Lay Your Ghost To Rest

Ξέρω πως εχθές, το άρθρο μου πρέπει να παραξένεψε αρκετούς από εσάς, μιας και ήταν λίγο διαφορετικού ύφους.

WORRY NOT!
Regular Lcfr is back!!

Για πάμε λοιπόν...

Όσο και να μην το παραδέχεται ο περισσότερος κόσμος στην εποχή μας, ΌΛΟΙ, ΜΑ ΌΛΟΙ, κυκλοφορούν αγκαλιά με κάποιας μορφής φάντασμα, βγαλμένο από το παρελθόν.  Αυτό μπορεί να είναι επαγγελματικής, οικογενειακής, ερωτικής ή ακόμα και φιλικής φύσης.

Δεν παίζει ρόλο εάν το παρελθόν αυτό είναι κοντινό ή μακρινό. Αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Το ζουμί κρύβεται σε μια μικρή, αλλά πολύ σημαντική λεπτομέρεια. Να παραδεχθείς, να αποδεχθείς και να γνωρίζεις πως θα το έχεις για πάντα δίπλα σου. Να το ταΐζεις με την σκέψη σου και να προσπαθείς να το κάνεις να μην οδηγεί την ζωή και τις επιλογές σου. Εάν καταφέρεις κάτι τέτοιο, ίσως τελικά να μην είναι απαραίτητο να το αποχωριστείς ποτέ.

Όλα καλά με αυτό. Καμία καταδικαστέα σκέψη δεν μπορεί το να δημιουργήσει το μυαλό μου.

Έχω ζήσει με τέτοιου είδους φαντάσματα και ξέρω.

Το πρόβλημα όμως προκύπτει εάν έρχεσαι αντιμέτωπος με το φάντασμα κάποιου άλλου. Για να γίνω ξεκάθαρος, όταν αναφέρομαι σε κάποιου άλλου το φάντασμα, εννοώ για παράδειγμα μια μακροχρόνια σχέση του, που ναι μεν έχει τελειώσει στα χαρτιά, αλλά ξέρεις πολύ καλά πως δεν έχει "τελειώσει" εγκεφαλικά.

Αυτό είναι κάτι που το σέρνει μαζί του ο άνθρωπος που σε ενδιαφέρει και είσαι "υποχρεωμένος" να το κοιτάξεις στα μάτια και ίσως να πρέπει να το αντιμετωπίσεις. (μιας και έχεις πάρει την απόφαση να μπεις στην ζωή του όχι για να περάσεις σαν πελάτης σε μαγαζί, αλλά σαν κάτι πιο μόνιμο και σταθερό).

Το ερώτημα λοιπόν που σας θέτω σήμερα και δεν μπορώ να απαντήσω από μόνος μου, είναι το εξής:

Όταν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το όποιας μορφής φάντασμα του νέου ανθρώπου, τι κάνεις?
Κοιτάζεις από την άλλη, μέχρι να το ξεπεράσεις/ξεχάσεις?
Προσπαθείς να το διαχειριστείς με ψυχραιμία?
Κάνεις σπασμωδικές κινήσεις για να το διώξεις μακριά, απαιτώντας ίσως παράλογα (για τον απέναντι πάντα) πράγματα?

Ή μήπως, επιλέγεις κάποιον άλλον, με ίσως μικρότερα φαντάσματα?

-Lcfr.

The Kardashians

Ειλικρινά ΕΛΛΑΔΑ, γιατί το κάνεις αυτό??? Να μην βρίσκω λίγη ησυχία ο άνθρωπος??

Πριν λίγες ημέρες, μπαίνοντας σε ένα ενημερωτικό site που το θεωρώ αξιόπιστο και το περιεχόμενό του συμβαδίζει με τα "γούστα" μου, διάβασα πως οι κυρίες Kardashians θα επισκεφτούν την Μύκονο.

Το πέρασα όπως μπορείτε να καταλάβετε στα "μικρά γράμματα" μιας και έχω την ικανότητα να φιλτράρω τα σκουπίδια. Πάντως, εάν θυμάμαι καλά, όταν προχώρησα στο επόμενο νέο, ψιθύρισα: "...και βάρκα γέρνει!"

Όμως!


Επειδή λοιπόν, δεν ζω υπόγεια παρέα με το Μετρό, πιάνω από εδώ και από εκεί, κόσμο να ασχολείται και να έχει σαν θέμα κουβέντας αυτήν την ριμάδα την είδηση. Σημερινό παράδειγμα (που με έκανε να πάρω απόφαση να γράψω για αυτό το θέμα): Στο γυμναστήριο λοιπόν, εκεί που κοπανούσα το κορμί μου με κάτι βάρη, δίπλα μου ήταν δύο κοπέλες μικρές σε ηλικία και ΑΚΟΥΣΟΝ-ΑΚΟΥΣΟΝ σχολίαζαν με λεπτομέρειες τα ρούχα, τα παπούτσια και το γενικότερο posh ύφος των κυρίων αυτών. (εάν δεν είχαν χαλάσει τα καλά μου ακουστικά που μπλοκάρουν τον εξωτερικό θόρυβο, δεν θα υπήρχε ΚΑΝ αυτό το άρθρο μιας και δεν θα είχα ακούσει απολύτως τίποτα)

Δύο γρήγορες ερωτήσεις:

• Τι προσφέρουν οι κυρίες Kardashians? 
• Τι είναι επακριβώς, οι κυρίες Kardashians?

Και φυσικά δύο γρήγορες απαντήσεις από τον διάβολα της γειτονιάς σας:

• ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!
• ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!

Γιατί λοιπόν, αρκετός κόσμος παρακολουθεί το Star Channel που (φαντάζομαι) έχει γίνει κυριολεκτικά αυτοκόλλητο στις διάσημες αδερφές? Γιατί παρακολουθεί το ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ? και το επικροτεί και από πάνω?

