Πάει και το ταξίδι στην Πάρο...
Πολύ καλό, αλλά ΠΟΛΥ λίγο.
Τελικά οι 3-4 ημέρες δεν αρκούν για να ζήσεις ένα νησί, πόσο μάλλον για να το ευχαριστηθείς.
Φυσικά, από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο Καράβι του "πήγαινε", ξεκίνησα να γράφω το άρθρο με τίτλο: "Tourists". Ξέρετε τώρα... με τα πραγματάκια που προφανώς δεν αντέχω στην ζωή μέσα από τα παπούτσια του απλού Τουρίστα. Θέλει όμως αρκετό "χτένισμα" για να μπορέσουν τα ματάκια σας να το καταναλώσουν.
Επιφυλάσσομαι για το κοντινό μέλλον.
Σουρεαλισμός, ατάκες, γέλιο, μπάνια, και ένα περίεργα ερεθιστικό και διακριτικό κάψιμο, είναι τα πράγματα που κυρίευσαν τις ημέρες μου εκεί. Δεν θα ξεχάσω φυσικά και την, αν μη τι άλλο, απολαυστική αποτοξίνωσή μου, από κάθε τι τεχνολογικό και πρέπει να τονίσω πως σας προτείνω να κάνετε κάτι παρόμοιο και εσείς. Το συναίσθημα του να μην έχεις στον νου σου, το κινητό, τα emails και ότι άλλο μπορεί να σου χαλάσει την ηρεμία των διακοπών, είναι τουλάχιστον απολαυστικό.
Φυσικά, έβγαλα αρκετές φωτογραφίες από τους εκεί τόπους (και φυσικά την αφεντιά μου) και εάν έχετε το κουράγιο, πατήστε εδώ για να τις δείτε:
(ανεβάζω σε τακτά χρονικά διαστήματα, μην με δαγκώσετε!)
Πάει λοιπόν και η πρώτη μου διέξοδος.... Αυτό ήταν.
Σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλες σε ίσως πιο απομακρυσμένους τόπους.
Πάω τώρα να ακούσω λίγη από την μουσική μου, γιατί τα βιολιά και τα νταούλια του νησιού, μου έχουν κουρκουτιάσει το μυαλό και θα ξεχάσω αυτά που ήξερα.
Σύντομα τα περισσότερα.
-Θανατηφόρα μπρούτζινος Lcfr
ΥΓ. Θεά η Νύφη. Θεός ο γαμπρός, αλλά ο καλύτερος ήταν ο πατέρας του γαμπρού που ούτε αρκουδάκι της Duracell να ήταν. Εάν ήταν στο χέρι του, θα χώρευε για κανέναν μήνα ακόμα.
Να ζήσετε Λία και Γιάννη και καλούς απογόνους!!
Και στα δικά μας!
(not)
Πολύ καλό, αλλά ΠΟΛΥ λίγο.
Τελικά οι 3-4 ημέρες δεν αρκούν για να ζήσεις ένα νησί, πόσο μάλλον για να το ευχαριστηθείς.
Φυσικά, από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο Καράβι του "πήγαινε", ξεκίνησα να γράφω το άρθρο με τίτλο: "Tourists". Ξέρετε τώρα... με τα πραγματάκια που προφανώς δεν αντέχω στην ζωή μέσα από τα παπούτσια του απλού Τουρίστα. Θέλει όμως αρκετό "χτένισμα" για να μπορέσουν τα ματάκια σας να το καταναλώσουν.
Επιφυλάσσομαι για το κοντινό μέλλον.
Σουρεαλισμός, ατάκες, γέλιο, μπάνια, και ένα περίεργα ερεθιστικό και διακριτικό κάψιμο, είναι τα πράγματα που κυρίευσαν τις ημέρες μου εκεί. Δεν θα ξεχάσω φυσικά και την, αν μη τι άλλο, απολαυστική αποτοξίνωσή μου, από κάθε τι τεχνολογικό και πρέπει να τονίσω πως σας προτείνω να κάνετε κάτι παρόμοιο και εσείς. Το συναίσθημα του να μην έχεις στον νου σου, το κινητό, τα emails και ότι άλλο μπορεί να σου χαλάσει την ηρεμία των διακοπών, είναι τουλάχιστον απολαυστικό.
Φυσικά, έβγαλα αρκετές φωτογραφίες από τους εκεί τόπους (και φυσικά την αφεντιά μου) και εάν έχετε το κουράγιο, πατήστε εδώ για να τις δείτε:
(ανεβάζω σε τακτά χρονικά διαστήματα, μην με δαγκώσετε!)
Πάει λοιπόν και η πρώτη μου διέξοδος.... Αυτό ήταν.
Σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλες σε ίσως πιο απομακρυσμένους τόπους.
Πάω τώρα να ακούσω λίγη από την μουσική μου, γιατί τα βιολιά και τα νταούλια του νησιού, μου έχουν κουρκουτιάσει το μυαλό και θα ξεχάσω αυτά που ήξερα.
Σύντομα τα περισσότερα.
-Θανατηφόρα μπρούτζινος Lcfr
ΥΓ. Θεά η Νύφη. Θεός ο γαμπρός, αλλά ο καλύτερος ήταν ο πατέρας του γαμπρού που ούτε αρκουδάκι της Duracell να ήταν. Εάν ήταν στο χέρι του, θα χώρευε για κανέναν μήνα ακόμα.
Να ζήσετε Λία και Γιάννη και καλούς απογόνους!!
Και στα δικά μας!
(not)
No comments:
Post a Comment