Dream My Dream

Τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου σήμερα και εχθές το βράδυ, ο καρδιακός φίλος μου Μορφέας, με κέρασε άλλο ένα άξιο αναφοράς όνειρο.

Ήμουν, λέει, σε μια δημόσια υπηρεσία φορώντας μαύρο κουστούμι και γραβάτα (ξανά). Περίμενα στην ουρά με αρκετό κόσμο μπροστά μου, χωρίς όμως να γνωρίζω σε ποια υπηρεσία ήμουν, γιατί περίμενα στην ουρά και γιατί στα ακουστικά που φορούσα έπαιζε Νταλάρας. (κι όμως)

Γύρω μου, οι κλασσικοί δημόσιοι υπάλληλοι, μπροστά στα απαρχαιωμένα PC, να κάνουν clicky-clicky άλλοι προσποιούμενοι πως δουλεύουν, ενώ άλλοι να προσπαθούν να βγάλουν όλη την δουλειά από μόνοι τους.

Η ουρά δεν προχωρούσε, μέχρι που με έπιασαν τα διαόλια μου και ρώτησα τον μπροστινό:

"Που είμαστε ρε αδερφέ μου;"
Και μου απάντησε:
"Sorry, I don't speak that language..."

Όχι-όχι δεν έπεσα σε κάποιον αλλοδαπό.
Απλά δεν ήμουν στην Ελλάδα...

Τάσεις φυγής λοιπόν, ο Lcfr...
ΜΕΓΑΛΕΣ τάσεις φυγής.

-Lcfr.

40kosti

Μετά από ένα παράξενο αλλά λαμπερό τετραήμερο, η επιστροφή είναι λιγάκι νωθρή και μουδιασμένη.
Είναι και ο καιρός έτσι, που δεν βοηθάει και πολύ...

Πάντως δεν μπορώ να πω. Οι ημέρες που έκατσα, πέρασαν ευχάριστα.
Εύχομαι το ίδιο και για εσάς και να μην φάγατε ΟΛΗ την λαγάνα της γειτονιάς σας, γιατί το παντελονάκι δεν θα κλείνει όπως έκλεινε πριν.
(ΕΑΝ θα κλείνει βέβαια)

Φυσικά, για να κλείσω αυτήν την σύντομη σημερινή ανάρτηση, θα μοιραστώ μαζί σας μια εντελώς άχρηστη πληροφορία.

Μετράω δεκατρείς ημέρες αξύριστος.

Άχρηστη πληροφορία ε?

Καλά να πάθετε που με διαβάζετε!
Πρέπει κάποια στιγμή, να μάθετε πως οι κακιές συνήθειες πληρώνονται!

-Lcfr.

Be Safe

Πάει και αυτή η εβδομάδα.

Μια εβδομάδα που τα είχε όλα. Παράπονα δεν πρέπει να κάνουμε.

Επειδή λοιπόν, πριν λίγες ώρες ξεκίνησε ένα όμορφο τετραήμερο (βλέπετε υπολογίζω και την Παρασκευή μέσα στις αργίες) θέλω να σας ευχηθώ να περάσετε όμορφα, να με σκέφτεστε ΔΙΑΡΚΩΣ και να θυμάστε ένα και μόνο ένα.
(μου το έχει πει η συγχωρεμένη η Γιαγιά μου, πριν πολλά-πολλά χρόνια)

«Ό,τι κάνεις σε αυτήν την ζωή, θα σου γυρίσει διπλό, ΣΥΝ ΕΝΑ!!»

Άρα, προσέξτε πως συμπεριφέρεστε.
Προσέξτε τι κάνετε και πως μιλάτε και επιτέλους ας κάνουμε την διαφορά και ας ξεκινήσουμε να υπολογίζουμε τι νιώθει ο απέναντί άνθρωπος. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι φορτίο έχει πάνω στους ώμους του και τι αντιμετωπίζει το κεφάλι του, όταν είναι μόνος στο σπίτι. (προφανώς τα λέω στον σκύλο μου, για να τα ακούω εγώ)

Καλό τετραήμερο λοιπόν αδέρφια μου.
Εάν μπορέσω, θα ανεβάσω καμία κουβέντα από το κινητό, αλλιώς την Τρίτη κανονικά στο πόστο σας.