Δεν ξέρω να απαντήσω σε αυτού του είδους ερωτήσεις. Απλά από την πλευρά μου, θεωρώ πως η τηλεόραση, όχι μόνο σκοτώνει το μυαλό με αυτά που συνηθίζει να προβάλλει, αλλά μαζί με αυτό, θρυμματίζει τις φιλοδοξίες της νεολαίας, η οποία σε λίγο καιρό (αν όχι ακόμα και τώρα) θα θεωρεί πως για να γίνεις ΚΑΤΙ σε αυτόν τον κόσμο, θα πρέπει να βγάλεις ένα Sex Tape και από εκεί και πέρα, όλες οι πόρτες θα σου είναι ανοιχτές...

Αυτά για σήμερα.

-Lcfr.

Final Meal + Music

Καλημέρα συνοδοιπόροι.

Ξέρω πως σήμερα η ημέρα σηκώνει λίγα λόγια και πολύ μουσική ΑΛΛΑ.

Πριν λίγο, δέχτηκα την εξής ερώτηση και οφείλω να την μοιραστώ μαζί σας:

"Εάν ήσουν θανατοποινίτης και έφτανε η στιγμή για το τελευταίο σου γεύμα, τι θα ζητούσες?"
(με την προϋπόθεση πως μπορείς να ζητήσεις ΟΤΙΗΠΟΤΕ θέλεις)

Σίγουρα, όπως όλοι μας, έχω και εγώ κάποια αγαπημένα φαγητά, αλλά όσο περίεργο και εάν ακούγεται δεν ήξερα τι να απαντήσω. Ζήτησα χρόνο λοιπόν και θα απαντήσω αργότερα.

Είναι πραγματικά ενδιαφέρον, ότι εάν με ρωτούσες κάτι τέτοιο παλιότερα, θα απαντούσα 2 κατεβατά από φαγητά που θα ήθελα, ενώ τώρα οι επιλογές μου φαντάζουν λίγες. Θα μπορούσα να ζητήσω το κλασσικό Μπιφτέκια με τζατζίκι, που ανέκαθεν ήταν αγαπημένο, αλλά οκ. Με αφήνει πλέον αδιάφορο.
Όχι ότι δεν απολαμβάνω το φαγητό, απλά είναι σε μια δευτερεύουσα κατηγορία αναγκών μου. Δεν ξέρω ποιο θα ήταν το κυρίως γεύμα μου, αλλά σίγουρα για επιδόρπιο θα ζητούσα τον μαγικό κορμό σοκολάτας που φτιάχνει η μητέρα μου. (μπορεί να το ξέρετε σαν "Μωσαϊκό"). Και σίγουρα, πριν από αυτό θα ήθελα και μια στριφτή σπανακόπιτα αγορασμένη από το Super Market. Δεν θυμάμαι ποια μάρκα μου άρεσε, αλλά την υπερλατρεύω και έχω να την φάω αρκετό καιρό και μου έχει λείψει απίστευτα πολύ...  
(ο νοών νοείτω). 



Αυτά για τα φαγητά. Πάμε στην μουσική για να χαλαρώσουμε?


Λοιπόν για σήμερα έχω κάτι ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικό από την μουσική που σας προσφέρω κάθε Κυριακή. Το άκουσα πριν κάποιες ημέρες και όταν ολοκληρώθηκε αμέσως σκέφτηκα πως δένει σαν γάντι για εσάς.

Lukas Graham λοιπόν με το "Better Than yourself". Ένα φορτισμένο συναισθηματικά τραγούδι με απαλό πιάνο να συνοδεύει φανταστικά την φωνή. Οι στίχοι (όπως σε όλες μου τις επιλογές) δυνατοί και γεμάτος πάθος.

Το λάτρεψα και ελπίζω να το λατρέψετε και εσείς.

Αυτά για σήμερα λοιπόν...
Ελπίζω να έχετε μια φανταστική Κυριακή και να κάνετε αυτό που θέλετε και όχι αυτό που σας αναγκάζουν.

Δεν θα κουραστώ να λέω το:
Non Serviam!

Σας αφήνω.

-Lcfr

Weight Problem

Πριν λίγες ημέρες, μιλούσα με μια φίλη μου σε ένα τραπέζι κάποιας καφετέριας του κέντρου των Αθηνών. Πάνω στην κουβέντα λοιπόν, μου είπε πως, ο "δικός της" που είναι αρκετά χρόνια μαζί, δεν... είναι τυπικός στις σεξουαλικές του "υποχρεώσεις". Περίεργος γαρ, ρώτησα εάν έχει πει ποιος είναι ο λόγος που "δεν" και μου απάντησε με εμφατικό τρόπο το εξής:

"Μα καλά, δεν βλέπεις πως έχω γίνει? Έχω παχύνει πολύ και μου λέει πως εάν δεν χάσω κάποια κιλά... δεν παίζει..."
Για να πω την αλήθεια μου, δεν είχα παρατηρήσει μέχρι εκείνη την στιγμή κάποια παραπάνω κιλά πάνω στην κοπέλα, μιας και έχω σταματήσει πλέον να "μπλέκω" με δεσμευμένες κυρίες ;) Όταν όμως έδωσα προσοχή και πάνω στην συνέχεια της κουβέντας έριχνα κλεφτές ματιές, κατάλαβα πως όντως είχε πάρει αρκετά κιλά.

Και τώρα ξεκινάει το σημείο που όσοι θέλετε μπορείτε να με βρίσετε. Κάντε δουλειά σας ελεύθερα...

Είμαι σύμφωνος με την στάση του κυρίου που "δεν" εάν δεν χαθούν τα κιλά?

Εν μέρει ναι...
...

ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΩ!!!
...
Σίγουρα η στάση αυτή δεν είναι και ότι πιο ευγενικό θα μπορούσε να κάνει κανείς, αλλά όσο να 'ναι υπάρχει μια αλήθεια πίσω από τις λέξεις αυτές. Τι εννοώ? Όσο ρομαντικός και να είσαι, όσο εγκεφαλικό έρωτα πολλών ρίχτερ και να κάνεις στην καλή σου, όσους οργασμούς και να σου προσφέρει ο εγκέφαλός της, δεν παύεις να είσαι άνδρας. Και ο άνδρας όπως πολύ καλά ξέρετε κυρίες μου, λειτουργεί κατά κύριο λόγο με το μάτι (για αυτό και καλλωπίζεστε με τις ώρες μπροστά στον καθρέπτη, προσέχοντας μέχρι και την παραμικρή, αλλά επιφανειακή λεπτομέρεια πάνω σας). 

Όταν λοιπόν η κοπέλα έχει πάρει κιλά και το θέαμα δεν είναι και το καλύτερο, θεωρώ φυσικό επακόλουθο να μην σε εξιτάρει σε σημείο να πεις: "'έλα εδώ να σε χτυπήσω σαν το χταπόδι στα βράχια" (πόσο αισχρός έχω γίνει???)
Σίγουρα ή αποχή μέχρι να διορθωθεί το πρόβλημα δεν είναι λύση.

Εκτός και εάν σου το έχει πει, μια-δύο-τρεις φορές και το μόνο που κάνεις, είναι να τρως μέχρι να σκάσεις σε καθημερινή βάση. Εκεί, μπορώ να πω πως υπάρχει μια δικαιολογία. Και την συμμερίζομαι.

Όλα αυτά, τα λέει ένας άνθρωπος που έχει παλέψει με τα κιλά και έχει βγει νικητής μετά από μεγάλο κόπο και θυσίες. Και ξέρω πως είναι να χάνεις τον έλεγχο του στομαχιού σου και να νιώθεις άβολα με το σώμα σου.

Πρέπει όμως να παραδεχτούμε κάτι για το τέλος.
Το όμορφο πλάσμα στην Γή αυτή, είναι η γυναίκα. Πως να το κάνουμε?
Με τις καμπύλες της, δεν λέω. (σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι στα υπέρ-αδύνατα super models)
Αλλά με ένα μικρό όριο και οι καμπύλες. Βλέπετε, όταν το όριο αυτό ξεπερνιέται, τότε η καμπύλη γίνεται κύκλος και εκεί αρχίζει να χαλάει η μαγιά...

Είναι δικαίωμά σας, μετά από όλα αυτά που έγραψα να με θεωρήσετε αρσενικό γουρούνι.

Αρσενικό γουρούνι, με μεγάλες δόσεις ειλικρίνειας στο αίμα του...

-Lcfr.

What If

Σήμερα λοιπόν, έπεσε στα χέρια μου το...

..."ΑΝ" του Χριστόφορου Παπακαλιάτη
(για όσους δεν ξέρουν, "What If..." στα αγγλικά, μιας και το παλικάρι μας, πάει για διεθνή καριέρα)

Ναι-ναι, η αυτού εξοχότης Lcfr, τις επόμενες ημέρες, θα κάτσει να το δει (με ποιόν ακόμα δεν ξέρω) και ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΠΑΝΤΑ θα γράψει τις σκέψεις του και τα σχόλια που μπορεί να κάνει (ή να τα φωνάξει, όταν αυτό αφορά τον "ταλαντούχο" Χριστόφορο").

Παλιότερα, όταν έγραφα για το "4" τα πικρά μου σχόλια εδώ, αρκετοί με είχαν ρωτήσει "αφού δεν τον γουστάρεις, γιατί κάθεσαι και τον βλέπεις, πόσο μάλλον γιατί κάθεσαι και γράφεις για αυτόν?"
Ας απαντήσω λοιπόν:
Τον βλέπω, τον σχολιάζω, τον κριτικάρω και φυσικά του τα χώνω ΓΙΑΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Μου αρέσει να ασχολούμαι μαζί του, γιατί πολύ απλά βρίσκω και γράφω. Τι βρίσκω? Ορίστε:

• Τις ανυπόφορες υποκριτικές του ικανότητες.
• Τα γεμάτα κλισέ copy/paste σενάριά του.
• Την πέρα από κάθε λογική κατατρεγμένη συμπεριφορά, αλά Βασιλάκης Καΐλας που συνήθως υιοθετεί στις περισσότερες τηλεοπτικές του προσπάθειες.
• Τις εντελώς λάθος επιλογές για συμπρωταγωνιστές.

Όμως τον γουστάρω, γιατί όσα και να του καταλογίζω, κάποιος άλλος αντίστοιχος στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Άρα αυτόν έχω, αυτόν γουστάρω να "κυνηγάω" και αυτό κάνω.

Problem?

Του αναγνωρίζω ένα όμως πράμα. Ξέρει να δένει τις σκηνές του, (τις περισσότερες φορές) με φοβερή μουσική που ταιριάζει γάντι. Ολα κι όλα... Μερικά πράγματα πρέπει να τα πούμε.


ΑΝ λοιπόν, μου αρέσει θα το παραδεχθώ.
ΑΝ είναι ενδιαφέρουσα πάλι θα το πω.
ΑΝ δεν μου αρέσει θα το καταλάβετε.
ΑΝ στην ταινία, ο Χριστόφορος πηδάει πάνω από 2 φορές, θα του βγάλω το καπέλο.

Stay Tuned λοιπόν, για τα σημαντικότερα που έρχονται τις επόμενες ημέρες.

-Lcfr.
ΥΓ. Εάν θέλετε να πάρετε μια μικρή γεύση, μπορείτε να διαβάσετε μερικά άρθρα μου για το "4" του κυρίου Παπακαλιάτη, πατώντας: ΕΔΩ.

Duality

Κούραση στο κορμάκι μου, αλλά επειδή είμαι φοβερός και τρομερός, είπα να γράψω μερικές γραμμές για κάτι που γαργαλάει το μυαλό μου, τις τελευταίες ημέρες.

