Isabella

Εχθές, μετά από πολλούς μήνες, έγραψα ένα αρκετά μεγάλο κεφάλαιο από την Isabella. 

(Εάν δεν ξέρετε περί τίνος πρόκειται, ντροπή σας). 

Ακολουθεί ένα απόσπασμα έτσι για το καλό της νέας εβδομάδας.

....fade in...

Από την στιγμή που το απογευματινό ραντεβού είχε κλειστεί, δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του το πως θα την αντικρίσει και που θα βρει το κουράγιο για να της πει αυτά που έπρεπε. Του είχε γίνει εμμονή το όλο θέμα και δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σε τίποτα άλλο από την στιγμή που αντάλλαξαν τα μηνύματα. Το ιδανικό για αυτόν σενάριο, θα ήταν να τα πει όλα μια και καλή και στο χειρότερο σενάριο να κλείσει αυτήν την πόρτα οριστικά. Το μεσημέρι, μετά την δουλειά και αφού είχε κρατήσει μέχρι και σημειώσεις για το τι θέλει να πει, ξεκίνησε για το ραντεβού του.

Κλασσικά, έφθασε στο σημείο συνάντησης τριάντα λεπτά νωρίτερα. Αφού η ώρα πέρασε, την είδε να πλησιάζει και δεν ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε τον αέρα να εξαφανίζεται άγαρμπα από μέσα του.

"Καλησπέρα" της είπε και πριν ακόμα προλάβει να του απαντήσει, άρχισε να μιλάει χωρίς να έχει σκοπό να σταματήσει για κανέναν λόγο. Άλλωστε στο μυαλό του, αυτή η συνάντηση δεν είχε το χαρακτήρα του διαλόγου.

"Για να πω όλη την αλήθεια μου, ακόμα και σήμερα που μετράμε δεν ξέρω και εγώ πόσες μέρες που δεν επικοινωνούμε, εξακολουθώ και γυρίζω γύρω από την ύπαρξη σου, σαν δορυφόρος. Ένας άχαρος και μοναχικός δορυφόρος σου". Κόμπιασε για λίγα δευτερόλεπτα. Το γεγονός ότι τα μάτια της ήταν καρφωμένα στα δικά του δεν βοηθούσε.

"Συγγνώμη που σε πιάνω από τα μούτρα αλλά αυτό κατάντησα" συνέχισε. "Βλέπεις? Αυτό με κατάντησε η κατάσταση και δεν είμαι υπερήφανος ούτε που το ζω ούτε που το παραδέχομαι σε εσένα. Πότε κρύφτηκα άλλωστε?"

"Ποτέ!" ήταν η πρώτη λέξη Έλενας.

"Ναι ποτέ. Και δεν έχω σκοπό να το κάνω ούτε και σήμερα".

"Χαίρομαι για αυτό... Δεν θα είχε νόημα άλλωστε να κρυφτείς σε εμένα. Δεν είμαι καμία ξένη..."

Το μυαλό του Αλέξανδρου εκείνη την στιγμή, στην ταχύτητα που έτρεχε, πρόλαβε και του γέννησε και την ερώτηση "Τότε γιατί εγώ σε νιώθω ξένη?" την οποία όμως δεν την ξεστόμισε μιας και η απάντηση, του ήταν δυστυχώς γνωστή. Τι κουτός...

"Προηγουμένως σου είπα την λέξη "ύπαρξη" φαντάζομαι κατάλαβες ότι μιλάω ειρωνικά"

Τον διέκοψε και είπε "Ναι, αλλά ξέρεις ότι είμαι εδώ για εσένα για οτιδήποτε χρειαστείς και...."

"Σε παρακαλώ μην το κάνεις αυτό. Τουλάχιστον άφησέ με να ολοκληρώσω. Σε παρακαλώ. Πλέον δεν υφίστασαι πουθενά. Ανυπαρξία έπρεπε να πω. Υπάρχεις μονάχα σαν μια ιδέα ριζωμένη στο μυαλό μου. Σαν κάτι που ήρθε, ακούμπησε και έτσι απλά εξαφανίστηκε και εμφανίζεται αραιά και που για να πει ένα τυπικό γεια. Και σε ρωτάω λοιπόν με όσο θάρρος μου έχει απομείνει. Γιατί οτιδήποτε και να κάνω, οτιδήποτε και να σκεφτώ, το κάνω έχοντας στο μυαλό μου εσένα? Από την παραμικρή ανούσια αγορά που σκέφτομαι να κάνω, μέχρι το πως θα αξιοποιήσω την άδεια που θα μου δώσουν από το γραφείο το καλοκαίρι ή τον χειμώνα. Γιατί ακόμα και τώρα που μάλλον έχεις προχωρήσει την ζωή σου σε πιο πράσινα λιβάδια από αυτά που πρόλαβα να σου προσφέρω εγώ, το όνομά σου είναι ο πυρήνας των σκέψεων μου?"

"Αλέξανδρέ μου..." προσπάθησε να τον ηρεμήσει μιας και η φόρτισή του ήταν πλέον εμφανής.

"Σε παρακαλώ, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ σταμάτα. Άφησέ με να τελειώσω..." φώναξε.

"Συγγνώμη..." του είπε και χαμήλωσε τα μάτια της.

"Ξέρεις, στην αρχή το απολάμβανα όλο αυτό το παρανοϊκό που ζούσα, μιας και κατά κάποιον τρόπο ξεγελούσα έστω και προσωρινά το μυαλό μου. Ότι ίσως, κάποια στιγμή και με κάποιο φοβερά συντεχνιακό και συναρπαστικό σενάριο θα μπορέσω να ξαναφιλήσω τα ματιά σου και να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να σου προσφέρω ότι δεν πρόλαβα. Πλέον όμως έχει γίνει εμμονή αυτό το πράγμα. Παγιωμένη και δεδομένη κατάσταση που με τρομάζει."

Σταμάτησε για λίγο. Η Έλενα του έπιασε το χέρι, σε ένδειξη τυπικής συμπαράστασης. Κάτι που φυσικά το κατάλαβε και αυτό τον πόνεσε πολύ.

"Με τρομάζει γιατί έχω σχέση μαζί σου, χωρίς να το ξέρεις. Με τρομάζει που σε θέλω τόσο πολύ. Με τρομάζει που ξέρω την μοίρα του δορυφόρου. Περιστρέφομαι γύρω σου, χωρίς να μπορέσω να σε πιάσω ποτέ... Αλήθεια δεν ξέρω πως να το χειριστώ όλο αυτό..."

Η Έλενα έκανε κίνηση για να τον αγκαλιάσει, όμως αυτή η κίνηση οίκτου και κατοικίδιας συμπεριφοράς, ήταν το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν, με αποτέλεσμα να τραβηχτεί απότομα. Σηκώθηκε της έδωσε το μικρό δέμα που είχε στην τσέπη του και πριν φύγει της είπε.

"Δεν ζητάω τίποτα. Απλά το οφείλω στον εαυτό μου να σου πω ότι μου λείπεις περισσότερο από όσο περίμενα και με ενοχλεί να σπαταλάω τις ώρες μου με ανθρώπους που μου είναι ανούσιοι. Την στιγμή που θα μπορούσα να τις ζω μαζί σου. Σ'αγαπώ όσο δεν έχεις την ικανότητα να φανταστείς."

....fade out.

Καλή εβδομάδα αδέρφια μου.

-Lcfr.