Παντοτινά διαβολικός,

-Lcfr.
ΥΓ. Ο Ουγγαρέζος, ένας αχώνευτος πανελίστας της τηλεόρασης, εύχομαι να εξαφανιστεί από αυτόν εδώ τον πλανήτη και να μην τον ξαναδούμε ΠΟΤΕ! (απλά λέω...)

Public

Οι εποχές που ζούμε, τελικά αποδεικνύονται ιδιαίτερα "χαλαρές".

Εχθές το απόγευμα, ήμουν σε ένα κατάστημα Public (μαύρη διαφήμιση) και σκότωνα την ώρα μου, περιμένοντας την παρέα μου να συναντήσει μια κυρία για κάτι δουλειές.
Εκεί λοιπόν που χάζευα CDs και Comics, παρατήρησα μια συμπαθητική μελαχρινή κοπελίτσα να με κοιτάζει ιδιαίτερα έντονα για αρκετή ώρα.

Την δικαιολογώ ΑΠΟΛΥΤΑ, μιας και "hello? look at me!" που λένε οι χαζό-αμερικάνοι, αλλά την κατηγορώ ανοιχτά, μιας και είχε τον γκόμενο χεράκι-χεράκι.

Οκ κοπελιά, προφανώς σου αρέσει αυτό που βλέπεις μπροστά σου και ίσως το λαχταράς. Σεβάσου τουλάχιστον ότι έχεις δίπλα σου ένα λάγνο παιδάκι που, ενδεχομένως, να σε "κοιτάζει στα μάτια". Μην το κανείς τόσο χύμα γιατί όπως μπορεί να ξέρεις, υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω που ίσως το εκμεταλλευτούν. Εάν έχεις την ανάγκη να το κάνεις, τράβα έναν βαρβάτο χωρισμό για να ξεμπερδεύεις με τα play-mobile και ξεκινά το παιχνίδι με όποιον αντίστοιχο Lcfr, σου γυαλίσει στον δρόμο.

Δυο καρπούζια σε μια μασχάλη;
Δεν λέει.

Και αναρωτιέμαι λοιπόν:
Τελικά υπάρχει καμία σοβαρή σχέση εκεί έξω, ή όλοι παίρνονται με όλους και ο κόσμος είναι τίγκα στο ψέμα και την υποκρισία;

Ερωτήσεις που ΦΥΣΙΚΑ, δεν περιμένουν απαντήσεις.
Τουλάχιστον όχι από εδώ.

-Lcfr.
Υ.Γ. Και μετά μου λέτε, να εμπιστευτώ γυναίκα με αυτά που βλέπουν καθημερινά τα ματάκια μου. Δεν παίζει να γίνει κάτι τέτοιο, ΟΥΤΕ το 2020.

Alarm!

Ακολουθούν λέξεις-ξυπνητήρι, μπας και σου σταματήσουν τον ύπνο:

• ΠΟΤΕ μην λες τελείωσε!
• ΠΟΤΕ μην λες τέλος!
• Όποτε σταματάς, να το κανείς απλά για να ξανά αρχίσεις!
• ΠΟΤΕ μην λες τα παρατάω!
• ΠΑΝΤΑ να παλεύεις για να κερδίσεις!
• ΟΣΟ και να πονάει, συνέχισε να πιστεύεις στα όνειρά σου!

• ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ φαντάζει ακατόρθωτο, φόρα το πείσμα σου και κάντο πραγματικότητα!
  

• ΠΙΣΤΕΨΕ στον άνθρωπο που σε κοιτάει στον καθρέφτη. 

ΡΕ, για κάποιον λόγο βρίσκεται εκεί κάθε πρωί!!

Τα γράφω όλα αυτά, γιατί έχω ένα μεγάλο κακό.
Δεν τα παρατάω ΠΟΤΕ!

ΠΟΤΕ!

Κάνε ό,τι κάνω λοιπόν.
Βοηθάει.
Άλλωστε μην ξεχνάς πως πρέπει να πολεμήσεις για να κερδίσεις.

Σωστά;
 
-Lcfr.
ΥΓ. Φτάσαμε το άρθρο #400. Σας ευχαριστώ για τις αναγνώσεις τόσα χρόνια τώρα. Σας ευχαριστώ από την μαύρη μου καρδιά.

TV Sick!

