Ότι είναι, είναι.

"This basement devil is kicking the ass
Of my angel on the ceiling..."


-Lcfr.

Μια ευχή, αλλά τι ευχή ε?

Τις χρονιάρες παγανιστικές ημέρες εορτών διανύουμε, δεν γίνεται να μην κάνω το κομμάτι μου και να πετάξω λίγη αγάπη, βλέννα και μια πρέζα δηλητήριο. 

Γιατί έτσι. 

H μεγαλύτερη ευχή που μπορώ να κάνω σε όλους εσάς, τους αναγνώστες μου, είναι μια. 

Και είναι μονάχα μία γιατί είναι δυνατή, καλοσμιλεμένη στο μυαλό μου και ουσιαστική. Δεν θέλω κακεντρέχειες του στιλ: "Είσαι τσιγκούνης και φειδωλός ακόμα και στις ευχές". Τα επίθετα αυτά τα αντιπαρέρχομαι.

Δεν θα ευχηθώ υγεία, ειρήνη, χρήματα και άλλα τέτοια κοινότυπα και βαρετά. Όχι αδέρφια, είμαι υπεράνω και το γνωρίζεται πολύ καλά... Τουλάχιστον οι περισσότεροι. 

drum roll please:

Θα ευχηθώ να μην φτάσετε σε σημείο, να βγάζετε το ψωμάκι σας γράφοντας για το εσώρουχο της Μενεγάκη.

Τι αναρωτιέστε? Μια φορά θα τα λέμε.... 

Επειδή όμως βλέπω ακόμα μερικά ερωτηματικά στα πρόσωπά σας, ας σας το κάνω κέρματα μπας και... 

Καλά διαβάσατε. Το εσώρουχο της κυρίας Ελένης Μενεγάκη, είναι πηγή εσόδων για μερικούς ανθρώπους, μην το γελάτε. Πρώτα να το ανακαλύπτουν, χρώμα, είδος, μέγεθος, κτλ. Ακολούθως συλλέγουν τις σκέψεις τους στο χαρτί και στο τέλος τις μοιράζουν με το κοινό προς κατανάλωση. 

Η ευχή μου λοιπόν είναι να μην γίνετε ποτέ ένας τέτοιος άνθρωπος. Χαμηλότερα δεν μπορεί να φτάσει κανείς. Well, όχι απαραίτητα κανείς, αλλά λέμε. 

Και δεν θα σας κρύψω, πως το λεπτό που έπεσαν τα ματάκια μου σε τέτοιου είδους άρθρο, αντί να θυμώσω για την σαπίλα που κυκλοφορεί, στεναχωρήθηκα. 

Στεναχωρήθηκα για ίσως μερικά δευτερόλεπτα, δεν θέλω να υπερβάλω. Μόλις επανήλθα στα καλά μου, γέλασα. Και γέλασα τόσο δυνατά που ο σπιτονοικοκύρης μου έκανε έξωση για τον θόρυβο που έκανα 2 τα μεσάνυχτα. Και σαν κερασάκι στην τούρτα είμαι με πονόλαιμο και αντιβιώσεις 4 μέρες τώρα. 

Γίνε ότι θέλεις αδερφέ μου. Ό,τι κι αν αγαπάς κυνήγησέ το και προσπάθησε να το κατακτήσεις. 

Όμως μην γίνεις ποτέ, ΜΑ ΠΟΤΕ, σαν την κυρία Έλενα Φάκου:

Συγχαρητήρια και εις ανώτερα.

Non Serviam

-Lcfr.

As One

Εδώ και πολλά χρόνια (καλά, μην φανταστείτε και δεκαετίες ολόκληρες), έχω κάνει μια συμφωνία με τον εαυτό μου να μην ακούσω ποτέ ξανά το Back to You, του Brett Anderson. Για πολλούς και περίπλοκους λόγους, επιλέγω να μην ακούω το συγκεκριμένο τραγούδι, μιας και είναι ιδιαίτερα φορτισμένο στο μυαλό μου. 

Ο κύριος Anderson όμως τυχαίνει να είναι και τραγουδιστής της διάσημης βρετανικής μπάντας Suede, η οποία πριν κανέναν μήνα έβγαλε καινούργιο υλικό στο δίσκο με όνομα Blue Hour. Έκανα λοιπόν μία επιδέξια ντρίπλα στο πειραγμένο μου μυαλό και τον άκουσα. 

Ξεχώρισα με το πρώτο άκουσμα 2 τραγούδια από τον δίσκο που είναι μοναδικά. Δεν μου κάνει την παραμικρή εντύπωση βέβαια, μιας και είναι γνωστό το ταλέντων των ανθρώπων αυτών.

Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας το πρώτο και πιστεύω πως θα αγγίξει αρκετούς.  

Το τραγούδι όσο απλό κι αν ακούγεται, είναι περίπλοκο και βαθύ. Οπότε, ένα δεύτερο άκουσμα βοηθάει στο να καταλάβεις το μήνυμα που προσπαθεί να μεταφέρει στον ακροατή. 

Συζητάμε για το "As One". Καλή ακρόαση συνοδοιπόροι. 

Non Serviam
-Lcfr.

Warship My Wreck

Ο Marilyn Manson με έχει κεράσει πολλές ώρες καλής μουσικής. Φυσικά όπως όπως το συνηθίζουν οι τέτοιου είδους καλλιτέχνες, με έχει κεράσει και αρκετές ώρες μέτριας και κακής μουσικής. 

Τα "μαύρα στίγματα" στην μουσική του όμως του τα συγχωρώ. Όχι επειδή είμαι καλός άνθρωπος και έχω την συγχώρεση άμεσα διαθέσιμη. Ούτε επειδή το πρώτο μου εφηβικό μου ψευδώνυμο ήταν MAN50N. Όχι. 

Του τα συγχωρώ για δύο λόγους.

Ο πρώτος και ο σημαντικότερος είναι επειδή ο άνθρωπος αυτός, δεν έχει σταματήσει να βγάζει μουσική. Τον ακούω φανατικά από την 1η Λυκείου στο σχολείο και τώρα που είμαι στα πίσω πίσω, εξακολουθεί και μου κάνει παρέα σε αυτό το ρημάδι που λέγεται ζωή. Και για αυτό τον ευχαριστώ. 

Ο δεύτερος λόγος είναι το Warship My Wreck. Είμαι βέβαιος πως μιλάμε για το τραγούδι της δεκαπενταετίας. Αν και βγήκε το 2015, το τραγούδι αυτό είναι αριστούργημα. Αριστούργημα που δεν θες να το ακούσεις πολλές φορές για να μην το συνηθίσεις. 

Λίγες και καλές. 

Αυτά για σήμερα.

Non Serviam.

-Lcfr.

Τσουκαλάς Αντετοκούνμπο

Είπα να ηρεμήσω για ένα διάστημα.

Με αφήνουν όμως τα γεγονότα?

Τάκης Τσουκαλάς

To σκουπίδι που ακούει στο όνομα Τάκης Τσουκαλάς, ναι αυτή η καρικατούρα της trash εποχής, που η ελληνική τηλεόραση ακόμα δεν τον ξεράσει, αυτή η κατσαρίδα που επιβιώνει χωρίς να ξέρουμε το πως, επανήλθε στα δρώμενα. Αποκάλεσε λέει, τον παίκτη της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού Θανάση Αντετοκούνμπο, "πίθηκο" στην προσπάθειά του να πουλήσει πώρωση και οπαδιλίκι στους ολυμπιακούς τηλεθεατές, μετά από έναν αγώνα μεταξύ των αιωνίων αντιπάλων για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

Όσο το σκέφτομαι, όσο το μυαλό μου γυρίζει γύρω από το γεγονός, όλο και περισσότερο εκνευρίζομαι. 

Όχι επειδή είμαι ενάντια σε κάθε μορφή ρατσισμού από όπου και να προέρχεται, αλλά επειδή δεν μπορώ να διανοηθώ πως οι αθλητικοί δημοσιογράφοι και στην περίπτωση του κυρίου Τσουκαλά, οι προβατοδηγοί των οπαδών, στην προσπάθειά τους ποτίσουν με φανατισμό τα μυαλά των φιλάθλων, μπορούν και φτάνουν σε πολύ χαμηλά επίπεδα με μηδενικό έλεος και καμία προκατάληψη.

Και δεν στέκομαι μόνο στον Τσουκαλά του ολυμπιακού. Και η δική μου ομάδα έχει δημοσιογράφους και τέτοιου είδους φερέφωνα σαν αυτόν, που πουλάνε οπαδιλίκι με κάθε τρόπο και οι περισσότεροι αποδέκτες το τρώνε με το κουτάλι χωρίς δεύτερη σκέψη ή έστω την παραμικρή κριτική. 

Πρόβατα κύριοι. Πρόβατα με χρωματιστές παρωπίδες.

Και είμαι μαζί σου. Από την στιγμή που πουλάς κάτι και υπάρχει κόσμος που το αγοράζει, συνέχισέ το κύριε. Με την συνείδησή σου και για το εάν κοιμάσαι ήσυχος το βράδυ, δεν θα σου κάνω την χάρη να ασχοληθώ.  

Θανάσης Αντετοκούνμπο

Αλλά το να φτάνεις στο σημείο να κάνεις κριτική σε έναν παίκτη κατ' αυτόν τον τρόπο, ενώ γνωρίζεις την ιστορία του, (μιας και έγινε γνωστή από την τεράστια επιτυχία που έχει ο αδερφός του Γιάννης, στο αμερικάνικο NBA) νομίζω πως δεν πρέπει να περάσει έτσι απαρατήρητο και χωρίς κυρώσεις. Όχι μόνο νομικές, αλλά και από τους ακροατές/τηλεθεατές σου. Βέβαια δεν κοιμάμαι όρθιος για να πιστεύω πως θα ξεσηκωθεί ο βαμμένος ολυμπιακάκιας ενάντια στον Τσουκαλά, επειδή είπε τον Αντετοκούνμπο πίθηκο. Αντιθέτως υποψιάζομαι πως θα χειροκρότησε και ίσως πωρώθηκε λίιιιγο παραπάνω. Τίποτα όμως δεν με σταματά από το να πιστεύω και να ελπίζω στο καλύτερο.

Στέκεσαι λοιπόν στο χρώμα του δέρματος ενός ανθρώπου και όχι στην συμπεριφορά του. Εάν το σκεφτείς, (όχι ότι έχεις την εγκεφαλική ικανότητα Τάκη μου) αυτό είναι από τα πιο αδύναμα επιχειρήματα που μπορεί να έχεις, ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΘΕΜΑ. Συμπεριφέρθηκε άκομψα? Έκανε χειρονομίες στους παίκτες ή στους φιλάθλους της ομάδας σου? Σκίσ' τον με την σκληρότερη κριτική. Όχι όμως φορώντας ρατσιστικό γυαλιά, για να πωρώσεις και να δώσεις στα λεγόμενά σου σου ένα τσίκ περισσότερο oomph.

