CapsLock

Dedicated στα σιχαμερά trolls του internet και του Facebook

Σας αγαπάμε trolls.

:)
Enjoy.

More soon.

-Lcfr.

Everything

Don't Worry.

-Lcfr.
Ps. Soon...

Are You There?

Are you?

-Lcfr.

Time Τravel Αnyone?

Σκεφτείτε κάτι μαζί μου...

Πόσο εγωιστικό, αλλά ταυτόχρονα πόσο ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ θα ήταν να μπορούσες να γύριζες πίσω στον χρόνο και να άλλαζες κάτι που πήγε στραβά;
Κάτι που πήγε εντελώς λάθος ενώ θα ήθελες να είχε θετική κατάληξη?

Σοβαρά, σκεφτείτε το.

Όλα θα ήταν όπως ακριβώς τα θέλαμε. Όπως ακριβώς θα έπρεπε να ήταν, ώστε να απέδιδαν τους ζουμερούς τους χυμούς, σαν τα φρέσκα φρούτα που μόλις αγοράσαμε.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ 1: Άσχημο πρώτο "ραντεβού"; Κανένα πρόβλημα. Πηγαίνεις πίσω τον χρόνο και για παράδειγμα, μιλάς για άλλα, ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ πράγματα, ή αποφεύγεις να χαιρετάς τους περαστικούς σαν 18χρονος και αμήχανος έφηβος. Κάνεις δηλαδή, διαφορετικά πράγματα για να κερδίσεις την καρδιά της όμορφης ξανθιάς που σε ελκύει τόσο πολύ.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ 2: Είσαι μέσα σε έναν καβγά, που για κάποιον περίεργο λόγο, κάνεις απανωτά άστοχα σχόλια και δεν υπερασπίζεσαι την θέση σου με μεγάλη επιτυχία; Κανένα πρόβλημα και εδώ. Rewind και φτού κι από την αρχή, με σωστά επιχειρήματα στην φαρέτρα σου για να κερδίσεις την διαφωνία. (και ίσως λίγο από την αξιοπρέπειά σου)

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ 3: Τσακωμός μέσα στο αμάξι και στο τέλος βγήκες από αυτό και έφυγες χωρίς να υπολογίζεις απολύτως τίποτα; Εύκολο. Rollback στον χρόνο, σκέφτεσαι τι πρέπει να κάνεις, πως πρέπει να αντιμετωπίσεις ΨΥΧΡΑΙΜΑ την κατάσταση και δοκιμάζεις πάλι.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ 4: Είχες κάτι που ήταν αξιόλογο και δεν μπορούσες να "δεις" τι πραγματικά μπορούσες να φτιάξεις μαζί του; REDO και κάνε όσα πραγματικά θέλεις, χωρίς δεύτερη σκέψη. (ξεκινόντας με μια προτασή για ταινία Twilight)

Βλέπετε, με αυτήν την δυνατότητα:

• Ο ατζαμής,
• Ο ντροπαλός,
• Ο άτυχος,
• Ο απρόσεκτος,
• Ο επιπόλαιος...

...έχουν μια δεύτερη ευκαιρία να διορθώσουν, μέσα από πράξεις, αυτά που πρέπει. Κάτι σαν Blancο στην μουτζούρα τους. Ή σαν ένα extra κέρμα, για να ξαναπροσπαθήσουν να τερματίσουν την πίστα που τους δυσκολεύει στο ηλεκτρονικό παιχνίδι που αγαπούν.

Σκεφτείτε το για μια στιγμή...
Μόνο για μια στιγμή...

-Lcfr.
PS1. Τα παραδείγματα που αναγράφονται στον άρθρο, είναι τυχαία και δημιουργήματα της φαντασίας μου.
PS2. Μην πιστεύετε το PS1.
PS3. Το PS2 είναι ψεύτης.

Mind Reader

Ορμώμενος προφανώς από το χθεσινό πόστ, ένας αναγνώστης μου έγραψε:

"είναι αστείο που δεν ήξερες, αυτό το πράγμα για τις γυναίκες..."

Παραδέχομαι λοιπόν, πως πολλά πράγματα (αν όχι όλα) για τις γυναίκες δεν τα ξέρω. Ίσως γιατί δεν ήθελα ποτέ να τα μάθω, ή ίσως γιατί 30χρόνια τώρα, με ενδιέφεραν άλλα πράγματα και όχι ο τρόπος που σκέφτονται...

"..So much have changed since then..."

Παρόλα αυτά, είναι το λιγότερο εντυπωσιακό τι είσαι ικανός να ανακαλύψεις όταν απλά δίνεις προσοχή εκεί που υπο νορμάλ συνθήκες αδιαφορούσες. Εκεί που δεν το περιμένεις, μπορεί να "διαβάσεις" ένα χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου που να κάνει apply σε όλους. Αν και δεν είμαι της γενίκευσης, θεωρητικά κάτι τέτοιο ισχύει, με τις εξαιρέσεις απλά να έχουν τον άχαρο ρόλο της επιβεβαίωσης του κανόνα.