Από κάποια πρόσφατα γεγονότα, κατάλαβα πως προσωπικά εγώ (αλλά φαντάζομαι και οι περισσότεροι πειραγμένοι άνθρωποι που υπάρχουν εκεί έξω) πάσχω από διπλή προσωπικότητα.

Και εξηγώ για να μην τρέξετε να μου παραγγείλετε το λευκό ρούχο, που τα μανικάκια του, δένουν πίσω...

Όταν υπάρχει μια κοπέλα που μου αρέσει ιδιαίτερα και ακόμα δεν έχει γίνει κάτι μεταξύ μας, η συμπεριφορά μου είναι... πως να το πω κομψά... Παράξενη, ίσως άγαρμπη και σίγουρα όχι αποδεκτή από τον περισσότερο κόσμο. Για να σας το κάνω ψιλά, μπορεί να μην την κοιτάζω στα μάτια, ίσως να μην μπορώ να είμαι ο εαυτός μου δίπλα της και στην τελική ίσως να φαντάζει πως προσπαθώ πολύ για κάτι που μπορεί και να είναι απλό.

ΌΟΟΟΛΑ αυτά, τα βάζω πίσω μου, σαν να σβήνει ο διακόπτης με το φως, την στιγμή που θα την φιλήσω για πρώτη φορά. Όσο και να περιμένω το πρώτο φιλί (εάν φυσικά φτάσουμε σε αυτό το σημείο) ίσως για εμένα είναι η έναρξη της φυσιολογικής μου συμπεριφοράς. Σαν να αλλάζω ρούχα ρε παιδάκι μου. Και εκεί που είμαι με τις φόρμες και τα ξεχειλωμένα μπλουζάκια, φοράω τα καλά μου και προετοιμάζομαι για το ταξίδι που ακολουθεί την αμέσως επόμενη στιγμή.

Τελικά, εάν πιάσεις μερικά πράγματα που σου συμβαίνουν και τα σκεφτείς λίγο παραπάνω από το "πασάλειμμα" που οι περισσότεροι κάνουν καθημερινά, μπορείς να καταλάβεις πολλά για τον εαυτό σου.

Η διαφορά μου με όλους εσάς είναι ότι, πιάνω "οθόνη και πληκτρολόγιο" (η εξέλιξη του: "μολύβι και χαρτί") και τα γράφω.

Έτσι για γιατί μου αρέσει.
Υπάρχει problem?

Άντε για να μην βάλω τις φωνές και δεν ξέρω τι θα γίνει.

Καλή ξεκούραση να έχουμε, αναγνώστες μου.
(και παρατηρώ ότι έχετε γίνει ΠΟΛΛΟΙ περισσότεροι πλέον. Από εκεί που πριν 3 χρόνια είχα 10-20 επισκέψεις την ημέρα, τώρα έχουμε φτάσει σε αριθμούς που δεν τους είχα φανταστεί. Και σας ευχαριστώ για αυτό)

-Lcfr.

Be yourself

Αρκετές φορές στο παρελθόν έχω γράψει κάμποσες αράδες, για το πόσο περίπλοκα είναι τα πράγματα στην ζωή μας. Δουλειά, υποχρεώσεις, σχέσεις, κι άλλες υποχρεώσεις, ανάγκες και πολλά πολλά άλλα συνθέτουν μια κατάσταση που εάν δεν την ελέγξεις μπορεί και να σε πνίξει.

Επιστρέφω λοιπόν και τονίζω πως όσο και να προσπαθείς, ότι στημένο και να φτιάξεις, ότι και να υπονοήσεις, ένα ΚΑΙ ΜΟΝΟ πράγμα θα καταφέρει να σε κάνει να τα υπερνικήσεις όλα και να τα βάλεις σε μια σειρά που θα λειτουργεί, για το μυαλό σου.

Τι είναι αυτό?
ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ. 

Ακριβώς. Όσο απλό και εάν ακούγεται, είναι το σημαντικότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις. Να φοράς τα ρούχα σου το πρωί και όταν βγαίνεις από το σπίτι σου, να είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που είσαι όταν περνάς χρόνο μόνος σου. Να μην αλλάζεις και να μην πακετάρεις το μέσα σου, σε καλούπια που δεν σε χωράνε.

Μην ξεχνάς.

Ζεις την ζωή σου!
Όχι κάποιου άλλου.

Ακούς?

Χαίρομαι.

-Lcfr.

Sunday Chill Music

Ορίστε!

Φαγωθήκατε να φύγει η εβδομάδα και τώρα που έφυγε τι καταλάβατε?
Φτού και από την αρχή από αύριο. Τα κεφάλια μέσα που λένε...

Σήμερα άργησα να ανεβάσω την Κυριακάτικη μουσική μου επιλογή, για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί εχθές κοιμήθηκα όταν έξω είχε φέξει και ο δεύτερος γιατί έπρεπε να σκεφτώ το τραγούδι που αρμόζει για την σημερινή Κυριακή.

Εχθές λοιπόν είδαμε το "Notebook". (που έξω από το DVD έγραφε: "Η πιο ρομαντική ταινία, since Titanic"). Προφανώς περίμενα να μου βγάλει περισσότερα και ίσως πιο ισχυρά συναισθήματα, κάτι που δεν το έκανε, ούτε καν στο τέλος. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω, ήταν αρκετά γεμάτη και καλή ταινία.

Επειδή λοιπόν, είμαστε σε mood ταινίας και επειδή όπου βρεθώ και όπου σταθώ διαφημίζω το "Eternal Sunshine Of The Spotless Mind"  σαν την καλύτερη ταινία ΟΛΩΝ των εποχών, αποφάσισα να επιλέξω για το σημερινό μουσικό post, τον διαχρονικό "Beck" και το τραγούδι του με τίτλο: "Everybody's Gotta Leαrn Sometime" που φυσικά ακούγεται αρκετά στην ταινία αυτή.

