Padlock Love

Διάβαζα πριν ημέρες πως από το 2000 έχει ξεκίνησε στην Ευρώπη μια μόδα να κλειδώνουν λουκέτα σε διάφορους φράχτες, στα οποία πάνω τους έχουν γραμμένα ονόματα. Σε ένδειξη έκφρασης της αιώνιας αγάπης και του «κλειδώματος» της καρδιάς.

Είδα μια φωτογραφία (και εάν την βρω θα την ενσωματώσω στο άρθρο αυτό για να την δείτε και εσείς) που είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Χιλιάδες λουκέτα, με διάφορα ονόματα γραμμένα πάνω τους που αντιπροσωπεύουν εκπληρωμένους ή ανεκπλήρωτους έρωτες. Μικρές ή μεγάλες αγάπης, χαμένα ή πιασμένα όνειρα.

Κάτι που αποδεικνύει το εξής απλό: (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια)

Οι άνθρωποι περπατούν αυτόν τον πλανήτη με μια και μοναδική ανάγκη: Να έχουν "κλειδωμένη" την καρδιά τους για ένα συγκεκριμένο άτομο, με την προϋπόθεση το άτομο αυτό να έχει στα χέρια του το ένα και μοναδικό κλειδί.

Στο σπίτι μου έχω ένα αχρησιμοποίητο λουκέτο, καιρό τώρα. Την στιγμή που γράφω αυτές εδώ τις γραμμές, αποφάσισα ΚΑΙ τι όνομα θα γράψω πάνω του ΚΑΙ που θα το κλειδώσω. (φυσικά δεν θα ξεχάσω να το βγάλω ΚΑΙ φωτογραφία για να το έχω)

Άλλωστε νομίζω πως είναι ωραίο να ξέρεις πως κάπου εκεί έξω, υπάρχει αυτό το λουκέτο με το όνομα της επιλογής σου γραμμένο πάνω του. Και θα είναι εκεί για πολλά χρόνια. Τουλάχιστον μέχρι κάποιος να βρει το κλειδί ή το σπάσει.

Καλό είναι να το δοκιμάσετε.
Τι όνομα θα γράψετε? Για σκεφτείτε το...

Βάζω τα χέρια μου στις τσέπες και απομακρύνομαι από κοντά σας σφυρίζοντας τον ρυθμό του τελευταίου στίχου του "Carnival of Rust":

"Don't walk away, οh, When the heart is yearning..."

Και συνεχίζω να απομακρύνομαι...
Μέχρι να γίνω κουκίδα και να εξαφανιστώ.

Σας ευχαριστώ για όλα.

-Lcfr.

Jessica Nigri No Makeup

Επίσης, πέρα από το σημερινό άρθρο (δείτε πιο κάτω) για σήμερα σας έχω μια φωτογραφία που ίσως, είναι η καλύτερη φωτογραφία που έχουν αντικρύσει τα ματάκια μου τα τελευταία 2 χρόνια.

Πρόκειται για την κυρία Jessica Nigri, που στο παρελθόν σας έχω φάει τα ματάκια σας μαζί της.
(βλέπε: εδώ, εδώ, εδώ και εδώ)
Το Σάββατο λοιπόν, (εάν θυμάμαι καλά) ανέβασε αυτήν την φωτογραφία στο Instagram (ναι, την ακολουθώ ΚΑΙ εκεί) και ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΣ makeup!

Όσο καιρό την έβλεπα μόνο με το έντονο makeup, την λάτρευα.
Τώρα που την είδα χωρίς αυτό, την θεωρώ την ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο.

Hates gonna hate.

-Lcfr.
ΥΓ. Ελπίζω να μην έχετε σταματήσει να ακούτε στο repeat το εκπληκτικό τραγούδι που ανέβασα την Κυριακή...

Bath Memory

Προφανώς, πολλοί από εσάς εκεί έξω, κάνετε το ίδιο ακριβώς που κάνω και εγώ στο μπάνιο.

Κατά καιρούς λοιπόν, "πιάνω" τον εαυτό μου, να "φεύγει" την ώρα που κάνω ένα ζεστό και χαλαρωτικό μπάνιο.
Σταματούν κυριολεκτικά οι κινήσεις και απλά το νερό κυλάει πάνω μου με την σκέψη μου να τρέχει χιλιόμετρα μακριά.

