Violin

Τις προάλλες, γύρω από ένα μεγάλο ποτήρι μπύρας, η κουβέντα πήγε στην μουσική και γενικότερα στο status του κάθε ανθρώπου και πόσο αυτό αντικατοπτρίζεται στα ακούσματά του.

Φυσικά, η μουσική που ακούω εγώ προσωπικά θεωρητικά ανήκει σε μια, κάπως, "δύσκολη" κατηγορία, μιας και δεν είναι για όλα τα αυτάκια. Ένα μικρό κομμάτι αυτής της μουσικής, θα το έχετε δοκιμάσει, εάν ακολουθείτε τα κυριακάτικα (συνήθως) μουσικά posts. Και φυσικά, μην νομίζετε ότι περιμένω να αρέσει σε κανέναν άλλο πέρα από εμένα. Αυτό το ξεκαθαρίσουμε. Η μουσική μου, αρέσει μόνο σε εμένα, άντε και σε 10-15 ακόμα άτομα.

Όμως κλοτσάει το μέσα μου, που το σύνολο των ανθρώπων γύρω μου, ακούν κλαρίνα και διασκεδάζουν στα χαμηλότερου επιπέδου σκυλάδικα στις συμπαθητικές (κατά τα αλλά) εθνικές οδούς.

Πάνω στον διάλογο λοιπόν, δέχτηκα την εξής ατάκα/παρατήρηση:

"Όχι φίλε Lcfr, δεν στα έχουν μάθει καλά...
Ο Έλληνας δεν θέλει κλαρίνο. Το κλαρίνο το θέλει για να κλάψει. Για να διασκεδάσει θέλει ΒΙΟΛΙ..."

Πως έπρεπε να αντιδράσω εγώ τώρα;
Πειράζει που τα έχασα; Πειράζει που δεν ήξερα τι να πω και ξαφνικά ξεκίνησα μια κουβέντα για το ποδόσφαιρο;

Εγώ.
Να μιλήσω για το ποδόσφαιρο. ΕΓΩ.

Βαράτε βιολιτζήδες λοιπόν.
Ο Έλληνας πεινάει για την μουσική σας.
Βαράτε και μην σας ενδιαφέρει τίποτα απολύτως.

Άλλωστε δεν είναι τυχάιο πως τα πανηγύρια ανθούν.

Καλή εβδομάδα.

-Lcfr.