Και για να σε ρωτήσω και κάτι τελευταίο ρε Τάκη. Εάν φόραγε τα κόκκινα ο συγκεκριμένος παίκτης, θα έλεγες τα ίδια? Ή μήπως θα ήσουν καταπιεσμένος ρατσιστής και η επιλογή των λέξεών σου, θα ήταν λίγο πιο προσεκτική?

Ελπίζω το ΕΣΡ και η εισαγγελία να κάνουν την δουλειά τους, έτσι ώστε τέτοια σκουπίδια να μην έχουν πρόσβαση σε κανένα μέσο ενημέρωσης. Πόσο μάλλον στην τηλεόραση που οι περισσότεροι υπνωτισμένοι πολίτες γύρω μας, την έχουν για ερωμένη κάθε βράδυ. 

Βέβαια εδώ θα αποκτήσει τηλεοπτικό κανάλι ο Μαρινάκης σε λίγους μήνες. Όλα πρέπει να τα περιμένεις στο ελλαδιστάν. 

Non Serviam,

-Lcfr.

Malta

-Lcfr.

Milliseconds

Και επειδή ακριβώς αρχίζει ο καιρός να δροσίζει, σε σημείο να πρέπει να κλείσεις το παράθυρο το βράδυ, είπα να επιλέξω ένα πιο κρύο τραγούδι σήμερα, για να μπαίνουμε στο κλίμα σιγά σιγά. 

Οι Katatonia, αν και σαν μπάντα είναι στον πάγο τον τελευταίο χρόνο (εάν θυμάμαι καλά) παραμένουν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα του χώρου. 

Όχι γιατί είναι οι τοπ καλλιτέχνες που όταν γράφουν έστω και μια νότα τα τσιμέντα στις γύρω πολυκατοικίες αρχίζουν και πέφτουν.

Όχι. 

Είναι αγαπημένο συγκρότημα γιατί πάνω του έχει άμεσα συνδεδεμένο δυνατό παρελθόν. Από τον τρόπο που έμαθα για αυτούς, μέχρι το νόημα που μεταδίδουν με τους ιδιοφυείς, σε κάποιες, περιπτώσεις στίχους τους. 

O Dead End Kings δίσκος, αν και τον άκουσα σε περίοδο που ήμουν πραγματικά κλειδωμένος στο εμένα, μοιάζει αν μη τι άλλο, σαν ένα encore έντονων συναισθηματικά ιστοριών του παρελθόντος. Η επιλογή μου από τον εν λόγω δίσκο δεν μπορεί να μην είναι το B-Side των B-Sides. Το τραγούδι που δεν συμπεριλήφθηκε στο αρχικό track list του δίσκου για κάποιον περίεργο λόγο.

Το μοναδικά μοναδικό Seconds, που εάν δεν κάνω λάθος έχει ξανατιμήσει τον ιστότοπο αυτό με την παρουσία του, αλλά όπως έχουμε πει, η επανάληψη είναι μια μαμά και αυτή.

"We were such good friends
Will you find me where I am now"

Καλό σου σκ.
Non Serviam.

-Lcfr.

Bimbo Queen

Εντάξει, είχα πει να χαλαρώσω λίγο την κριτική μου στην κυρία Φάκου και κατ' επέκταση στο Marie Claire, αλλά μέχρι εδώ άντεξε η υπομονή μου. Αδέρφια μου, ετοιμαστείτε για το απόλυτο και πάνω από όλα ολόφρεσκο άρθρο με τίτλο:

"Τι να μη στείλεις σε μήνυμα για να μη σε περάσει για bimbo;"

Προσπαθήστε να ακολουθήσετε την παρακάτω πρόταση: 

H πριγκίπισσα του διαδικτυακού βόθρου, δίνει συμβουλές για το τι να μην στείλουν σε μήνυμα, οι bimbos που την διαβάζουν στο Marie Claire, για να μην τις περάσουν για bimbos, οι "αρσενικοί" bimbos που έχουν πάρε δώσε μαζί τους. Ξανά διαβάστε την πρόταση για μεγαλύτερο εφέ.

Πάμε πάλι. Η κυρία Φάκου, που η φήμη της εδώ και πολλές δεκαετίες, δεν περιορίζεται μονάχα στον τίτλο "bimbo", δίνει ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ σε κοπέλες που είναι σίγουρα 25 χρόνια μικρότερές της!

(και με λιγότερες πλαστικές επεμβάσεις στην μουτσούνα τους). 

Συμβουλές κυρίες και κύριοι. Ποιος?

Η κυρία Φάκου!

Που εάν αρχίσω να γράφω για τα επίθετα που την ακολουθούσαν σε νεότερη ηλικία, το πιο κολακευτικό θα είναι το Bimbo.

Μαλάκες μου, η κυρία αυτή πριν κάτι μήνες έγραφε και γαλουχούσε τις αναγνώστριές της ΓΙΑ ΤΟ FISTING στην ερωτική ζωή. Καλά διαβάσατε, το άρθρο με τίτλο: "Let’s talk about sex: Fist Fucking, δαίμων της μεσημβρίας και Mπονόμπο" νομίζω πως την τοποθετεί στον θρόνο των πιο εμετικών γραμμών που έχουν ποτέ αναρτηθεί σε μέσο. Έντυπο ή internetικό.

Κι όμως ο πάτος δεν εμφανίζεται και κάλλιστα μπορούμε να φτάσουμε πιο βαθιά. Με μια γρήγορη ανάγνωση μερικών ακόμα, καταπληκτικών άρθρων που εξακολουθούν να τιμούν με την παρουσία τους το αρχείο του "Μαρί Εκλέρ", κάνουμε ένα σαγηνευτικό ταξίδι στα βοθρολύματα του μεγάλου αυτού μυαλού. Σας τα παραθέτω για να αποκτήσετε και εσείς λίγο πιο ολοκληρωμένη άποψη:

• "Boob Job: H σεξουαλική πρακτική που οι γυναίκες αποφεύγουν ενώ οι άντρες λατρεύουν"
• "Τι είναι το squirting;"
• "Τρία tips για να απολαύσεις το σεξ στο αυτοκίνητο"
• "Υπάρχει ένα σημείο που παραμελείς να φιλήσεις όταν κάνεις στοματικό σεξ στο σύντροφό σου"

Kαι το ένα από τα καλύτερά μου:

• "O αυνανισμός σου και εσύ: Όλες οι απαντήσεις που θέλεις να πάρεις."

Ειλικρινά λυπάμαι. 

Λυπάμαι τις πιτσιρίκες που τσιμπάνε το προφανές clickbait και μολύνουν το μυαλό τους. Εξακολουθώ να αναρωτιέμαι πως γίνεται αυτά τα άρθρα να εγκρίνονται από την αρχισυνταξία και τον εκδότη του εν λόγω site. Ίσως να αρμόζουν σε κανένα παρακμιακό site ροζ στούντιο, που προσπαθεί να σπρώξει τις δεσποινίδες της νύχτας σε ερεθισμένους φορτηγατζήδες.

Μέχρι εκεί φτάνει αυτού του είδους αρθρογραφία. 

Αρθρογραφία δημόσιας τουαλέτας.

Cry, little sister! (Thou shalt not fall)

-Lcfr. 

End Of Time

Το να σκηνοθετείς ένα εκπληκτικό μουσικό βίντεο κλιπ θέλει ταλέντο. (όπως άλλωστε τα περισσότερα πράγματα στο κόσμο)

Όμως, μέσα στο ταλέντο σου μπορεί να εμφανίζονται και κάποια στοιχεία που ή δεν πρέπει να τα δείχνεις, ή πρέπει να τα αναδεικνύεις με κάθε τρόπο. 

Η αποψινή μουσική επιλογή μου είναι ξανά από τους προχθεσινούς Lacuna Coil. Το "End of Time" είναι ίσως ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει στην ιστορία τους. Έρχεται και το βίντεο και δένει το γλυκό.

Μέσα από μαυρίλα, την αρρώστια και την διαστροφή του κυρίου σκηνοθέτη γεννιέται ένα μοναδικό αποτέλεσμα που προσωπικά με διχάζει. Από την μια με ενθουσιάζουν τέτοιες τολμηρές αποφάσεις. Η πλήρης απελευθέρωση της φαντασίας και της δημιουργίας χωρίς όρια. Από την άλλη τέτοιες επιλογές στην μουσική (και ειδικά στην μέταλ που είναι άλλο κεφάλαιο) το μυαλό μου τις ερμηνεύει σαν υπερβολική προσπάθεια να σοκάρει.

Οι υπόλοιπες σκέψεις δικές σας:

-Lcfr.

But I Won't Forget Your Name

Και επειδή βάρυνε κομματάκι η ατμόσφαιρα με το προηγούμενο μου άρθρο (βλέπε: Χώρισες. Τώρα?), ας την αλαφρύνω με λίγη μουσικούλα από τους γείτονές μας, Lacuna Coil.

Αν και τα γυναικεία φωνητικά όσο πάνε με χαλάνε όλο και περισσότερο στις μουσικές μου επιλογές, νομίζω πως την παρουσία και τα φωνητικά της Cristina μπορώ να τα ανεχθώ και με το παραπάνω στο I Forgive (But I Won't Forget Your Name)

Άλλωστε τι πιο σέξι από μια μαυροφορεμένη μελαχρινή Ιταλίδα?

Εχμ. Δεν θέλω ου.

-Lcfr.

Χώρισες. Τώρα?

Εμπνευσμένος από προσωπική εμπειρία που βιώνω το τελευταίο διάστημα, είπα να γράψω μερικές γραμμές για την αντιμετώπιση της άσχημης κατάληξης μιας σχέσης. Αυτής της γλίτσας που ονομάζεται χωρισμός και καθορίζει εσένα, τον απέναντι και πόσο άβολη θα είναι η επόμενη σχέση σου. 

Ο χωρισμός είναι σαν ένα φτέρνισμα αδέρφια μου. Καλά διαβάσατε.

Φτέρνισμα και μάλιστα παραγωγικό και δυνατό. 

Ή θα σου έρθει εκεί που δεν το περιμένεις και η μούρη σου θα θυμίζει σκηνή ταινίας θρίλερ πασαλειμμένη από αδιευκρίνιστου χρώματος βλέννας, ή θα έχεις καταλάβει πως έρχεται και θα είσαι προετοιμασμένος και ντελικάτος, με το μυξομάντιλο ανά χείρας.

Στην πρώτη περίπτωση, με την οποία θα ασχοληθούμε σε τούτο εδώ το άρθρο, το γεγονός του χωρισμού σου τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια και τρως τα μούτρα σου με μαχαιροπίρουνο. Δύσκολα μπορείς να διαχειριστείς την ξαφνική απώλεια, πέφτεις κλαίγοντας στα μωσαϊκά, σε πετάνε τα κύματα στα βράχια και νιώθεις σαν χταπόδι έτοιμο για ψησταριά. Δυστυχώς εκεί δεν μπορείς να κάνεις και πολλά.

Οι πράξεις σου από το σημείο του χωρισμού και μετά, πηγαίνουν βήμα-βήμα με το ποσό αξιοπρέπειας που θέλεις να καταναλώσεις. Κάθε κίνηση που κάνεις, είτε για να τα ξαναβρείτε, είτε είναι σπασμωδική αντίδραση, χάνεις και κάποιο ποσοστό της. Μερικά παραδείγματα για να πιάσετε το νόημα τέκνα μου:

• Στέλνεις δακρύβρεχτο μήνυμα? -12 πόντους αξιοπρέπειας.
• Στέλνεις κατεβατό e-mail αναλύοντας τα συναισθήματά σου με λεπτομέρειες τρίτου Μνημονίου? -25 πόντους. 
• Φτιάχνεις CD με μπλουζ και μπαλάντες δεκαετίας '80 και '90, γιατί κατά την άποψή σου "η μουσική τα λέει καλύτερα από εσένα? Λυπάμαι δεν είσαι όσο ρομαντικός νομίζεις. -40 πόντους. 
• Πηγαίνεις κάτω από το σπίτι της πρώην και μαρσάρεις το πειραγμένο "αλά Μπουρνάζι" Peugeot σου, την ώρα που στα ηχεία βαράει στην διαπασών ο Λευτέρης Πανταζής? Εδώ δεν μιλάμε για αφαίρεση πόντων, αλλά για  άμεση αφαίρεση αριθμού ΑΜΚΑ.

Βέβαια, δεν είμαι σε θέση να κρίνω κάποιον που έχει κάνει τα παραπάνω. Διάολε, μερικά από αυτά (για να μην πω τα περισσότερα) τα έχω κάνει και εγώ. Φυσικά η επιτυχία ήταν δολοφονημένη πριν καν την γέννησή της, αλλά κάθε ένας συμπεριφέρεται όπως νιώθει. (για όσους ενδιαφέρονται ο ΑΜΚΑ δεν μου έχει αφαιρεθεί. Ακόμα.)

Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που μπορείς να κάνεις αγαπημένε μου χωρισμένε. Κατ' αρχάς κάνε πράγματα που δεν σε "άφηνε" το πρώην πλέον ταίρι σου. Ξενύχτησε, πιες, φλέρταρε, δες θρίλερ από πρωί μέχρι το βράδυ, "διασκέδαζε" με τον εαυτό σου" (εάν πιάνεις το πονηρό νόημά μου). Κάνε ότι είχες στερηθεί, αλλά κάνε το σωστά. Μην πιεις τον κώλο σου και αρχίσεις τα μηνύματα στις 4:00 τα ξημερώματα. Μην κρεβατώσεις καινούργιο άνθρωπο και τραβήξεις φωτογραφίες για να τις στείλεις αργότερα στον/στην πρώην "για να μάθει" και γενικότερα προσπάθησε να κόψεις τα πολλά-πολλά. 

Εάν μπορείς μαχαίρι.  

Μια σωστή κατά την προσωπική μου άποψη λύση, είναι να διαγράψεις αριθμούς τηλεφώνων, e-mail και φυσικά block στα social media. Οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει σαν μοχλός που θα κάνει ευκολότερο το να ξανά κυλήσεις και να στείλεις, πρέπει να εξαφανιστεί. Όσο δυσκολότερο είναι να επικοινωνήσεις την κακή στιγμή, τόσες λιγότερες πιθανότητες έχεις να το κάνεις. Και πιστέψτε με σε αυτό: Θα υπάρξουν κακές στιγμές, που ο σπόγγος που έχεις μέσα στο κεφάλι θα σου τις προσφέρει απλόχερα, ειδικά στις πρώτες μέρες. Μετά χαλαρώνει και τις εμφανίζει σαν τις επαναλήψεις του Ρετιρέ στην τηλεόραση.

Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να καταπιείς το γεγονός, να δώσεις μερικά χαστούκια στην φρεσκοξυρισμένη φατσούλα σου και να προχωρήσεις με τους ρυθμούς που ταιριάζουν σε εσένα. Μερικά παραδείγματα μιας και σας άρεσαν τα προηγούμενα:

• Άδειασε το σπίτι σου από πράγματα του/της. Το παραμικρό αντικείμενο που έχει μείνει ξώφαλτσο, είναι ικανό να ανοίξει πόρτες στο μυαλό σου, που πρέπει να μείνουν κλειστές σαν τα πόδια καλόγριας. 
• Προχώρα την ζωή σου προσεκτικά, γιατί η μετά-τον-χωρισμό εποχή κρύβει παγίδες. Εάν κλειδωθείς στο σπίτι προσπαθώντας να το ξεπεράσεις, κινδυνεύεις να βαλτώσεις και να μείνεις εκεί περισσότερο από όσο πρέπει. 
• Εάν μπλέξεις με καινούργιο άνθρωπο, έχε στο μυαλό σου πως σίγουρα (ή έστω ΣΧΕΔΟΝ σίγουρα) δεν θα είναι ο "The One", αλλά θα είναι αυτό που λέμε "Rebound". Μια εφήμερη σχέση που έχει κολλημένο στο μέτωπό της ένα στίκερ νάααα με το συμπάθιο, ημερομηνίας λήξης. Συνήθως διαρκεί από 2 εβδομάδες μέχρι 1,5 μήνα. 
• Δες σειρές που πιάνουν το μυαλό σου από το χέρι και το οδηγούν σε άλλες εποχές. Καλό παράδειγμα είναι το Game of Thrones. "Πηγαίνεις" στην εποχή των ιπποτών και των δράκων, αλλά βλέπεις και κανένα βυζάκι που και που και ξεθυμαίνεις. Φυσικά οι σειρές που είναι λίγο πιο χαρούμενες πρέπει να προτιμηθούν. (όχι τα Φιλαράκια φυσικά)
• Άκου μουσική. Όχι μοιρολόγια και κλαρίνα, αλλά μουσική που σε ανεβάζει. Για την διάθεση μιλάω ρε Μαράκι, που ανέβηκες κατευθείαν στο τραπέζι! Σιχτίρ πχιά!

Τώρα, υπάρχει το πρόβλημα του μετά. Η επόμενη πραγματική σχέση που θα κάνεις, έχει πολλές πιθανότητες να αποτύχει γιατί έχεις συνηθίσει συμπεριφορές και καθημερινότητες, από το παρελθόν. Καλές ή κακές. Εκεί φαίνεται το μεγαλείο του χαρακτήρα σου. Προσπάθησε να είσαι χαμαιλέοντας και να προσαρμόζεσαι στις καινούργιες καταστάσεις. Πρέπει να έχεις μόνιμα στο μυαλό σου πως ο καινούργιος άνθρωπος δεν είναι ο προηγούμενος και: Α) δεν φταίει σε τίποτα, οπότε μην του βάζεις βραστά αυγά κάτω από τις μασχάλες σαν Γερμανός των SS και Β) Ποτέ δεν ξέρεις τι βάρη έχει και αυτός από προηγούμενες ψυχοφθόρες καταστάσεις. Δείξε πως είσαι άνθρωπος με κατανόηση και μην είσαι ψυχρός εκτελεστής εάν κάτι είναι έξω από τις συνήθειές σου.

Κλείνοντας δεν γίνεται να μην αναφερθώ στην περίπτωση που δεχτείς κρούση από τον/την πρώην. Εκεί τα πράγματα είναι κομματάκι δύσκολα. Πρέπει να αξιολογήσεις αρκετά πράγματα πριν κάνεις το οτιδήποτε. Εάν για παράδειγμα έχεις προχωρήσει έστω και λίγο την ζωή σου, ή εάν πιστεύεις πως η επανασύνδεση είναι φρόνιμη και όχι ξαναζεσταμένο ληγμένο προ πολλού φαγητό και πολλά άλλα.

Μην βιαστείς να απαντήσεις, αλλά να απαντήσεις. 

Για να πω την αλήθεια, πριν αρκετά χρόνια ήμουν της άποψης πως δεν πρέπει να απαντήσεις. Όσο όμως μεγάλωσα και κατάλαβα πως δεν είμαι ζώο, άλλαξα και είμαι υπέρ της απάντησης. Είτε αυτή είναι απόμακρη, τελείως αρνητική, ή ουδέτερη. Η απάντηση επιβάλλεται. Επαναλαμβάνω. Ζώα δεν είμαστε. Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που έχουν συναισθήματα και μπορεί εκείνη την στιγμή να ακροβατούν από μία απάντηση. Η αδιαφορία ποτέ δεν είναι η σωστή λύση. Και εάν είναι η λύση για εσένα, τότε κάνεις λάθος.

Αυτά για σήμερα. 

Στο επόμενο άρθρο θα ασχοληθούμε με τον χωρισμό, όταν είσαι προετοιμασμένος και περιμένεις το φτέρνισμα να έρθει με το χαρτομαντηλάκι έτοιμο, καθαρό και διπλωμένο στην κωλότσεπη. 

Άιντε να δούμε.

-Lcfr.

ΥΓ. Κλείνοντας, πρέπει να τονίσω, (αν και το θεωρώ περιττό) πως η ένταση των συμπτωμάτων και όσων έγραψα, είναι παράλληλη με την διάρκεια της απολεσθείσας σχέσης. Με τις υγείες σας. 

What It Is

Στην πλειοψηφία τους οι καταστάσεις και οι άνθρωποι, δεν είναι αυτό που δείχνουν. 

Περισσότερα σε λίγες μέρες. 

-Lcfr.

Una Mattina

Με όλα όσα γίνονται στον τόπο το τελευταίο διάστημα, δεν έχω λόγια να γράψω.

Ξέμεινα. 

Απλά Ludovico.

-Lcfr.

Η παραλία και η θλιβερή σου ζωή (THE FINALE)

Η ζέστη είναι κυριολεκτικά αφόρητη.

Δεν λέω κάτι καινούργιο, μιας και τα πάντα γύρω μας βράζουν, γαμώ το καλοκαίρι μου γαμώ. 

Η ιδέα να κάτσω στο πισι και να γράψω κάτι είναι ένα βασανιστήριο από μόνο του. Βέβαια γνωρίζω και κατανοώ την δίψα που έχετε για λίγο Lcfr, οπότε ορίστε. Πάω ενάντια στις κραυγές όλων μου των κυττάρων και σας προσφέρω το δεύτερο και τελευταίο μέρος του επικού πλέον άρθρου: Η παραλία και η θλιβερή σου ζωή

ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Αφού δεν πείθεις λοιπόν κανέναν ότι τελικά διασκεδάζεις στην παραλία, καταλαβαίνεις πως είσαι ένα βήμα πριν την οριστικά θανατηφόρα αφυδάτωση. 