Πριν λίγο λοιπόν, (Κυριακή βράδυ) το μυαλό μου, σε ένα τέτοιο ταξίδι πήγε σε κάποιες συγκεκριμένες αναμνήσεις.

Αναμνήσεις που τις ξεχνάς κι ας έγιναν στο κοντινό 2011.
Αναμνήσεις γεγονότων που δεν είναι συγκρίσιμα με κάποια άλλα που έκαναν σαματά στην ζωή σου, αλλά εξακολουθούν να είναι εκεί.

Περιμένουν καρτερικά να τα θυμηθείς και να τα αναπολήσεις με την πρώτη ευκαιρία...

Αρκεί να ξέρεις που να ψάξεις.

Μέχρι την επόμενη ανάμνηση...
Μέχρι το επόμενο μπάνιο...

Καλή εβδομάδα αγαπημένοι μου...

-Lcfr.

Carnival Of Rust

Ήρθε και η Κυριακή αδέρφια...

Ελπίζω να είχατε ένα όμορφο Σαββατόβραδο και να σας βρίσκω χαλαρούς για αυτό που θα ακολουθήσει.

Πριν καμιά εβδομάδα λοιπόν, μια φίλη, μου πρότεινε να ακούσω ένα συγκεκριμένο τραγουδάκι  που ΙΣΩΣ μου αρέσει.
Καχύποπτος όπως πάντα, το άκουσα κρατώντας χαμηλά τον πήχη, περιμένοντας άλλο ένα τραγούδι που θα ήταν εντελώς αδιάφορο.
(ξέρω πως ίσως πρέπει να χαμηλώσω τις προσδοκίες μου στον μουσικό τομέα)

Από τα πρώτα λεπτά του "Carnival Of Rust", των Poets of the Fall, έχασα την μπάλα.

Κυριολεκτικά.

Αν και η μουσική του δεν είναι κάτι το επαναστατικό και σε κάποιες στιγμές μπορεί να είναι "μια από τα ίδια" τα σύνολο των 4 λεπτών και 33 δευτερόλεπτων είναι κάτι το μαγικό που όταν τελειώνει θέλεις κι άλλο...

Κι άλλο, κι άλλο κι άλλο...
Όπως ακριβώς θέλεις έναν άνθρωπο όταν είσαι τρελά ερωτευμένος μαζί του.
Αυτήν την περίοδο?
Είμαι ερωτευμένος με αυτό το τραγούδι.
Και μόνο.

Καλή Κυριακή.

-Lcfr.

Small Info

Kι έρχεται λοιπόν, η στιγμή που μαθαίνεις μια μικρή (τοσοδούλα) πληροφορία, η οποία σε κάνει να κουβεντιάζεις με το μυαλό σου, για κάτι που θεωρητικά έχει πεθάνει εδώ και καιρό.

Έρχεται αυτή η ριμάδα πληροφορία, που σου ξυπνάει ξεχασμένα συναισθήματα, τα οποία φαντάζουν πιο φωτεινά και εκπληκτικά από ποτέ. Από κάτι τέτοια μικρά απλά και καθημερινά γεγονότα, δεν καταλαβαίνεις τι νιώθεις και πόσο.
Όχι.
Από αυτά μπορείς να καταλάβεις, εάν τελικά αυτά που ένιωθες ήταν αλήθεια, ή απλός και παροδικός ενθουσιασμός.

Δεν σας κρύβω λοιπόν ότι από μια χθεσινή, σύντομη, αλλά ουσιαστική κουβέντα με έναν άνθρωπο (που δεν περίμενα να την κάνω ποτέ) κατάλαβα και εγώ με την σειρά μου, όσα δεν είχα καταλάβει καιρό τώρα.

Καλό ΣΚ.

-Lcfr.

To Let Go

Όταν νιώθεις πως τελικά χάνεις περισσότερα από όσα κερδίζεις...
Είναι η κατάλληλη ώρα να το αφήσεις να φύγει...

Όταν καταλάβεις ότι σε χαλάει από ότι να σε φτιάχνει...
Είναι η κατάλληλη ώρα να το αφήσεις να φύγει...

