αστειεύομαι. Και το λέω αυτό, την στιγμή που έχω κάνει πολύ δύσκολο φανταριλίκι... (Αεροπορία αγάπη μου και δεν θέλω σχόλια)

Είναι επώδυνο να μην έχεις να πεις τίποτα ουσιαστικό με έναν άνθρωπο που παλιότερα έχεις ανταλλάξει και δύο-τρεις οργασμούς ρε αδερφέ! (χε-χε) Είσαι αναγκασμένος να περιορίζεις την κουβέντα στα καθωσπρέπει θέματα που, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα τα άγγιζες ποτέ.

Όπως έχω γράψει παλιότερα, όταν νιώθω άβολα ή είμαι στεναχωρημένος για κάτι, ξύνω επίμονα ένα συγκεκριμένο νύχι του δεξιού χεριού μου. Ε, όταν άρχισα να κάνω αυτήν την ενοχλητική και κακή συνήθεια μέσα στο βαγόνι του Μετρό, επειδή την ήξερε, τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο άβολα αφού γυναίκα γαρ, δεν μπορούσε να μην το σχολιάσει για να με πειράξει.

Φορ δε λοβ οφ γκάντ!!

Μην παρεξηγηθώ. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να ξανά μπλέξω με την συγκεκριμένη κοπέλα, αλλά όσο να είναι μέσα από τέτοια σκηνικά, καταλαβαίνεις πόσο εύκολα διαβρώνονται οι σχέσεις. Ότι είδους και να είναι.

Πάντως όταν γύρισα σπίτι, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να πιω δύο νεροχύτες νερό για να ξεδιψάσω.

Μπάσταρδος Αύγουστος!

-Lcfr.

The Great Absence

Αγαπημένοι μου...

Το 2009, για ένα φεγγάρι, το είχα παίξει δημοσιογράφος και είχα πάρει συνέντευξη από μια περσόνα που σπάνια συναντάς στην ζωή σου. 

Μιλάω για τον Βασίλη Μάζαρη. Τραγουδιστή, στιχουργό και ιθύνων νου της μπάντας Daylight Misery. Αγαπημένο συγκρότημα που έχει βγάλει τραγούδια τα οποία είναι χαραγμένα στο μυαλό και την ψυχή μου και στο παρελθόν έχει κάνει δυνατές συνεργασίες με μεγαθήρια της μουσικής σκηνής.

(Δεν σας κρύβω ότι υπάρχει ένα live τραγούδι της μπάντας στο YouTube, στο οποίο είμαι και εγώ στο πλήθος και έχω πρωταγωνιστικό σχεδόν ρόλο)  

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε την συνέντευξη.

Σε λίγο καιρό λοιπόν, οι Daylight Misery, θα μας παρουσιάσουν τον 2ο δίσκο τους από την εταιρία I for an I Records. Το όνομα του δίσκου είναι το εντυπωσιακό "Great Absence" και είμαι σίγουρος πως όταν βγει, θα κυριεύσει την μουσική μου καθημερινότητα για πολύ καιρό.

Η πρώτη παρουσίαση του δίσκου, θα γίνει στο "AnClub" την Κυριακή 27 Οκτωβρίου και ναι, θα είμαι ΚΑΙ εγώ εκεί, για να υποστηρίξω το υπεραγαπημένο μου συγκρότημα και φυσικά για να ξαναδώ τον Βασίλη και τον Σταμούλη (που γράφει μουσική και παίζει κιθάρα) από κοντά.

Πάρτε χαρτί και μολύβι και κρατήστε σημειώσεις: 

(ακολουθεί φωτογραφία με τις λεπτομέρειες)

"The Great Absence" κύριοι!

Λοιπόν, δεν θέλω κουβέντες. Οι Daylight Misery και εγώ, σας περιμένουμε για να πιούμε μια μπύρα βρε αδερφέ και να ακούσουμε καλή μουσική.

Α, Να μην ξεχάσω.
Ακολουθεί το εξαιρετικής ποιότητας video για το τραγούδι "Erynnis Funeralis" που κυκλοφόρησαν πριν λίγους μήνες.
(είχα την τιμή, το συγκεκριμένο τραγούδι να το ακούσω από τα πρώτα του κι ολας βήματα και όσο και να σας φανεί αστείο, το αγαπώ σαν δικό μου)

Λοιπόν, μην το κουράζουμε.
Πατήστε εδώ για να μπείτε στο group της μπάντας στο Facebook και σας περιμένω τον Οκτώβριο στο AnClub.

-Lcfr.

Womans World

Εχθές έτυχε να δω μια ταινία σε κάποιο μπαλκόνι της βραδινής και παραδόξως, δροσερής πρωτεύουσας. Η ταινία δεν ήταν οσκαρικού επιπέδου, ούτε του γούστου μου, αλλά με έκανε να σκεφτώ το εξής:

(ετοιμαστείτε! Για ακόμα μια φορά, θα μοιραστώ μαζί σας ποιότητα)

Εάν είχα γεννηθεί γυναίκα, θα χρησιμοποιούσα με κάθε ευκαιρία τα κάλλη μου, για να πετυχαίνω αυτό που θέλω.  

(πως είμαι δηλαδή σαν άνδρας? Ε, το ακριβώς αντίθετο.)

Τι?

Θέλετε παραδείγματα? Να φάνε και οι κότες:

Είναι δεδομένο ότι θα φορούσα μπλουζάκι με βαθύ ντεκολτέ, εάν έπρεπε να πάω σε μια συνέντευξη για δουλειά. Σίγουρα θα άφηνα υπονοούμενα σε κάποιον υπάλληλο για να πετύχω μια καλύτερη έκπτωση σε κάτι που θα ήθελα να αγοράσω. Θα φλέρταρα με άνεση, με κάποιον που με πρόσεξε σε ένα μπαρ επειδή φορούσα το πιο κολλητό παντελόνι, μιας και θα ήθελα να μου ανεβεί το ηθικό. (κι ας μην είχα καμία ΜΑ ΚΑΜΙΑ πρόθεση να του δώσω το τηλέφωνό μου στο τέλος της βραδιάς)

Τα παραδείγματα μπορούν να συνεχιστούν για όλη την εβδομάδα, αλλά θα είναι μάταιο μιας και καθημερινά αποδεικνύετε το εξής:

Είναι πολύ απλό και γελοία εύκολο να παίξει μια γυναίκα με το μυαλό του μέσου άνδρα εν έτη 2013. 

Είναι τόσο απλό που με κάνει να μας λυπάμαι. Σκεφτείτε το. Αρκεί να μας δώσετε την ελάχιστη σημασία, ή να μας δείξετε "άθελά σας πάντα" λίγο παραπάνω δέρμα και θα μας κάνετε να σας τάξουμε τα αστέρια και ένα κουτί σοκολατάκια για τον δρόμο.

Ακολουθεί τρανό προσωπικό παράδειγμα. 

Πριν κάποια χρόνια, έπαιζα μανιακά ένα παιχνίδι στο Internet με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία. Αποφάσισα μια ημέρα να ξεκινήσω από την αρχή, μόνο που αυτήν την φορά, δεν θα ήμουν ο γοητευτικός άνδρας που είμαι, αλλά μια κοπέλα, που δεν ήξερε το παιχνίδι και χρειάζονταν όση βοήθεια μπορούσε να πάρει από τους συμπαίκτες της. Δεν μπορείτε να φανταστείτε διαφορά αντιμετώπισης. Μέρα με την νύχτα. Και δεν το χωράει ο νους σας, πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει η υπόσχεση ότι θα δώσεις το προσωπικό σου e-mail, σε κάποιον από τους συμπαίκτες σου...

Ο James Brown το 1966, έχει πει: "It's a man's world". 

Μπα... Δεν μπορώ να συμφωνήσω μαζί σου James, όσο και να σέβομαι την μουσική σου. 

It's a womans world!

Και σε πληροφορώ πως μπορούν να μας κάνουν ότι αγαπούν. 

Αρκεί να μας πιάσουν στον ιστό τους. 

-Lcfr.

Nerves

Ξέρω - ξέρω. 