Ναι,
Δεν το έπαιξα ποτέ master του γυναικείου μυαλού. Προφανώς είμαι αρχάριος ακόμα. Άρχισα όμως αυτό το βιβλίο και το διαβάζω.

Και είναι περίπλοκο.
Χωρίς αρχή,
Χωρίς τέλος,
Χωρίς παραγράφους, σημεία στίξεις και προτάσεις με δομή.

Μήπως υπάρχει λυσσάρη ή γλωσσάριο για να βγάζεις ευκολότερο νόημα;

Μήπως, αγαπητοί συνάνθρωποι;

-Lcfr.

Beach Problems

Εχθές λοιπόν Κυριακή, ήμουν σε ένα εξωτικό θέρετρο για μπάνιο. Ήταν ένα μαγαζί με πισίνα και ξαπλώστρες για τους λουόμενους πελάτες. Όλα καλά μέχρι εδώ. Μάλλον όχι μόνο καλά, αλλά εξαιρετικά!

Αν και φυσούσε ο άδικος καιρός...

Είχα "πιάσει" που λέτε, μια ξαπλώστρα σε στρατηγικό σημείο. Να με βλέπει για τα καλά ο ήλιος από την μία, αλλά ταυτοχρόνως να υπάρχει στα δεξιά μου σκιά, για να διατηρήσω σε σωστή θερμοκρασία τον καφέ μου. (ναι-ναι, καλά διαβάσατε, ΤΟΝ ΚΑΦΕ ΜΟΥ! Πρόβλημα??).

Αν και μιλούσα με την παρέα μου, καθ’ όλη την διάρκεια της παραμονής μας εκεί, δεν μπορούσα να μην ακούσω κομμάτια διαλόγου από το διπλανό τραπέζι, το οποίο, (την τύχη μου μέσα) ήταν πιασμένο από τρεις κοπελίτσες... (κάτω του μέτριου σε επίπεδο εμφάνισης, αλλά αυτά είναι γούστα)

Δεν μπορείτε να φανταστείτε, τι άκουσαν τα αυτάκια μου.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε!!!!

Δεν θα σταθώ στα πικρόχολα σχόλια που έκαναν για τις κυρίες που περνούσαν από μπροστά τους. Όχι-όχι.
Παραδέχομαι πως αυτό το περίμενα. Άλλωστε όλες εσείς οι κοπελίτσες, έχετε μέσα σας μια φαρμακομύτα Τατιάνα Στεφανίδου… μην το αρνείστε σας βλέπω!

Θα σταθώ όμως, στο ότι η μια εξ' αυτών, είχε ένα "σεξουαλικό" πρόβλημα και είχε "φαγωθεί" να το μοιραστεί με τις φίλες της.
(και προφανώς με εμένα, χωρίς φυσικά να το ξέρει)

Διατυμπάνιζε λοιπόν με θράσος, πως δεν μπορούσε με ΤΙΠΟΤΑ να.. εχμ... πως να το πω... Να "τελειώσει" με το αγόρι της. Όσο και να προσπαθούσε.. όσο και να το "πάλευε" ρε παιδάκι μου, δεν μπορούσε να δει τα αστράκια που θα ΕΠΡΕΠΕ να βλέπει...

Δεν μπορείτε να συνειδητοποιήσετε με τι γλαφυρότητα και τι λεπτομέρειες περιέγραφε η κοπέλα το πρόβλημα. Δεν σας κρύβω πως σε κάποια στιγμή ένιωθα πως άκουγα πορνογραφική ταινία, με πλοκή, σενάριο και τον ξακουστό Peter North στην τελική σκηνή.
(Hey! Δεν έχω εμπειρία από τέτοιου είδους ταινίες! Για τι με περάσατε? Για κανέναν ανώμαλο?? Heh :) )

Τώρα θα μου πείτε και με το δίκιο σας:
"Σιγά ρε Lcfr, γιατί εκπλήσσεσαι; Πρώτη φορά ακούς σεξουαλική κουβέντα μεταξύ γυναικών?"

Ναι, κύριες και κύριοι. Δεν το κρύβω. Πρώτη φορά είμαι μάρτυρας τέτοιας γυναικείας σεξουαλικής κουβέντας. Το περίεργο είναι ότι δεν ήξεραν ότι υπήρχε ένα άγρυπνο ανδρικό αυτί -παντόφλα- που κατέγραφε σαν μοτεράκι τα πάντα. Εάν το γνώριζαν, ίσως να άλλαζαν θέμα, ή θα ωραιοποιούσαν τις περίεργες κουβέντες…

Παρόλα αυτά, αναστατώθηκα ο ανόητος νεανίας.
Αναστατώθηκα και προβληματίστηκα ταυτόχρονα.

Έτσι μιλάτε όταν δεν σας ακούν, κυρίες μου;
Με αυτόν τον τρόπο σχολιάζετε τις σεξουαλικές σας εμπειρίες??