Όταν απεχθάνεσαι τα πάντα γύρω της/του...
Είναι η κατάλληλη ώρα να το αφήσεις να φύγει...

Όταν η απουσία της/του, από την ζωή σου τελικά δεν σε ενοχλεί, όσο φοβόσουν...
Είναι η κατάλληλη ώρα να το αφήσεις να φύγει...

Όταν από την αγάπη έχεις μεταφερθεί στον γείτονά της.  το μίσος...
Είναι η κατάλληλη ώρα να το αφήσεις να φύγει...

Όταν η εικόνα του/της, σου είναι σιγά-σιγά όλο και πιο αδιάφορη...
Είναι η κατάλληλη ώρα να το αφήσεις να φύγει...

Όταν πλέον, δεν περιμένεις κάτι άλλο παρά μόνο το λευκό κενό.
Είναι η κατάλληλη ώρα να το αφήσεις να φύγει...

Όταν πιστεύεις πως είναι η κατάλληλη ώρα να το αφήσεις να φύγει...
Είναι ΣΙΓΟΥΡΑ η κατάλληλη ώρα να το αφήσεις να φύγει...

-Lcfr, 19/11/2012, 21:53

Quote

"Όταν η ζωή σου είναι μια ανελέητη τρικυμία, τί να σου κάνουν οι διάσπαρτες σταγόνες ευτυχίας από τον άδικο ουρανό?"

-Lcfr.
20/11/2012, 18:21

Big Boobs @ Gym

-->

So, πριν κάποιες ημέρες, στον ακριβώς δίπλα διάδρομο από εμένα, ήρθε να τρέξει μια κοπελίτσα. Με τα ακουστικά στα αυτάκια της και την μαύρη φορμούλα της ήταν μια χαρά. Κάνει να ξεκινήσει και βγάζει το πάνω μέρος της φόρμαααας...

Από μέσα φορούσε λοιπόν, ένα "μπουστάκι" (από ότι έμαθα πως λέγεται) το οποίο άφηνε αρκετά εκτεθειμένο το μεγάλο (το πολύ μεγάλο) στήθος της.

Κανονικά, σαν αγοράκι, θα έπρεπε να σκεφτώ:

"πω ρε φίλε... τι πράμα είναι αυτό;" και να χάζευα το θέαμα χωρίς κανένα παράπονο. (με λίγο σαλάκι να στάζει από τα αριστερά του στόματος)

Παρόλα αυτά δεν έκανα κάτι τέτοιο αλλά σκεφτόμουν τους λόγους που αυτή η κοπέλα (μετά βίας 23 χρόνων) φόρεσε αυτό το ρούχο για να πάει για τρέξιμο.

Και το σκέφτηκα αυτό μιας και προφανώς γνωρίζει πολύ καλά πως πρώτων, όταν μια κοπελίτσα  τρέχει, συγκεκριμένα σημεία στο σώμα της αποκτούν μια ερεθιστική (για τους άνδρες) ταλάντωση και δεύτερον, πως κατά κύριο λόγο, στο γυμναστήριο κυκλοφορούν πεινασμένα (σε σημείο αηδίας) αγοράκια.

Και ρωτάω λοιπόν, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος:

Αυτή η κίνηση:

• Είναι πουτανιά;
• Είναι αδιαφορία;
• Είναι άγνοια;
• Είναι ηλιθιότητα;
• Είναι ανασφάλεια;
• Είναι πείνα για αντρικό βλέμμα; (άρα αναζήτηση επιβεβαίωσης?)

Ποιος μπορεί να απαντήσει;
Προφανώς δεν θα ρωτήσω την ίδια.
:)

Προβληματισμοί Τρίτης, στο πιάτο σας.

Καλή όρεξη...

-Lcfr.
ΥΓ. Αρκετοί από εσάς μου στείλατε e-mails που αφορούσαν το χθεσινό αγγλικό post. Δεν θα πω πολλά, απλά είναι κάτι που δουλεύω τις τελευταίες ημέρες σαν side project του Isabella και των άρθρων που τρώνε τα ματάκια σας καθημερινά.

But Then Again

"But then again...
What kind of existence is it, to know that the person you do desperately desire —the one you know will make everything right in your life— is someone you can't have?
But then again, I'm asking myself once more...

What kind of existence is it?"


-Lcfr. 17/11/2012, 21:50

Georgia

Όσοι από εσάς με ξέρετε έστω και λίγο από κοντά, θα γνωρίζετε καλά πως δύσκολα λέω κάποια γυναίκα όμορφη. Όπως επίσης, πολύ δύσκολά με εντυπωσιάζει μια περσόνα ή κάποιο μοντέλο που βλέπω στην τηλεόραση. Πέρα από την Jessica Nigri και την Kate Upton (και οι δύο αυτές κοπελίτσες είναι στην ξανθιά απόχρωση), τα τελευταία 3-4 χρόνια σπάνια θα δω μια κοπέλα και θα με εντυπωσιάσει.

Κι όμως αυτό άλλαξε.
Εχθές το βράδυ.

Σερφάροντας λοιπόν χαλαρός στο Internet, έπεσα πάνω σε μια μελαχρινή κοπέλα ονόματι Γεωργία Σάλπα (Georgia Salpa) (βλ. φωτογραφία) η οποία, από ότι διάβασα είναι ελληνο-ιρλανδή μοντέλα που (μεταξύ μας) είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ όμορφη. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με ιντριγκάρει τόσο πολύ, αλλά οι γραμμές του προσώπου της και αυτή η ριμάδα η μύτη της, μου εξουσιάζουν το μέσα μου. Φυσικά και κοιτάζω το σώμα της που είναι σαγηνευτικό, αλλά βασικό μου χαρακτηριστικό είναι ότι προσέχω πρώτα το πρόσωπο στην γυναίκα.

Για να πω την αμαρτία μου, σκέφτομαι έντονα να την κάνω Wallpaper στον υπολογιστή της δουλειάς, αλλά δεν ξέρω εάν θα με περάσουν για ανώμαλο ή πειναλέο έφηβο που μόλις ανακάλυψε τι θα πει μεγάλο στήθος και σαγηνευτικά σαρκώδη χείλη.

Όπως και να έχει, δίνω ψήφο εμπιστοσύνης στην Γεωργία που κρατάει την σημαία της Ελλάδας ψηλά.

Viva Georgia!

-Lcfr.
ΥΓ. Άλλο ένα random (και λίγο άκυρο) post, από τον παντοτινά δικό σας.

HEY

Και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να σας κρύψω την ξεκούραση που απόλαυσα εχθές.

Δεν ντρέπομαι να σας πω, ότι ξάπλωσα το κορμάκι μου στις 20:30 (πριν ακόμα τελειώσουν οι ειδήσεις) και στις 9:15 είχα ήδη κοιμηθεί.
Δεν με τιμά. Το ξέρω.

Όμως οι ρυθμοί της ζωής που πλέον έχω επιλέξει, με έχουν κάνει να μην αντέχω και πολλά-πολλά.
(όσο βασιλικό πολτό και να τρώω κάθε πρωί)

On another news, ετοιμάζω εδώ και κάποιες ημέρες, ένα καθημερινό event άρθρων από την επόμενη εβδομάδα που ελπίζω να σας αρέσει.
Περισσότερες πληροφορίες σύντομα
(οι κοπελίτσες αναγνώστριες, μπορούν να στέλνουν γυμνές φωτογραφίες -χωρίς σουτιέν φυσικα- στο προσωπικό email μου, για να παραλάβουν μια πρόγευση των άρθρων αυτών)

Επίσης, τελικά δεν θα μετακομίσω (τουλάχιστον για ακόμα έναν χρόνο) μιας και ο σπιτονοικοκύρης έκανε ένα βήμα πίσω, στα θέματα που είχα.

Τώρα. γιατί σας τα λέω όλα αυτά?
Ξέρω εγώ? Ίσως γιατί δεν έχω κάτι ουσιαστικό να γράψω σήμερα και προσπαθώ να γεμίσω το ρημάδι το blog.
Τα πράγματα πάντως, πάνε καλά.

Και όσο πάνε καλά, να περιμένετε περισσότερα τέτοια (άσχετα) άρθρα από τον διάβολο της γειτονιάς σας.

Αυτά για τώρα.
Να είστε φρόνιμοι και να γυμνάζεστε.
(κάποιος εκεί έξω, ίσως να σας εκτιμήσει περισσότερο)

-Lcfr.

