Γιάννης

Πριν αναρωτηθείτε, για τον λόγο που το σημερινό άρθρο έχει τον τίτλο "Γιάννης", θα τρέξω να σας διαβεβαιώσω πως στο τέλος του, θα βγάλει νόημα.

ΙΣΩΣ τα χειρότερα!

Πριν κάποιες ημέρες, σε κάποιο βραδινό τρέξιμο στην γειτονιά μου, πέρασα μπροστά από το πατρικό σπίτι του μεγάλου μου παιδικού έρωτα. Αν και δεν συνηθίζω να σταματώ κατά την διάρκεια του  τρεξίματος, (ΜΟΝΟ όταν μου πέφτουν τα {^!{*#^!@ τα ακουστικά από τα αυτιά μου) άλλα αυτήν την φορά σταμάτησα εκεί και χωρίς να το καταλάβω πέρασα κοντά στα 10 λεπτά αναπολώντας και ξεσκονίζοντας μια καλά θαμμένη ανάμνηση από την σχολική εποχή.

Η κοπέλα λεγόταν Μαρία. Και γιόρταζε εάν θυμάμαι καλά, τον Δεκαπενταύγουστο. (εξακολουθώ να μην μπορώ να καταλάβω τον λόγο που άλλες Μαρίες γιορτάζουν τότε και άλλες μια άλλη ημερομηνία που τώρα μου διαφεύγει).

Εάν δεν με απατά η μνήμη μου η ημέρα ήταν Σάββατο και πήρα παραμάσχαλα την Θεία μου (η κουλ μικρή αδερφή της μητέρας μου) και την ανάγκασα να με πάει σε ένα μαγαζί μουσικής, για να αγοράσω ένα συγκεκριμένο CD και να το κάνω δώρο στην Μαρία.

Πήγαμε, έκανα την αγορά δίνοντας κοντά 5.000 δρχ (για την εποχή του 1990, ήταν γερά λεφτά) και όλα πηγαίναν ρολόι. Όμως δεν μου έφτανε αυτό. Ήθελα να της το δώσω με κάποιον μαγικό τρόπο, που θα αναβάθμιζε την αξία του, πολλά-πολλά επίπεδα. (να σημειώσω εδώ, πως με την συγκεκριμένη ποτέ δεν είχα σχέση).

Σκέφτηκα λοιπόν, (με την βοήθεια της Θείας φυσικά) το εξής:

 

Να πάω από το σπίτι της και να αφήσω το CD στην πόρτα της εισόδου. Αμέσως μετά να την πάρω τηλέφωνο στο σταθερό από το (πρωτοποριακό για την εποχή) κινητό της Θείας, να της πω να κατέβει στην είσοδο και να το αντικρίσει σαν έκπληξη. Ίσως μετά από αυτό να καταλάβαινε επιτέλους πως την θεωρούσα κοπέλα της ζωής μου και πως η δεξιά μου φλέβα, ήταν έτοιμη για κόψιμο, αρκεί να μου το ζητούσε.

Έτσι κι έγινε. (χωρίς το τελευταίο κομμάτι φυσικά)

Με τρεμάμενη φωνή, την ζήτησα στο τηλέφωνο από την μητέρα της, (που είχα πολύ καλές σχέσεις μαζί της) και με ακόμα πιο τρεμάμενη φωνή της είπα την εξής πρόταση:

"Μπορείς να κατέβεις στην είσοδο; Σε περιμένει ο Γιάννης;" και έκλεισα το τηλέφωνο χωρίς να της αφήσω περιθώριο να πει κουβέντα.

Αναρωτιέστε ακόμα σε ποιον Γιάννη αναφέρομαι? Στον Γιάννη Σαββιδάκη, που τότε είχε τραγουδήσει το γνωστό ερωτό-hit : "Δέκα μάγισσες" και ήξερα πως το λάτρευε. 

(ακολουθεί το τραγουδάκι, για να το συνδυάσετε στο μυαλό σας)

Μετά το τηλεφώνημα παρέμεινα κρυμμένος απέναντι από το σπίτι της πίσω από ένα δέντρο για να παρακολουθήσω την όποια αντίδραση. Την είδα να ανοίγει την πόρτα, να παίρνει το δώρο και να ανεβαίνει πάλι σπίτι της. Δεν είχα τα κότσια να εμφανιστώ και φυσικά δεν το έκανα.

κο-κο-κο!

(πέρα του ότι ήμουν τεράστια κότα, θεωρούσα πως η μη-εμφάνισή μου, προσθέτει πολλούς πόντους στο ροζ στοιχείο)
 

Το δέντρο λοιπόν, είναι ακόμα εκεί και όσο στάθηκα δίπλα του, μου γεννήθηκε η εξής απορία: Άραγε η Μαρία, άκουσε παραπάνω από 1 φορά το CD ή κατέληξε στο κουτί με τα χιλιάδες δώρα που της έκαναν τα υπόλοιπα αγόρια που την γλυκό- κοίταζαν;

Αναμνήσεις αδέρφια μου.

Άλλες καλές και άλλες κακές.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, είμαι ευγνώμων που την θυμήθηκα και γράφοντας για αυτήν, τα ξανά έζησα, μετά από κοντά 20 χρόνια.

...

-Lcfr.