Nerves

Ξέρω - ξέρω. 

Είναι 15αύγουστος, ο τζίτζικας έχει προ πολλού σκάσει σαν μεξικάνικη πινιάτα και εγώ κάθομαι και γράφω στον υπολογιστή μου.

Πόσο χάλια μπορεί να είμαι?

Ξέρω εγώ? Όσο χάλια μπορεί να είναι και αυτός που την ίδια ακριβώς ημέρα διαβάζει κάποιον που είναι χάλια. 

Go figure...

Ξέρω πως γενικότερα με φουντώνουν πολλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου, αλλά τον τελευταίο καιρό έχω υπερβολικές τάσεις εκνευρισμού.

Από τις "ΟΧΙ-ΑΛΛΟ-ΣΕ-ΠΑΡΑΚΑΛΩ" ειδήσεις της τρισάθλιας Ελληνικής τηλεόρασης, στις επίσης εκνευριστικές επαναλήψεις που διαρκώς μας προβάλλουν. Από την πουτάνα την VODAFONE που σε κάθε κανάλι θα έχει απλώσει τα πλοκάμια της με κάποιο διαφημιστικό σποτ, μέχρι την μηδενική ανοχή του Έλληνα στο ότι είναι είδηση ότι ο Σάκης Ρουβάς έβγαλε στραβά τα φρύδια του, ή τον έκοψε το g-string που λανσάρει τον τελευταίο καιρό.

Και ρωτάω τα παρακάτω, με ένα μικρό λαχάνιασμα στην ανάσα μου:
(Συμπαθάτε με, κάνει λίιιιγη παραπάνω ζέστη σήμερα)

Είμαι καλά, που με εκνευρίζει ότι στην Σαντορίνη δεν έχουν ρεύμα και δεν έχει ανοίξει ρουθούνι?

Είμαι καλά, που με εκνευρίζει που στην Αίγυπτο γίνεται της πουτάνας για ακόμα μια φορά?

Είμαι καλά, που με εκνευρίζει που τα κόμματα "κονταροχτυπιούνται" για το εάν ο 19χρονος λαθρεπιβάτης που σκοτώθηκε, είναι τελικά "τσαμπατζής"?

Είμαι καλά, που πλέον οτιδήποτε έχει σχέση με την Γερμανία, στα μάτια μου φέρει την σκατόφατσα της Μέρκελ και επιθυμώ διακαώς να πεθάνει στα επόμενα λεπτά, την ίδια ακριβώς  στιγμή που αναγκάζομαι να πίνω Γερμανικό αγελαδινό γάλα?

Είμαι καλά που απορώ με την στάση του Έλληνα που ταΐζει με clicks ειδήσεις του στυλ: "Η τάδε έκανε τα μπάνια της εκεί..." ή "Ο τάδε εθεάθη με πασίγνωστη μοντέλα στα σοκάκια της Μυκόνου να μασάνε πασατέμπο..."

Είμαι καλά που η λέξη ΚΑΝΑΔΑΣ, όσο περνούν οι μέρες, μου φαντάζει όλο και πιο όμορφη και δελεαστική?

Είμαι καλά που γνωρίζω πολύ καλά, πως όλα όσα με ενοχλούν μπορούν να εξαφανιστούν, αρκεί να τους κλείσω την πόρτα και να μην ξανά ασχοληθώ μαζί τους?

Δυστυχώς δεν λειτουργώ έτσι. 

Αποξενώνομαι. Ναι. Αυτό παραδέχομαι πως το κάνω. 

Όμως δεν αποκόβομαι από τα πάντα.

Δεν είναι κρυφή απόλαυση ή προσωπική μου ανωμαλία, να βλέπω πόσο πιο κάτω μπορεί να φτάσουμε όλοι μαζί, αλλά με ενδιαφέρει το πότε θα φτάσουμε στον πάτο και ο μονόδρομος θα είναι το πάνω.

Ναι.

Τελικά η επανάσταση εν έτη 2013, ξεκινάει στο μυαλό, διοχετεύετε στο Internet μέσα από το πληκτρολόγιο και διαρκεί μέχρι να πατήσεις το κουμπί "Χ" του παραθύρου σου. 

-Lcfr.