House Pet

Ακολουθεί η άχρηστη πληροφορία της Τετάρτης για όλους εσάς. Είστε έτοιμοι;
Όλη μου την ζωή είχα κατοικίδια.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που (ακόμα) είναι εκνευριστικά φιλόζωη. Φυσιολογικά λοιπόν το βλαστάρι της βγήκε και αυτό ιδιαίτερα φιλόζωο. (επαναλαμβάνω σε εκνευριστικό βαθμό).

Η ζωή μου μετράει:
4 σκυλιά, ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ (κυριολεκτικά) γάτες, 3 ιγκουάνα και 2 χελώνες (και εάν θυμάμαι καλά, μερικά ψάρια σε ενυδρείο)

Όταν έκανα το βήμα και έφυγα από το πατρικό, πολλές φορές ερχόμουν αντιμέτωπος με την ερώτηση: "πότε θα πάρεις το πρώτο σου κατοικίδιο?"
H απάντηση?

ΠΟΤΕ!

Περίεργο ε?
Δεν λέω, το κατοικίδιο σε χαλαρώνει, σου προσφέρει συντροφιά αλλά είναι μια τεράστια ευθύνη. Ιδιαίτερα δύσκολη ευθύνη, την στιγμή που δεν μπορείς να φροντίσεις με επιτυχία τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ο βασικός λόγος που δεν παίρνω μια γάτα (μιας και είμαι της γάτας περισσότερο) είναι οι τρίχες. Επιτέλους ζω σε ένα σπίτι που δεν είναι εγκλωβισμένο από εκατομμύρια τρίχες ζώων. Και επιτέλους φοράω τα μαύρα μου και είναι ΟΝΤΩΣ μαύρα και όχι μαύρα με άτακτες πινελιές από άσπρες τρίχες πάνω τους.

Κατοικίδιο λοιπόν γιοκ!
Θα αρκεστώ στην αράχνη που έχει πάρει διακριτικά μια μικρή γωνία στην κουζίνα μου. Δεν την ενοχλώ και δεν με ενοχλεί.

Θα ήθελα βέβαια όταν πηγαίνω για ύπνο να μου απαντούσε στο "καληνύχτα" που επιμένω να της λέω κάθε βράδυ.

-Lcfr.