Lose To Night

Πριν κάποιες ημέρες είχα γράψει πως ένα από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα έβγαλε καινούργιο δίσκο. Ας παραδεχθώ αυτήν την στιγμή, ότι τον έχω κυριολεκτικά λιώσει στα ακούσματα και ακόμα δεν έχω καταφέρει ακόμα να φτάσω στα βαθιά του επίπεδα. (επίσης σήμερα χάλασα το 4ο ζευγάρι ακουστικά μέσα σε λιγότερο από 4 μήνες)

Φυσικά μιλάω για τους Insomnium και τον καινούργιο τους δίσκο με τίτλο "Shadows Of The Dying Sun".

Παρόλα αυτά, κατάφερα και έφτασα στο απόλυτο επίπεδο ταύτισης με το τραγούδι νούμερο 4 του δίσκου που έχει τον τίτλο "Lose to Night". Κατά την άποψή μου, μιλάμε για το αποκορύφωμα της καριέρας της μπάντας. Δεν ξέρω τι είναι αυτό ακριβώς που με έχει ενθουσιάσει (πωρώσει μπορώ να πω) με αυτό το τραγούδι. Ίσως οι στίχοι τους, το νόημα και το μήνυμα που στέλνουν και όλα όσα καταφέρνουν να σου γεννούν.  

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ξεχνάμε την Candice για σήμερα και την θέση της θα πάρουν με τυμπανοκρουσίες οι Insomnium και το Lose To Night, για να γουστάρουμε μιας και αύριο είναι αργία. (και όχι απεργία) 

No more tears from me,
These rivers run dry.
No more fear in me,
This heart's stone inside.


Είπαμε, πλήρης ταύτιση μέσα σε μόλις 5 λεπτά.

-Lcfr.
PS, Η αγαπημένη Candice θα κάνει την εμφάνισή της αύριο. Ta-ta.

Tub Accident

Μελέτες δείχνουν, ότι το πιο επικίνδυνο δωμάτιο του σπιτιού για έναν άνθρωπο που μένει μόνος του, είναι το μπάνιο. Έχοντας αυτό στο μυαλό σας, διαβάστε τα παρακάτω.

Εχθές το βράδυ, είχα μπει να κάνω ένα μπάνιο. Όπως συνηθίζω, το 30% του χρόνου το σπαταλώ στο να σαπουνίζομαι και στο υπόλοιπο 70, αφήνω το νερό να τρέχει πάνω μου και απελευθερώνω το μυαλό. Φεύγει σε σκέψεις, σε ανθρώπους, σε καταστάσεις που ζω, έζησα ή θα ήθελα μελλοντικά να ζήσω. Έτσι και εχθές, είχα μια συγκεκριμένη σκέψη (που μάλλον αύριο θα την αποτυπώσω σε άρθρο) Ήμουν τόσο βαθειά χαμένος στην σκέψη αυτή, που ένιωσα τον εαυτό μου απλά να ξεχνάει ότι πρέπει να στέκεται όρθιος.

Γλίστρησα άσχημα στην μπανιέρα και ήταν από αυτά τα γλιστρήματα που διαρκούν λίγα μόλις δευτερόλεπτα αλλά φαντάζουν άπειρα και κατά την διάρκειά τους, δεν μπορείς να καταλάβεις εάν θα πέσεις με άγνωστα αποτελέσματα, ή θα καταφέρεις τελικά να ισορροπήσεις.

Κατά την διάρκεια αυτού του ζογκλερικού χορευτικού, πέρασαν κυριολεκτικά πολλά πράγματα από το μυαλό μου. Όχι-όχι. Δεν μιλάω για το κλισέ near death expirience που λένε πως βλέπεις όλη την ζωή σου να περνά μπροστά στα μάτια σου. Μην φτάνουμε σε αυτές τις υπερβολές. Μέσα στον κυκεώνα των γρήγορων αυτών σκέψεών μου, τα πάντα συγκεντρώθηκαν σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και στην Ela. (την γάτα μου). Ένα πρόσωπο, οικείο και όπως πάντα, πραγματικά όμορφο.

Τελικά για να μην σας κουράζω, γλύτωσα την πτώση, μιας και οι ninja δυνατότητές μου σε συνδυασμό με την δεξιοτεχνία μου στο ζεϊμπέκικο, αποδείχθηκαν για ακόμα μια φορά ιδιαίτερα χρήσιμες. 

Μου έκανε όμως εντύπωση το γεγονός ότι τα πάντα στο μυαλό μου σταμάτησαν σε αυτό το πρόσωπο (το οποίο δεν θα ονοματίσω αυτήν την στιγμή) και τώρα δεν μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι.

