Αυτά είναι...
Γυρίζεις σπίτι από το γυμναστήριο και την δουλειά και κάθεσαι για πρώτη σου φορά στον καινούργιο σου υπολογιστή και γράφεις.
Γράφεις γιατί έχεις ανάγκη να γράψεις και όχι γιατί έχεις ανάγκη να ακουμπήσεις για ακόμα μια φορά τα πλήκτρα, μιας και το κάνεις πλέον ΟΛΗ την ημέρα.
Η κουβέντα τις τελευταίες ημέρες είναι γύρω από την Αγγλία. Και το πόσο όμορφα είχα περάσει τα χρόνια των σπουδών. Γύρω μου πλέον ακούω: "Γιατί δεν έρχεσαι? Γιατί δεν κάνεις αυτό το ταξίδι έστω για 7 ημέρες? Γιατί γιατί και ξανά γιατί..."
Και το σκέφτομαι αρκετά, μιας και γαμώτο το Λονδίνο το λατρεύω.
Ή μήπως λατρεύω τις αναμνήσεις και τις καταστάσεις που έζησα τότε και κατά κάποιο παράξενο τρόπο θέλω να ξαναζήσω όχι απαραίτητα τις ίδιες, αλλά παρόμοιες? (ίσως λίγο ποιο έντονες)
Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το απαντήσω τώρα, αλλά ξέρω πολύ καλά πως όταν πήγα ξανά το 2010 δεν ήθελα να φύγω. Προφανώς, τα χνώτα μου ταιριάζουν με αυτά των Άγγλων και όχι τόσο με αυτά των Ελλήνων. Βέβαια, πριν από λίγο καιρό που σκεφτόμουν να φύγω μόνιμα στο εξωτερικό, δεν πέρασε ούτε μια στιγμή η Αγγλία σαν προορισμός για μόνιμη κατοικία. Και αυτό με προβληματίζει.
Τώρα που γράφω, έχω βάλει και ακούω μουσική που την έμαθα εκεί και το μυαλό μου έχει φύγει στον Τάμεση και τα (όχι και τόσο καθαρά) νερά του...
Ελπίζω πάντως, πολύ σύντομα να γίνει αυτό το ταξίδι και κατά κάποιον τρόπο να θεσμοθετηθεί ετησίως.
Ελπίζω να είχατε μια φοβερή Τετάρτη και να έχετε όμορφα σχέδια για το βράδυ. Εγώ ξέρω πως έχω και εάν δεν ξεκολλήσω από τον υπολογιστή θα αργήσω...
Αυτά για σήμερα.
Αύριο πάλι...
Παντοτινά δικός σας,
Non Serviam.
-Lcfr.
PS. Το τραγούδι που παίζει τώρα είναι το "Hear you me" από τους "Jimmy Eat World" και ίσως είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου "Bleed American" που μου τον έκανε δώρο ο Tim, που ήταν συγκάτοικος στην εστία του πανεπιστημίου την πρώτη χρονιά.
Γυρίζεις σπίτι από το γυμναστήριο και την δουλειά και κάθεσαι για πρώτη σου φορά στον καινούργιο σου υπολογιστή και γράφεις.
Γράφεις γιατί έχεις ανάγκη να γράψεις και όχι γιατί έχεις ανάγκη να ακουμπήσεις για ακόμα μια φορά τα πλήκτρα, μιας και το κάνεις πλέον ΟΛΗ την ημέρα.
Η κουβέντα τις τελευταίες ημέρες είναι γύρω από την Αγγλία. Και το πόσο όμορφα είχα περάσει τα χρόνια των σπουδών. Γύρω μου πλέον ακούω: "Γιατί δεν έρχεσαι? Γιατί δεν κάνεις αυτό το ταξίδι έστω για 7 ημέρες? Γιατί γιατί και ξανά γιατί..."
Και το σκέφτομαι αρκετά, μιας και γαμώτο το Λονδίνο το λατρεύω.
Ή μήπως λατρεύω τις αναμνήσεις και τις καταστάσεις που έζησα τότε και κατά κάποιο παράξενο τρόπο θέλω να ξαναζήσω όχι απαραίτητα τις ίδιες, αλλά παρόμοιες? (ίσως λίγο ποιο έντονες)
Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το απαντήσω τώρα, αλλά ξέρω πολύ καλά πως όταν πήγα ξανά το 2010 δεν ήθελα να φύγω. Προφανώς, τα χνώτα μου ταιριάζουν με αυτά των Άγγλων και όχι τόσο με αυτά των Ελλήνων. Βέβαια, πριν από λίγο καιρό που σκεφτόμουν να φύγω μόνιμα στο εξωτερικό, δεν πέρασε ούτε μια στιγμή η Αγγλία σαν προορισμός για μόνιμη κατοικία. Και αυτό με προβληματίζει.
Τώρα που γράφω, έχω βάλει και ακούω μουσική που την έμαθα εκεί και το μυαλό μου έχει φύγει στον Τάμεση και τα (όχι και τόσο καθαρά) νερά του...
Ελπίζω πάντως, πολύ σύντομα να γίνει αυτό το ταξίδι και κατά κάποιον τρόπο να θεσμοθετηθεί ετησίως.
Ελπίζω να είχατε μια φοβερή Τετάρτη και να έχετε όμορφα σχέδια για το βράδυ. Εγώ ξέρω πως έχω και εάν δεν ξεκολλήσω από τον υπολογιστή θα αργήσω...
Αυτά για σήμερα.
Αύριο πάλι...
Παντοτινά δικός σας,
Non Serviam.
-Lcfr.
PS. Το τραγούδι που παίζει τώρα είναι το "Hear you me" από τους "Jimmy Eat World" και ίσως είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου "Bleed American" που μου τον έκανε δώρο ο Tim, που ήταν συγκάτοικος στην εστία του πανεπιστημίου την πρώτη χρονιά.
No comments:
Post a Comment