Tuesday

Τρίτη σήμερα.

Επειδή είμαι λίγο ξενυχτισμένος και μπορώ να πω ιδιαίτερα κουρασμένος, σήμερα δεν θα έχω λογάκια για τα ματάκια σας.
Tο μόνο που μπορώ να μοιραστώ μαζί σας είναι αυτή η φωτογραφία, που με βρίσκει τόσο σύμφωνο όσο είναι ο ουρανός γαλάζιος το πρωί και κατράμι το βράδυ.
(σημείωση: αυτή η φωτογραφία επιβεβαιώνει τον μισανθρωπισμό που με διακατέχει τόσα χρόνια)

Κλείνοντας, εχθές διάβασα μια πρόταση που με εντυπωσίασε τόσο πολύ, που την θυμάμαι ακόμα και δεν νομίζω να σταματήσω να την σκέφτομαι για πολύ καιρό:

"Η μελαγχολία... είναι η αξόδευτη αγάπη."

Σας προσκαλώ να σκεφτείτε αυτή την πρόταση και θα καταλάβετε το πόσο βαθειά είναι.

Ελπίζω να έχετε ένα όμορφο απόγευμα.

-Lcfr.

Aroma

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην σχολιάσω αυτό που έμαθα τις προάλλες...

Στην Αμερική, λέει, υπάρχουν ειδικά clubs γνωριμιών, που ο κόσμος με την έγγραφη του, αφήνει και μια ιδρωμένη (επαναλαμβάνω ΙΔΡΩΜΕΝΗ) μπλούζα του στους υπεύθυνους. Γιατί να το κάνει αυτό; Μα φυσικά για να πηγαίνουν οι πιθανοί μελλοντικοί σύντροφοι και να την μυρίζουν. (!!)

Από την φυσική μυρωδιά, ξανά-λέει, μπορείς να επιλέξεις καλύτερα ερωτικό σύντροφο, μιας και η οσμή που βγάζει ο οργανισμός (φαντάζομαι με έναν μικρό συνδυασμό από ένα καλό άρωμα) παίζει σημαντικό ρόλο στο να καταλάβεις εάν ταιριάζεις με κάποιον. Προφανώς θα ερεθίζεται κάποια ορμόνη.

Προσωπικά, αν και το θεωρώ λίγο αηδία όλο αυτό στα clubs γνωριμιών, πιστεύω πως η μυρωδιά που εκπέμπει μια γυναίκα, είναι ίσως το σημαντικότερο στοιχείο που θα με κάνει να νιώσω έλξη απέναντί της. Μπορεί κοπελίτσα μου να έχεις σωματάρα, φανταστικό πρόσωπο και εντυπωσιακό χαρακτήρα αλλά εάν στη μυρωδιά "χάνεις" τότε δεν θα γνωρίσεις από κοντά τα μαύρα μου σεντόνια. (και το μαύρο πάπλωμα που ΜΟΛΙΣ αγόρασα)
Απλό δεν είναι;

Από την άλλη, αναρωτιέμαι πως γίνεται και υπάρχουν άνθρωποι που δεν ελέγχουν την μυρωδιά του σώματός τους.
Οκ, είπαμε για την φυσική μυρωδιά, αλλά όταν είσαι πολλές ώρες στο γυμναστήριο και κοπανάς το κορμί σου, καλό θα είναι να προστατεύεις τον γύρω κόσμο από την απλυσιά σου. Δεν φταίει σε τίποτα.

Σωστά; Ε;

Καλή εβδομάδα. Ότι κάνατε-κάνατε το ΣΚ.
Τώρα τα κεφάλια μέσα. (όλα τα κεφάλια)

-Lcfr.

The Intouchables

Τι σας έχω για σήμερα...

ΠΡΟΛΟΓΟΣ:
Γυρίζεις λοιπόν από την δουλειά και το γυμναστήριο μετά από μια δύσκολη ημέρα. Τα χέρια σου είναι ξερά και οι παλάμες σου ιδιαίτερα ταλαιπωρημένες...
ΤΕΛΟΣ ΠΡΟΛΟΓΟΥ.