Κομμάτια του σπασμένου παζλ τελικά...

Όλα είναι κομμάτια, που στην αρχή δεν ταιριάζουν, αλλά κάποια στιγμή θα ανοίξεις τα μάτια σου, θα δεις την συνολική εικόνα και θα μπορέσεις να τα ταιριάξεις επιτυχώς, στους ήχους των Draconian. 

Τελικά ίσως είμαι λίγο πιο κλισέ από ότι νόμιζα.

Καλή εβδομάδα αδέρφια και προσοχή στις μπανιέρες.

-Lcfr.

Early Sunday Music Post

Λοιπόν,

Επειδή αύριο Κυριακή δεν θα μπορέσω να ανεβάσω το κλασσικό και πολυαγαπημένο Sunday Music Post, θα το κάνω σήμερα μιας και έχω τον χρόνο. 

Με εντυπωσιάζει όταν ένα τραγούδι, κατά την διάρκειά του, αλλάζει τέμπο, ύφος και στιχουργικό σκελετό. Αυτό με έκανε να επιλέξω για σήμερα τους Rise Against και το Survive. Ένα τραγούδι που ξεκινά και τελειώνει σαν ένα γρήγορο και σχετικά απαισιόδοξο τραγούδι που όμως από το 2:25 έχει ένα κομμάτι του που αλλάζει εντελώς.

Εκτιμώ και προσδοκώ τέτοιες διαφοροποιήσεις στην μουσική, μιας και εάν αυτή έλειπε από το συγκεκριμένο τραγούδι, θα ήταν ένα απλό vanilla τραγούδι χωρίς να έχει να προσφέρει τίποτα το ξεχωριστό. 

Without further adieu...

Enjoy το τραγουδάκι αγαπημένοι μου και ελπίζω να περάσετε φοβερά το ΣΚ που μόλις ξεκίνησε. 

Τα λέμε από Δευτέρα. 

ta-ta. 

-Lcfr.

Desert Island

Πριν από λίγες ημέρες, βρέθηκα σε μια νυχτερινή συζήτηση, που εξελίχθηκε σε σοφιστικέ σκέψεις και ντεμέκ αναλύσεις της ψυχολογίας των ανθρώπων, και προς το τέλος της πήρε μια σουεράλ στροφή με την εξής ερώτηση να πέφτει στο τραπέζι:
 

We have to go BACK!

Εάν έμενες ολομόναχος σε ένα απομονωμένο νησί, χωρίς καμία κοινωνική επαφή, χωρίς Internet, τηλέφωνο κτλ κτλ, αλλά θα μπορούσες να πάρεις μονάχα μια ταινία μαζί σου, για να κρατήσεις την επαφή σου με την ανθρωπότητα, ποια θα επέλεγες? 

Ας ξεκαθαρίσουμε εδώ, ότι η ερώτηση προήλθε από ένα ιδιαίτερα ταινιοφάγο άτομο, που καταναλώνει και ζει για τις ταινίες. (είναι τρομακτικός ο αριθμός των t-shirts που έχει με λογότυπα ή στάμπες από άγνωστες ταινίες που δεν είχα καν ακουστά). 

Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση, με τα δικά μου δεδομένα, είναι προφανής και γνωστή τοις πάσι, μιας και έχω δηλώσει ουκ ολίγες φορές μέσα από αυτές εδώ τις γραμμές, την σχεδόν θρησκευτική λατρεία που έχω για το "Eternal Sunshine of the Spotless Mind"....

...ΑΛΛΑ!

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, θα ήθελα κάτι να μου φτιάξει την διάθεση. Σίγουρα το "Eternal" έχει την μοναδική δυνατότητα να σου προσφέρει μια διαφορετική εμπειρία κάθε φορά που την βλέπεις, αλλά στο απομονωμένο νησί, χρειάζεσαι κάτι που να σε κάνει να χαμογελάσεις και λίγο. Ειδικά όταν δεν έχεις ΤΙΠΟΤΑ άλλο μαζί σου για να διασκεδάσεις και να κάψεις την ώρα σου, περιμένοντας την γλυκιά λύτρωση του θανάτου.


Οπότε η απάντησή μου, ήταν όλα τα DVD της σειράς "Scrubs" ή της σειράς, "The Office", που είναι από τις αγαπημένες μου. Πώς οι περισσότεροι από εσάς σαν υπνωτισμένοι βλέπετε ακόμα τα Φιλαράκια στο Star Channel, έτσι και εγώ μπορώ να δω στο repeat τους 9 κύκλους του "Scrubs" ή αυτούς του "The Office".