Είναι 15αύγουστος, ο τζίτζικας έχει προ πολλού σκάσει σαν μεξικάνικη πινιάτα και εγώ κάθομαι και γράφω στον υπολογιστή μου.

Πόσο χάλια μπορεί να είμαι?

Ξέρω εγώ? Όσο χάλια μπορεί να είναι και αυτός που την ίδια ακριβώς ημέρα διαβάζει κάποιον που είναι χάλια. 

Go figure...

Ξέρω πως γενικότερα με φουντώνουν πολλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου, αλλά τον τελευταίο καιρό έχω υπερβολικές τάσεις εκνευρισμού.

Από τις "ΟΧΙ-ΑΛΛΟ-ΣΕ-ΠΑΡΑΚΑΛΩ" ειδήσεις της τρισάθλιας Ελληνικής τηλεόρασης, στις επίσης εκνευριστικές επαναλήψεις που διαρκώς μας προβάλλουν. Από την πουτάνα την VODAFONE που σε κάθε κανάλι θα έχει απλώσει τα πλοκάμια της με κάποιο διαφημιστικό σποτ, μέχρι την μηδενική ανοχή του Έλληνα στο ότι είναι είδηση ότι ο Σάκης Ρουβάς έβγαλε στραβά τα φρύδια του, ή τον έκοψε το g-string που λανσάρει τον τελευταίο καιρό.

Και ρωτάω τα παρακάτω, με ένα μικρό λαχάνιασμα στην ανάσα μου:
(Συμπαθάτε με, κάνει λίιιιγη παραπάνω ζέστη σήμερα)

Είμαι καλά, που με εκνευρίζει ότι στην Σαντορίνη δεν έχουν ρεύμα και δεν έχει ανοίξει ρουθούνι?

Είμαι καλά, που με εκνευρίζει που στην Αίγυπτο γίνεται της πουτάνας για ακόμα μια φορά?

Είμαι καλά, που με εκνευρίζει που τα κόμματα "κονταροχτυπιούνται" για το εάν ο 19χρονος λαθρεπιβάτης που σκοτώθηκε, είναι τελικά "τσαμπατζής"?

Είμαι καλά, που πλέον οτιδήποτε έχει σχέση με την Γερμανία, στα μάτια μου φέρει την σκατόφατσα της Μέρκελ και επιθυμώ διακαώς να πεθάνει στα επόμενα λεπτά, την ίδια ακριβώς  στιγμή που αναγκάζομαι να πίνω Γερμανικό αγελαδινό γάλα?

Είμαι καλά που απορώ με την στάση του Έλληνα που ταΐζει με clicks ειδήσεις του στυλ: "Η τάδε έκανε τα μπάνια της εκεί..." ή "Ο τάδε εθεάθη με πασίγνωστη μοντέλα στα σοκάκια της Μυκόνου να μασάνε πασατέμπο..."

Είμαι καλά που η λέξη ΚΑΝΑΔΑΣ, όσο περνούν οι μέρες, μου φαντάζει όλο και πιο όμορφη και δελεαστική?

Είμαι καλά που γνωρίζω πολύ καλά, πως όλα όσα με ενοχλούν μπορούν να εξαφανιστούν, αρκεί να τους κλείσω την πόρτα και να μην ξανά ασχοληθώ μαζί τους?

Δυστυχώς δεν λειτουργώ έτσι. 

Αποξενώνομαι. Ναι. Αυτό παραδέχομαι πως το κάνω. 

Όμως δεν αποκόβομαι από τα πάντα.

Δεν είναι κρυφή απόλαυση ή προσωπική μου ανωμαλία, να βλέπω πόσο πιο κάτω μπορεί να φτάσουμε όλοι μαζί, αλλά με ενδιαφέρει το πότε θα φτάσουμε στον πάτο και ο μονόδρομος θα είναι το πάνω.

Ναι.

Τελικά η επανάσταση εν έτη 2013, ξεκινάει στο μυαλό, διοχετεύετε στο Internet μέσα από το πληκτρολόγιο και διαρκεί μέχρι να πατήσεις το κουμπί "Χ" του παραθύρου σου. 