Την προ-περασμένη εβδομάδα, όπως μάλλον ξέρετε, την πέρασα στο κρεβάτι, είτε κοιτάζοντας το χαζοκούτι, είτε γράφοντας την φίλη μου την "Isabella", είτε ακούγοντας μουσική (καινούργια και παλιά) στα ακουστικά μου. Η αρρώστια βλέπετε, με είχε καταβάλει.

Το ελληνικό πρόγραμμα τηλεόρασης λοιπόν, μετά από αυτές τις 7 βασανιστικές ημέρες, μπορώ να πω πως είναι ίσως το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ, ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ.
Από που να ξεκινήσω?

• Οι πρωινές "δημοσιογραφικές" εκπομπές: "Και καλά" προσπαθούν να πλησιάσουν τον μέσο Έλληνα. Ντροπή, ψευτιά και υποκρισία στον βωμό της τηλεθέασης.
  

• Οι ειδήσεις: (Ο διάολος να τις κάνει δηλαδή) Όλοι μιλούν για το τέλος του κόσμου και το μόνο που κάνουν, είναι να βάζουν στην βόμβα αυτή, μπλε, πράσινη ή κόκκινη κορδέλα από πάνω, ανάλογα με τις πολιτικές πεποιθήσεις και τα συμφέροντα του εκάστοτε καναλάρχη.

• Οι μεσημεριανές εκπομπές: Ό,τι πιο εμετικό και ηλίθιο μπορεί να χαζέψει κάποιος. Πραγματικά όσο έβλεπα (για παράδειγμα) την αφοσίωση του πάνελ στην Μενεγάκη (μην χέσω) όταν σχολίαζε τον τσακωμό του Περρή με την Γιολάντα Διαμαντή, ένιωθα κυριολεκτικά τον θυμό να ξεχειλίζει στο κορμί μου.

• Οι βραδινές ταινίες. Κάθε 14 λεπτά (κατά μέσο όρο) διάλλειμα για να δούμε τι πακέτο καρτοκινητής μας ταιριάζει, με το αντίστοιχο Smartphone που μας παρέχει ΕΝΤΕΛΩΣ δωρεάν η κατακόκκινη εταιρία τηλεφωνίας. (με διετές συμβόλαιο)
  

Δηλαδή:

1. Ε.
2. Λ.
3. Ε.
4. Ο.
5. Σ.
6. !!!

Εάν φίλε αναγνώστη βλέπεις τηλεόραση, τότε οφείλω να σου δώσω τα συγχαρητήρια μου για τις αντοχές και την υπομονή σου.
Σε παρακαλώ όμως, εάν απολαμβάνεις αυτό το προϊόν, μην κανείς παιδιά.

Αλήθεια!

Μην κανείς, για το καλό όλων μας.

-Lcfr.

Jessica Nigri

Και μετά, συνέβη αυτό...

Και μετά ερωτεύτηκα ΣΦΟΔΡΑ.
JESSICA NIGRI και τα μυαλά στους τοίχους.

-Lcfr.
ΥΓ. Να με συγχωρείτε, αλλά ΕΠΡΕΠΕ να ανεβάσω αυτήν την φωτογραφία... Ήμουν υποχρεωμένος από την φύση μου...
ΥΓ. For more Jessica Nigri, click here

Jealousy

Ναι-ναι, ήρθε η ώρα να το παραδεχθώ και εγώ με την σειρά μου.
 
Έχω ζηλέψει πολύ στο παρελθόν.
Δεν καταλάβατε καλά.
Όταν λέω πολύ, εννοώ ΠΟΛΥ!

ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!!

Όχι γιατί η εκάστοτε κοπέλα που είχα απέναντί μου, μου είχε δώσει δικαίωμα να αμφισβητήσω αυτά που μου έλεγε και έκανε.

Όχι! Καμία σχέση.