Φυσικά η επιλογή μου, γιουχαρίστηκε και βεβαίως κατηγορήθηκα πως "κλέβω" μιας  και δεν μπορώ να επιλέξω διασκέδαση τόσων ωρών μιας σειράς, με αυτήν της μιάμισης άντε 2 ώρες που σου προσφέρει μια μονάχα ταινία. Αδιαφόρησα και έλεγα το τραγούδι μου σαν κλαρινίστας της παραλιακής με μισάνοιχτο πουκάμισο, καδένα στο λαιμό και το λουλουδικό να ρέει στα πόδια μου.

Όταν δε, πιέστηκα να απαντήσω στο σωστό μοτίβο, η απάντησή μου ήταν τελικά το "Eternal Sunshine Of the Spotless Mind".

Τι καταλάβατε λοιπόν? Θα είμαι ΚΑΙ απομονωμένος σε ένα ξερόνησο, αλλά και καταθλιπτικός μιας και θα σκέφτομαι την πρώην, που μπορούσε να κάνει την διαφορά στην ζωή μου, αλλά οι συνθήκες δεν της το επέτρεψαν.

Δεν φταίω εγώ αλλά η χαζή και εντελώς ουτοπική ερώτηση. Αφού είναι ερημονήσι ρε παιδιά, πως γίνεται να έχει ρεύμα, DVD Player και τεράστιες τηλεοράσεις? Για να μιλάμε και λίγο ρεαλιστικά έτσι? Άντε μην τα πάρω και τα κάνω λαμπόγυαλο!

Καλό ΣΚ και προσοχή!!
Μην κάνετε κάτι, που δεν θα το έκανα εγώ!

-Lcfr.
P.s." Sand is overrated. It's just tiny, little rocks."

Candice Wednesday

Τετάρτη σήμερα.

Άρα για 2η εβδομάδα θα λούσω τα ματάκια σας με την κυρία Candice Swanepoel.

Ναι-ναι, μπορείτε να με πείτε creepy fun boy, αλλά μπροστά σε αυτό το θέμα, είμαι πολύ σκληρός σαν βούτυρο...

Yes.. YOU!

(έχει και το ξανθό χρώμα στο μαλλί που είναι η αδυναμία μου χρόνια τώρα)

-Lcfr.

Against!

Σήμερα μπορώ να πω πως ήταν μια καλή ημέρα.

Το πρωί βέβαια ξεκίνησε λίγο κόντρα, μιας και είχα μια δουλειά σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Όταν πήγα λοιπόν, μου απάντησε μια γηραιά υπάλληλος ότι: "Δεν έχουμε σύστημα σήμερα, περάστε άλλη μέρα" και εντελώς τυχαία κοίταξα το ημερολόγιό μου και είδα ότι είναι Τρίτη του Πάσχα. 

ΦΑΚ ΓΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟ!

Μερικά πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ σε αυτήν την πουτάνα την χώρα. 

Όμως η συνέχεια ήταν αρκετά καλή. Δεν έχω κανένα παράπονο. Αποκορύφωμα και κερασάκι στην τούρτα η μουσική. Σήμερα, ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα κυκλοφόρησαν, έστω και ατύπως, τον καινούργιο τους δίσκο (τον οποίο ακούω αυτήν την στιγμή). Κάθε φορά που ακούω για πρώτη φορά έναν δίσκο από συγκρότημα που μου αρέσει, νιώθω τον ίδιο ενθουσιασμό με αυτόν που είχα όταν ήμουν πιτσιρικάς και άνοιγα τα αυτοκόλλητα Panini. Είχα αγωνία για το τι θα μου τύχει και ένα θα με ενθουσιάσει το αποτέλεσμα... 

Από αυτό το γεγονός, άντε και μεταξύ μερικών άλλων, μπορώ να πω το εξής.

🎶  She's got the whole world, in her hands... 🎶

-Lcfr.

Isabella

Εχθές, μετά από πολλούς μήνες, έγραψα ένα αρκετά μεγάλο κεφάλαιο από την Isabella. 

(Εάν δεν ξέρετε περί τίνος πρόκειται, ντροπή σας). 

Ακολουθεί ένα απόσπασμα έτσι για το καλό της νέας εβδομάδας.

....fade in...

Από την στιγμή που το απογευματινό ραντεβού είχε κλειστεί, δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του το πως θα την αντικρίσει και που θα βρει το κουράγιο για να της πει αυτά που έπρεπε. Του είχε γίνει εμμονή το όλο θέμα και δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σε τίποτα άλλο από την στιγμή που αντάλλαξαν τα μηνύματα. Το ιδανικό για αυτόν σενάριο, θα ήταν να τα πει όλα μια και καλή και στο χειρότερο σενάριο να κλείσει αυτήν την πόρτα οριστικά. Το μεσημέρι, μετά την δουλειά και αφού είχε κρατήσει μέχρι και σημειώσεις για το τι θέλει να πει, ξεκίνησε για το ραντεβού του.

Κλασσικά, έφθασε στο σημείο συνάντησης τριάντα λεπτά νωρίτερα. Αφού η ώρα πέρασε, την είδε να πλησιάζει και δεν ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε τον αέρα να εξαφανίζεται άγαρμπα από μέσα του.

"Καλησπέρα" της είπε και πριν ακόμα προλάβει να του απαντήσει, άρχισε να μιλάει χωρίς να έχει σκοπό να σταματήσει για κανέναν λόγο. Άλλωστε στο μυαλό του, αυτή η συνάντηση δεν είχε το χαρακτήρα του διαλόγου.

"Για να πω όλη την αλήθεια μου, ακόμα και σήμερα που μετράμε δεν ξέρω και εγώ πόσες μέρες που δεν επικοινωνούμε, εξακολουθώ και γυρίζω γύρω από την ύπαρξη σου, σαν δορυφόρος. Ένας άχαρος και μοναχικός δορυφόρος σου". Κόμπιασε για λίγα δευτερόλεπτα. Το γεγονός ότι τα μάτια της ήταν καρφωμένα στα δικά του δεν βοηθούσε.

"Συγγνώμη που σε πιάνω από τα μούτρα αλλά αυτό κατάντησα" συνέχισε. "Βλέπεις? Αυτό με κατάντησε η κατάσταση και δεν είμαι υπερήφανος ούτε που το ζω ούτε που το παραδέχομαι σε εσένα. Πότε κρύφτηκα άλλωστε?"

"Ποτέ!" ήταν η πρώτη λέξη Έλενας.

"Ναι ποτέ. Και δεν έχω σκοπό να το κάνω ούτε και σήμερα".

"Χαίρομαι για αυτό... Δεν θα είχε νόημα άλλωστε να κρυφτείς σε εμένα. Δεν είμαι καμία ξένη..."

Το μυαλό του Αλέξανδρου εκείνη την στιγμή, στην ταχύτητα που έτρεχε, πρόλαβε και του γέννησε και την ερώτηση "Τότε γιατί εγώ σε νιώθω ξένη?" την οποία όμως δεν την ξεστόμισε μιας και η απάντηση, του ήταν δυστυχώς γνωστή. Τι κουτός...

"Προηγουμένως σου είπα την λέξη "ύπαρξη" φαντάζομαι κατάλαβες ότι μιλάω ειρωνικά"

Τον διέκοψε και είπε "Ναι, αλλά ξέρεις ότι είμαι εδώ για εσένα για οτιδήποτε χρειαστείς και...."

"Σε παρακαλώ μην το κάνεις αυτό. Τουλάχιστον άφησέ με να ολοκληρώσω. Σε παρακαλώ. Πλέον δεν υφίστασαι πουθενά. Ανυπαρξία έπρεπε να πω. Υπάρχεις μονάχα σαν μια ιδέα ριζωμένη στο μυαλό μου. Σαν κάτι που ήρθε, ακούμπησε και έτσι απλά εξαφανίστηκε και εμφανίζεται αραιά και που για να πει ένα τυπικό γεια. Και σε ρωτάω λοιπόν με όσο θάρρος μου έχει απομείνει. Γιατί οτιδήποτε και να κάνω, οτιδήποτε και να σκεφτώ, το κάνω έχοντας στο μυαλό μου εσένα? Από την παραμικρή ανούσια αγορά που σκέφτομαι να κάνω, μέχρι το πως θα αξιοποιήσω την άδεια που θα μου δώσουν από το γραφείο το καλοκαίρι ή τον χειμώνα. Γιατί ακόμα και τώρα που μάλλον έχεις προχωρήσει την ζωή σου σε πιο πράσινα λιβάδια από αυτά που πρόλαβα να σου προσφέρω εγώ, το όνομά σου είναι ο πυρήνας των σκέψεων μου?"

"Αλέξανδρέ μου..." προσπάθησε να τον ηρεμήσει μιας και η φόρτισή του ήταν πλέον εμφανής.

"Σε παρακαλώ, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ σταμάτα. Άφησέ με να τελειώσω..." φώναξε.

"Συγγνώμη..." του είπε και χαμήλωσε τα μάτια της.

