Αρκετές φορές, μέσα στα χρόνια της ζωής μου, έχω νιώσει πως είμαι πρωταγωνιστής σε παραμύθι.
Όχι όμως σε οποιοδήποτε παραμύθι. Αλλά στο «Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων».
Πόσο GAY είναι, το ότι πολλές φορές νιώθω σαν την Αλίκη, που κυνηγάει τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ λευκό λαγό, σε μια ιστορία που παίζει και ξαναπαίζει ατελείωτα, χωρίς κάποιο εμφανές τέλος στον ορίζοντα. Καλό ή κακό τέλος, δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Και όλο και τρέχω ξοπίσω του...
Και όλο αυτός ξεγλιστρά από τα χέρια μου όχι επειδή δεν ξέρω τον τρόπο να τον πιάσω, αλλά γιατί δεν ξέρω τι θα τον κάνω εάν τα καταφέρω και τον έχω στα χέρια μου.
Σαμποτάρω τον εαυτό μου?
Ίσως.
Και όλο και τρέχω ξοπίσω του.
Μέχρι να γυρίσει και να με κοιτάξει.
Μέχρι να γυρίσει και να μου ψιθυρίζει στο αυτί, πως τελειώνει το ρημάδι το παραμύθι...
-Lcfr.
ΥΓ. Καλό Σαββατοκύριακο.
ΥΓ2. Κλασσικά θα υπάξει καμιά φωτογραφία και λίγο μουσική την Κυριακή.
Όχι όμως σε οποιοδήποτε παραμύθι. Αλλά στο «Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων».
Πόσο GAY είναι, το ότι πολλές φορές νιώθω σαν την Αλίκη, που κυνηγάει τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ λευκό λαγό, σε μια ιστορία που παίζει και ξαναπαίζει ατελείωτα, χωρίς κάποιο εμφανές τέλος στον ορίζοντα. Καλό ή κακό τέλος, δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Και όλο και τρέχω ξοπίσω του...
Και όλο αυτός ξεγλιστρά από τα χέρια μου όχι επειδή δεν ξέρω τον τρόπο να τον πιάσω, αλλά γιατί δεν ξέρω τι θα τον κάνω εάν τα καταφέρω και τον έχω στα χέρια μου.
Σαμποτάρω τον εαυτό μου?
Ίσως.
Και όλο και τρέχω ξοπίσω του.
Μέχρι να γυρίσει και να με κοιτάξει.
Μέχρι να γυρίσει και να μου ψιθυρίζει στο αυτί, πως τελειώνει το ρημάδι το παραμύθι...
-Lcfr.
ΥΓ. Καλό Σαββατοκύριακο.
ΥΓ2. Κλασσικά θα υπάξει καμιά φωτογραφία και λίγο μουσική την Κυριακή.
No comments:
Post a Comment