Απλά ο φόβος του να χάσω ή να μου "πάρει" κάποιος άλλος αυτό που με κόπο είχα φτιάξει, με έκανε παράλογο, αγχώδη, απρόβλεπτο, τρελό, παθιασμένο, άδικο, παράλογο, παράλογο και λίγο παράλογο ακόμα.
(σε σημείο να εκνευρίζω την κοπέλα και φυσικά τον κολλητό μου)

Έχω παρακολουθήσει σχέση μου, για να δω εάν όντως ήταν εκεί που μου είχε πει πως θα ήταν. Έστησα καραούλι μέσα στο αμάξι του Mephisto έξω από το σπίτι της και περιμέναμε μέχρι να γυρίσει...
Τελικά η συγκεκριμένη (εκείνη την στιγμή) ήταν "αθώα", αλλά το ζουμί της υπόθεσης είναι πως το πάθος και μερικές φορές ο έρωτας, σε κάνει εντελώς διαφορετικό άνθρωπο από ότι πραγματικά είσαι.

Και αυτό, δυστυχώς, το μαθαίνεις αμέσως μετά την ολοκλήρωση της σχέσης. Αφού τα καταστρέψεις όλα, με τις εμμονές και τις αρρωστημένες ιδέες σου, ή αποδειχθεί πως καλά έκανες και ανησυχούσες μιας και το κέρατο είχε πέσει με την σέσουλα.

-Lcfr.
ΥΓ. Καλή εβδομάδα να έχουμε αδέρφια μου. Καλή και ήρεμη εβδομάδα.

Anathema

Δεν μπορώ να μην ανεβάσω αυτό το έπος...
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!
Το καινούργιο τραγούδι των Anathema με τίτλο "The Beginning And The End" είναι ίσως, το καλύτερό τους τραγούδι, μέχρι το επόμενο...

24 Απριλίου κυκλοφορεί ο δίσκος...
Θα κρατήσω την ανάσα μου μέχρι τότε...

(δεν σας κρύβω, πως το τραγούδι αυτό το έχω ακούσει κοντά στις 25 φορές από εχθές το απόγευμα...)

-Lcfr.

The Cactus Passenger

Και ήρθε η ώρα, να πιάσω δυο άρθρα αυτής της εβδομάδας ("Dark Passenger" και "Cactus Theory") και να βγάλω το ζουμί τους, σήμερα Παρασκευή.
Είχα γράψει λοιπόν, ότι ο περισσότερος κόσμος γύρω μας (μαζί και εγώ) δεν "αφήνει" εύκολα μάταιες και τελειωμένες καταστάσεις.
(η θεωρία του κάκτου όπως συνηθίζω να την λέω)

Νιώθω υποχρεωμένος να πω, πως η κύρια αιτία αυτής της πράξης, είναι ο ΦΟΒΟΣ.

Ο φόβος της μοναξιάς, σε συνδυασμό με το άγχος που σε κυριεύει, για το πως θα ξημερώσει η επόμενη ημέρα. Η ημέρα, που δεν θα περιλαμβάνει τον αγαπημένο σου κάκτο και δεν θα μπορείς να ικανοποιήσεις το εθισμό σου, με μια μικρή ή μεγάλη δόση πόνου, αλλά και δανεικού και κενού χρόνου.

Πόνος, κάκτος και εθισμός, όλα μέσα στην ζωή, που δεν είναι τίποτα άλλο από μια πόρνη ρόδα, που δεν κουράζεται να γυρίζει και να δοκιμάζει τις αντοχές των ανθρώπων.
(μέχρι να φτάσεις στο αμήν και φωνάξεις το ΑΕΙ Σιχτίρ πια)
Όπως έχω πει στο παρελθόν:

"...εάν η ζωή είχε πρόσωπο, θα την κλοτσούσα στα αρχίδια."

Καλό Σαββατοκύριακο αδέρφια μου.
Σας σκέφτομαι και δεν μπορώ να κάνω χωρίς εσάς.
(μέχρι να βρω κάποιους πιο όμορφους αναγνώστες και σας ξεχάσω μια και καλή! :) )

-Lcfr.

Dark Passenger

Έχω υπάρξει θύμα του εθισμού, δυο φορές στην ζωή μου. Ο ένας εθισμός ήταν το Internet και ο άλλος το φαγητό.

Είναι εφιαλτικό συναίσθημα, που σε τυλίγει σαν πλοκάμια κάποιου τεράστιου χταποδιού, που όχι μόνο δεν το αποβάλλεις από πάνω σου, αλλά όσο αυτό σε σφίγγει, τόσο εσύ το απολαμβάνεις.

Τους εθισμούς μου λοιπόν, τους έχω αποβάλλει εδώ και κάποια χρόνια.
Τους έχω ξεπεράσει...