"Ξέρεις, στην αρχή το απολάμβανα όλο αυτό το παρανοϊκό που ζούσα, μιας και κατά κάποιον τρόπο ξεγελούσα έστω και προσωρινά το μυαλό μου. Ότι ίσως, κάποια στιγμή και με κάποιο φοβερά συντεχνιακό και συναρπαστικό σενάριο θα μπορέσω να ξαναφιλήσω τα ματιά σου και να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να σου προσφέρω ότι δεν πρόλαβα. Πλέον όμως έχει γίνει εμμονή αυτό το πράγμα. Παγιωμένη και δεδομένη κατάσταση που με τρομάζει."

Σταμάτησε για λίγο. Η Έλενα του έπιασε το χέρι, σε ένδειξη τυπικής συμπαράστασης. Κάτι που φυσικά το κατάλαβε και αυτό τον πόνεσε πολύ.

"Με τρομάζει γιατί έχω σχέση μαζί σου, χωρίς να το ξέρεις. Με τρομάζει που σε θέλω τόσο πολύ. Με τρομάζει που ξέρω την μοίρα του δορυφόρου. Περιστρέφομαι γύρω σου, χωρίς να μπορέσω να σε πιάσω ποτέ... Αλήθεια δεν ξέρω πως να το χειριστώ όλο αυτό..."

Η Έλενα έκανε κίνηση για να τον αγκαλιάσει, όμως αυτή η κίνηση οίκτου και κατοικίδιας συμπεριφοράς, ήταν το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν, με αποτέλεσμα να τραβηχτεί απότομα. Σηκώθηκε της έδωσε το μικρό δέμα που είχε στην τσέπη του και πριν φύγει της είπε.

"Δεν ζητάω τίποτα. Απλά το οφείλω στον εαυτό μου να σου πω ότι μου λείπεις περισσότερο από όσο περίμενα και με ενοχλεί να σπαταλάω τις ώρες μου με ανθρώπους που μου είναι ανούσιοι. Την στιγμή που θα μπορούσα να τις ζω μαζί σου. Σ'αγαπώ όσο δεν έχεις την ικανότητα να φανταστείς."

....fade out.

Καλή εβδομάδα αδέρφια μου.

-Lcfr.

Radio Gaga

Ελάτε τώρα...  μεταξύ μας είμαστε...

Παραδεχθείτε πως και εσείς έχετε κάποιο τραγούδι που σας αρέσει πάρα πολύ, αλλά νιώθετε κάποιες ενοχές να το μοιραστείτε με τον περίγυρό σας. Ελάτε... σας παρακαλώ. Ας είμαστε ειλικρινείς εδώ... 

Εγώ όχι μόνο έχω ένα τέτοιο, αλλά έρχεται παρέα και με μια μικρή ιστορία.

Λοιπόν πριν κάποια χρόνια, σαν παιδί και εγώ, είχα πάρει σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό και ζήτησα να βάλουν ένα τραγούδι, το οποίο θα συνοδευόταν και από μια ειδική αφιέρωση για μια ξανθιά κοπελιά με την οποία είχα χωρίσει (οριστικά) εκείνες τις ημέρες. Βέβαια ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσει αυτήν την αφιέρωση μιας και η κατοικία της δεν ήταν στην Αθήνα και ο σταθμός δεν εξέπεμπε το σήμα του πέρα από την Αττική. Παρόλα αυτά το έκανα γιατί εκείνη την στιγμή το γούσταρα κι ας ήξερα ότι ήταν μάταιο. 

Δεν το έμαθε ποτέ, και δεν νομίζω να το μάθει και ποτέ, αλλά δεν με απασχολεί ιδιαίτερα. Η ιστορία αυτή είναι δική μου και την έζησα μόνος μου. Στην περίπτωση που με διαβάζει αυτή η κοπελιά, τότε there you go  κυρία Krupa. Enjoy.

Το τραγουδάκι λοιπόν ήταν το "Incomplete" από τους Backstreet Boys και από τότε, είναι το guilty pleasure μου, που κάθε φορά που το ακούω ακόμα και σήμερα, στο μυαλό μου μου έρχεται όλο αυτό το ραδιοφωνικό σκηνικό και ό,τι έζησα με την κοπέλα αυτή.

Σας θερμοπαρακαλώ, μην φανταστείτε καμία κλισέ σκηνή βγαλμένη απευθείας από τα σενάρια του "Friends" με τον δακρυσμένο Ross να κοιτάζει με θλίψη έξω από το παράθυρο την βροχή, ακούγοντας το ραδιόφωνο να παίζει την επιλογή για την Rachel...

Τα πράγματα στην περίπτωσή μου ήταν ακόμα χειρότερα. Πλησίαζα τον Παπακαλιάτη!

Τι τον θυμήθηκα Μεγάλη Παρασκευή τον ατάλαντο... Τς τς τς..