Εχθές Τρίτη, είδαμε μια ταινία που κυριολεκτικά, ίσως να ήταν η καλύτερη που έχω δει τα τελευταία δυο χρόνια.

Ίσως να ξέρετε, πως είμαι μεγάλος φίλος των ταινιών τρόμου. Ψάχνοντας λοιπόν να βρούμε κάτι καλό να δούμε, οι προτάσεις μου περιείχαν zombies, δαιμονισμένες σέξι κοπελίτσες, δολοφόνους με μάσκες και γενικά ένα σκηνικό με αίμα, τρόμο και πανικό. Οπότε καταλαβαίνετε πως το "The Intouchables", μια γλυκόπικρη γαλλική ταινία (όταν έμαθα πως είναι γαλλική, άρχισα τα πικρόχολα σχόλια με το φλεγματικό πολυαγαπημένο μου χιούμορ), ήταν κάτι που δεν περίμενα να με γέμιζε τόσο πολύ. Τολμώ να πω, πως ίσως να ξεπέρασε και το "Eternal Sunshine Of A Spotless Mind", που την θεωρώ την καλύτερη ταινία ever.

ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες για αυτήν.

Εάν θέλετε λοιπόν, να κάνετε ένα δώρο την ψυχή και στο μυαλό σας, σας προτείνω να την δείτε άμεσα. Εάν μπορείτε, αυτήν εδώ την στιγμή, χωρίς δεύτερη σκέψη.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ:
Μετά την ταινία, είσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι για τον καθυστερημένο βραδινό ύπνο και συνειδητοποιείς πως τα χέρια σου είναι απαλά και οι παλάμες σου περιποιημένες, σαν να τα είχες μέσα στην κρέμα για ώρες ολόκληρες...
ΤΕΛΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΥ.

-Lcfr.
ΥΓ. Παρακαλώ αντικαταστήστε στο συγκεκριμένο κείμενο τις λέξεις "χέρια" και "παλάμες", με τις: "ψυχή" και "καρδία" αντίστοιχα.

Fear

Λυπάμαι ειλικρινά που θα γράψω τις παρακάτω γραμμές, αλλά μέσα μου ξέρω πολύ καλά πως είναι αληθινές και καθαρές.

Από την στιγμή λοιπόν, που ένας άνθρωπος γεννιέται, μέχρι την στιγμή που θα κλείσει οριστικά τα ματιά του, χαρακτηρίζεται από το αίσθημα του φόβου.

Φόβος:
Κυρίαρχος. Παντοδύναμος.
Μεγαλοπρεπείς. Ακάλεστος.

Όταν είσαι στην παιδική ηλικία, φοβάσαι να μην χάσεις την μαμά σου στον δρόμο, τα παιχνίδια σου στο δωμάτιο, τα βιβλία σου στο θρανίο, να μην σε σηκώσει το πρωί για προσευχή η δασκάλα, να μην σε μαλώσει ο μπαμπάς σου επειδή έφαγες κρυφά ένα κουλουράκι και στην τελική....

...φοβάσαι μην μεγαλώνεις.

Όταν είσαι έφηβος, φοβάσαι να μην ακούσεις το όνομά σου για να πεις μάθημα στην ιστορία, φοβάσαι να ξεκινήσεις κουβέντα με την μελαχρινή κοπελίτσα που σου αρέσει, φοβάσαι μην σε πιάσουν οι γονείς σου που έκανες κοπάνα από τα Αγγλικά, φοβάσαι μην πιάσουν τα "πονηρού" περιεχομένου περιοδικά που έχεις κρυμμένα κάτω από το κρεβάτι και στην τελική...

...φοβάσαι μην τυχόν και αργήσεις να μεγαλώνεις.

Όταν έχεις πατήσει τα -άντα συνεχίζεις και φοβάσαι. Να μην μείνεις μόνος σου, να μην σε απατήσει η κοπέλα σου, να μην χάσεις την δουλειά σου, να μην σε πιάσει η κοπέλα σου που την κερατώνεις, να μην ακούσεις το πρωινό ξυπνητήρι και αργήσεις στο γραφείο, να μην χάσει η αγαπημένη σου ομάδα στο ποδόσφαιρο, να μην πάθουν τίποτα οι γονείς σου και στην τελική...