Αυτά λοιπόν για σήμερα.
Εύχομαι ένα χαλαρό απόγευμα Κυριακής και θα τα πούμε από αύριο.
/wave

-Lcfr.

Something More

Ακολουθεί ένα, όχι και τόσο χιουμοριστικό σύνολο λέξεων.
Enjoy.

Άνθρωπος αρσενικό και θηλυκό (διγενές μονοκατάληκτο)

1. αυτός και αυτή που ανήκει στην ανθρώπινη φυλή

   στην υφήλιο ζουν 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι

2. ο κάθε ένας και η καθεμιά από τους κατοίκους της γης

   είδα έναν άνθρωπο αλλά δε σκέφτηκα να τον ρωτήσω

3. αυτός και αυτή που έχει ορισμένα ψυχικά χαρακτηριστικά που τον κάνουν αποδεκτό από την κοινωνία

   επιτέλους, έγινε άνθρωπος

Θεωρώ υποχρέωσή μου, να προσθέσω μερικά πράγματα στον ορισμό της λέξης.
Ανικανοποίητος, αδίστακτα αχόρταγος και τις περισσότερες φορές θέλει πάντα κάτι παραπάνω από αυτό που:

• Αντέχει,
• Αξίζει,
• Χρειάζεται,
• Θέλει.

Και γιατί το κάνει αυτό;

Γιατί, αγαπημένοι και παράφρονες αναγνώστες μου, οι πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω μας, δεν έχουν στόχους. Και όταν δεν έχεις στόχους, δεν καλύπτεις ανάγκες σου. Άρα ψάχνεις, ζητάς και μερικές φορές, απαιτείς λάθος πράγματα. Και δυστυχώς, για γαρνιτούρα στην χαλασμένη συνταγή της τούρτας που αποκαλείς ζωή, τα ζητάς από τους εντελώς λάθος ανθρώπους, τις εντελώς λάθος στιγμές.

Όλα αυτά, τα γράφει ένας άνθρωπος που ίσως είναι ο Πρόεδρος των ανθρώπων που δεν ικανοποιούνται ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ και διαρκώς ζητούν, ζητούν και ξανά ζητούν σαν επαίτες στα φανάρια.

Τώρα, μην  τολμήσετε να με ρωτήσετε τι ακριβώς πράγμα ζητάμε.
Κανείς δεν ξέρει. Γιατί εάν ήξερε θα μας το έδινε και (επιτέλους) θα βγάζαμε τον σκασμό.

Καλό Σαββατόβραδο αδέρφια.
ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΑΝΑ!

Non Serviam.
-Lcfr.
ΥΓ. Αύριο, όπως κάθε Κυριακή, το μενού θα έχει μουσική. /runs away

Love Is Dead

Ξέρω ξέρω...

Δεν είναι Κυριακή για να κάνω το κλασσικό πλέον μουσικό άρθρο αλλά επειδή εχθές το βράδυ άκουσα για πρώτη φορά το τραγούδι που ακολουθεί και πραγματικά, πήρε κάτι από μέσα μου, δεν γίνεται να κρατηθώ μέχρι την Κυριακή. Δεν γίνεται.

Όπως παλιότερα, εκθείαζα το "Back To You" του Brett Anderson σαν ένα από τα καλύτερά μου τραγούδια όλων των εποχών, ήρθε ο ίδιος καλλιτέχνης να με κάνει να αναθεωρήσω. Σε σημείο εμμονής και επανάληψης σε εκνευριστικό σημείο.

LOVE IS DEAD κυρίες και κύριοι. Ο έρωτας πέθανε λέει ο, επικών διαστάσεων τραγουδοποιός, που μέσα από τους στίχους του κατάφερε να με κάνει να ανατριχιάσω και να νομίζω για μια στιγμή πως το τραγούδι μιλάει για εμένα και όλα όσα έχω περάσει στην ζωή μου. Προφανώς όλοι μας μπορούμε να ταυτιστούμε με μερικά τραγούδια και εύχομαι πραγματικά το Love Is Dead να είναι ένα από αυτά ΚΑΙ για εσάς...

Το νέο "Back To You" λοιπόν? Τι λέτε?

-Lcfr.

Hear You Me

Αυτά είναι...

Γυρίζεις σπίτι από το γυμναστήριο και την δουλειά και κάθεσαι για πρώτη σου φορά στον καινούργιο σου υπολογιστή και γράφεις.

Γράφεις γιατί έχεις ανάγκη να γράψεις και όχι γιατί έχεις ανάγκη να ακουμπήσεις για ακόμα μια φορά τα πλήκτρα, μιας και το κάνεις πλέον ΟΛΗ την ημέρα.

Η κουβέντα τις τελευταίες ημέρες είναι γύρω από την Αγγλία. Και το πόσο όμορφα είχα περάσει τα χρόνια των σπουδών. Γύρω μου πλέον ακούω: "Γιατί δεν έρχεσαι? Γιατί δεν κάνεις αυτό το ταξίδι έστω για 7 ημέρες? Γιατί γιατί και ξανά γιατί..."

Και το σκέφτομαι αρκετά, μιας και γαμώτο το Λονδίνο το λατρεύω.
Ή μήπως λατρεύω τις αναμνήσεις και τις καταστάσεις που έζησα τότε και κατά κάποιο παράξενο τρόπο θέλω να ξαναζήσω όχι απαραίτητα τις ίδιες, αλλά παρόμοιες? (ίσως λίγο ποιο έντονες)

Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το απαντήσω τώρα, αλλά ξέρω πολύ καλά πως όταν πήγα ξανά το 2010 δεν ήθελα να φύγω. Προφανώς, τα χνώτα μου ταιριάζουν με αυτά των Άγγλων και όχι τόσο με αυτά των Ελλήνων. Βέβαια, πριν από λίγο καιρό που σκεφτόμουν να φύγω μόνιμα στο εξωτερικό, δεν πέρασε ούτε μια στιγμή η Αγγλία σαν προορισμός για μόνιμη κατοικία. Και αυτό με προβληματίζει.

Τώρα που γράφω, έχω βάλει και ακούω μουσική που την έμαθα εκεί και το μυαλό μου έχει φύγει στον Τάμεση και τα (όχι και τόσο καθαρά) νερά του...

Ελπίζω πάντως, πολύ σύντομα να γίνει αυτό το ταξίδι και κατά κάποιον τρόπο να θεσμοθετηθεί ετησίως.

Ελπίζω να είχατε μια φοβερή Τετάρτη και να έχετε όμορφα σχέδια για το βράδυ. Εγώ ξέρω πως έχω και εάν δεν ξεκολλήσω από τον υπολογιστή θα αργήσω...


Αυτά για σήμερα.
Αύριο πάλι...

Παντοτινά δικός σας,

Non Serviam. 
-Lcfr.
PS. Το τραγούδι που παίζει τώρα είναι το "Hear you me" από τους "Jimmy Eat World" και ίσως είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου "Bleed American" που μου τον έκανε δώρο ο Tim, που ήταν συγκάτοικος στην εστία του πανεπιστημίου την πρώτη χρονιά.

Famme

Kαλησπέρα αδέρφια,

Από το πρωί μου έχει κολλήσει το παρακάτω τραγούδι:

«Είναι σαν να λες σε έναν τυφλό, ότι δεν βλέπει.

Σ 'έναν που λέει ψέματα ότι τον λένε ψεύτη.

Είναι το ίδιο σαν να μου λες,

πως οι γυναίκες καταστροφές, κρύβουν στο αίμα τους.

Μια γυναίκα την ζωή μου πάντα, την κανόνιζε.

Μια γυναίκα στην ζωή μου πάντα, έμπαινε κι αλώνιζε…

…μια γυναίκα…»

Κομμάτι παρμένο από το "Μια γυναίκα" του αξέχαστου Βλάση Μπονάτσου (R.I.P.)

Επειδή λοιπόν από εχθές έχει ενεργοποιηθεί το Internet στο σπίτι μου ΚΑΙ σταθερή τηλεφωνική γραμμή, (πρώτη φορά που θα έχω Internet στο σπίτι μου και όχι στο κινητό) θα προσπαθήσω να γράφω και να ανεβάζω περισσότερα πραγματάκια για να καταναλώνουν τα μάτια και τα αυτιά σας.

Καλή εβδομάδα αν και λίγο καθυστερημένα. 

(ελπίζω να είναι δηλαδή)

-Lcfr.

Tired

Tired tired και ξανά tired...
Δεν έχω τίποτα άλλο να γράψω αυτήν εδώ την Παρασκευή.
Να με συγχωρείτε, αλλά είμαι κουρασμένος.

Μπορείτε βέβαια για αλλαγή να γράψετε εσείς κάτι εδώ.
Το έχω σκεφτεί αρκετές φορές, να "ανεβάσω" μερικές λέξεις/κουβέντες αναγνωστών εδώ.
So, εάν έχετε να στείλετε κάτι, μικρό ή μεγάλο, feel free.

email στο: lcfr@windowslive.com και εάν θεωρώ πως είναι κάτι που αξίζει, θα το δείτε πάνω εδώ για να το απολαύσουμε όλοι μαζί...

Until then...

-Lcfr.

Dream My Dream

Επειδή το όνειρο που ακολουθεί και είδα εχθές το βράδυ είναι αρκετά μεγάλο, θα μπω κατευθείαν στο ψητό. (είναι λίγο απότομο, το ξέρω, αλλά υπομονή)

Ήμουν, λέει, υποψήφιος για μια θέση σε μια "ομάδα" που μου ήταν άγνωστο τι ακριβώς έκανε (τουλάχιστον δεν θυμάμαι). Περνούσα λοιπόν μια δοκιμαστική περίοδο σε ένα από τα "κρησφύγετά τους" το οποίο ήταν ένα ανατριχιαστικό και εγκαταλελειμμένο ερείπιο, σε μια άγνωστη σε εμένα τοποθεσία. 

Υπήρχαν ΜΟΝΟ κοπέλες εκεί γύρω με μαύρες κουκούλες, οι οποίες μου είχαν απαγορεύσει να μιλάω. Έπρεπε απλά να στέκομαι, να ακολουθώ και να παρακολουθώ τα πράγματα που γινόντουσαν γύρω μου χωρίς αστεία σχόλια, χωρίς μαγικές ατάκες και περιττές κουβέντες.
(άρα ήμουν πρακτικά ανάπηρος)

Μαζί ήταν και μια κοπέλα η οποία είχε "περάσει" τις δοκιμασίες και απλά έμενε το βήμα της μύησής της. Υποθέτω πως ήταν ένα βήμα μπροστά από εμένα.

Ακολουθούσα διακριτικά την ομάδα των γυναικών, οι οποίες συνόδευαν την κοπέλα σε ένα ιδιαίτερα γραφικό και τρομακτικό μέρος για το τελικό στάδιο της μύησής της. Μπήκε λοιπόν μόνη της σε ένα σκοτεινό καλυβάκι και μετά από 20 λεπτά, βγήκε υποβασταζόμενη, σχεδόν λιπόθυμη. Κάτι που με έκανε να ρωτήσω με έντονη φωνή:

«Τι διάολο συμβαίνει???» 

"Ακριβώς αυτό…" μου είπε μια κοπέλα...
"Διάολε!"

Ήταν το σημείο που άρχισα να τρέχω προς άγνωστη κατεύθυνση, σαν τον αείμνηστο Θανάση.

Όταν απομακρύνθηκα αρκετά, σε σημείο να νιώθω πως τους ξέφυγα, πήρα τηλέφωνο τον κολλητό μου, ο οποίος ήταν στο κέντρο της Αθήνας και περίμενε μια παραγγελία από ένα μαγαζί με φαγητό. Ξαφνικά, βρέθηκα δίπλα του να περιμένω και εγώ (;).

Καθώς περιμέναμε την νηστίσιμη παραγγελία του, παρατήρησα μια κοπέλα από το παρελθόν μου ανάμεσα στους πελάτες που καθόντουσαν στο μαγαζί, μαζί με μια φίλη της. Πλησίασα (ευγενικός γάρ) τις χαιρέτησα και επέστρεψα στον φίλο μου.

Έπρεπε όμως να κρυφτώ γιατί είδα τις διαβολεμένες κοπέλες της κλίκας να με ψάχνουν εκεί κοντά. Έτσι ειδοποίησα τον φίλο μου και πήγα δυο-τρεις δρόμους πιο κάτω με Ninja stealth skills για να μην με καταλάβουν.

Όταν το πεδίο ήταν καθαρό, πέρασε ο φίλος μου να με πάρει με το αμάξι και πήγαμε σπίτι μου. Το οποίο, για κάποιον περίεργο λόγο είχε γίνει ταβέρνα. Ναι-ναι ταβέρνα!! Έκατσα λοιπόν σε ένα τραπέζι (ο φίλος μου έφυγε) και ξαφνικά, δίπλα, μπροστά και πίσω μου, καθόντουσαν δύο σημαντικές ξανθιές γυναίκες από την ζωή μου και μία άγνωστη μελαχρινή.

Οι οποίες με κοίταζαν έντονα στα μάτια, όσο η μουσική της ταβέρνας έπαιζε λαϊκά τραγούδια, τα οποία με έκαναν να θέλω να βάλω ένα πιρούνι βαθειά μέσα στο μάτι μου.

Στέλνω μήνυμα στον φίλο μου και του λέω την κατάσταση...

Και μου απαντάει στο μήνυμα...

"Πρέπει να επιλέξεις μεγάλε..."

Ξυπνητήρι!!

Αυτό ήταν αγαπητοί αναγνώστες. 

Τα παιχνίδια της ζωής, τώρα ΚΑΙ στο μυαλό μου σε νυχτερινή prive προβολή…

-Lcfr.

Sexy Lingerie

Κυρίες μου...

Ναι-ναι. 

Σήμερα θα ασχοληθώ με εσάς εξολοκλήρου. 

(φυσικά τα λογάκια μου αφορούν και τους άνδρες της παρέας, απλά λέμε...)

Πηγαίνοντας προς το γυμναστήριο το πρωί, πριν την δουλειά, ο δρόμος μου με πήγε μέσα σε μια λαϊκή αγορά. (πως τα καταφέρνω πάντα δεν έχω ιδέα)

Είδα λοιπόν, μια κυρία σε έναν πάγκο να πουλάει γυναικεία εσώρουχα. Φυσικά δεν σταμάτησα να κοιτάξω (βλέπετε είμαι κλασσάτος τύπος και επί τη ευκαιρία δεν θέλω να ξεχνάτε ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΝΔΡΑΣ!!) αλλά το μάτι μου έπεσε σε μια ταμπέλα που έγραφε με κόκκινα μεγάλα γράμματα τα εξής:

"Κάντε τον ΤΟΥΡΜΠΟ!!"

…προσπαθώντας προφανώς, να πουλήσει περισσότερα κόκκινα σουτιέν και «σέξι» μπλε κιλοτάκια (δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο σιχαίνομαι την λέξη κιλοτάκια)

Σκέφτηκα λοιπόν, πως εμείς τα αγοράκια, δεν (τονίζω ΔΕΝ) επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας στα εσώρουχα όσο θα έπρεπε. Την ίδια ακριβώς στιγμή, που οι κοπελίτσες που μας "ανέχονται", ίσως να έχουν βασανίσει ώρες ολόκληρες το μυαλό τους, για να επιλέξουν και τελικά να αγοράσουν το ιδανικό set για το φανταστικό βράδυ που έρχεται και φυσικά να τα ευχαριστηθούμε εμείς...

...εμείς τα κτήνη, που θα τα αντικρύσουμε, θα τα θαυμάσουμε, φυσικά θα "γουστάρουμε" και μέσα σε 8-10 δευτερόλεπτα θα κάνουμε τα πάντα για να τα μεταφέρουμε διακριτικά (πετώντας τα) στο πάτωμα, δίπλα από το κρεβάτι...

Και αυτό είναι κρίμα. Ειλικρινά είναι κρίμα, μιας και θεωρώ πως δεν είμαι ο μόνος που έχω ακούσει αρκετές κοπέλες να κάνουν τέτοιου είδους "παράπονα". 

Και τις καταλαβαίνω.
Αλήθεια.

Όμως.!

(Κλασσικός αντίλογος του Lcfr)

Εάν σε φιλάω κοπέλα μου και αυτό δεν με "ξυπνάει" ερωτικά, τότε ο,τι και να φοράς, όσο σέξι και να είναι τα εσώρουχα που αγόρασες και εψεγάδιαστο είναι το makeup σου, θα "κάνω" το καθήκον μου σαν άνδρας, αλλά υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες το μυαλό μου να σκέφτεται πως κάπου εκεί έξω, υπάρχει μια άλλη κοπέλα, που απλά θα την φιλάω και θα της κάνω έρωτα με πάθος, σαν να είναι η τελευταία ημέρα του κόσμου.

Και το αστείο της υπόθεσης είναι πως αυτή η κοπέλα, εκείνη την στιγμή θα φοράει φόρμα και την ΚΥΛΟΤΑ της γιαγιάς...

(αναφέρομαι σε αυτές που είναι σαν τεράστιες σαν αλεξίπτωτα..)