-Lcfr.

Open Letter

Open Letter

"Αναρωτιέμαι...

Υπάρχει κάποιος στην ζωή σου, που σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό? Που να σε κάνει να χλευάζεις το ρητό που λέει πως "πρέπει να ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία", γιατί μια ημέρα δεν σου είναι αρκετή για να τον χορτάσεις?

Αναρωτιέμαι εάν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος στην ζωή σου.

Ψέματα. 

Δεν αναρωτιέμαι. 

Ξέρω πως δεν υπάρχει. Γιατί αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ. Αυτά τα πράγματα στα προκαλούσα εγώ. Και αυτό το λάτρευες.

Πλέον δεν είμαι στην ζωή σου.

Άρα, αναρωτιέμαι...

Που στον διάολο είναι η καρδιά σου? Σε ποια δανεική τσέπη την έχεις καταχωνιάσει απλά για να μην την έχεις στην δική σου? 

Άραγε θα μπορέσεις να ξανά δακρύσεις εάν σου σιγοτραγουδήσει κάποιος άλλος, το βράδυ λίγο πριν κοιμηθείς?

Άραγε μπορείς να ξαναζήσεις κάτι τόσο δυνατό?

Ξέρεις, κάτι τέτοιες στιγμές που το μυαλό σου γεμίζει ερωτηματικά, που δυστυχώς δεν μπορούν να απαντηθούν, καταλαβαίνεις τι ακριβώς θέλεις στην ζωή σου.

Και όταν συνειδητοποιήσεις πως δεν το έχεις και απλά πασαλείβεις, με το "μπας και" στο μυαλό σου, καταλήγεις δυστυχισμένος.

Κάθε μέρα και περισσότερο.

Περισσότερο από όσο περίμενες..."

-Lcfr.

Looking Back

Τα τελευταία τρία-τέσσερα βράδια, βλέπω όνειρα που δεν τα θυμάμαι ακριβώς. Άλλα θυμάμαι κάποια στοιχεία τους.

Κάποιες στιγμές.

Τις οποίες όταν τις σκέφτομαι, δεν μου κάνουν κομμάτια από όνειρο. Αλλά κομμάτια από αναμνήσεις. Τα τελευταία βράδια, τα όνειρα μου μοιάζουν περισσότερο σε αναμνήσεις. Και αυτό σαν φαινόμενο δεν είναι καλό. 

Υποτίθεται πως στα όνειρα εξελίσσονται αυτά που θέλεις να σου συμβούν. Πάθη, ανάγκες, επιθυμίες κτλ. Όταν βλέπεις στον ύπνο σου ξανά και ξανά πράγματα που έχεις ζήσει κάποια στιγμή, τότε θα πει πως έχεις κολλήσει σε αυτά που "έγιναν" και το μυαλό δεν έχει την δυνατότητα να κοιτάξει σε αυτά που θέλεις να "γίνουν".

Cars+Women= ΛΑΒ

Όταν λοιπόν το αμάξι σου έχει κολλήσει στις λάσπες και δεν πάει μπροστά, τότε σκέφτεσαι πως η μονή λύση είναι να βάλεις όπισθεν. Ακουμπάς το δεξί σου χέρι στην πλάτη του διπλανού καθίσματος, κοιτάζεις μέσα από το πίσω τζάμι και πατάς το γκάζι σαν αγροίκος.

Και θα το κάνεις αυτό, μέχρι κάποια στιγμή, θα έρθει κάποιος, θα σου σκάσει μια στα μούτρα και θα αναγκαστείς να αναθεωρήσεις τις πράξεις σου και τελικά να προσπαθήσεις να ξεκολλήσεις το αμάξι κοιτώντας μπροστά. 

Και όταν το κάνεις, θα δεις πως και τα όνειρα σου θα ξεκινήσουν να κάνουν την δουλειά που πρέπει να κάνουν. 

-Lcfr. 
07/08/2013 4:29πμ

Sunday Music Post

Τελικά αυτό που λένε, πως αυτά που σου συμβαίνουν εντελώς ξαφνικά είναι τα καλύτερα, στέκει.

