September Ends

Σήμερα είναι η τελευταία ημέρα του Σεπτεμβρίου...

Ένας μήνας, με αρκετές αναποδιές, που προφανώς έγιναν με στόχο την βελτίωση των πραγμάτων. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω βάζοντας μια μικρή πινελιά αισιοδοξίας στα γεγονότα του μήνα που μας αφήνει...

Δεν είμαι άνθρωπος που θα πει το κλισέ: "...άντε να δούμε τι μας περιμένει τον Οκτώβριο".
Η πρόταση: "Άντε να δούμε τι μπορούμε να δημιουργήσουμε τον Οκτώβριο" μου ταιριάζει πολύ περισσότερο.

Όπως έχω ξανά πει, οι καταστάσεις που ζούμε, είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις μικρές-μικρές πράξεις της καθημερινότητάς μας.

Ότι κάνεις, θα έχει και το ανάλογο αποτέλεσμα.
Ότι ΔΕΝ κάνεις, δεν θα το καρπωθείς ποτέ.

Και φυσικά το Κάρμα παραμονεύει στην επόμενη γωνία, σαν άλλος κατάσκοπος σε εντεταλμένη αποστολή.

Παραμονεύει και αξιολογεί την πιο ακατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει, με άγνωστο φυσικά κόστος και παράπλευρες απώλειες.

That's life.

-Lcfr.

Abstract part3

Ηρθε ο καιρός για άλλο ένα απόσπασμα από τo Isabella…

Enjoy:

...Fade In...

...κι όμως...
Για κακή του τύχη, ήταν τραγικά μη διαθέσιμη...

Έλα όμως που το παράξενα περίπλοκο μυαλό, του φώναζε πως ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής του;

Αυτή η μικρή, αλλά ανατρεπτική λεπτομέρεια, τον κάνει να μην το βάζει κάτω. Να μην τα παρατάει και να μην σταματάει να την σκέφτεται διαρκώς. Συνεχίζει βλέπετε, με θράσος, να πλέκει την ζωή του, πάνω στα ξανθά της μαλλιά, γνωρίζοντας πολύ καλά, πως την ίδια ακριβώς στιγμή, αυτή την πλέκει στα μαλλιά κάποιου αλλού…

Στενάχωρο και αληθινό, αλλά πολύ μικρό για να κοντράρει το ξαφνικό και απροσδόκητο πάθος του. Όπως η ιστορία δείχνει, ο Αλέξανδρος, πέρα από γκρινιάρης, είναι και ξεροκέφαλος.

Το ίδιο μεσημέρι ξεκίνησε να γράφει στο ημερολόγιο του. Η πρώτη πρόταση διαβάζει:

"28/02/2011,

Είμαι πολύ καλός σε ένα πράγμα.
Σε ένα πράγμα και μόνο! Δεν τα παρατάω! ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΩ ΠΟΤΕ ΡΕ! Γιατί να το κάνω τώρα που υπάρχει κάτι να περιμένω;..."

Ειρωνεία;
Ο τίτλος της ζωής του...

...Fade Out...

Το Isabella, τελικά, την μια ημέρα με ταλαιπωρεί απίθανα, την άλλη φαντάζει μια απλή βόλτα στο πάρκο...

Ελπίζω να σας άρεσε αδέρφια...
Ελπίζω σε πολλά...

-Lcfr.

Dream My Dream

Έχει περάσει καιρός (ίσως κανένα 2μήνο) που να θυμάμαι τόσο ζωντανά κάποιο όνειρο. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, θυμάμαι ακριβώς τι είδα εχθές το βράδυ...
(άλλωστε πριν λίγο ξύπνησα και όπως καλά ξέρετε, συνηθίζω να γράφω τα ξημερώματα)

Ήμουν λέει, ακόμα παιδί. Το πολύ 5-6 χρονών και ζούσα σε ένα τερααααάστιο σπίτι. Κάτι σαν έπαυλη με μεγάλο κήπο, τον οποίο (άκουσον-άκουσον) διέσχιζε ένας ποταμός.
(ο σουρεαλισμός επικρατεί στα όνειρά μου)

Ήταν απόγευμα και ήμουν στον κήπο. Προσπαθούσα λοιπόν να "πετάξω" έναν μαύρο χαρταετό απροσδιόριστου σχήματος.

Για να πω την αλήθεια μου, δεν τα κατάφερνα και πολύ καλά, αφού δεν φυσούσε όσο θα έπρεπε για να κρατηθεί στον αέρα ο χάρτινος φίλος μου...

Προσπαθούσα για αρκετή ώρα χωρίς επιτυχία, ώσπου εμφανίστηκε ένα μικρό ξανθό κοριτσάκι (ιδιαίτερα όμορφο) που με επιθετικό τρόπο, μου πήρε τα κορδόνια από τα χέρια και με μερικές μαεστρικές κινήσεις "πέταξε" τον χαρταετό με ιδιαίτερη ευκολία! Λίγα λεπτά αργότερα, την ώρα που χάζευα σαν βλαμμένος τον αετό μου να πετάει στα ουράνια και χωρίς να μου πει κουβέντα, έδωσε μια και τον απελευθέρωσε!!

Όταν άρχισα να της φωνάζω, ζητώντας εξηγήσεις για τον λόγο που το έκανε, με διέκοψε και με μια καθαρά ενήλικη και γνώριμη φωνή, μου είπε:

"Ο χαρταετός αυτός δεν ήταν διαθέσιμος σε εσένα αυτήν την στιγμή ...
Εάν στο μέλλον, τον ξανά συναντήσεις θα είναι δικός σου για πάντα...
Αρκεί να ξέρεις που να κοιτάξεις..."

(πουφ)
Αυτό ήταν. Το όνειρο σταμάτησε και εγώ ξύπνησα με τα ερωτηματικά να έχουν γίνει ένα με το πετσί μου.
Ότι κατάλαβα-κατάλαβα θα μου πείτε...