Τον τελευταίο καιρό όμως, έβγαλα το εξής συμπέρασμα:

ΠΟΤΕ, ΜΑ ΠΟΤΕ, δεν μπορείς να ξεπεράσεις οριστικά τους εθισμούς σου.
Δυστυχώς, ο εθισμός είναι ένας σκοτεινός συνεπιβάτης στο αμάξι της ζωής σου.
Είναι εκεί, είτε τον θέλεις είτε όχι. Έχει κάρτα διαρκείας, σε όλα σου τα δρομολόγια και θα σου κρατάει ζέστη την πίσω θέση.

Σε κάθε στροφή της ζωής σου, θα φροντίζει να σου υπενθυμίζει διακριτικά την ύπαρξή του.
Σε κάθε ΔΥΣΚΟΛΗ στροφή της ζωής σου, θα πιάνει το τιμόνι, χωρίς να σε ρωτήσει...

-Lcfr.

Happy Next Valentine

Οκ -Οκ,

Εχθές ασχολήθηκα με την ημέρα του «αγίου Βαλεντίνου».
Σήμερα Τετάρτη, αποφάσισα να σχολιάσω την κατάσταση που αντιμετώπισα στους δρόμους, εχθές το βράδυ.

Πείτε με περίεργο, μονόχνωτο και ιδιοκτήτη σκουριασμένου μυαλού, αλλά όταν βλέπω δυο μέτρα άντρες στον δρόμο, να κρατούν τεραστίων διαστάσεων ανθοδέσμες και κουκλάκια Μίκυ Μάους, το θεωρώ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ κλισέ, βαρετό, υποτιμητικό, και βαθιά μέσα μου στενάχωρο.

Η χθεσινή συντροφιά μου, όταν ήμουν μέσα στο αμάξι και ωρυόμουν (με την λέξη "ΘΥΜΑ" να κυριαρχεί στις προτάσεις μου) αντέδρασε με το να μου πει πως πρέπει να χαλαρώσω λίγο και πως ο κόσμος έτσι σκέφτεται, άρα έτσι πράττει.

Ξανά λέω, δεν είναι πως είμαι ΤΟΣΟ περίεργος, αλλά πραγματικά σας μιλάω θέλω αυτή η κατάσταση να αλλάξει. Θέλω έστω ένας άνθρωπος:

• Να μην σκέφτεται κατ' αυτόν τον τρόπο!
• Να μην είναι πρόβατο του συστήματος!
• Να μην πηγαίνει στα μπουζούκια για να πετάξει γαρύφαλλα στην Άντζελα Δημητρίου και τέλος,
• Να μην επιλέγει το Star Channel για την καθημερινή ενημέρωση/αποχαύνωσή του!

Θέλω ο κόσμος να μην σκέφτεται έτσι!!
Να σκέφτεται με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, αλλά ΟΧΙ ΜΕ ΑΥΤΟΝ!

Χιλιάδες φορές πρεζάκι, από αυτό.
ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΦΟΡΕΣ!

-Lcfr.
ΥΓ. Προς θεού, δεν το παίζω επαναστάτης του πληκτρολογίου και υπέρμαχος της εξέγερσης μέσα από τα Likes του Facebook. Απλά γράφω τις σκέψεις μου, που, την μια στιγμή τις διαβάζετε και την αμέσως επόμενη τις ξεχνάτε.

Happy Valentines Day

Ξημέρωσε λοιπόν η ημέρα του Βαλεντίνου, με τα σοκολατάκια, τα λουλούδια και φυσικά την διάθεση ερωτισμού να κατακλύζει τα ζευγαράκι που κυκλοφορούν γύρω μας.
Φαντάζομαι πως ξέρετε για ποια ζευγαράκια μιλάω.

Αυτά που έχουν ο ένας την φωτογραφία του άλλου σαν ταπετσαρία στο κινητό, ή που χρησιμοποιούν χαζοχαρούμενα επίθετα (βλ. ζουζουνάκι, αγαπουλίνι, λουκουμάκι κ.α.) σε συνδιασμό με τους κλασσικούς ενοχλητικούς ήχους κλήσεων στα τηλέφωνα. Τι προκαλούν όλα αυτά? Αντιπάθεια και εμετικά συναισθήματα στους γύρω.