Στέκει ακόμα και για το σημερινό τραγούδι που θα ακούσετε σε λίγα λεπτά.

Το πήρε το αυτί μου εντελώς ξαφνικά, σε ένα εντελώς άκυρο μέρος (που δεν περίμενα πως θα άκουγα καλή μουσική) και φυσικά έκανα τα πάντα για να μάθω όνομα και τίτλο. Όχι μόνο για να το μοιραστώ εδώ μαζί σας, αλλά για να μπει επίσημα στο Hall Of Fame. Δίπλα στο Back To You που εξακολουθεί και καταλαμβάνει την κορυφή.

Οι VNV Nation λοιπόν τραγουδούν το "Illusion". Μια καταπληκτική πραγματικά μπαλάντα που δεν ξέρω πως μου είχε ξεφύγει τόσα χρόνια. Το έχω ακούσει τόσες φορές όμως, που σίγουρα αρχίζω και καλύπτω τον χαμένο χρόνο και, φυσικά, στοιχειώνω την καθημερινότητά μου με το φοβερό αρμόνιο που δίνει τον ρυθμό.

Είμαι ΧΙΛΙΑΔΕΣ φορές σίγουρος, πως θα το λατρέψετε και ίσως βρείτε ένα κομμάτι σας στις λέξεις του.

Για την καλύτερη εμπειρία, ακούστε το με ακουστικά.
Θα με θυμηθείτε.


Καλή Κυριακή...

-Lcfr.

Unstoppable Force

Καλό μήνα αναγνώστες μου.

Πρώτη Αυγούστου σήμερα. Για να ξεκινήσω θετικά τον τελευταίο μήνα του καλοκαιριού, θα σας εκμυστηρευτώ κάτι. Ένα ποσοστό από τις επισκέψεις που δέχεται το site αυτό σε καθημερινή βάση, προέρχονται από άκυρες (κυριολεκτικά) αναζητήσεις στο Google.

Για να σκάσει το χειλάκι σας (και να καταλάβετε τι βλέπουν τα ματάκι μου κάθε μέρα) μερικές από αυτές είναι οι εξής:

PLEASE!

-Πως να σε ρίξω στο κρεββάτι.

-Δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις.

-Sex with horses (Αυτό ούτε που το περίμενα)

-Όμορφες κοπέλες με brazilian.

-Τον έχω τεράστιο. (Παρακαλώ δεν θέλω σχόλια)

-Χριστόφορος Παπακαλιάτης. (Ήμουν υποχρεωμένος να το συμπεριλάβω και αυτό, μιας και ο κύριος είναι ο άρχοντας του άκυρου)

Προφανώς ο κόσμος εκεί έξω, εχει πολύ μεγάλη δίψα για γνώση πάνω σε συγκεκριμένα θέματα (sense the irony) και προφανώς το αγαπημένο μας Internet, παρέχει απλόχερα τις απαντήσεις.

Όμως, για να πάω κόντρα στο κύμα ηλιθίων που έρχονται στο site από τέτοιες αναζητήσεις, θα το γυρίσω στην επιστήμη. Ναι-ναι, για ακόμα μια φορά θα προσπαθήσω να σας εντυπωσιάσω με τις γνώσεις μου. Κάτι πρέπει να κερδίζετε και εσείς, από όλο αυτό... Σωστά?

Το 2011 λοιπόν, σε ένα παλιότερό μου άρθρο, είχα γράψει μερικές λέξεις για το εξής βαθύ επιστημονικό ρητό:

"Τι θα συμβεί εάν μια ασταμάτητη δύναμη,
συναντήσει ένα ακίνητο αντικείμενο;"
(Διαβάστε τι έγραφα τότε πατώντας εδώ)

Μετά από αρκετή σκέψη και αφού πέρασαν 2 ολόκληρα χρόνια από τότε, νομίζω πως κατάφερα να βρω μια απάντηση.

Όταν μια ασταμάτητη δύναμη, συναντήσει ένα ακίνητο αντικείμενο....
....
....
....
...και τα δύο ΠΑΡΑΔΙΝΟΝΤΑΙ.

Surrender!

-Lcfr.