-Lcfr.

Candice Wednesday

Ανακοίνωση:

Από σήμερα, οι Τετάρτες ανακηρύσσονται με τιμές και τυμπανοκρουσίες σαν...

Candice-Τετάρτες.

Στις οποίες θα ανεβάζω μια ή και περισσότερες φωτογραφίες από την κυρία Swanapoel. 

Δεν είναι κρατικό μυστικό ότι κατά την άποψή μου, η αξιολάτρευτη Candice είναι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου αυτήν την στιγμή...

... Φυσικά και δεν ξέρω ΟΛΕΣ τις γυναίκες του κόσμου για να κρίνω δίκαια αλλά...

... αυτός ο, κλισέ κατά τα άλλα, συνδυασμός του ξανθού μαλλιού με τα μπλε μάτια, μου προκαλεί εδώ και πολλά-πολλά χρόνια μια ιδιαίτερη αναστάτωση. Το ότι η συγκεκριμένη 25χρονη μοντέλα έχει και σαν κερασάκι στην τούρτα ένα κορμί βγαλμένο από την μυθολογία, δεν θα μπορούσε να την κρύψει από τις κεραίες μου. Με αποτέλεσμα να την ακολουθώ στα internetικά σοκάκια, σαν υπνωτισμένος έφηβος που δεν έχει ιδέα τι σημαίνει γυναίκα.

Τα έχουμε πει άλλωστε. Είμαστε αυτό που είμαστε και γουστάρουμε αυτό που γουστάρουμε. 

Γκε και Γκε?

-Lcfr.

Sunday Music Post

Εχθές και εντελώς τυχαία, άκουσα το "Monster" από τους Imagine Dragons και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως το συγκεκριμένο είναι ταμάμ για Κυριακάτικο μουσικό post. Αν και είχα ήδη επιλέξει κάποιο άλλο για σήμερα, ακριβώς επειδή το Monster είναι χίλιες φορές καλύτερο, προχωρώ χωρίς ενδοιασμούς σε αυτό.

Είμαι σίγουρος πως θα σας αρέσει.

(αναρωτιέμαι πως μου ξέφυγε εμένα τέτοιο τραγουδάκι...)

Καλό υπόλοιπο Κυριακής αγαπημένοι.

-Lcfr.

Father?

Την Τετάρτη που μας πέρασε, είχα ένα απογευματινό ραντεβού μετά την δουλειά. Καθώς περίμενα λοιπόν το ραντεβού μου να έρθει, από την πολυκατοικία που ήταν πίσω μου, βγήκε μια κοπελιά με τον πατέρα της (υποθέτω). 

Η φύση μου σαν αγοράκι, με έκανε να κοιτάξω αυτομάτως την κοπέλα για μερικά δευτερόλεπτα. Το γνωστό checkάρισμα. Δεν ήταν ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ αλλά σίγουρα την έλεγες εντυπωσιακή και εύκολα κέρδισε τον θαυμασμό μου χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Για να μην παρεξηγηθώ, μου είναι πολύ δύσκολο να πω μια γυναίκα πανέμορφη, και όταν το πω θα το εννοώ πραγματικά. Οι τσακωμοί με τον κολλητό μου για αυτό το θέμα, πρέπει να έχουν περάσει τις χιλιάδες.

(Έχουμε ξαναμιλήσει στο παρελθόν μέσα από αυτές εδώ τις γραμμές, για τα υψηλά standards κτλ κτλ)

Αφού λοιπόν μάζεψα τα μάτια μου από την κοπελιά, ένιωσα κάτι να καίει το σώμα και την ψυχή μου. Ο πατέρας της, που είχε εντοπίσει το βλέμμα μου, με κάρφωνε κυριολεκτικά και αυτά μου έλεγαν τα μάτια του ήταν πολλά και κακά λογάκια βγαλμένα από ινδιάνικους καταραμένους τάφους. Για ακόμα μια φορά, θα σημειώσω ότι δεν κοίταζα με το κλασσικό βλέμμα απόγνωσης του αγάμητου κηφήνα που ψάχνει κάπου να τον βάλει. Προς θεού, ποτέ δεν είχα αυτό το βλέμμα στην ζωή μου. Απλώς κοίταξα για μερικά δευτερόλεπτα κάτι όμορφο. Χωρίς κινήσεις, και άσεμνα τηλεπαθητικά μηνύματα γεμάτα σαρκικά νόημα. 

Ήταν ένα αθώο βλέμμα και τίποτα άλλο. 

Ως εκ τούτου θεώρησα την αντίδραση του πατέρα, κομματάκι υπερβολική.

ΟΜΩΣ!

Αμέσως μετά και αφού απομακρύνθηκαν, έβαλα τον εαυτό μου στα παπούτσια του πατέρα. Πως θα ένιωθα εγώ, εάν κοίταζαν την κόρη μου, διάφοροι τυχαίοι τύποι στον δρόμο? Τι αντίδραση άραγε θα είχα και πως θα μπορούσα να ζήσω με αυτό το άγχος, για το υπόλοιπο της ζωή μου. 

Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου. Έδωσα τις απαντήσεις μετά από σκέψη μερικών λεπτών: 

Δεν θα μπορούσα να το κάνω. Τελεία και παύλα.

Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορέσω με τα μυαλά που κουβαλάω τώρα, κάποια στιγμή στην ζωή μου να αποδεχθώ ότι κάποιος τυπάκος, με το ψευδώνυμο Lcfr κοιτάζει ή, στο χειρότερο σενάριο, γδύνει την ΚΟΡΗ ΜΟΥ!!

Όχι κύριοι. Σιγά να μην αφήσω τον μουσάτο Lcfr, να ασελγεί πάνω στο ντελικάτο κοριτσάκι...  ΜΟΥ! Δεν είναι άξιος ούτε να λέει το όνομά της, ο μπάσταρδος!

Θεωρώ λοιπόν, μετά από ώριμη σκέψη του θέματος, πως ο πατέρας που με κάρφωσε με τα μάτια του, ήταν ιδιαίτερα ψύχραιμος και τελικά, εάν ήμουν στην θέση του, θα είχα κάνει χειρότερα. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ να έχω την ψυχραιμία να σκεφτώ ότι καλώς ή κακώς, κάτι τέτοιο θα γίνει και θα εξακολουθεί να γίνεται και πως θα πρέπει να το χωνέψω μια και καλή. 

Εκτός και εάν η κόρη μου είναι άσχημη.

Και επειδή αγαπημένοι, την ξέρω την τύχη μου, εάν κάνω ποτέ παιδί, είναι δεδομένο ότι θα βγει κορίτσι και θα είναι πανέμορφη αφού θα έχει πάρει από τον πατέρα της.

Έτσι θα γίνει, μιας και κάποιος εκεί πάνω, γουστάρει να διασκεδάζει με το να με βλέπει να ταλαιπωρούμαι και να στρυφογυρίζω τα βράδια στο κρεββάτι. (και όχι για τον καλό λόγο)

Lylusay Tateros Volt Sids Lucifer!
Lylusay Tateros Volt Sids Lucifer! 

-Lcfr.

End

Και ξαφνικά, από εκεί που δεν το περιμένεις, αναγκάζεσαι να κοιτάξεις τα πράγματα μούρη με μούρη. Και όσο και να μην σου αρέσει το θέμα θα πρέπει να ζήσεις μαζί του.

"Everything, will eventually come to an end"

08/04/2014
-Lcfr.

Maintaining the Balance

Αρκετοί από εσάς κάνατε το εξής παράπονο... 

"Τι post ήταν αυτό? Πως και έτσι?" 

(αναφερόμενοι στο προηγούμενο με τον τίτλο Happiness)

Όπως έγραψα, μια τέτοια στάση ζωής και τέτοια λόγια δεν χαρακτηρίζουν εμένα. Μάλλον για να μιλάμε ξεκάθαρα, δεν χαρακτήριζαν ΠΛΕΟΝ εμένα. Και το λέω γιατί έχω δώσει μια προσωπική υπόσχεση να μην βγάζω φαρμάκι και να μην την "λέω" στον απέναντι με κάθε ευκαιρία μιας και το τελευταίο διάστημα ήμουν αρκετά τοξικός και ούτε εγώ δεν με άντεχα.

Ναι-ναι αγαπημένοι μου. Αποφάσισα να είμαι διαλακτικός και easy going. Μέχρι στιγμής τα πάω μια χαρά.  Άλλωστε τα πράγματα κοιτάζουν προς τα πάνω το τελευταίο διάστημα.

Όμως για να έρθει και να στρώσει η ισσοροπία, νομίζω πως δένει ταμάμ να ανεβάσω ένα αγαπημένο τραγουδάκι, που μιλάει για το εξής παράδοξο:

"Μισώ τα πάντα σου.... πως γίνεται να σε αγαπώ?"

Μην με ρωτάτε εμένα. Τέτοιου είδους απαντήσεις δεν μπορώ να τις έχω. (ακόμα)

Καλό Σαββατόβραδο


Non Serviam
-Lcfr.

