Fear

Λυπάμαι ειλικρινά που θα γράψω τις παρακάτω γραμμές, αλλά μέσα μου ξέρω πολύ καλά πως είναι αληθινές και καθαρές.

Από την στιγμή λοιπόν, που ένας άνθρωπος γεννιέται, μέχρι την στιγμή που θα κλείσει οριστικά τα ματιά του, χαρακτηρίζεται από το αίσθημα του φόβου.

Φόβος:
Κυρίαρχος. Παντοδύναμος.
Μεγαλοπρεπείς. Ακάλεστος.

Όταν είσαι στην παιδική ηλικία, φοβάσαι να μην χάσεις την μαμά σου στον δρόμο, τα παιχνίδια σου στο δωμάτιο, τα βιβλία σου στο θρανίο, να μην σε σηκώσει το πρωί για προσευχή η δασκάλα, να μην σε μαλώσει ο μπαμπάς σου επειδή έφαγες κρυφά ένα κουλουράκι και στην τελική....

...φοβάσαι μην μεγαλώνεις.

Όταν είσαι έφηβος, φοβάσαι να μην ακούσεις το όνομά σου για να πεις μάθημα στην ιστορία, φοβάσαι να ξεκινήσεις κουβέντα με την μελαχρινή κοπελίτσα που σου αρέσει, φοβάσαι μην σε πιάσουν οι γονείς σου που έκανες κοπάνα από τα Αγγλικά, φοβάσαι μην πιάσουν τα "πονηρού" περιεχομένου περιοδικά που έχεις κρυμμένα κάτω από το κρεβάτι και στην τελική...

...φοβάσαι μην τυχόν και αργήσεις να μεγαλώνεις.

Όταν έχεις πατήσει τα -άντα συνεχίζεις και φοβάσαι. Να μην μείνεις μόνος σου, να μην σε απατήσει η κοπέλα σου, να μην χάσεις την δουλειά σου, να μην σε πιάσει η κοπέλα σου που την κερατώνεις, να μην ακούσεις το πρωινό ξυπνητήρι και αργήσεις στο γραφείο, να μην χάσει η αγαπημένη σου ομάδα στο ποδόσφαιρο, να μην πάθουν τίποτα οι γονείς σου και στην τελική...

...φοβάσαι να μην μεγαλώνεις άλλο...

Για τις υπόλοιπες ηλικίες δεν μπορώ να έχω άποψη.
Αλλά σίγουρα η παράγραφος με τα πράγματα που θα φοβάσαι, θα τελειώνει με το εξής:

και στην τελική...

...θα φοβάσαι που μεγάλωσες τόσο...

"...Until fear no longer defines us..."

-Lcfr.