Κάνεις μια έτσι στην Polo τσάντα που έχεις από το λύκειο και καταλαβαίνεις πως τα αναψυκτικά που είχες πάρει μαζί σου, έχουν γίνει κατρουλιό. Βλέπεις τα βαράει ο ήλιος με το μαστίγιο όση ώρα εσύ πάλευες με τον ιδρώτα και τα κατουρημένα κύματα. Το τοστ που είχες για να φας αργότερα έχει γίνει μια θλιβερή άμορφη μάζα μέσα στο αλουμινόχαρτο και το μόνο που έχει επιζήσει είναι το μικρό μπουκαλάκι νερό που είναι 90% πάγος. Αρχίζεις και ρουφάς λες και είναι το βυζί της μάνας σου, ελπίζοντας σε λίγες παραπάνω δροσερές σταγόνες. Βρίσκεσαι άλλωστε λίγα λεπτά πριν την ηλίαση. Δεν ήθελες το καπέλο με το λογότυπο "Βουλκανιζατέρ Κόπανος" που σου έλεγε να πάρεις μαζί η μάνα σου, προτιμούσες να το παίξεις γκόμενος με χτενισμένο μαλλί. Πάρτα τώρα. 

Τουλάχιστον σκέφτεσαι, θα ηρεμήσω κάνοντας ηλιοθεραπεία με μόνο ήχο το κύμα της θάλασσας. Αμ δε? 

Σκάει παρέα από 5-6 σφίχτες με τατουάζ. Ξέρετε, από αυτούς που φοράνε γυαλιά ηλίου σε κλειστούς χώρους? Ακριβώς, σε αυτήν την άθλια φάρα αναφέρομαι. Όσο τους βλέπεις να πλησιάζουν προς το μέρος σου, αρχίζεις και φουντώνεις μετρώντας τα βήματα που κάνουν και αναρωτιέσαι που βρίσκουν το θράσος να καταπατούν την περιοχή ΣΟΥ. Και ναι ρε γαμώτο, έγινε δική σου αυτή η γωνιά γιατί έβαλες πρώτος την πετσέτα που έχεις από την 5ήμερη του σχολείου στην αμμουδιά. Σου ξυπνάνε ζωώδη ένστικτα όταν καταλαβαίνεις πως ήρθαν πρακτικά δίπλα σου και σκέφτεσαι: "μα καλά, τόση παραλία, εδώ βρήκαν?" 

Όχι κουτέ μου φίλε. Δεν ήταν επιλογή τους, απλά η παραλία είναι τόσο φίσκα, που τα 50 εκατοστά δίπλα από την πετσέτα σου είναι τα μόνα διαθέσιμα. "Εντάξει", λες από μέσα σου και φοράς το γυαλί ηλίου που πήρες από το περίπτερο του κυρ Μανώλη λίγες ώρες πριν την εξόρμηση σου στην παραλία. "Θα κοιμηθώ λίγο και θα φύγω". Λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο και έχει καταντήσει αηδία πια. Το δευτερόλεπτο που θα κλείσεις το μάτι, οι σφίχτες αποφασίζουν να αποδείξουν πως ξέρουν να παίζουν ρακέτες. "Μα δεν έχει χώρο για ρακέτες, τι στον διάολο κάνουν?" αναρωτιέσαι ο δόλιος. Λυπάμαι, αλλά το τάκα-τούκα δεν το γλυτώνεις. Βλέπεις μικρέ αδαή αναγνώστη, οι σφίχτες θα την βρουν την άκρη. Θα πουλήσουν μέχρι και την μάνα τους για λίγα εκατοστά αμμουδιάς. Νιώθουν ηθική υποχρέωση να προσφέρουν σε εσένα και τους λοιπούς λουόμενους θέαμα επιπέδου Ρολάν Γκαρός, λες και δεσμεύονται από πολυετές συμβόλαιο.

"Θα χαζέψω λίγα γκομενάκια, κανένα ξέκωλο με στρίνγκ και θα φύγω, δεν είναι κατάσταση αυτή" λες και χαμηλώνεις το γυαλί στην μύτη σαν άλλος Μάρλον Μπράντο για να κοζάρεις  την κατάσταση γύρω-γύρω. Τι αντικρίζεις αντ' αυτού? 

Πέρα από τους σφίχτες που προανέφερα, βλέπεις οικογένειες. Οικογένειες δεξιά, αριστερά, μέσα και έξω από την θάλασσα. Όχι τις χαρούμενες οικογένειες που σου πασάρει η τηλεόραση. Τις πραγματικές καταβεβλημένες οικογένειες που μετράνε τον χρόνο ανάποδα. Κουρασμένες από την ζωή μανάδες να κυνηγάνε από πίσω τα κοπρόπαιδά τους, πατεράδες με μια μπύρα στο χέρι να μην δίνουν ιδιαίτερη βάση και να προσπαθούν να καταλάβουν γιατί έκαναν το σφάλμα της τεκνοποίησης και στο βάθος της παραλίας, μια ηλιαχτίδα. Η μοναδική κοπέλα σε όλη την περιοχή που φοράει μπραζίλιαν μαγιό και το υποστηρίζει. Αυτός ο μονόκερος, αυτό το σπάνιο και μυθικό πλάσμα, σου έκανε την τιμή να βρίσκεται κοντά σου. Τι να το κάνεις όμως, ολάκερη η παραλία την κοιτάζει με πείνα και φυσικά η ίδια το απολαμβάνει καβαλώντας το καλάμι σαν να είναι ταύρος. "Άντε μωρέ την πουτάνα" σκέφτεσαι χωρίς ίχνος ζήλιας που δεν μπορείς και δεν θα μπορέσεις ποτέ να έχεις μια τέτοια κοπέλα στο πλευρό σου. (Spoiler Alert: Σε έχει φάει η ζήλια και δεν ξέρεις τι να κάνεις, αδερφάκι μου)

Αποφασίζεις να φύγεις. Μαζεύεις τα πράγματά σου, τινάζεις την πετσέτα σου τρώγοντας 2 κουβάδες αμμουδιά στην μάπα και φεύγεις. Φυσικά έτσι ατσούμπαλος και ντελικάτος που είσαι, σκουντάς 3-4 άτομα στην προσπάθειά σου να απομακρυνθείς από την παραλία. Ακολουθεί το ευχάριστο περπάτημα μέχρι το αμάξι, που φυσικά είναι σαν ζεματιστό τηγάνι και σε περιμένει για το 2ο μπανάκι του ιδρώτα. Μετά από μια 2ωρη ελληνορωμαϊκή πάλη με την κίνηση στους δρόμους, γυρίζεις σπίτι σου.

FINALE:

Σε ρωτάει η μητέρα σου: "Πως πέρασες αγόρι μου στην θάλασσα? Ωραίο ήταν το μπάνιο?"

"Μια χαρά μάνα, ωραία ήταν. Θα ξανά πάω την επόμενη εβδομάδα".
(Spoiler Alert: Δεν ήταν, και δεν θα ξανά πας. Φέτος.) 

:(

Μια καλοκαιρινή έκδοση του Lcfr 2018 μάδα-φάκας. 

Το Quiz του Σαββάτου

Διάβαζα λοιπόν πως σήμερα τελείωσαν τις εορτές τους οι Δωδεκαθεϊστές στο Λιτόχωρο και αποφάσισα να σας γαργαλίσω το μυαλό με ένα quiz: 

Μαντέψτε τις διαφορές μεταξύ του Δωδεκαθεϊσμού και του Χριστιανισμού και κερδίστε πλούσια δώρα!!*. 

SPOILER ALERT: Οι διαφορές είναι μηδενικές. Και τα δυο είναι παραμυθάκια πλασμένα από ανθρώπους για μαζική κατανάλωση. Όσο παράλογο είναι ο Δίας και η παρέα του να αποφασίζουν την τύχη των ανθρώπων, άλλο τόσο είναι και η Παναγίτσα να σε βοηθήσει να πάρεις πτυχίο ή να ρίξεις το Μαράκι που κορτάρεις 4 μήνες τώρα αλλά στο παίζει δύσκολη. 

Βέβαια, πίστευε όπου έχεις ανάγκη. Πίστευε και στον Πινόκιο εάν το νιώθεις. Αναφαίρετο δικαίωμά σου είναι και προσωπικά δεν κρίνω κανέναν. Απλά λέω...

Καλό σαββατόβραδο. 

-Lcfr. 

*Εάν εσύ φίλε αναγνώστη, βρήκες τις διαφορές στο Quiz και τις βροντοφώναξες γεμάτος υπερηφάνεια, κέρδισες ένα δείπνο με την αφεντιά μου ή ένα κιλό ληγμένη μορταδέλα από το χωριό.

Disintegration by The Cure

Ξέρω-ξέρω. 

Το κοινό, εσείς δηλαδή, στέκεστε στις άκρες της καρέκλας σας, περιμένοντας το επικό δεύτερο και τελευταίο μέρος, του "Η παραλία και η θλιβερή σου ζωή" αλλά όοοοοχι. Λέω να σας ταλαιπωρήσω μια ακόμα μέρα και αντ' αυτού να κάνω ένα μικρό, αλλά απαραίτητο μουσικό διάλειμμα.

Έτσι, μπας και καθαρίσει λίγο το μυαλό σας.

Τις τελευταίες 2 εβδομάδες έχω ξανά πάθει μια λατρεία με τους The Cure. Για να πω την αλήθεια, είχα απομακρυνθεί από την μουσική τους για αρκετά χρόνια, μιας και "αγρίεψα" μουσικά, και κατηφόρισα σε ένα πιο metal μονοπάτι. 

Όμως η εμμονή μου για την ιδιοφυΐα Robert Smith και την μπάντα του επέστρεψε, και μου υπενθύμισε πως η παλιές αγάπες δεν πεθαίνουν, απλά πέφτουν σε έναν λήθαργο και το μόνο που θέλουν για να αναζωπυρωθούν είναι ένα μικρό σκούντημα στον αγκώνα. 

Disintegration λοιπόν αδέρφια. Μακράν ο καλύτερος δίσκος των The Cure, που περιέχει φυσικά και το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο είναι το αγαπημένο μου. Άσχετα από την 8λεπτη διάρκειά του, μπορώ να το ακούω ξανά και ξανά, χωρίς σταματημό.

Δοκιμάστε το.

Δωρεάν είναι.
Τσίπιδες. 

-Lcfr,

Η παραλία και η θλιβερή σου ζωή (part 1)

Πέρασε ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού αναίμακτα. 