Happiness

Το τελευταίο διάστημα έχω υιοθετήσει μια εντελώς εκτός χαρακτήρα (για τα δικά μου δεδομένα) στάση απέναντι στους γύρω μου και σας προσκαλώ με την σειρά μου να την πάρετε αγκαλιά και εσείς, άμεσα. Έστω δοκιμαστικά για μια ημέρα.

Εάν μπορείς να κανείς έναν άνθρωπο ευτυχισμένο, να το κάνεις. Αφού μπορείς προχώρα και κάντο. Είτε αυτό είναι ένα τυπικό email με μια έστω λέξη σαν περιεχόμενο, είτε είναι ένα τηλεφώνημα για κάτι πιο οικείο και ζεστό.

Εάν πιστεύεις αδερφέ μου, ότι έχεις αυτήν την δυνατότητα απέναντι σε συγκεκριμένους ανθρώπους γύρω σου, σου προτείνω να το κανείς μιας και ο κόσμος γύρω μας κυριολεκτικά ΔΙΨΑ για λίγη ευτυχία.

Κι ας είναι μια τυπική, απόμακρη και απρόσιτη κίνηση, σκέψου ότι μπορεί να κάνει τον απέναντι χαρούμενο. Δεν θέλω να ξεχνάς ότι το "γεια σου, τι κάνεις;" που για τα δικά σου δεδομένα ίσως να μην έχει αξία,  μπορεί την ίδια στιγμή να είναι θυσαυρός για τον αποδέκτη.

Επαναλαμβάνω, ο κόσμος έχει τεράστιες ανάγκες από περισσότερες τέτοιες συμπεριφορές στην ζωή του και όσοι απο εμάς έχουμε την δυνατότητα να την προσφέρουμε, οφείλουμε να το κάνουμε καθημερινά και χωρίς δεύτερη σκέψη.

Και το λέω εγώ αυτό που είμαι ιδιαίτερα δύσκολος σε αυτά τα πράγματα και στο παρελθόν έχω ακούσει ουκ ολίγες φορές τον χαρακτηρισμό "χολάντερο".

-Lcfr.

Random Encounter

Τα πράγματα στην προσωπική μου ζωή πάνε από το καλό στο καλύτερο. Ας το πάρουμε αυτό σαν δεδομένο των τελευταίων εβδομάδων και εισαγωγικό σημείωμα του άρθρου αυτού.

Έχω ξαναπεί πως είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός στις συμπτώσεις και στις τυχαίες καταστάσεις που σου συμβαίνουν μέσα στην ημέρα. (βλέπε παλιότερα posts που φωνάζουν "Τίποτα δεν είναι τυχαίο" και άλλα τέτοια) Έχω αρχίσει όμως να θεωρώ πως όλα αυτά τελικά ίσως να έχουν κάποια αξία και πως ίσως να μην πρέπει να έχουμε κακή προοπτική απέναντί τους. 

Αρκετά παραδείγματα θετικών "τυχαίων" περιστατικών τις ημέρες αυτές, με το τελευταίο και ίσως πιο ασήμαντο από όλα, το χθεσινό και ιδιαίτερα παράδοξο. Επιστρέφοντας από την δουλειά, αποφάσισα να πάω ένα γρήγορο Super Market για να αγοράσω 2 μονάχα πράγματα. Η συμπαθητική μεσήλικας ταμίας στον Σκλαβενίτη μου είπε την τιμή η οποία ήταν 5,10€ (το είπε "Πέντε και δέκα") Τέτοιες ευκαιρίες για να πειράξω μια υπάλληλο δεν μου ξεφεύγουν και της απαντώ με ύφος: "Πέντε και δέκα? Σας παρακαλώ κυρία μου, δεν ζήτησα την ώρα!" Γυρνάει λοιπόν και κοιτάζει το ρολόι της αυθόρμητα.

Και η ώρα ήταν 17:10.  

AΚΡΙΒΩΣ. 

Σύμπτωση θα μου πείτε και τίποτα το ιδιαίτερο. Θα συμφωνήσω και θα προσθέσω πως αυτό δεν ήταν κάτι που μου άλλαξε την κοσμοθεωρία. Μπορώ να παραδεχθώ όμως ότι με έκανε να σκεφτώ για λίγα δευτερόλεπτα πως ακόμα και τα ρολόγια πάνε με το μέρος μου, προσπαθώντας να μου πουν το μυστικό που όλα τα κομμάτια του πάζλ έχουν αρχίσει να μου ψιθυρίζουν τον τελευταίο 1,5 μήνα. 

Για αυτό όμως, δεν μπορώ να σας πω περισσότερα...

Lylusay Tateros, Volt Sids Lucifer!
Lylusay Tateros, Volt Sids Lucifer!

-Lcfr.