Chicken

Υπάρχουν λοιπόν στιγμές, που όσο και να προσπαθώ να παίρνω ρίσκα, δειλιάζω την τελευταία στιγμή, σαν ανώριμο και άβγαλτο παιδί και κρύβομαι στην σκιά μου.

Αυτό, το έχω κάνει αρκετές φορές στο παρελθόν και ειλικρινά σας μιλάω, νιώθω μειονεκτικά απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό.

Αντί να λέω με υπερηφάνεια:
"...δεν πιστεύω πως ΕΓΩ έκανα αυτό το πράγμα..."
λέω με μετανιωμένο ύφος:
"...τι θα γινόταν εάν το είχα κάνει...?"

Και φαντάζομαι γνωρίζετε, πως σε αυτά τα ερωτήματα σκαλώνεις τον περισσότερο καιρό.

Και εάν σκαλώσεις, άντε να ξεφύγεις...

Νομίζω πως θα τα ρίξω στην επιστήμη και θα θεωρήσω πως είναι κάποια ουσία του εγκεφάλου που σε μπλοκάρει και δεν έχεις το θάρρος ή και το θράσος που χρειάζεται, για να κάνεις μια κίνηση που απαιτεί αυτό το κάτι παραπάνω. Αυτό το γαμημένο παραπάνω βήμα. Όσες φορές και να το εξασκήσεις, όσες φορές και να παλέψεις με το μέσα σου, δεν είναι εφικτό να ρισκάρεις πάντα.

Δυστυχώς.

Και όχι αγαπημένοι μου...
Στα ρίσκα που αναφέρομαι δεν παίζονται χρήματα ή περιουσίες.
Παίζεται η υπόληψη, ο εγωισμός και η οποία αξιοπρέπεια νιώθεις πως έχεις μέσα σου.

Φιλική συμβουλή λοιπόν:
ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΕΓΩ.
ΜΗΝ ΕΙΣΤΕ ΚΟΤΕΣ.

Nobody's perfect.
Right?

-Lcfr.
PS. Άλλο ένα άρθρο με μια κακιά λεξούλα. Να με συγχωρείτε.