Δεν μπορώ να πω, ευχαριστήθηκα που τον Ιούνιο δεν βράσαμε στο ζουμί μας και πως αρκετά βράδια χρειάστηκε να ανοίξω την ντουλάπα μου να βγάλω ένα μικρό κουβερτάκι γιατί κρύωσε ο κώλος μου. 

Όμως αυτά φαντάζουν σαν τις "παλιές καλές ημέρες" που αναπολούν οι γέροντες στα καφενεία με νοσταλγία.

Ξεκινήσαμε το σούβλισμα και ο καιρός δείχνει τα δόντια του χωρίς το παραμικρό έλεος. 

Πριν αρχίσετε τα κλισέ: "πήγαινε για ένα μπάνιο στην θάλασσα για να δροσιστείς", και επειδή δεν θέλω να ντροπιάζεστε άνευ λόγου, να σας πω πως η παραλία και το μπάνιο στην θάλασσα είναι και αυτό ένα μαρτύριο. Ας ξεκινήσουμε και φέτος το πρώτο άρθρο της σειράς: 

"Η παραλία και η θλιβερή σου ζωή" (part 1)

Έχεις ετοιμαστεί από το χάραμα για να πας παραλία. Μόνος ή με παρέα δεν παίζει ρόλο. Η ζωή σου είναι το ίδιο θλιβερή. Ξεκινάς νωρίς-νωρίς "για να προλάβεις καλή θέση" λες και πηγαίνεις στο σινεμά χωρίς εισιτήριο. Το πρώτο μπάνιο το κάνεις στο αμάξι καθ' οδόν. Εάν δεν έχεις κλιματιστικό, στάζεις σαν χαλασμένος νεροχύτης και η μόνη σου λύση είναι να βγάζεις που και που το χέρι έξω από το παράθυρο, με το ρίσκο να ακουμπήσεις την λαμαρίνα με το περίσσιο λίπος του μπράτσου σου και να ζεματιστείς. Φυσικά, το ανοιχτό παράθυρο δεν κάνει δουλειά και το μόνο που κάνει είναι να σου σηκώνει το μαλλί από την μια πλευρά και να είσαι σαν ναμηνπώ. 

Φτάνεις στην παραλία αλλά συνειδητοποιείς πως το πάρκινγκ έχει ξεκινήσει 300 μέτρα τώρα. Σκέφτεσαι "Θα βρω θεση, είμαι και γαμώ τα παιδιά". Βγάζεις γυαλί, χαμηλώνεις την μουσική στο κασετόφωνο και συγκεντρώνεσαι να βρεις θέση να παρκάρεις. Λες και όλα αυτά παίζουν κανέναν ρόλο. Άδικα ψάχνεις, απογοητεύεσαι, κάνεις αναστροφή και το βάζεις τελικά 400 μέτρα μακριά. Φορτώνεσαι τα πράγματα και ξεκινάς το περπάτημα, το οποίο σίγουρα δεν βοηθάνε οι καλοκαιρινές λαστιχένιες παντόφλες που είχες πάρει πριν 4 χρόνια και έχουν πάνω την σημαία της Βραζιλίας. Βρίσκεις με τα βίας ένα σημείο και απλώνεις την πραμάτεια σου. 

Έχεις ιδρώσει σαν πόρνη μέσα σε εκκλησία, αλλά προσπαθείς να κρατήσεις ύφος. Ποτέ δεν ξέρεις τι γκομενάκι μπορεί να ψαρέψεις σήμερα. (Spoiler Alert: δεν θα ψαρέψεις τίποτα) Κάθεσαι στον ήλιο και αρχίζει η μάχη. Ψάχνεις βαθιά μέσα σου να βρεις το κουράγιο να βγάλεις την μπλούζα σου και να αποκαλύψεις αυτό που ήταν ωραίο σώμα 10 χρόνια πριν. Περνάει ένα μισάωρο και κάνεις το μπράφ. Το ασπρουλιάρικο σώμα σου γκαβώνει τους γύρω παραθεριστές αλλά δεν σε ενδιαφέρει. "Αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω!" σκέφτεσαι. (Spoiler Alert: Μόνο στην μάνα σου αρέσεις, μερικές μέρες την εβδομάδα) Αρχίζεις λοιπόν να βάζεις αντηλιακό. Το θέαμα είναι αποκρουστικό, αλήθεια σου λέω. Το αγύμναστο και ζελεδιασμένο σου δέρμα χορεύει παράλληλα με τις κινήσεις των χεριών σου όσο απλώνεις την κρέμα. Η σκηνή είναι βγαλμένη από κακογυρισμένο θρίλερ, που μόνο το κανάλι "Ε" δείχνει στις 4 το ξημέρωμα. Καταλαβαίνεις πως δεν κερδίζεις πόντους από αυτό που κάνεις και σταματάς, δίνοντας εσωτερικό όρκο πως θα γραφτείς γυμναστήριο για να σφίξεις. (Spoiler Alert: Δεν θα γραφτείς) 

Βράζεις κυριολεκτικά στο ζουμί σου και λες: "πω-πω λιώνω, ας μπω στην θάλασσα να δροσιστώ". Πριν μπεις όμως, βάζεις το πορτοφόλι και ότι άλλο πολύτιμο έχεις, μέσα σε καμία παντόφλα, κάτω από την τσάντα όπου βρεις. Λες και ο κλέφτης δεν θα δει πως υπάρχει ένα τεράστιο εξόγκωμα κάτω από την πετσέτα σου. Μπαίνεις στην θάλασσα με τα κλασσικά θηλυπρεπή βηματάκια και για κάποιον περίεργο λόγο τα νερά είναι ζεστά. Πανικοβάλλεσαι. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις 2-3 σκατόπαιδα να παίζουν λίγο πιο πέρα. Σκέφτεσαι: "Έτσι και έχουν κατουρήσει εδώ και κολλήσω τίποτα θα τα σφάξω με σκουριασμένο μπαλτά". Κάνεις ένα μάγκικο μακροβούτι να απομακρυνθείς από την "μολυσμένη" περιοχή και αφού βγάλεις το κεφάλι σου από το νερό, κοιτάς δήθεν αδιάφορα προς την παραλία, μπας και είδε κανένα κοριτσάκι την μυθική σου βουτιά. Καταλαβαίνεις πως ούτε τα παιδάκια που κατουράνε διαρκώς τα νερά δεν έχουν ενδιαφερθεί και στεναχωριέσαι λίγο αλλά δεν το δείχνεις. Ανακουφίζεσαι από την ζέστη αλλά θα ήθελες η θάλασσα να μην είχε τόσα φύκια. Αρχίζεις και τα ξεκολλάς από πάνω σου, σαν τα αυτοκόλλητα που κόλλαγες στο σχολείο με το σάλιο. Ξεχνιέσαι για λίγο, κάνεις μερικές βουτιές ακόμα, παθαίνεις μια μικρή κράμπα γιατί είσαι αγύμναστο γουρούνι και αποφασίζεις να βγεις, μην πνιγείς κι όλας και γίνεις ρεζίλι. 

Όσο περπατάς προς τα έξω, καταλαβαίνεις πως η βερμούδα έχει γίνει ένα με το δέρμα σου και τα "καλούδια" που κρέμονται ανάμεσα στα πόδια σου, είναι πλέον σε κοινή θέα. Ντρέπεσαι γιατί δεν είναι τόσο "προικισμένα" όσο θα ήθελες και νευρικά πιάνεις το μαγιό και το ξεκολλάς από πάνω σου και καλά να το στεγνώσεις. Ξαπλώνεις στην πετσέτα γρήγορα-γρήγορα, φοράς τα γυαλιά σου και κοιτάς ψευτοανέμελος τους γύρω, ελπίζοντας να μην δεις κάποιον ή κάποια να γελάει με το θέαμα που μόλις πρόσφερες και μάλιστα δωρεάν. 

Έχεις ξανά μπει για τα καλά στον φούρνο που λέγεται παραλία. Προσπαθείς όμως να σκέφτεσαι θετικά και λες "Διασκεδάζω!". (Spoiler Alert: Δεν πείθεις κανέναν)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ 

(Το Part 2 το έχω σχεδόν τελειώσει)

-Lcfr.

Η ύπουλη εποχή που κρύβεται πίσω από άλλες

Ήρθε η πιο σιχαμένη, η πιο ύπουλη και η πιο αντιπαθητική εποχή που υπάρχει στο καλεντάρι. Θα εξηγήσω, μην αγχώνεστε.

Από την μια έχεις την άνοιξη. Συμπαθητική κατά τα άλλα εποχή και δεν αναφέρομαι σε αυτήν στην εισαγωγή μου. Έχει καιρικά σκαμπανεβάσματα, με βροχές και κρύο από το πουθενά, αλλά έχει και καλό ηλιόλουστο καιρό. Τα λουλούδια ανθίζουν και ομορφαίνουν την άσχημη κατά τα άλλα πόλη και υπάρχει διάχυτο ένα συναίσθημα φρέσκου ξεκινήματος. Ταυτόχρονα όμως φέρνει και τις αλλεργίες. Η γύρη, αυτό το ανάθεμα, σε καλημερίζει από τις πρώτες ώρες της ημέρας, σου μεταμορφώνει την μύτη σε βρασμένο παντζάρι και τα μάτια σου τρέχουν σαν χαλασμένες βρύσες του τσιφούτη σπιτονοικοκύρη. Να μην αναφερθώ στην ντελικάτη και κομψότατη ενέργεια του ανθρώπου, το φτέρνισμα. Πόσο σέξι? Τι χάρη και σκέρτσο εκπέμπεις όταν φτερνίζεσαι 4-5 φορές συνεχόμενα? Ένα πράμα που με κάνει να αναστατώνομαι.

Από την άλλη έχεις το καλοκαίρι. Δεν είμαι φίλος αλλά το καλοκαιράκι προσφέρει διακοπές, μπανάκια και φαγητό σε γραφικές ταβερνούλες. Ταυτόχρονα όμως φέρνει και τον καύσωνα, που όσο και να γδύνεσαι, όσο και να κυνηγάς το κλιματιστικό (εάν είσαι τυχερός) ή τον πλαστικό ανεμιστήρα από τον Jumbo (εάν είσαι μπατίρης), δεν παλεύεται. Δεν παλεύεται αδερφάκι μου και όσο και να προσπαθείς, όσες πετσέτες και να βρέξεις μπας και δροσιστείς, η κατάρα του τόπου αυτού θα σε ταλαιπωρεί για 3,5 μήνες. Επίσης δεν θέλω να ξεχάσουμε τα κουνούπια, που είμαι πλέον σίγουρος πως έχουν αναπτύξει τέτοιο IQ που μπορούν και περνάνε μέσα από την σήτα. Διασκεδάζουν όταν σε βλέπουν να την τοποθετείς γεμάτος ελπίδα και προγραμματίζουν ρεσιτάλ μουσικής με φαγητό εσένα για το επόμενο βράδυ. 