Έτσι είναι τα όνειρα.
Προσπαθείς να τα ερμηνεύσεις με το δικό σου λυσάρι στο χέρι. (ή το ψάχνεις στο Google! :) )

Dream My Dream.
Non Serviam.

-Lcfr.

Smile@Me

Και σας ρωτάω με επιθετική διάθεση (μπας και σας ταράξω, αγαπημένοι μου αναγνώστες):

"...τι αξία μπορεί να έχει ένα χαμόγελο;"

...κι όμως ΤΕΡΑΣΤΙΑ!!
(για να πω την αλήθεια μου, δεν περίμενα να έχω αυτήν την άποψη για κάτι υποθετικά τόσο απλό, αλλά οι άνθρωποι τείνουν να αλλάζουν όσο περνάνε τα χρόνια)

Ένα απλό αλλά αληθινό χαμόγελο, από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ άνθρωπο, μπορεί να έχει την αξία μιας κουβέντας ωρών με κάποιον άλλον. Βλέπετε κατάλαβα (καθυστερημένα για άλλη μια φορά) πως μέσα από το χαμόγελο μπορείς να μάθεις πολλά. Από τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά, μέχρι το γενικότερο "είναι" του ανθρώπου που στο χαρίζει.

Ακόμα και εάν δεν τον έχεις γνωρίσει.
Ακόμα και εάν δεν έχεις ανταλλάξει ούτε ΜΙΑ κουβέντα μαζί του...

Εάν είσαι από τους τυχερούς και ξέρεις να "διαβάζεις" το χαμόγελο που δέχεσαι, μπορείς να τρέφεσαι μονάχα με αυτό, για αρκετό καιρό. Να το έχεις φυλακτό και να το κρατάς στην τσέπη σου για να σου φωτίζει την ημέρα. Και όταν καταφέρεις να φτάσεις σε αυτό το σημείο, να ξέρεις πως εάν λάβεις το κάτι παραπάνω, θα είναι από ΑΤΟΦΙΟ χρυσάφι!

Έστω για εσένα. Τον αποδέκτη.

Κράτα το κοντά σου λοιπόν, δώστου την αξία που πρέπει και άσε τους γύρω να λένε.

Αρκέσου στα λίγα. Αυτά ΤΕΛΙΚΑ αξίζουν.

-Lcfr.
ΥΓ. Εμπνευσμένο από ένα χθεσινό χαμόγελο που ΑΚΟΜΑ δεν μπορώ να μεταφράσω...
Ο άχρηστος!

Problem?

Τις προάλλες, πήρε το καλοσχηματισμένο και τοσοδούλικο αυτάκι μου, πως με κουβέντιαζαν αρνητικά κάποια άτομα. Για το ότι (λέει) έχω καβαλήσει το καλάμι, πως τα μυαλά μου έχουν πάρει αέρα και πως στην τελική, θα το φάω το κεφάλι μου και όταν θα γίνει αυτό, θα είναι πολύ αργά...

Ενδιαφέρον ε;

Σκέφτηκα λοιπόν, να εκμεταλλευτώ αυτό το σκηνικό και να αναρωτηθώ μαζί σας...
Τι είναι καλύτερο να τύχει σε κάποιον που ΔΕΝ δίνει και ιδιαίτερη σημασία:

• Να αδιαφορούν για αυτόν τελείως, ή
• Να τον σχολιάζουν αρνητικά πίσω από την πλάτη του;

Νομίζω πως οριστική άποψη για το θέμα, δεν θα καταφέρω να βγάλω ποτέ. Βλέπετε από την μια σκέφτομαι πως δεν αξίζει να απασχολείς το μυαλό σου με άτομα που δεν έχουν καν τα "παντελόνια" να σου μιλήσουν ευθέως, από την άλλη σου βγαίνει το κλασσικό πλέον: "δεν θα αφήσω να του περάσει, του κέρατα..."

Φαγωθήκατε όλοι όσοι στο παρελθόν με είχατε χαρακτηρίσει "ξερόλα"...
Πάνω σε αυτό το θέμα, είμαι στους "αναποφάσιστους". Αλλά εξακολουθώ να πιστεύω, πως ότι και να κάνεις, όσο και να προσπαθείς καθημερινά, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΑΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΓΥΡΩ ΣΟΥ.

Αυτό, το έχω καταλάβει με τον άσχημο τρόπο, εφαρμόζοντας με επιτυχία το σύστημα: "Πάθε-Μάθε".

-Lcfr.

These Days

Μερικές ημέρες, ξυπνάς και πιάνεις τον εαυτό σου, να έχει ιδιαίτερα χαμηλό κίνητρο.

Κίνητρο για το οτιδήποτε.
Μικρό η μεγάλο.
Σημαντικό ή ασήμαντο.

Όλα σου φαντάζουν βουνό. Όλα σου παρουσιάζουν σαν άλλος ελληνικός μαραθώνιος και ακόμα και εάν σου αρέσει η "τάδε" δραστηριότητα, καθημερινά την κάνεις με ιδιαίτερο κέφι, προτιμάς να κάτσεις να την ξεχάσεις και να κάτσει στο κρεββάτι κάνοντας το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ.

Κάτι τέτοιο, μου συμβαίνει σήμερα. Μηδέν κίνητρο. Μηδέν διάθεσή για το οτιδήποτε. Zero. Nada.

Και κάτι? Αυτές οι καταραμένες διαθέσεις, εμφανίζουν απρόσκλητα το πρόσωπό τους, μια ημέρα πριν. Είναι σαν να έχεις έναν αόρατο παπαγάλο στον ώμο σου και να σου πιλατεύει το αυτί στο repeat:

"Αύριο είναι Κυριακή... Θα είσαι χάλια... Θα μαρτυρήσεις και μόνο που θα σκεφτείς να σηκωθείς από το κρεββάτι..."

Καταραμένε και αόρατε παπαγάλε. Γιατί να μου χαλάς ΚΑΙ το Σάββατο? Εάν υπήρχες στην πραγματικότητα, θα σε έκανα στον ατμό με λαζάνια για να ταΐσω τα αδέσποτα σκυλιά της γειτονιάς μου!
On another note, ελπίζω εσείς τουλάχιστον να είχατε ένα όμορφο και διασκεδαστικό ΣΚ. Όχι σαν το δικό μου.

Χάλια διάθεση.
ΧΑΛΙΑ!

-Lcfr.

Landing In London

Τελικά, είμαι πεπεισμένος πως η επανάληψη σε πολλές περιπτώσεις κάνει καλό.

Ειδικά όταν μιλάμε για την μουσική και αυτά που μπορεί να προκαλέσει.
Ξέρω πως το συγκεκριμένο τραγούδι το έχω ανεβάσει και παλιότερα, αλλά δεν με απασχολεί ιδιαίτερα.

Καταφέρνει να δώσει μια αίσθηση νοσταλγίας και πολλές αναμνήσεις (καλές και κακές) από την παραμονή μου στο Λονδίνο.

Enjoy the music:
"Landing In London", από τους 3 Doors Down.


-Lcfr.

HAIR!

Δεν μπορώ να σας καταλάβω εσάς τις γυναίκες.

Ειλικρινά δεν μπορώ και νομίζω πως θα παρατήσω κάθε προσπάθεια. Ο λόγος (μαζί με χιλιάδες άλλους) είναι η τριχοφυΐα του άνδρα στο σώμα.

Mέσα στο 2011, μια κοπελιά που τελοσπάντων ήταν στην ζωή μου, μου είχε δηλώσει ευθαρσώς και χωρίς κανένα κόλλημα:

"ή ξυρίζεις το σώμα σου ή δεν έχει..."

(αυτό που δεν θα "είχε", όπως μπορείτε να καταλάβετε, είναι οι αγκαλίτσες και τα φιλάκια κάτω από τα σεντονάκια)

Επειδή η συγκεκριμένη ήταν κάποιου ιδιαίτερα αυξημένου επιπέδου ομορφιάς, παραδέχομαι πως το σκέφτηκα. Όχι για πολύ, αλλά το μυαλουδάκι μου, μπήκε στη διαδικασία να σκεφτεί το κερί ή άλλους ανώδυνους τρόπους για να ξεφορτωθώ την «αντιαισθητική» (κατά τα λεγόμενά της) κουβέρτα.

Όμως ο επαναστάτης και «νυφίτσας» Lcfr, με τις μαλαγανιές και τις κινήσεις επαγγελματικού επιπέδου, την κατάφερε στο όχι μόνο να την δεχτεί, αλλά να την απολαμβάνει στον υπερθετικό βαθμό.

Αυτό είναι κάτι που αποτυπώνει δυο πραγματικότητες:

• Η πρώτη είναι πως εσείς οι γυναίκες μπορεί να είσαστε πεισματάρες και ξεροκέφαλες, αλλά ο άνδρας που έχει καταλάβει τι καπνό φουμάρετε, μπορεί να σας "ξεγελάσει" και να σας κάνει να πιστεύετε πως έξω έχει ήλιο, άσχετα εάν είναι έντεκα το βράδυ... (ή έστω να νομίζει πως τα κατάφερε)
  
• Η δεύτερη είναι πως η τρίχα στο σώμα του άνδρα είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι ανδρισμού! Η τιηλεόραση και το σημερινό σχαμένο lifestyle που προωθεί, έχει καταφέρει να κάνει ένα μεγάλο ποσοστό των ανδρών metrosexual. Λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, με την αμφιβολία να αιωρείται διαρκώς. Ας μην γίνουμε όλοι...

Έτσι;

Στο κάτω-κάτω, ποιος θεωρεί πως είναι σωστό να προσπαθείς να αλλάξεις τον άλλον κατά την διάρκεια της σχέσης; Είτε εξωτερικά, είτε εσωτερικά... Εάν το κανείς από την αρχή αυτό, τότε είναι καλύτερο να ψωνίσεις από άλλον πάγκο και να μην προσπαθείς να φέρεις στα μέτρα σου τον απέναντι.

-Werewolf and proud of it!

(-Lcfr)

Door Bell

Κατέληξα λοιπόν, με την σειρά μου, στο εξής συμπέρασμα:

Η "καλή" ζωή, η ζωή που πραγματικά θέλεις και ονειρεύεσαι τα βραδιά, σου χτυπάει την πόρτα μια-δυο ΤΟ ΠΟΛΥ, τρεις φορές.

Δυστυχώς όχι περισσότερες... (τονίζω την λέξη δυστυχώς)

Φιλική συμβουλή: Φρόντισε, όταν ακουστεί το "ντινγκ-ντονγκ" της πόρτα σου, να μην λείπεις, να μην αναλώνεις τον χρόνο σου σε άκυρα και ανούσια πράγματα και, το βασικότερο, να είσαι εγκεφαλικά διαθέσιμος. (ο νοών νοητό)

Βλέπεις η καλή ζωή δεν έχει μάθει να αφήνει στην πόρτα σου χαρτάκι που να λέει: "πέρασα και δεν μου ανοίξατε", ούτε δίνει στους γείτονες τηλέφωνο της για να κλείσετε ραντεβού όταν θα είσαστε και οι δυο διαθέσιμοι...

Μέσα σε όλα, πρέπει να έχεις και αρκετή τύχη. Εάν είσαι από αυτούς που την έχουν, τότε έχει καλώς. Θα σου χτυπήσεις και θα ανοίξεις.

Εάν δεν την έχεις, είσαι καταδικασμένος στην μετριότητα και στην γκρίνια της μη ικανοποίησης.

Το μόνο που έχεις να κανείς, είναι να έχεις δυνατά το κουδούνι και τα αυτιά σου ανοιχτά.

-Lcfr.

Ps. Κοιτά να δεις που προσωπικά, δεν πίστευα και δεν πιστεύω στη τύχη...

Ezel

(Σ.Σ: Το άρθρο που ακολουθεί, το προκάλεσε διαφήμιση γνωστού περιοδικού τηλεόρασης που λέει: «Κι όμως, ο EZEL ΖΕΙ! Νίκησε το δηλητήριο και ψάχνει το παιδί του»)

Ρωτάω λοιπόν. Ποιός φυσιολογικής υπόστασης και νοημοσύνης άνθρωπος, καθηλώνεται μπροστά στο χαζοκούτι, σε καθημερινή βάση και διαβρώνει το μυαλό του παρακολουθώντας τις τουρκικές εμετικές σαπουνόπερες;

Η απάντηση σε αυτό είναι μια και ιδιαίτερα στενάχωρη: Ο ΕΛΛΗΝΑΣ!
Ο αγαπημένος και ιδιαιτέρως, ταλαιπωρημένος Έλληνας πατριώτης.

Βλέπετε, το κάνει καθημερινά, με ιδιαίτερο πάθος, (που θα το ζήλευε και η εκδιδόμενη κοπελίτσα για την οποία έγραφα τις προάλλες) μασουλώντας το, σαν αποβλακωμένο αμερικανάκι των McDonalds.

Από την μια είναι η βλακεία και η ξεφτίλα, που χαρακτηρίζει τα κανάλια της Ελληνικής τηλεόρασης χρόνια τώρα. Από την άλλη, υπάρχουν τα "beeee" πρόβατα (κατά κόσμο τηλεθεατές) που καταναλώνουν ό,τι και να τους σερβίρουν. Φρέσκο ή σε κονσέρβα ο έλληνας θα το καταβροχθίσει χωρίς ερωτήσεις και πολλά σχόλια.

Και τώρα που το συζητάμε και το θυμήθηκα, πάλι "Κωνσταντίνου και Ελένης" κύριε ΑΝΤ1? Η λέξη ΗΜΑΡΤΟΝ σας λέει κάτι?

Τα τούρκικα σήριαλ, δεν τα έχω βάλει στο μάτι γιατί είμαι ρατσιστής ή εθνικιστής.
Όχι. Καμία σχέση σας διαβεβαιώνω.

Απλά θεωρώ, πως τα τελευταία χρόνια η Ελληνική τηλεόραση έχει πιάσει πάτο χωρίς επιστροφή. Ο «Εζέλ» με τους συμπατριώτες του, απλά έχουν βάλει την ταφόπλακα, σε μια κηδεία που την σπονσοράρει η Vodafone με τον "Αλέξη τον Slow" στην μαρκίζα.

Προφανώς, ο Έλληνας αξίζει αυτήν την τηλεόραση, αξίζει αυτήν την κατάντια και φυσικά τους "φίλους μας" τους Τούρκους.

Kill your God,
Kill your TV.

-Lcfr.

Snapshots!

Πριν κάποιες ημέρες, σε μια βραδινή και ιδιαιτέρως χαλαρωτική έξοδο, μπήκα στην διαδικασία με τον φίλο μου τον Mephisto, να κάνω μια γρήγορη ανασκόπηση του μέχρι τώρα έτους.

Και ξέρετε, τα πράγματα που έχεις ζήσει μέσα σε ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, μετατρέπονται πανεύκολα, σε φωτογραφίες αναμνήσεων του εγκεφάλου.

-Πέρασες μια ωραία βραδιά σε ένα Noodle Bar?
Click! Saved.
-Είχες διασκεδάσει με την ψυχή σου, στο "τάδε" club?
Click! Saved.
-Αντιμετώπισες τους χειρότερους φόβου σου στο οδοντιατρείο, με αξιοπρόσεκτη επιτυχία;
Click! Saved.

Γιατί τελικά, το μυαλό του ανθρώπου, από κάποια ηλικία και μετά, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα άλμπουμ φωτογραφιών. Το θέμα λοιπόν είναι, τις φωτογραφίες του μυαλού σου, να τις φροντίζεις ανακαλώντας τες στην μνήμη σου αρκετά συχνά.

Δυστυχώς, όπως διαβρώνονται οι πραγματικές φωτογραφίες με το πέρασμα του χρόνου, έτσι κι αυτές...

-Lcfr.

Creature Of The Night

Δεν το χωράει το μυαλό μου αδέρφια.
Πραγματικά δεν το χωράει το μυαλό μου και πάω να τρελαθώ με τα χθεσινά

Read on..

Εχθές λοιπόν Κυριακή, σε μια έξοδο ιδιαιτέρως ποιοτική και διαφορετική από τις άλλες, είδα...

ΤΗΝ ΠΙΟ OΜΟΡΦΗ ΓΥΝΑΙΚΑ!

Ένα πλάσμα πραγματικά πανέμορφο. (ζητάω την υπομονή σας, μιας και η περιγραφή θα διαρκέσει, αλλά αξίζει τον κόπο)

Είχε μαύρα μακριά και ίσια μαλλιά που άστραφταν κι ας ήταν βράδυ. Το σώμα της απλά καταπληκτικό και στο πρόσωπο είχε διακριτικό makeup με απαλό κραγιόν. Ακριβώς δηλαδή όπως έπρεπε.
(δεν ήταν παστωμένη σαν τις περισσότερες Ελληνίδες, που κάνουν ότι μπορούν για να κρύψουν τις ατέλειες...)

Φορούσε ένα "κρεμ" ολόσωμο φόρεμα, που αποκάλυπτε με θράσος τα μακριά και καλογυμνασμένα πόδια της...

Κι όμως, αυτό το θεϊκό πλάσμα, έκανε πιάτσα σε γνωστό κεντρικό δρόμο της Αθήνας!! (μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό αδέρφια. Δεν αναφέρομαι στην Συγγρού).

Δεν το χωράει το μυαλό μου.

Μια τόσο όμορφη γυναίκα, αντί να ντύνεται και να στολίζεται για να κάνει τον κόσμο όμορφο στο διάβα της, εκδίδεται στον κάθε τυχαίο, για ευρώ... Την στιγμή που, θεωρώ, πως όλες οι πόρτες και όλες οι ευκαιρίες για καριέρα θα της ήταν εύκολα ανοιχτές, έχει επιλέξει να εξασκεί το αρχαιότερο επάγγελμα...

Όλα στην ζωή είναι επιλογές, δεν λέω, απλά με εντυπωσιάζει και με στεναχωρεί λίγο.
(τώρα που το σκέφτομαι η συγκεκριμένη ντύνεται και στολίζεται για να κάνει τον κόσμο χαρούμενο, αλλά ποιος βρίσκει την ευτυχία στον επί πληρωμή έρωτα?)

Πόσο κρίμα και άδικο...

-Lcfr.
PS. Είμαι σίγουρος πως η συγκεκριμένη, βγάζει περισσότερα χρήματα σε μια νύχτα, από όσα βγάζω εγώ σε 2 μήνες, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα και δεν σηκώνει ανάλυση...

Scenarios

Anybody else?
No?

Just me then.

Καλή εβδομάδα να έχουμε αδέρφια.

Non Serviam.

-Lcfr.

I Feel Again

Την προηγούμενη εβδομάδα, έπεσε στα χέρια μου ο καινούργιος δίσκος των Blue October με τίτλο "Any Man In America" (όταν λέω "έπεσε στα χέρια μου" εννοώ φυσικά την mp3 έκδοσή του :P )

Στα δύο-τρία πρώτα ακούσματα, τα αυτάκια μου, δυστυχώς, ξεχώρισαν μόνο δύο τραγούδια... (περίμενα περισσότερα για να πω την αλήθεια μου, αλλά από ότι φαίνεται ο δίσκος είναι τουλάχιστον μέτριος σε σχέση με τους παλαιότερους τους)
Το πρώτο από αυτά, θα το μοιραστώ μαζί σας μιας και το θεωρώ ιδιαίτερα έντονο και συναισθηματικό.

Ο τίτλος του είναι "I Feel Again" και μπορεί να αγγίξει και εσένα random τύπε (εάν το αφήσεις).

Enjoy κι ας μην μάθω ποτέ εάν σας αρέσει (μιας και εξαφάνισα τα iLikes/Don'tLikes :) )

By the way, είμαι υποχρεωμένος να σας πω, πως I'm Here To Stay.
Και σε όποιον αρέσει :)

Non Serviam.

-Lcfr.

HATERS

HATERS gonna HATE.
(γνωστό και ΠΟΛΥ πετυχημένο)

Εάν δεν σας αρέσει, μπορείτε να πάτε από εκεί που ήρθατε.
Έτσι απλά και αποτελεσματικά.

Ένα φιλικό μήνυμα στους καινούργιους επισκέπτες, που κάνουν ότι τους πει κάποιος κομπλεξικός και random τυπάκος του Internet, που έχει ΠΟΛΥ ελεύθερο χρόνο.

Ευχαριστώ,

-Lcfr.
PS. Screw you guys, I'm having fun :)

Google!

Google!

Η τεχνολογία το 2011, μπορεί να μας βοηθήσει σε όλα τα ερωτήματα που έχουμε.

Αλήθεια μπορεί.

Με ένα Google Search, βρίσκεις εύκολα και (το σημαντικότερο) γρήγορα, τις απαντήσεις που ζητάς.

Σε όλα όμως τα θέματα;

ΕΥΤΥΧΩΣ που η ζωή είναι ένα τεράστιο ερώτημα, που ούτε το Google δεν μπορεί να απαντήσει...

Στα δυσκολότερα θέματα, ακόμα και αυτός ο κολωσσός της τεχνολογίας, φαντάζει μικρό και άμαθο παιδάκι, που μόλις έκανε τα πρώτα του βήματα...

Σκέψου λοιπόν, πόσο μεγάλη ικανοποίηση ΠΡΕΠΕΙ να νιώθεις, όταν καταφέρνεις, ολομόναχος, να ξεκαθαρίζεις προβλήματα που φαντάζουν βουνό...

Άρα, give yourself some credit...

Εγκέφαλος VS τεχνολογία...
...σημειώσατε άσσο...

-Lcfr.
P.S. Τρίτη ημέρα στο καινούργιο σπίτι και πρέπει να παραδεχτώ, πως έχει αρχίσει και μου αρέσει... Θα δούμε...

First night

Πρώτο βράδυ, στο καινούργιο μου σπίτι...

Φαντάζει περίεργο και αφιλόξενο...
Προβλέπω περίεργα όνειρα... (εάν καταφέρω να κοιμηθώ that is...)

Καλό βράδυ...
Σας σκέφτομαι διαρκώς...

-Lcfr.

I wish you stayed...

Τις προάλλες, είδα γραμμένη, σε κάποιον τοίχο της Αθήνας, την εξής πρόταση:

"I wish you stayed..."

Συγκινητικό δεν μπορώ να πω.

Όλοι, κάποια στιγμή στην ζωή μας, την έχουμε πει, την έχουμε σκεφτεί, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, την έχουμε ακούσει. Μέχρι ποιο σημείο όμως έχει αξία αυτή η πρόταση;

Μέχρι ποιο σημείο, μπορείς να χαραμίζεις τις ευχές σου (wish) για έναν άνθρωπο που επέλεξε να φύγει, χωρίς να το σκεφτεί και να νιώσει την πιθανότητα να επιστρέψει?

Δυστυχώς σήμερα θα φορέσω το σκληρό μου προσωπείο και θα πω το εξής: Εάν έφυγες από την ζωή μου, χωρίς να το θέλω, χωρίς να φταίω και χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό, να είσαι σίγουρος ότι θα τρέξω να σου ανοίξω την πόρτα εξόδου. Και εάν έχω διάθεση, μπορεί να σου κάνω και ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ.

...yeah...

Μακάρι να μπορούσα να κάνω πράξεις την προηγούμενη πρόταση...
Πού τέτοια τύχη...

Ξέρω όμως πολύ καλά, πως κάποια στιγμή κατά την διάρκεια της ζωής μας, πρέπει να εφαρμόζουμε αυτήν την συμπεριφορά...
Με κάθε κόστος.

-Lcfr.
Ps. Εγώ προσωπικά, μετά από 30 ολόκληρα χρόνια ζωής, αυτό το πράγμα δεν μπορώ να το κάνω. Και είμαι σίγουρος, ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να το κάνω. Just saying.
Ps2. Η 2η μετακόμιση με έκανε και άργησα το σημερινό άρθρο... (καταραμένε Μίκυ Μάους...)

NO!

Τελικά, το σημαντικότερο πράγματα σε αυτήν εδώ την ζωή, είναι να ρωτάς αυτό που πρέπει ΚΑΙ ΟΧΙ αυτό που θέλεις...

Βλέπετε, τις περισσότερες φορές αυτό που ΘΕΛΕΙΣ δεν μπορείς να το έχεις, ενώ αυτό που
ΠΡΕΠΕΙ είναι διαθέσιμο περισσότερο από ποτέ...

Στην περίπτωση του φίλου μας στην φωτογραφία, τίποτα από τα δύο δεν ισχύει...

Σε νιώθω αδερφέ μου...

Σας εύχομαι μια καλή και γεμάτη Κυριακή...

-Lcfr.

BU

Thank me later.

-Lcfr.

Outside

Γρήγορη ιστορία με μουσική κατάληξη.

Όταν ήμουν (και εγώ σαν παιδί) στο Λονδίνο για τις περιβόητες σπουδές, τον πρώτο χρόνο στην εστία έτυχε να συγκατοικήσω με 2 Άγγλους (Tim & Sabrina). H Sabrina ήταν αρκετά "δήθεν" και σχετικά ομορφούλα (τότε τα μάτια μου ήταν ΜΟΝΟ στην elEna μιας και ήμουν δεσμευμένος) αλλά ο Tim, ήταν ενδιαφέρον τυπάκι που με κάθε ευκαιρία με "τροφοδοτούσε" μου μουσικές που δεν της γνώριζα

Ένα απόγευμα λοιπόν, ο Tim μου χτύπησε την πόρτα και μου έδωσε ένα δισκάκι που απ' έξω έγραφε "Staind - Breaking The Cycle". Τα λόγια φυσικά είναι περιττά. Το τραγούδι "Outside" που ήταν μέσα, όχι μόνο με χάραξε μια για πάντα, αλλά και τόσα χρόνια μετά, έχει την ικανότητα να με ταρακουνάει με θράσος.

Για σήμερα λοιπόν, έχουμε τους Staind με το Outside...
Enjoy.

-Lcfr.

Love Is...

Περίεργο και άξιο προσοχής το σημερινό mini-άρθρο.
(εμπνευσμένο από ένα τραγούδι που ΙΣΩΣ το ανεβάσω αργότερα..)

Είμαι πλέον της άποψης, ότι η αγάπη (προσοχή, μιλάω για την αγάπη που όταν σου έρθει δεν την νιώθεις μόνο στο στομάχι σου, αλλά σε κάθε πόρο του δέρματός σου) δεν έχει να κάνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα με την εμφάνιση.

Θα συμφωνήσω στο ότι από την εμφάνιση ξεκινούν όλα. Ναι, αλλά δεν είναι ο κύριος λόγος που θα φτάσεις στο σημείο να αγαπήσεις μέχρι θανάτου τον απέναντι, χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα άλλο παρά το καλό του...

Κατάλαβα λοιπόν με την σειρά μου (προφανώς αργοπορημένα μιας και είμαι άνθρωπος με πολλά ελαττώματα) ότι η αγάπη, που την έχω ζήσει 2 φορές στην ζωή μου τα παλιά χρόνια υπάρχει και έχει να κάνει με:

• τον χρόνο,
• την εμπιστοσύνη,
• το ενδιαφέρον,

και φυσικά..

• την σωστή επικοινωνία που έχεις καταφέρει να χτίσεις με τον άνθρωπό σου.
  

Εάν όλα αυτά τα έχεις μαζί σου, τότε να είσαι σίγουρος ότι μπορείς να απαντήσεις στο αιώνιο και ιδιαίτερα δύσκολο ερώτημα που ταλαιπωρεί τον περισσότερο κόσμο:

"Τι εστί Αγάπη?"
(εάν η απάντηση, δεν είναι ένα όνομα, τότε δοκίμασε ξανά...)

Αυτά για σήμερα αδέρφια...
Μουσικό post, αργότερα... (ίσως)

-Lcfr.

Chicken

Υπάρχουν λοιπόν στιγμές, που όσο και να προσπαθώ να παίρνω ρίσκα, δειλιάζω την τελευταία στιγμή, σαν ανώριμο και άβγαλτο παιδί και κρύβομαι στην σκιά μου.

Αυτό, το έχω κάνει αρκετές φορές στο παρελθόν και ειλικρινά σας μιλάω, νιώθω μειονεκτικά απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό.

Αντί να λέω με υπερηφάνεια:
"...δεν πιστεύω πως ΕΓΩ έκανα αυτό το πράγμα..."
λέω με μετανιωμένο ύφος:
"...τι θα γινόταν εάν το είχα κάνει...?"

Και φαντάζομαι γνωρίζετε, πως σε αυτά τα ερωτήματα σκαλώνεις τον περισσότερο καιρό.

Και εάν σκαλώσεις, άντε να ξεφύγεις...

Νομίζω πως θα τα ρίξω στην επιστήμη και θα θεωρήσω πως είναι κάποια ουσία του εγκεφάλου που σε μπλοκάρει και δεν έχεις το θάρρος ή και το θράσος που χρειάζεται, για να κάνεις μια κίνηση που απαιτεί αυτό το κάτι παραπάνω. Αυτό το γαμημένο παραπάνω βήμα. Όσες φορές και να το εξασκήσεις, όσες φορές και να παλέψεις με το μέσα σου, δεν είναι εφικτό να ρισκάρεις πάντα.

Δυστυχώς.

Και όχι αγαπημένοι μου...
Στα ρίσκα που αναφέρομαι δεν παίζονται χρήματα ή περιουσίες.
Παίζεται η υπόληψη, ο εγωισμός και η οποία αξιοπρέπεια νιώθεις πως έχεις μέσα σου.

Φιλική συμβουλή λοιπόν:
ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΕΓΩ.
ΜΗΝ ΕΙΣΤΕ ΚΟΤΕΣ.

Nobody's perfect.
Right?

-Lcfr.
PS. Άλλο ένα άρθρο με μια κακιά λεξούλα. Να με συγχωρείτε.

Goals!

Στόχοι φίλοι μου...
Στόχοι.

Χωρίς αυτούς, δεν είμαστε τίποτα άλλο, από άβουλα και καλοκουρδισμένα ρομπότ, στην άχαρη μηχανή της καθημερινότητάς που, τις περισσότερες φορές, μας επιβάλλουν οι άλλοι.

Οι στόχοι σε κάνουν να ξεχωρίσεις.
Να κάνεις το παραπάνω βήμα που χρειάζεται για να εξελιχθείς. Να βγεις από την μάζα των βολεμένων και να διεκδικήσεις κάτι που μπορεί να φαντάζει πέρα από τις δυνατότητές σου.

Όμως, για να καταφέρεις να κατακτήσεις τους στόχους που έχεις στο μυαλό σου, πρέπει να έχεις πλάνο. Σχέδιο με χαρτογραφημένη την κάθε λεπτομέρεια και όλα τα πιθανά εμπόδια που μπορεί να προκύψουν, ώστε να ξέρεις πως να τα αντιμετωπίσεις, χωρίς να θέσεις σε κίνδυνο το στόχο σου.

Κάντε μου μια χάρη και βάλτε καλά στο μυαλό σας, πως ο στόχος χωρίς πλάνο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ευχή...

Δυστυχώς αυτή την λεπτομέρεια την ξεχνάμε μέσα στην παραζάλη και την ταχύτητα της ζωής μας.

Άλλωστε είμαι σίγουρος πως δεν είμαι ΜΟΝΟ εγώ αυτός που, πολλές φορές κάθομαι αναπαυτικά στην άχαρη ΕΛΠΙΔΑ που μου προσφέρει μια ευχή...

-Lcfr.

For Things To Come

-Μπορεί να είσαι ονειροπόλος.
Μαζί σου!!
-Μπορεί να είσαι προβληματικός.
Μαζί σου!!
-Μπορεί να είσαι φοβισμένος.
Μαζί σου!!
-Μπορεί να έχεις σηκώσει τοίχους γύρω σου.
Μαζί σου!!
-Μπορεί να νομίζεις πως η ζωή σταμάτησε.
Μαζί σου!!
-Μπορεί τις περισσότερες ημέρες, να μην θες να σηκωθείς από το κρεβάτι.
Μαζί σου!!

Σε παρακαλώ όμως, κάνε έναν κόπο και πιάσε τις λέξεις μου σαν να ήταν χέρι.
Χέρι που θέλει να σε συνοδέψει σε κάτι καινούργιο και συναρπαστικό που σου επιφυλάσσει η ζωή, στην αμέσως επόμενη στροφή...

Άντε...
Σήκω.

Δώσε μου το χέρι σου, για την επόμενη λέξη.

Για την επόμενη περιπέτεια που είναι σίγουρο, θα σου αφήσει σημάδια.
Για να έχεις να θυμάσαι.
Για να έχεις να μαθαίνεις.
Για να έχεις να αναπολείς.

Ξεκινάμε? Τι λές?

-Lcfr.
PS. Σας ευχαριστώ αδέρφια. Όλους εσάς. Ενα μεγάλο ευχαριστώ!
Για όλα.

Epic Sunday

Έχω να πω ΜΟΝΟ τούτο:

EPIC SUNDAY, WAS EPIC!
Και το εννοώ. Ακολουθήστε τα points που σας παραθέτω παρακάτω, με ιδιαίτερη υπερηφάνεια και στόμφο:

• Ενδιαφέρουσες γνωριμίες με προοπτικές συνεργασίας? CHECK (και να μην "κάτσει" η συνεργασία, είναι φανταστικό συναίσθημα να γνωρίζεις ανθρώπους που "κάτι βλέπουν" σε εσένα)
• Sambuca by the Pool με φανταστική παρέα? CHECK!
• Ξεροψημένο πρόσωπο από τον ήλιο? Double CHECΚ!
• Διάθεση για δουλειά αύριο... meeeh... :)

Δεν μπορείς να τα έχεις και όλα ε?
Heh...

Καλή εβδομάδα αδέρφια μου..

Ξεροψημένος Lcfr.

Crestfallen

Πριν κάτι ημέρες έπεσε στα χέρια μου, ο καινούργιος δίσκος των Anathema.
(μην βιαστείτε να χαρακτηρίσετε το τραγούδι που θα ακολουθήσει από το "άγριο" όνομα του συγκροτήματος)

Ok, ίσως o "Falling Deeper" να μην είναι και ΤΟΣΟ καινούργιος δίσκος... Περιέχει διαφορετικές -πιο ατμοσφαιρικές- εκτελέσεις παλαιότερων τραγουδιών τους.

Με ενδιαφέρον λοιπόν, ξεκίνησα να τον ακούω και έπιασα τον εαυτό μου, να σκαλώνω επίμονα στο πρώτο τραγούδι με τίτλο, "Crestfallen".

Ίσως, ΙΣΩΣ τονίζω, να είναι το τραγούδι που, τουλάχιστον αυτήν την περίοδο, μπορεί να με ταξιδεύει και να μου δίνει μια αίσθηση σπάνιας γαλήνης, που σπάνια την βρίσκεις...

Εάν έχετε σκοπό να αφιερώσετε λίγο χρόνο στο τραγούδι, (ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΛΟ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΑΣ) θα σας παρακαλούσα να το ακούγατε και να μην κάνατε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ άλλο ταυτόχρονα.

Απλά να χαθείτε για 3 λεπτά στην μαγεία των Anathema.

Thank me later.
Anathema - Crestfallen

Enjoy.
Αλήθεια.

-Lcfr.

Dream My Dream 2

Δηλαδή ΕΛΕΟΣ!

Εχθές το βράδυ, είδα ένα όνειρο που με ταρακούνησε για μια ακόμη φορά. Είναι το δεύτερο όνειρο που με αναστατώνει αυτήν την εβδομάδα και πραγματικά, δεν ξέρω ΠΟΤΕ και εάν θα βρω λίγη ηρεμία πια!!

Ήμουν λέει με 2-3 καλούς φίλους, σε μια συναυλία στο κέντρο της Αθήνας, (εκεί γύρω στο Σύνταγμα). Κόσμος πολύς, η μουσική σε υψηλά επίπεδα και η διάθεση ιδιαιτέρως ανεβασμένη.

Στο τέλος της λοιπόν, χωριζόμαστε με τα παιδιά και για κάποιον περίεργο λόγο, το κόβω με το πόδι για το σπίτι. Κατά την διάρκεια του ποδαρόδρομου, πήρα τηλέφωνο τον Mephisto και μέχρι να φτάσω σπίτι, μιλούσαμε για διάφορα ΦΛΕΓΟΝΤΑ θέματα.

COPY/PASTE λοιπόν, μετά από λίγες ημέρες.
Άλλη συναυλία, στον ίδιο όμως χώρο, μουσική, διασκέδαση και πανομοιότυπος αποχωρισμός με τους φίλους μου στην έξοδο. Εκεί που ετοίμαζα τον εξοπλισμό μου, για να ξανά κάνω τον ποδαρόδρομο της επιστροφής (iPhone + ακουστικά) ασυναίσθητα κοιτάζω στα αριστερά μου. Βλέπω το πίσω μέρος ενός σχετικά μικρού μαύρου κάμπριο αυτοκίνητου, απροσδιόριστης μάρκας, με τρεις κοπελίτσες στα πίσω καθίσματα να κάθονται όπως καθόντουσαν στις παλιές ελληνικές ταινίες οι ντίβες της εποχής. Καθιστές στις πλάτες των καθισμάτων, με αυξημένη την διάθεση για τραγούδι.

Παρατηρώ πως η οδηγός ήταν μια κοπελίτσα που στην πραγματικότητα, έχει περάσει από την ζωή μου αφήνοντας πολλά κατάλοιπα. Φυσικά (μα την τύχη μου), κατάλαβε πως ήμουν πίσω από το αυτοκίνητο και μέσα από την αντανάκλαση του καθρέφτη, μου "λέει" με τα χείλη της:

"Σ' αγαπώ!"

...και βάζει μπρος και φεύγει...

Ρωτάω λοιπόν, με την σειρά μου:

Ούτε στα όνειρα μου δεν θα βρίσκω ησυχία;
Ούτε εκεί;
Τι πράγμα κι αυτό...

-Lcfr.
Ps. Το μουσικό post θα λάβει χώρα σε λίγο, μιας και εχθές δεν πρόλαβα ο καημένος...

September OS

Καλό μήνα αδέρφια...

Ο Σεπτέμβριος μας καλωσόρισε και αυτός με την σειρά του, έχοντας στις τσέπες το κουμπάκι "reboot". Το πατάς, για να ξεκινήσεις από την αρχή. Να αρχίσεις για ακόμα μια φορά από το μηδέν, έχοντας "σώσει" 2-3 πραγματάκια από την προηγούμενη κατάσταση. Άλλωστε, εάν είχες να σώσεις πολλά, δεν θα χρειαζόταν μπεις στην διαδικασία της επανεκκίνησης.

Σωστά;

Παρόλα αυτά, σήμερα το πρωί, μου γεννήθηκε η εξής απορία:

Πως γίνεται μέσα σε 2 μόλις μήνες, να έχεις ήδη κάνει δύο (2) επανεκκινήσεις στην ζωή σου και να ετοιμάζεσαι για την τρίτη, θεωρώντας την απαραίτητη; Τι στον δαίμονα κάνεις λάθος και το λειτουργικό σου σύστημα, κολλάει και δεν ανταποκρίνεται όπως θα ήθελες, στα clicks του ποντικιού σου;

Ακριβώς!
Πολλές φορές η επανεκκίνηση, δεν είναι αρκετή. Στις περιπτώσεις που το reboot δεν κάνει δουλειά, πληκτρολογείς την λέξη "FORMAT" και διαγράφεις τα ΠΑΝΤΑ μια και καλή.

Βλέπετε, το λειτουργικό σύστημα στους υπολογιστές, (όπως ο εγκέφαλος στον άνθρωπο) στέκεται αποτελεσματικά και αρμονικά, μόνο όταν έχεις τα σωστά περιφερειακά πάνω του. Όταν αυτά λείπουν...

Domino effect.

Τι;
Τι γράφει στην οθόνη του μυαλού μου, σήμερα 1η Σεπτεμβρίου;

"Installing new Operating Software...
Please wait..."

Άλλωστε τα λάθη που φέρνουν τους ανθρώπους σε αυτήν την θέση είναι για αυτούς που, όταν γεννήθηκαν, ο γιατρός αφού τους έκοψε τον ομφάλιο λώρο, ξέχασε να τους δώσει οδηγίες χρήσης της ζωής..

Non Serviam.

-Lcfr.
PS. Αργότερα θα γίνει μουσικό ποστ, ΕΠΙΚΩΝ διαστάσεων.