Τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου σήμερα και εχθές το βράδυ, ο καρδιακός φίλος μου Μορφέας, με κέρασε άλλο ένα άξιο αναφοράς όνειρο.
Ήμουν, λέει, σε μια δημόσια υπηρεσία φορώντας μαύρο κουστούμι και γραβάτα (ξανά). Περίμενα στην ουρά με αρκετό κόσμο μπροστά μου, χωρίς όμως να γνωρίζω σε ποια υπηρεσία ήμουν, γιατί περίμενα στην ουρά και γιατί στα ακουστικά που φορούσα έπαιζε Νταλάρας. (κι όμως)
Γύρω μου, οι κλασσικοί δημόσιοι υπάλληλοι, μπροστά στα απαρχαιωμένα PC, να κάνουν clicky-clicky άλλοι προσποιούμενοι πως δουλεύουν, ενώ άλλοι να προσπαθούν να βγάλουν όλη την δουλειά από μόνοι τους.
Η ουρά δεν προχωρούσε, μέχρι που με έπιασαν τα διαόλια μου και ρώτησα τον μπροστινό:
"Που είμαστε ρε αδερφέ μου;"
Και μου απάντησε:
"Sorry, I don't speak that language..."
Όχι-όχι δεν έπεσα σε κάποιον αλλοδαπό.
Απλά δεν ήμουν στην Ελλάδα...
Τάσεις φυγής λοιπόν, ο Lcfr...
ΜΕΓΑΛΕΣ τάσεις φυγής.
-Lcfr.
Ήμουν, λέει, σε μια δημόσια υπηρεσία φορώντας μαύρο κουστούμι και γραβάτα (ξανά). Περίμενα στην ουρά με αρκετό κόσμο μπροστά μου, χωρίς όμως να γνωρίζω σε ποια υπηρεσία ήμουν, γιατί περίμενα στην ουρά και γιατί στα ακουστικά που φορούσα έπαιζε Νταλάρας. (κι όμως)
Γύρω μου, οι κλασσικοί δημόσιοι υπάλληλοι, μπροστά στα απαρχαιωμένα PC, να κάνουν clicky-clicky άλλοι προσποιούμενοι πως δουλεύουν, ενώ άλλοι να προσπαθούν να βγάλουν όλη την δουλειά από μόνοι τους.
Η ουρά δεν προχωρούσε, μέχρι που με έπιασαν τα διαόλια μου και ρώτησα τον μπροστινό:
"Που είμαστε ρε αδερφέ μου;"
Και μου απάντησε:
"Sorry, I don't speak that language..."
Όχι-όχι δεν έπεσα σε κάποιον αλλοδαπό.
Απλά δεν ήμουν στην Ελλάδα...
Τάσεις φυγής λοιπόν, ο Lcfr...
ΜΕΓΑΛΕΣ τάσεις φυγής.
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment