The Cactus Passenger

Και ήρθε η ώρα, να πιάσω δυο άρθρα αυτής της εβδομάδας ("Dark Passenger" και "Cactus Theory") και να βγάλω το ζουμί τους, σήμερα Παρασκευή.
Είχα γράψει λοιπόν, ότι ο περισσότερος κόσμος γύρω μας (μαζί και εγώ) δεν "αφήνει" εύκολα μάταιες και τελειωμένες καταστάσεις.
(η θεωρία του κάκτου όπως συνηθίζω να την λέω)

Νιώθω υποχρεωμένος να πω, πως η κύρια αιτία αυτής της πράξης, είναι ο ΦΟΒΟΣ.

Ο φόβος της μοναξιάς, σε συνδυασμό με το άγχος που σε κυριεύει, για το πως θα ξημερώσει η επόμενη ημέρα. Η ημέρα, που δεν θα περιλαμβάνει τον αγαπημένο σου κάκτο και δεν θα μπορείς να ικανοποιήσεις το εθισμό σου, με μια μικρή ή μεγάλη δόση πόνου, αλλά και δανεικού και κενού χρόνου.

Πόνος, κάκτος και εθισμός, όλα μέσα στην ζωή, που δεν είναι τίποτα άλλο από μια πόρνη ρόδα, που δεν κουράζεται να γυρίζει και να δοκιμάζει τις αντοχές των ανθρώπων.
(μέχρι να φτάσεις στο αμήν και φωνάξεις το ΑΕΙ Σιχτίρ πια)
Όπως έχω πει στο παρελθόν:

"...εάν η ζωή είχε πρόσωπο, θα την κλοτσούσα στα αρχίδια."

Καλό Σαββατοκύριακο αδέρφια μου.
Σας σκέφτομαι και δεν μπορώ να κάνω χωρίς εσάς.
(μέχρι να βρω κάποιους πιο όμορφους αναγνώστες και σας ξεχάσω μια και καλή! :) )

-Lcfr.