Λοιπόν αυτές τις ημέρες, διανύουμε την αβάφτιστη εποχή που δεν ξέρει τι είναι, προς τα που θα το πάει και πως θα καταλήξει. Η εποχή που είναι πιο αναποφάσιστη και από τον Έλληνα ψηφοφόρο του Survivor. Η εποχή που κρύβεται σαν άλλος κομάντο ανάμεσα στην άνοιξη και στο καλοκαίρι. Η εποχή που προσφέρει απλόχερα βροχές, κουφόβραση, κουνούπια στούκας, σποραδικό κρύο και φυσικά τις αγαπημένες αλλεργίες για όλους.

Τι έκανες το περασμένο σαββατοκύριακο βρε κουτό? Κατέβασες τα καλοκαιρινά και ανέβασες στο πατάρι τα χειμωνιάτικα? Πάρε δωράκι βραδινό κρύο για να ψάχνεις κουβέρτες μέσα στο σκοτάδι και μην ξεχάσεις κανένα φούτερ εάν θες να βγεις. Εκτός και εάν το μετανιώσω και σε βράσω στην ζέστη. Επειδή μπορώ. Δεν σε χάλασε.

Η εποχή αυτή, αυτή η καταραμένη τσόντα, είναι αρκετή να με κάνει να νιώθω μια μιζέρια 24 ώρες την ημέρα και απλά περιμένω την λύτρωση. Τώρα αυτή θα είναι ο θάνατος? Θα είναι τα αντισώματα του οργανισμού μου που θα μάθουν να αντιμετωπίζουν τις βίαιες αλλαγές της θερμοκρασίας και τις αλλεργίες χωρίς την βοήθεια της ΒΙΑΝΕΞ? Δεν ξέρω. Αλλά για έναν άνθρωπο σαν εμένα, που δεν γουστάρω πολλά πράγματα στην ζωή, αλλά γουστάρω να αντιπαθώ ακόμα περισσότερα, η εποχή ανάμεσα στην άνοιξη και το καλοκαίρι, είναι ίσως το χειρότερό μου πράγμα.

Θα προτιμούσα να γράφω άρθρα επιπέδου Έλενας Φάκου για 3 σερί εβδομάδες στο Μαρί Κλέρ παρά αυτό το πράμα!*

Αυτά για σήμερα.

Σας βαρέθηκα. Κάνει και μια ζέστη που ίσως αργότερα μεταμορφωθεί σε πολικό ψύχος και πρέπει να προετοιμαστώ.

-Lcfr.
* Λέμε και καμία υπερβολή για να γελάσουμε. Έχουμε και μια Χ αξιοπρέπεια.

Μαρί εΚλέρ: Η επιστροφή

Το βραβείο Πούλιτζερ είναι ομολογουμένως ντέρμπι για το 2019. Ανάμεσα στις παγκόσμιες δημοσιογραφικές επιτυχίες σε Ευρώπη και Αμερική, το ανερχόμενο αστέρι Έλενα Φάκου επιστρέφει δυναμικά για να κλείσει στόματα και να ταπεινώσει τα αμερικανογατάκια που κυριαρχούν. 

Και όχι στόματα ότι κι ότι. Πεινασμένα στόματα που αδημονούν να καταναλώσουν πχιοτική αρθρογραφία για να τους ανοίξει τους σεξουαλικούς ορίζοντες. 

Σας παρουσιάζω τον τίτλο του νέου διαμαντιού, που όχι μόνο είναι καραμπινάτο clickbait (μπας και μαζέψουμε κανένα 2ευρώ από το κλικ των ερεθισμένων κορασίδων) αλλά περιέχει και μια υποβόσκουσα  διαφήμιση/συνεργασία με τους 120 Κατασκευαστές Επίπλων. Να σημειώσω πως έχω πληροφορίες για την ύπαρξη υπογεγραμμένου συμβολαίου με τον πρώην επιπλοποιό και λαϊκό τραγουδιστή της πάλαι ποτέ εποχής, Χρήστο Κυριαζή*

"Τρία έπιπλα τα οποία δεν είχες σκεφτεί να χρησιμοποιείς για να κάνεις σεξ"

Σας βλέπω εσάς που ξερογλείψατε τα χείλη σας, όσο διαβάσατε τον τίτλο και είμαι σίγουρος πως το μυαλό σας μπορεί να φανταστεί σε ποια έπιπλα αναφέρεται η μεγάλη αυτή "αρθρογράφος". 

Μήπως είναι το σκαλιστό σκρίνιο που μου άφησε η συγχωρημένη μου γιαγιά πριν κάποια χρόνια? Μην είναι το έπιπλο της τηλεόρασης που έχει κολλημένο χειροποίητο λευκό σεμεδάκι? Ή μήπως είναι η παπουτσοθήκη για ευνόητους λόγους γραμματικής? 

Όχι, λυπάμαι. Την απάντηση δεν την έχω. Το άρθρο της κυρίας Φάκου ήταν αρκετά μεγάλο για να μου δώσει σύντομα την απάντηση και όσο διάβαζα το μυαλό μου έχανε μονάδες εξυπνάδας και δεν έχω και πολλές περίσσιες. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως πρέπει να συμπληρώσει συγκεκριμένο αριθμό λέξεων για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της και όπως μπορείτε να καταλάβετε, είναι πανεύκολο να γράφεις κατεβατά, χωρίς να γράφεις απολύτως τίποτα. 

Κάτι σαν αυτό το άρθρο που μόλις διαβάσατε.

ΧΑ!

Πάντως αξίζουν ένα μεγάλο ΖΗΤΩ το Μαρί εΚλέρ και η συντάκτρια του άρθρου αυτού, που ανεβάζουν τον πήχη παγκοσμίως.

-Lcfr.

*Ο επιπλοποιός κύριος Κυριαζής δεν μου έχει απαντήσει ακόμα στα επανειλημμένα e-mails μου. Ελπίζω σύντομα να το κάνει και επιτέλους να μου υπογράψει το ροζ αμάνικο μπλουζάκι με στάμπα της Βάνας Μπάρμπα που του έστειλα με δικά μου έξοδα.

I Fall Apart

Επειδή βάρυνε το θέμα με το χθεσινό ποστ, λέω σήμερα να το γυρίσω στην κλάψα. 

Φυσικά με την μουσική. 

Ανακαλύπτω πως είμαι ακόμα μαθητής όσων αφορά την μουσική και σχεδόν καθημερινά μαθαίνω νέα τραγούδια που μου αρέσουν, λέω σήμερα να μοιραστώ μαζί σας ένα από αυτά που διαφέρει. 

Διαφέρει από ό,τι ακούω και κυρίως διαφέρει από το ύφος του ιστότοπου αυτού. 

O Post Malone λέει "This next song is dedicated to the nasty gal that broke my heart" και τραγουδάει το "I Fall Apart". 

-Lcfr.

Ελένη Φουρέιρα και ο αετός της.

Όσοι με ξέρουν και ίσως όσοι με διαβάζουν, γνωρίζουν καλά πως θεωρώ τον ρατσισμό το χαμηλότερο πράγμα που μπορεί να διακατέχει έναν άνθρωπο εν έτει 2018.

"Η Ελλάδα στους Έλληνες" και "πας μη Έλλην βάρβαρος" είναι εκφράσεις που δεν τις έχω χρησιμοποιήσει ποτέ, τις θεωρώ βλακώδεις, αναχρονιστικές και για να τα λέμε ξεκάθαρα, χειρότερη φάρα από την νεοέλληνα του 2018 δεν υπάρχει στην Ευρώπη. Τελεία.

Πάμε παρακάτω.

Η Ελένη Φουρέιρα λέει, εκπροσωπώντας την Κύπρο σε κάτι δοκιμαστικά της Eurovision, σχημάτισε το Αλβανικό αετό με τον αντίστοιχο τραγουδιστή της γειτονικής χώρας. 

SO FUCKING WHAT.

Αφού είναι από την Αλβανία η κοπέλα, τι να κάνουμε? Να απαρνηθεί την γενέτηρά της επειδή προσβλήθηκαν μερικοί εθνικόφρονες μπαστουνόβλαχοι από την Κηφισιά και τα Νέα Μουδανιά? Ας κάνει τον αετό και ας τον φοράει και σε μπλουζάκι όταν τραγουδάει, τα κατά τα άλλα, βοθρολύματα που καταναλώνει ο μέσος Έλληνας στις νυχτερινές πίστες. Δεν με ενοχλεί, δεν με ενόχλησε και δεν θα με ενοχλήσει ποτέ. 

Ξεχνάμε μάλλον πως η χούντα δεν υπάρχει και δεν θα ξανά υπάρξει. Οι ρίζες του ανθρώπου δεν αλλάζουν και δεν πρέπει να καταπιέζονται για να βρισκόμαστε παράλληλα με τα φρονήματα των εθνικιστών του τόπου.

Να τονίσω όμως πως θεωρώ λίγο άστοχη την επιλογή της στιγμής που το έκανε, μιας και εκπροσωπεί μια ολόκληρη χώρα στο μεγαλύτερο φεστιβάλ gay μουσικής. Που η ποιότητα μουσικής του δυστυχώς, κάνει τα κλαρίνα στο παζάρι του Άγιου Παντελεήμονα να φαντάζουν λίγο πιο γλυκά στο αυτί. 

Έτερον εκάτερον όμως. 

Οι μαχητές του πληκτρολογίου φωνάζουν πως το σύμβολο που σχημάτισε (βλ. ο αετός της σημαίας) είναι του UCK και δηλώνει τις επεκτατικές τάσεις της Αλβανίας στις γύρω περιοχές. Φυσικά και θα εστιάσουν εκεί οι τρόφιμοι του Μιχαλολιάκου, μιας και ψάχνουν ευκαιρία και φουσκώνουν τα μούσκουλα του εθνικισμού στα internet fora. Μέχρι εκεί μπορούν τα παιδιά.

Είπαμε όμως, έτερον εκάτερον. 

Και επειδή ματώνω για εσάς σαν άλλος Jesus Christ, διάβασα μερικά από τα σχόλια του άρθρου από ένα γνωστό ενημερωτικό site. Ξεχώρισα 5 και τα παρουσιάζω παρακάτω, για να πάρετε μια γερή δόση από τον πολιτισμό που μπορεί να εκφέρει ο μέσος χρήστης του ιΝΤΤΤΤερΝΕΕΕΕΕΕ:

Ο έξυπνος

Αναζητώ την λογική στις σελίδες του YouPorn και δεν την βρίσκω. Στείλτε βοήθεια.

Είναι στρατηγός και τα λέει τσεκουράτα!