Για πάντα δικός σας, 

-Lcfr.

ΥΓ. Καλή εβδομάδα...
ΥΓ2. Η Kate Upton στην φωτογραφία, είναι μια ευγενική προσφορά από εμένα σε όλους τους κυρίους που με διαβάζουν. Έτσι για το καλό...

Sunday Chill Music

Πάει και αυτή η εβδομάδα...

Η οποία πρέπει να πω, πως πέρασε ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ. Ούτε που το κατάλαβα.

Βέβαια, επίσης δεν έχω καταλάβει, εάν αυτό είναι καλό ή κακό... Όπως και να έχει, η βελτίωση των πραγμάτων τον 2013, είναι πλέον εμφανής και τα πράγματα είναι θετικά.

Αν και μπορώ να πω πως με έχουν μουδιάσει μερικά πράγματα που βλέπω από άτομα του παρελθόντος μου και βαθειά μέσα μου, εύχομαι τα καλύτερα. (δακρύβρεχτη και ιδιαίτερα ψυχοφθόρα ιστορία που δεν είναι της παρούσης).

Στα δικά μας.

Πριν κάποιες ημέρες έμαθα για τους Editors. Δηλαδή άκουσα πρώτη φορά τους Editors και το "Papillon"είναι εθιστικό και ιδιαίτερα ποιοτικό. Ξέρω πως το βίντεο δεν είναι τίποτα άλλο από κάτι τυπάκια που τρέχουν σε άδειους δρόμου, αλλά αξίζει να του δώσετε μια μουσική ευκαιρία.

Αυτά για σήμερα...
Ελπίζω σε μια χαλαρή Κυριακή για να είμαστε προετοιμασμένοι για τις επόμενες ημέρες χωρίς απογεύματα...

-Lcfr.

Bisexual Orgies

Ναι-ναι, ξέρω πως τα άρθρα μου πλέον έχουν μεγάλη χρονική διάφορα μεταξύ τους, αλλά πιστέψτε με είναι για καλό.

Νέα δουλειά, αγορά desktop ηλεκτρονικού υπολογιστή, αίτηση για Internet στο σπίτι και κυρίως η νέα δουλεία (το ξέρω πως το ανέφερα στην αρχή) με έχουν κάνει να μην είμαι στο σπίτι πάρα ΜΟΝΟ το βράδυ για ύπνο.

Ξενοδοχειακή λοιπόν είναι πλέον η σχέση μου με το σπίτι, παρόμοια με την σχέση που ήθελε μια κοπελίτσα από το Facebook, να έχει μαζί μου. Ακολουθεί μικρή αλλά ενδιαφέρουσα ιστορία. Sit Back & Enjoy. 

Πριν τρεις-τέσσερις ημέρες λοιπόν, μια άγνωστη σε εμένα κοπελίτσα, με ιδιαίτερα όμορφη φωτογραφία, μου έστειλε μήνυμα και μου είπε πως πίστευε πως έμοιαζα απίστευτα με τον Παπακαλιάτη και πως "είχε τρελαθεί" όπως χαρακτηριστικά έγραφε.

Απάντησα με το "φλεγματικό μου ύφος" πως έχω κουραστεί με το συγκεκριμένο θέμα κτλ κτλ. Αφού απάντησα λοιπόν, η κοπελίτσα πήρε θάρρος, το οποίο μεταφράστηκε σε αρκετές ερωτήσεις.

Αρκετές και προσωπικές ερωτήσεις!

Από το για ποιον λόγο έχω Facebook (εάν δηλαδή ψάχνω κάτι μέσα από αυτό) μέχρι το εάν είμαι παντρεμένος!

(για πόσο χρόνων κάνω δηλαδή, για να με ρωτάει κάτι τέτοιο; Τι διάολο κάνω λάθος... Μέχρι και κρέμα προσώπου βάζω το βράδυ, πριν κοιμηθώ...)

Η κουβέντα όσο τυπική και εάν ήταν από μέρους μου, μύριζε λαβράκι για κάτι ακραίο. 

Πέφτει λοιπόν η βόμβα λίγες ημέρες αργότερα, στο άσχετο:

"Να σε ρωτήσω κάτι εάν σε ενδιαφέρει;" Με ρωτάει. 

"Φυσικά", απαντώ μετά από κάποιες ώρες και την περιέργειά μου να ακουμπάει ταβάνι, για το τί θα ακούσω πάλι... 

"Είμαι bisexual και ψάχνω ζευγάρια για να περνάμε καλά... Έχεις καμία φίλη λεσβία ή bisexual για να το οργανώσουμε;"

(Ακολουθεί φανταστική επεξήγηση, μια προσφορά του αγαπημένου σας Lcfr)

Bisexual= Ερωτικά πηγαίνει με αγοράκια και με κοριτσάκια. Μερικές φορές ταυτόχρονα. 

(δεν ξέρω πως λειτουργεί το σύστημα, αλλά το πρόγραμμα Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή αγοράκια, Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο κοριτσάκια και Κυριακή παρτούζες, φαντάζει λογικό)

Transsexual= Αγοράκι που έχει κόψει (snip-snip) αυτό που τον κάνει αγοράκι και πλέον έχει αυτό που τον κάνει κοριτσάκι και φυσικά το ανάποδο.

(Papyrus Larousse έγινα για σας!)

2013 κυρίες και κύριοι.

Τα σχόλια δικά σας. 

Δεν περιγράφω άλλο...

Καλή Πέμπτη αδέρφια.

-Lcfr.

post later today

Έχω έτοιμο άρθρακι για σήμερα..

Θα προλάβω να το ανάβασω, μέσα στις επόμενες "λίγες" ώρες.
Παρακαλώ για την υπομονη σας.

Ένας-ένας θα σας εξυπηρέτησω όλους.

Σας ευχαριστω για τον χρόνο σας.

-L.