...φοβάσαι να μην μεγαλώνεις άλλο...

Για τις υπόλοιπες ηλικίες δεν μπορώ να έχω άποψη.
Αλλά σίγουρα η παράγραφος με τα πράγματα που θα φοβάσαι, θα τελειώνει με το εξής:

και στην τελική...

...θα φοβάσαι που μεγάλωσες τόσο...

"...Until fear no longer defines us..."

-Lcfr.

Violin

Τις προάλλες, γύρω από ένα μεγάλο ποτήρι μπύρας, η κουβέντα πήγε στην μουσική και γενικότερα στο status του κάθε ανθρώπου και πόσο αυτό αντικατοπτρίζεται στα ακούσματά του.

Φυσικά, η μουσική που ακούω εγώ προσωπικά θεωρητικά ανήκει σε μια, κάπως, "δύσκολη" κατηγορία, μιας και δεν είναι για όλα τα αυτάκια. Ένα μικρό κομμάτι αυτής της μουσικής, θα το έχετε δοκιμάσει, εάν ακολουθείτε τα κυριακάτικα (συνήθως) μουσικά posts. Και φυσικά, μην νομίζετε ότι περιμένω να αρέσει σε κανέναν άλλο πέρα από εμένα. Αυτό το ξεκαθαρίσουμε. Η μουσική μου, αρέσει μόνο σε εμένα, άντε και σε 10-15 ακόμα άτομα.

Όμως κλοτσάει το μέσα μου, που το σύνολο των ανθρώπων γύρω μου, ακούν κλαρίνα και διασκεδάζουν στα χαμηλότερου επιπέδου σκυλάδικα στις συμπαθητικές (κατά τα αλλά) εθνικές οδούς.

Πάνω στον διάλογο λοιπόν, δέχτηκα την εξής ατάκα/παρατήρηση:

"Όχι φίλε Lcfr, δεν στα έχουν μάθει καλά...
Ο Έλληνας δεν θέλει κλαρίνο. Το κλαρίνο το θέλει για να κλάψει. Για να διασκεδάσει θέλει ΒΙΟΛΙ..."

Πως έπρεπε να αντιδράσω εγώ τώρα;
Πειράζει που τα έχασα; Πειράζει που δεν ήξερα τι να πω και ξαφνικά ξεκίνησα μια κουβέντα για το ποδόσφαιρο;

Εγώ.
Να μιλήσω για το ποδόσφαιρο. ΕΓΩ.

Βαράτε βιολιτζήδες λοιπόν.
Ο Έλληνας πεινάει για την μουσική σας.
Βαράτε και μην σας ενδιαφέρει τίποτα απολύτως.

Άλλωστε δεν είναι τυχάιο πως τα πανηγύρια ανθούν.

Καλή εβδομάδα.

-Lcfr.

Gods Hand

Οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας, πιστεύουν πως ΟΛΑ όσα συμβαίνουν γύρω μας, συμβαίνουν γιατί είναι «θέλημα θεού».
Γίνονται για κάποιον κρυφό λόγο, που συνήθως εμφανίζεται (εάν τελικά το κάνει) καθυστερημένα, αποδεικνύοντας εμπράκτως πως τίποτα σε αυτήν την ζωή δεν είναι τυχαίο.

Όλα έχουν τον λόγο τους.
Καλά καταλάβατε.

Κόντρα ΚΑΙ σε αυτό ο Βελζεβούλ της γειτονιάς σας. (κλασσικά πράγματα)

Όχι λοιπόν.

Ότι συμβαίνει, το προκαλούμε εμείς, χωρίς να εμπλέκεται καμία θεότητα, καμία μοίρα και κανένα «γραφτό».

Εάν πιάσω το ποτήρι που έχω μπροστά μου και το σπάσω, θα γίνει επειδή το επέλεξα.
ΕΓΩ. Κανείς άλλος.
Εάν ένα παιδάκι σκοτωθεί κατα την διάρκεια μιας ληστείας, θα γίνει επειδή ο κόσμος είναι επικίνδυνος και πλέον δεν λογαριάζει τίποτα απολύτως. Και όχι επειδή ο γκρίζος γέροντας Θεούλης, είχε νεύρα με το παιδάκι επειδή δεν έφαγε εχθές το βράδυ όλο του το φαγητό.