Καλά το ξεκίνησε ο Παναγιώτης, αλλά στο τέλος μας τα χάλασε. 

Πχοιότητα με την οκά.

Κλείνοντας να πω το εξής: Από όπου και να είσαι, από όπου και εάν κρατάει η σκούφια σου, ότι χρώμα και να έχει το δέρμα σου, όποιον θεό και εάν λατρεύεις, εάν είσαι ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ είσαι ευπρόσδεκτος.

Τσακίστε τους φασίστες, που λέει και η Original της πρωταθλήτριας ΑΕΚ. 

-Lcfr.

ΥΓ. Για το καλό σας, μην διαβάζετε ΠΟΤΕ σχόλια. Εκεί θα βρείτε χαμένες ράτσες, σεξουαλικά καταπιεσμένων ανθρώπων, που εξωτερικεύουν ότι οχετό δεν μπορούν στην καθημερινότητά τους.

Γενοκτονία Αρμενίων

Το 1915 ήταν το έτος που ξεκίνησε η γενοκτονία των Αρμενίων από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Για 2 χρόνια, ενάμιση εκατομμύριο Αρμένιοι σφαγιάστηκαν από τους φιλειρηνικούς (όπως πάντα) γείτονες της Ελλάδας. Χιλιάδες ακόμα παιδιά με την μέθοδο του εξισλαμισμού, εντάσσονταν στις τουρκικές οικογένειες ως σύζυγοι ή σκλάβοι. Φυσικά, οι σκλάβοι για να ξεχωρίζουν και για να μην μπορούν να αποδράσουν, είχαν μόνιμο τατουάζ στο πρόσωπο που διευκόλυνε φυσικά και την μεταπώληση σε πόλεις όπως η Μεζρέ στην Ανατολική Τουρκία.

Ο αριθμός των Αρμενίων που απελάθηκαν στις Συριακές ερήμους με άγνωστη τύχη, είναι ακόμα άγνωστος.

Αυτές οι αποτρόπαιες πράξεις έγιναν επειδή το Τουρκικό καθεστώς θεωρούσε πως οι αρμένιοι αντάρτες  ήταν υποστηρικτές των ρωσικών στρατευμάτων στην τότε επέλασή των στην Οθωμανική αυτοκρατορία.

Εχθές, 24 Απριλίου, τιμήσαμε την γενοκτονία του αρμενικού λαού, όσο και εάν οι μοντέρνοι Τούρκοι (μαζί και ο Ντόναλτ Τράμπ) αρνούνται την λέξη γενοκτονία και την αποφεύγουν σαν άλλοι Neos του Matrix.

Άλλωστε για αυτούς ήταν ένας απλός "εκτοπισμός του Αρμένικου πληθυσμού".

Αρμένιοι Αδέρφια.

-Lcfr.

Facial recognition by Facebook

Δεν θέλω να ακούγομαι, ή στην περίπτωσή τούτη να διαβάζομαι σαν χαλασμένο πικ-απ και να λέω τα ίδια και τα ίδια. Όμως σήμερα έγινε κάτι καινούργιο στο μέτωπο Facebook.

Το Facebook λοιπόν είχε σκοπό (ή το έκανε ήδη αλλά δεν το γνωρίζαμε) να ανιχνεύει τα πρόσωπα των φωτογραφιών και των βίντεο των χρηστών της, και να τα συγκρίνει με το Profile picture για λόγους ασφαλείας. Σε περίπτωση για παράδειγμα που δεν ταυτίζονται θα υπάρχει κενό ασφάλειας και φαντάζομαι πως θα κλείδωνε προσωρινά το προφίλ, μέχρι την επανενεργοποίηση από τον "πραγματικό χρήστη". 

Επειδή λοιπόν, οι τελευταίοι νόμοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης έβαλαν ένα μικρό φρένο στις απρόσκοπτες πρωτοβουλίες του ζάμπλουτο φίλου μας Μάρκου, πλέον το Facebook ΣΕ ΡΩΤΑΕΙ ευθέως εάν θες τα προαναφερθέντα να γίνονται στον λογαριασμό σου. Επισυνάπτω φωτογραφία:

Η επιλογή είναι προφανής, αλλά αναρωτιέμαι. Πριν τους νέους νόμους, τι όργια έκανε κάτω από το χαλί? Πόσο κάτω από το πετσί του χρήστη είχε φτάσει με το καμουφλάρισμα του αθώου κοινωνικού δικτύου? Η τεχνολογία προφανώς υπάρχει και ίσως δεν γνωρίζουμε μέχρι που μπορεί να έχει ήδη φτάσει και απλά να μας την ταΐζουν με το κουταλάκι του γλυκού. Ποιος λοιπόν μπορεί να εγγυηθεί στους χρήστες πως τα πρόσωπα που, οκ, δεν "αναγνωρίζονται" από το Facebook, δεν πωλούνται σε διαφημιστικές εταιρίες με την οκά για δωρεάν ζεστό χρήμα? 

Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να σκεφτεί το μυαλό μου με την νέα αυτή πληροφορία και σίγουρα όταν μελώσει στο κεφάλι μου θα ξανά γράψω. 

Πάντως είμαι περίεργος να δω πως θα αντιδρούσε το Facebook στην δική μου περίπτωση, που ανεβάζω φωτογραφίες του Ricky Gervais, του Keanu Reeves και της αθεράπευτα ερωτεύσιμης κόρης του ναζί Μιχαλολιάκου...

...την στιγμή που έχω σαν profile picture αυτό:

-Lcfr.

Marie Claire

Ρε τι έχουμε πάθει βραδιάτικα. 

Φίλος αναγνώστης μου έστειλε πριν λίγο με email, το τελευταίο άξιο βραβείου άρθρο της κυρίας Έλενας Φάκου, στο Marie Claire. 

Διαβάστε τίτλο παρακαλώ και κρατήστε ένα κουβαδάκι για όποιες στομαχικές διαταραχές:

"Τρία πράγματα που πρέπει να δοκιμάσεις στο σεξ πριν τα 30"

Πριν αρχίσω το σκάψιμο, μια ειλικρινέστατη ερώτηση στην αρθρογράφο. Ελενίτσα μου, τι ξέρεις εσύ από το τι σεξουαλικά κάνουν οι 20αριδες το 2018 και δίνεις και συμβουλές? Όταν εσύ ήσουν σε εκείνη την ηλικία, μόλις είχε μπει το 2000. Όλα αυτά σου είναι μια θολή ανάμνηση. Ή μήπως ξεχνάς την ηλικία σου? Μια ματιά στην ταυτότητα θα σε πείσει και ίσως σε στεναχωρήσει κομματάκι. 

Δεν είμαι υπερβολικός όταν λέω πως μιλάμε για τον βόθρο της ελληνικής αρθρογραφίας. Αλλά θλίβομαι που δεν έχει υπάρξει ένας σοβαρός άνθρωπος να της πάρει το πληκτρολόγιο από μπροστά της. Μην ξεχνάτε παρόλα αυτά πως, γράφοντας τέτοια βοθρολύματα κάποιος φουκαράς την πληρώνει κι από πάνω. Είτε με την λέξη, είτε με το κλίκ. 

Το ενδιαφέρον στην υπόθεση είναι πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που παραμονεύουν και με ενημερώνουν για τα διαμάντια της, ίσως, σημαντικότερης αρθρογράφου που έχει γεννήσει ο ελληνικός πολιτισμός τα τελευταία 50 χρόνια.

Συνέχισε έτσι Ελενίτσα. Κάθε φορά που πατάς το κουμπί publish, τα φώτα σου κάνουν πιο έντονο το γαλάζιο του ελληνικού ουρανού.

-Lcfr.

ΥΓ. Για περισσότερα για το Πρώτο Θέμα, το Marie Claire και την προαναφερθείσα κλικι κλίκι εδώ

ΥΓ2. Θέλεις να ενημερώσεις και εσύ για κάτι άξιο αναφοράς? Στείλε mail: youlcfr@gmail.com

So Long, And Thanks For All The Fish

Υπάρχει ένας συγκεκριμένος καλλιτέχνης που μου έχω απαγορεύσει να ξανά ακούσω, μιας και η φωνή του με πάει αρκετά χρόνια πίσω, σε εποχές που η ζωή μου ήταν στο ζενίθ και έφτασε στο ναδίρ σε λίγες μόνο μέρες. 

Η μουσική του Brett Anderson σίγουρα μου λείπει και θα έκανα τα πάντα για να τον ξανά ακούσω. Είναι άλλωστε από τους σπάνιους φωνητικά τραγουδιστές, αλλά το "τάμα" παραμένει τάμα και το κρατάω καλά.

Η δύναμη της μουσικής λοιπόν, είναι ένα πράμα που δεν μπορεί να το εξηγήσει η λογική. Τουλάχιστον σε εμένα προσωπικά ένα τραγούδι, ένας στίχος ή ένα μουσικό απόσπασμα, μπορεί να με ανεβάσει στα σύννεφα ή να με χτυπήσει στα βράχια με την ίδια ευκολία. 

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά.

Η αγάπη μου για τον συγχωρεμένο Chris Cornell είναι δεδομένη και χρόνια. Ο γείτονας που μετακόμισε δίπλα μου πριν κανένα εξάμηνο, έχει τώρα στα γεράματα ένα πάθος. Μαθαίνει κιθάρα. Τι σχέση έχει αυτό με τον Cornell? Κι όμως λατρεμένοι μου, ο γείτονας θέλει να μάθει να παίζει το "Like a Stone" και αδιάκοπα παίζει τις 2 νότες που κυριαρχούν στο τραγούδι:

Ντιν-Ντον, Ντιν-Ντον, Ντιν-Ντον.

Τα νεύρα μου έχουν γίνει ριγκατόνι 4 τυριά. Βρίσκομαι σε τέτοιο αδιέξοδο που έχω αρχίσει να απεχθάνομαι το κατά τα άλλα αριστούργημα του Cornell. Να ήταν καλός θα έλεγα πάει στα διάλα, αλλά ρε άνθρωπε, σε ακούω να δολοφονείς σαν επαγγελματίας εκτελεστής την εισαγωγή του Stairway to Heaven εδώ και 5 σερί μήνες. Τώρα διάλεξες τον Cornell σαν θύμα. Λυπάμαι που στο λέω αλλά δεν το 'χεις. Τι να κάνουμε. Συνέχισε να ψωνίζεις κυρίες της νύχτας κάθε Σάββατο και να τις διώχνεις μετά από 15 λεπτά.

Σε αυτό είσαι καλός και συνεπής. Στην κιθάρα όμως δεν. Πως να γίνει δηλαδή? Με το ζόρι?

Σιχτίρ.

Επανέρχομαι και κλείνω.