Δεν θα αρχίσω να λέω πως η γιορτή των ερωτευμένων δεν είναι τίποτα άλλο από μια καθαρά καταναλωτική "κομπίνα" των εμπόρων και δεν σας κρύβω πως την έχω γιορτάσει 2-3 φορές στο παρελθόν. (όταν ήμουν πιτσιρικάς)

Προφανώς όμως, ο κόσμος (όχι μόνο ο Έλληνας) έχει ανάγκη αυτήν την γιορτή, για να ξεφύγει από την ρουτίνα του και μέσα από αυτήν, να "συναντήσει" τον ερωτικό του σύντροφο έστω για λίγο.
(όσο δηλαδή διαρκεί ένα ρομαντικό δείπνο και η πράξη του έρωτα αμέσως μετά. Οι αγκαλίτσες και τα γλυκόλογα, δεν είναι απαραίτητα)

Δεν κατακρίνω αυτήν την ανάγκη.
Φυσικά και όχι.

Απλά κατακρίνω την ζωή που έχει φέρει τον κόσμο σε αυτό το σημείο, να ψάχνει εναγωνίως τέτοιες διεξόδους.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων 1-2 ημέρες την εβδομάδα, ή στην χειρότερη, 1-2 εβδομάδες τον χρόνο!

Το δύστυχο είναι πως, τις περισσότερες φορές αποτυγχάνει και ρομποτοποιείται μέρα με την ημέρα.

Χρόνια πολλά λοιπόν σε όσους γιορτάζουν και καλά να περάσετε.
(για να μην ξεχνιόμαστε) Ο Άγιος Βαλεντίνος είναι λέρα.) :)

-Lcfr.
ΥΓ. Για να πω την αλήθεια είχα άλλο άρθρο έτοιμο για σήμερα, αλλά το πρωί ξύπνησα με την επιθυμία να ασχοληθώ με τον ροζ φτερωτό άγγελο.

Cactus Theory

Η "θεωρία του κάκτου" είναι τόσο απλή, αλλά ταυτόχρονα πολύ συναρπαστική.
(και εξηγώ ευθείς αμέσως)

Η θεωρία αυτή, περιγράφει την ανάγκη που έχει ο άνθρωπος, να κρατιέται από πράγματα άνευ ουσίας και αξίας, σαν να εξαρτάται η ίδια του η ζωή από αυτά. Πως με άλλα λόγια, τα κρατάει τόσο σφιχτά πάνω του, χωρίς να σκεφτεί πως δεν υπάρχει λόγος και συγκεκριμένη αιτία να κάνει κάτι τέτοιο.

Ο άνθρωπος έχει μια τάση να "σκαλώνει" σε τέτοιες καταστάσεις, χωρίς να ξέρει το γιατί.
Χωρίς να βλέπει το ανούσιο πάθος του.
Χωρίς να θέλει να "δει" την διέξοδο από τον λαβύρινθο που έχει καταδικάσει τον ίδιο του τον εαυτό.

Η θεωρία λοιπόν, λέει:
"..όσο πιο δυνατά σφίγγεις έναν κάκτο, τόσο πιο πολύ σε πονάει..."

Enjoy your hugs...
I'm DONE with mine.

-Lcfr.

March

...και όπως λέει ένα αγαπημένο μου τραγούδι...

"...είσαι ακόμα από τον ύπνο...
το όνειρο έχει εξατμιστεί...
Μάρτιο θυμίζεις, πως να σε προβλέψω..."

-Lcfr.

Sick Lcfr

Όχι-όχι... Δεν πέθανα (ακόμα)

Μετράω κοντά 6 ημέρες στο κρεββάτι από μια βρωμογρίπη, που δεν λέει να με αφήσει σε ησυχία. Η κατάστασή μου, όπως μπορείτε να καταλάβετε, δεν μου επιτρέπει να γράφω, μιας και ο πυρετός με έχει καταβάλει.

Θέλετε παράδειγμα?

Εχθές, χτύπησε το τηλέφωνο (δεν θα σας πω ποιος/ποια ήταν για να μην θίξω οικογένειες και υπολήψεις) και όση ώρα μιλούσα, αποφάσισα να περπατήσω λίγο μέσα στο σπίτι μου. Να κουνηθώ λίγο.