Η ζωή διδάσκει.
Και εμείς μαθητές.

Εσύ; Τι διάολο κάνεις?
Μήπως κάνεις τον σταυρό σου, κάθε που περνάς από μια εκκλησία;

Καλό Σαββατοκύριακο.

-Lcfr.

Isabella

-->

...Fade In...

"...αλήθεια μου λες;"
"Ναι, γιατί να σου πω ψέματα; Κάνουν πλάκα με αυτά τα πράγματα;" απάντησε με επιθετική διάθεση η Κατερίνα.
"Μα πως...;"
Ο Αλέξανδρος είχε χάσει τα λόγια του. Προσπαθούσε να φτιάξει μια λογική πρόταση, αλλά κάτι τέτοιο ήταν μάταιο.

Μετά από ένα ολόκληρο λεπτό σιωπής το κατάφερε.

"Δηλαδή θες να μου πεις πως αυτήν την στιγμή μπορεί να είσαι έγκυος με το παιδί του;"
Κόμπιασε δικαιολογημένα.
"Σου είπα και πριν πως δεν ξέρω... Δεν ήθελα... Απλά έγινε... Τραβήχτηκα αλλά δεν με άφησε... Σε σκεφτόμουν πολύ κατά την διάρκεια... Αλήθεια στο λέω.."
Η μοναδική και έτοιμη αντίδραση που είχε ο Αλέξανδρος ήταν να κλείσει το τηλέφωνο χωρίς να πει κουβέντα.

Η Κατερίνα, ή Κατερίνα ΤΟΥ, έκανε έρωτα μαζί με τον άλλο και όχι μόνο αυτό, αλλά ίσως να είναι και έγκυος μιας και δεν είχε παρθεί κανένα μέτρο προστασίας και το κερασάκι στην τούρτα ήταν το ότι τελείωσε μέσα της.

Αυτό τον σκότωνε. Του έτρωγε κυριολεκτικά τα σώθηκα. Δυστυχώς οι επιλογές και οι δρόμοι διεξόδου που είχε από εδώ και πέρα, ήταν τραγικά λίγες μπροστά στο ψυχολογικό βουνό που είχε να αντιμετωπίσει μπροστά του.

Η αλήθεια είναι πως το σενάριο αυτό, το είχε "παίξει" στο μυαλό του. Αφού είχε αποφασίσει να συνεχίσει να είναι ο δεύτερος άνδρας στο ζευγάρι, ήξερε πολύ καλά πως κάποια στιγμή, θα μάθαινε πως η κοπέλα που είναι τόσο ερωτευμένος μαζί της, θα έμενε έγκυος με το παιδί του νόμιμου. Η ιδέα ότι το αντιμετωπίζει νωρίτερα από ότι είχε φανταστεί, ήταν κάτι που δεν μπορούσε να το διαχειριστεί. Ίσως να μην ήξερε τον τρόπο.

"Νωρίς. πολύ νωρίς για να αντιμετωπίζω αυτήν την ανηφόρα." ψιθύρισε στον εαυτό του και βρήκε διέξοδο στο να την πάρει ξανά τηλέφωνο.

"Έλα..." απάντησε εκείνη και από την χροιά της φωνής της, μπορούσες να καταλάβεις πως λίγο πριν έκλεγε.

Δυστυχώς ο Αλέξανδρος δεν μπορούσε να της μιλήσει. Δεν μπορούσε να ξεστομίσει ούτε μια κουβέντα.
Κάτι μέσα του είχε γίνει θρύψαλα.

"...γιατί δεν μου μιλάς;" συνέχισε τον μονόλογο η Κατερίνα.
"Γιατί... πες μου γιατί..."

"...Σ' αγαπώ Αλέξανδρε... Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό. Καληνύχτα.".

Το τηλέφωνο έκλεισε, αλλά η απορία του παρέμενε.

"Με αγαπάς στα αλήθεια? Μήπως ακόμα και αυτό είναι ένα από τα πολλά ψέματα που λες σε κάποιον απλά για να τον κρατήσεις στην ζωή σου?"


...Fade out...
Φρέσκο-φρέσκο και «λαχταριστό» το σημερινό απόσπασμα από την Isabella.

-Lcfr.