Ίσως να ακούγομαι υπερβολικός, όμως όπως η μουσική έχει αυτήν την δύναμη σε εμένα, για άλλους μπορεί να είναι ένα βιβλίο, ή μια ταινία. Ο κάθε ένας έχει τις αδυναμίες του. Συγκεκριμένα αυτό το διάστημα η αδυναμία μου είναι το ολόφρεσκο "So Long, And Thanks For All The Fish" των A Perfect Circle.


Αξίζει βέβαια να σημειωθεί πως ναι μεν A Perfect Circle, Brett Anderson κτλ, αλλά το Σάββατο θα πάω σε συναυλία του  Mortiis.

Όποιος κατάλαβε-κατάλαβε.

Αυτά για σήμερα.

Non Serviam.
-Lcfr.

Έλα η κοπέλα.

Σήμερα να μου επιτρέψετε ένα λίγο πιο προσωπικό μικρό αρθράκι. 

Έχω την εντύπωση πως χάλασα την Ελα. Την λατρεμένη μου γάτα. 

Και εξηγώ.

Όπως προφανώς έχετε καταλάβει με τους ανθρώπους γενικά δεν τα πάω και τόσο καλά. Με αποτέλεσμα οι άνθρωποι που μπαίνουν σπίτι μου να είναι ελάχιστοι. Εδώ και 4 χρόνια που έχω την Έλα (βλέπε εικόνα γεμάτη σκέρτσο και νάζι), ζήτημα να έχει έρθει μούρη με μούρη με συνολικά 10 διαφορετικά άτομα. Έχει ζήσει σε δύο σπίτια, αλλά η ανθρώπινή της επαφή είναι στο χαμηλότερο επίπεδο. 

Έλα η κοπέλα

Το γατί λοιπόν είναι ένα ακριβές αντίγραφό μου. Αντικοινωνική, απόμακρη, δεν θέλει πολλά-πολλά και εάν την ενοχλήσεις λίγο παραπάνω ή θα σου την σκάσει, ή θα σηκωθεί να φύγει και θα πάει σε άλλο δωμάτιο. 

Δεν είναι η γάτα που θα "χουχουλιάσει" μαζί μου. Δεν είναι η γάτα που θα μου τρίβεται σε κάθε ευκαιρία και σίγουρα δεν είναι η γάτα που θα υποδεχθεί επισκέπτη στο σπίτι με τα χέρια ανοιχτά. Οι πιθανότητες να εξαφανιστεί καθ' όλη την διάρκεια της επίσκεψης αγγίζει το 98%.

Βέβαια, έχει και αυτή τις αδυναμίες της δεν λέω. Το πρωί είναι μέσα στην γλύκα. Χάδια, γουργουρητά και ζουζουνιές, μέχρι να γεμίσει το πιατάκι της φαγητό. Αμέσως μετά απαιτεί χάδια για 5-7 λεπτά και αφού περάσει αυτό το χρονικό διάστημα, κάνουν την εμφάνισή τους τα νύχια και ως δια μαγείας τα γουργουρητά μεταμορφώνονται σε αιχμηρά δόντια. Το φυσιολογικό αποτέλεσμα είναι να κυκλοφορώ σαν λάτρης το σαδομαζοχισμού με γρατσουνιές και σημάδια.

Δεν την αδικώ φυσικά, αλλά με έχει προβληματίσει. Εάν συμβεί κάτι σε εμένα και αύριο-μεθαύριο γιοκ, πάπαλα, καπούτ, τι θα γίνει αυτό το γατί? Εδώ μετά βίας ανέχεται εμένα, πως θα ανεχθεί και θα συμβιώσει με τους γονείς μου ή τον αδερφό μου? 

Έχω την εντύπωση πως χάλασα την γάτα μου και δεν μπορώ να την φτιάξω. 

Στείλτε βοήθεια. 

-Lcfr.

The World is Fucking Ugly

Εχθές αργά το βράδυ χτύπησαν ξανά τα πολεμικά τύμπανα.

Όσο και εάν κραυγάζει ολάκερος ο κόσμος για οριστική κατάπαυση του πυρός σε όλα τα μέτωπα, τα κυρίαρχα κεφάλια αποφασίζουν αλλιώς, σκεπτόμενα το οικονομικό όφελος και τις πολιτικές στρατηγικές. Φυσικά χτυπούν με διάφορα καμουφλαρίσματα για να σερβίρουν το πιάτο του πολέμου ευκολότερα και να μην έχουν πολιτικές απώλειες και εσωτερικούς ξεσηκωμούς.

Για πολλοστή φορά, επιβεβαιώνεται πως το χρήμα έχει μεγαλύτερη αξία από τις ανθρώπινες ζωές. Είτε αυτές χάνονται από τους έξυπνους πυραύλους, είτε μεταναστεύουν σε κάποιον τόπο ειρηνικό με την ελπίδα για ένα φυσιολογικό μέλλον και το μόνο που αντιμετωπίζουν είναι ο χλευασμός και η εκμετάλλευση.

Νομίζω πως θα συμφωνήσουν όλοι μαζί μου πως "The World is Ugly" και πως σε τέτοιες στιγμές τα πολλά λόγια περισσεύουν. 

Υπάρχουν λίγα (για να μην πω ελάχιστα) τραγούδια που περιέχουν στίχο ο οποίος με κάνει να νιώθω αισιοδοξία:

"For every failing sun, there's a morning after"

-Lcfr.

#DeleteFacebook

Δεν θα πω πως τα έλεγα, αλλά να+τα. 

Και από επίσημα χείλη έγινε πλέον γνωστό πως το αγαπημένο Facebook κάνει τα πάντα για να κατασκοπεύει τους χρήστες του, χωρίς να υπολογίζει κανένα μα κανένα απόρρητο προσωπικό δεδομένο. 

Είχα γράψει ένα άρθρο παλιότερα για αυτό το θέμα, αλλά όταν ο ίδιος ο Ζούκερμπεργκ όλα αυτά τα επιβεβαιώνει, είναι σαν μια σφαλιάρα που ήξερες πως σου έρχεται, αλλά δεν είχες την παραμικρή ιδέα για το πόσο δυνατή είναι. 

ET phone home

Το καλό στην υπόθεση είναι πως προσωπικά έχω πάρει κάποια μέτρα εδώ και χρόνια και επιπροσθέτως δεν το χρησιμοποιώ ιδιαίτερα. Ανεβάζω το άρθρο που θα γράψω εδώ και που και που καμία ενοχλητική φωτογραφία για να εκνευρίζω τους φίλους μου. Οι περισσότεροι από αυτούς φυσικά είναι hidden μιας και δεν με ενδιαφέρουν τα νέα τους και τι selfie τράβηξαν στην Άνω Ραχούλα, με αποτέλεσμα η ροή ειδήσεων να είναι 90% μουσική και ζωγράφοι.

Οπότε το επόμενο λογικό βήμα είναι να το διαγράψω και να προχωρήσω χωρίς αυτό. Θα γίνει στο πολύ κοντινό μέλλον μιας και δεν προσφέρει απολύτως τίποτα παρά να ταΐζει την παράλογη όρεξη που έχει πλέον ο κόσμος για αυτοπροβολή και likes. Προφανώς γεμίζει η ζωή τους με υπερηφάνεια όταν έχουν αυλικούς και χειροκροτητές. Βρισκόμαστε άλλωστε στην εποχή που περισσότερο ζούμε μέσα από το κινητό μας, παρά έξω στους δρόμους. 

Σημείο των καιρών και θα γυρίσει. Ίσως όχι στην δική μου γενιά. Ίσως όχι ακόμα και στην γενιά της ανιψιάς μου που κοντεύει 2 χρονών, αλλά σίγουρα θα γυρίσει όταν καταλάβει ο μέσος κόσμος πως η πείνα για την αυτοπροβολή δεν προσφέρει απολύτως τίποτα. 

Βέβαια όπως αναρωτιέται και ο Ricky Gervais: "Do you know how fucking stupid the average person is?" 

#DeleteFacebook λοιπόν φωνάζει ο Lcfr και ακολούθως ανεβάζει το λινκ του άρθρου αυτού στο Facebook.com. 

χεχ. 

-Lcfr.

Daine

Το θλιβερό στην υπόθεση είναι πως ξεχνάω.

Όχι μόνο γεγονότα που μου έχουν συμβεί και πρόσωπα που ήταν κάποτε στην ζωή μου. Ξεχνάω ακόμα και μουσική. Τραγούδια που με έχουν ξελαμπικάρει για λίγα λεπτά ή και αυτά που μου έχουν σταθεί περισσότερο και από τον καλύτερo φίλο. 

Ξεχνάω. Και όπως καταλαβαίνω θα συνεχίσω να ξεχνάω μέχρι να ξεχάσω και το όνομά μου. 

χεχ. 

Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, σήμερα υπήρχε και ένα καλό. Θυμήθηκα τους Daine Lakaien. Συγκρότημα που δεν το συμπάθησα ιδιαίτερα μιας και είναι πολύ ηλεκτρομπλιμπλικιέ για τα γούστα μου. Παρόλα αυτά ένα τραγούδι, ω θεέ μου ένα τραγούδι, ήταν στην τσέπη του παντελονιού μου για πολλά χρόνια. 

"Into My Arms"

-Lcfr.

One

Για τον Damien Rice τι να πει κανείς. Ο άνθρωπος είναι από τα σπάνια ταλέντα της εποχής μας και δυστυχώς δεν έχει το κοινό που του αξίζει. 

Ειδικά σε χώρες που επικρατεί η σκυλομουσική και τα κλαρίνα. 

Έκανε το μεγάλο μπαμ με το The Blower's Daughter, πριν πολλά χρόνια και έγινε γνωστό ακόμα και στο ελλαδιστάν! Φαντάζομαι θα παίχτηκε σε κάποια ερωτική σκηνή του Παπακαλιάτη σε μια από τις μελό σειρές του. Από εκεί και έπειτα η πλήρης εξαφάνιση από το μουσικό ραντάρ του σοφού λαού. 

Υπάρχουμε όμως και εμείς οι λίγοι, που παραμένουμε πιστοί στον άνθρωπο αυτό και καταναλώνουμε την μουσική του σαν να είμαστε σε μουσική δίαιτα. 

Πριν αρκετά χρόνια πριν, ο Rice έπιασε στα χέρια του το ίσως μοναδικό τραγούδι των U2 που πραγματικά αξίζει. Το "One". Εάν θυμάμαι καλά, την δεκαετία του 90 άκουσα πρώτη φορά το One και ήταν στο repeat για μεγάλο διάστημα. Η έκδοση του Rice φυσικά ήρθε το 2011 που, κατά την άποψή μου, το εκτίναξε στα ύψη.

Ακούστε το και σχηματίστε την δική σας άποψη.
Δωρεάν είναι. Άιντε. 

Αυτά για σήμερα.

Καλό μήνα.

-Lcfr.