Ε, στα 5 πρώτα λεπτά, κουράστηκα και επέστρεψα στην αγκαλιά του ζεστού μου καναπέ...

ARG!!! ΤΟ ΜΙΣΩ ΑΥΤΟ!!!

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΛΑ!

Όπως και να έχει, ελπίζω να επιστρέψω στα κανονικά μου σύντομα... Θα σας αφήσω με ένα σημαδιακό τραγουδάκι, γεμάτο νόημα, ακόμα και από τον τίτλο του...

Look Away Lucifer... από τους Madrugada.

Τον τελευταίο καιρό δεν κάνω και τίποτα άλλο, από το να κοιτάω από την άλλη, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνω...

Enjoy.

-Άρρωστος, αλλά εντυπωσιακά γοητευτικός Lcfr.

Pointless

Δεν μπορώ να δώσω εύκολα έναν ορισμό σε αυτό που παρατηρώ πως κάνουν όλοι οι άνθρωποι γύρω μου (φυσικά δεν βγάζω την ουρά μου απ' έξω) αλλά θα προσπαθήσω έστω να το χρωματίσω.

 

Κυνηγούν, διατηρούν και επενδύουν στα μάταια και ανούσια πράγματα, που τους προσφέρονται ακούσια ή μετά από μόχθο. Το κάνουν ίσως γιατί προσπαθούν με εφήμερα και (επαναλαμβάνω) ΜΑΤΑΙΑ πράγματα να δουν τι σκατά χρώματα έχει το γκαζόν στη άλλη όχθη, από αυτή που πατούν μετά πόδια τους.

Ίσως το κυνήγι αυτό, να είναι το όπιο που ζητούν, για να ξεφύγουν (έστω για λίγο) από την γκρίζα ζωή, που έχουν οι ίδιοι καταδικάσει τους εαυτούς τους να ζουν.

Όπως είπα και πιο πάνω, ένας από τους ανθρώπους που διαιωνίζει και παραδόξως, συνεχίζει κάτι μάταιο, είναι και αυτός ο μυστήριος και διαβολικός τύπος, που υπογράφει σαν...

...Lcfr.

ΥΓ. Προσωπικό post, για ακόμα μια φορά. Εάν δεν σου άρεσε... υπομονή.

Dual Self

Από κάποια τελευταία γεγονότα, κατάφερα να βγάλω ένα συμπέρασμα, που με έκανε να κοιτάζω λίγο πιο ανθρώπινα τις πράξεις μου.
(από εδώ και πέρα)

Ο κάθε άνθρωπος λοιπόν, έχει δυο εκδόσεις.
Ναι-ναι, καλά διαβάσατε αδαής αναγνώστες μου. Δεν σας τα έχουν μάθει καλά στα σχολεία και στα πανεπιστήμια.
Δυο εκδόσεις! (γιατί έτσι γουστάρω!!)

Την έκδοση του ΤΩΡΑ και την έκδοση του ΠΡΙΝ.
(η έκδοση του ΜΕΤΑ, φυσικά και υπάρχει, αλλά δεν την γνωρίζεις μέχρι να μεταμορφωθεί σε έκδοση του ΤΩΡΑ)

Για παράδειγμα ο «ΤΩΡΑ Lcfr», κοιτάζει μια πράξη που έκανε ο «ΠΡΙΝ Lcfr» και θα ήθελε παρά πολύ να τον χτυπήσει στο πρόσωπο, φωνάζοντάς του:

"τι διάολο σκεφτόσουν ρε??!!?! ΠΑΣ ΚΑΛΑ?!?!"

Με αυτήν την θεωρία παραμάσχαλα λοιπόν, μπορείς ΠΑΝεύκολα να βγάλεις την ευθύνη από την τωρινή σου έκδοση και να κατηγορείς κάποιον που ουσιαστικά πλέον δεν υπάρχει.

Ή να χρησιμοποιείς αυτές τις πράξεις, για να μαθαίνεις και να μην τις κάνεις ξανά, στο τώρα ή στο μέλλον.

-Lcfr.
ΥΓ. Το συγκεκριμένο άρθρο είναι, κατά την άποψη μου, κομμάτι από την Βίβλο του ευθυνόφοβου που κρύβουμε όλοι μέσα μας.
ΥΓ. Γιατί έτσι γουστάρω! :)