Εάν αυτό είναι αλήθεια, τότε, γίνεται να μου στείλετε ένα e-mail σε αυτό το ύφος και με αυτό ακριβώς το περιεχόμενο? Το θέλω για σοβαρή μελέτη και ανάλυση! Υπάρχει επιστημονική διάθεση από μέρους μου! :)

Από αυτό το μπάνιο λοιπόν, εγώ κληρονόμησα ένα απαλό κοκκίνισμα στο πρόσωπο από τον ήλιο και εσείς ένα περιπαικτικό άρθρο και μια πρόκληση από εμένα.

Win/Win situation για όλους μας :)

-Lcfr.
Ps. Για να μην ξεχνιόμαστε, το e-mail είναι το youlcfr@gmail.com :P
Ps2. Για να μην παρεξηγηθούμε, το αυτάκι μου είναι τοσοδούλικο και όχι παντόφλα...

Home Sweet Home

Εχθές, στο τέλος ενός επεισόδιου του Californication (όποιος δεν βλέπει την συγκεκριμένη σειρά, δεν μπορεί να ξέρει από ποιότητα τηλεόρασης, έστω και Αμερικάνικης), έπιασε το αυτί μου ένα τραγούδι, που αφού έμαθα περισσότερα για αυτό, το ερωτεύτηκα χωρίς δεύτερη κουβέντα.

...και πλέον έχει γίνει η εμμονή αυτών των ημερών...

Μην ανησυχείτε μικρά μου... Φυσικά και θα το μοιραστώ μαζί σας, μιας και έχουμε πει. Είσαστε η συμπάθειά μου :)

O καλλιτέχνης είναι ο "παρεξηγημένος" Tommy Lee (ναι-ναι ο γνωστός πρώην της Pamela Anderson ) και ο τίτλος του είναι "Home Sweet Home".

Ελπίζω (για ακόμα μια φορά) να σας αρέσει.

-Lcfr.

Photograph

Οι Ινδιάνοι, λένε πως η φωτογραφία φυλακίζει την ψυχή σου...

-Μια φωτογραφία μπορεί να σε κάνει να ταξιδέψεις. Ξέρω πως σε εμένα το κάνει.
-Μια φωτογραφία μπορεί να σου ξυπνήσει πολλά. Ξέρω πως σε εμένα το κάνει.
-Μια φωτογραφία μπορεί να σου κάνει συντροφιά για όσο ακριβώς θέλεις. Ξέρω πως σε εμένα το κάνει.
-Μια φωτογραφία έχει την αξία χιλιάδων συναισθημάτων. Ξέρω πως σε εμένα έχει.
-Μια φωτογραφία μπορεί να φτιάξει ή να καταστρέψει την διάθεση σου. Ξέρω πως σε εμένα το κάνει.
-Μια φωτογραφία, αρκετές φορές, ίσως είναι καλύτερο να μην την κοιτάζει καν. Ξέρω πως εγώ το κάνω.
-Μια φωτογραφία...

Confirm to delete?

Ξέρω πως εγώ δεν μπορώ να το κάνω.
Εσύ;

-Lcfr.
Ps. Τις συγκεκριμένες γραμμές, τις είχα γράψει στις αρχές του Μαρτίου αλλά δεν τις ανέβασα ποτέ. Έντονος αλλά όμορφος μήνας... Αν και λίγο άκυρες μετά από τόσους μήνες, σκέφτηκα να τις ανεβάσω σήμερα, for old times sake. Enjoy.

Spider Opinion

Τις προάλλες πάνω στην κουβέντα, προέκυψε το θέμα του γυμνισμού. (ναι-ναι, hot topic :))

Καλά-καλά με τσακώσατε!
Η αλήθεια είναι πως η κουβέντα ξεκίνησε από τα μαγιό που εσείς οι γυναίκες φοράτε στην θάλασσα και, με έναν περίεργο τρόπο κατέληξε στον γυμνισμό...

Στην εξέλιξή της συζήτησης λοιπόν και "χαϊδεύοντας" διακριτικά το ευαίσθητο θέμα του γυμνισμού, δέχθηκα το εξής σχόλιο:

"Καλά, εσύ είσαι και συντηρητικός..."
(ναι-ναι. Καλά καταλάβατε. Το σχόλιο αυτό μου το είπε κοπέλα)

Θεωρώ φρόνιμο, (και πάνω από όλα δίκαιο) να απαντήσω μέσα από αυτές τις γραμμές. Έτσι γιατί είμαι μάγκας και τρομοκράτης πίσω από το πληκτρολόγιο! Heh :)

Σας ρωτάω λοιπόν,
Σκέφτομαι λάθος, που δεν θέλω να απολαμβάνουν άγνωστοι ματάκηδες (γνωστοί και ως γυμνοσάλιαγκες) τα ιδιαίτερα σημεία μου, καθώς και της εκάστοτε κοπέλας που συνοδεύω?
Είμαι παράλογος? Τρελός ίσως?
Είμαι συντηρητικός που όταν τις προάλλες συνάντησα μια πρώην κοπέλα μου και ήταν κάπως... εεεερμ... "ανάλαφρα" ντυμένη (στο όνομα της ζέστης φυσικά) είπα από μέσα μου:
"Εάν ήμασταν ακόμα ζευγάρι και φορούσε αυτά τα ρούχα, θα είχε γίνει χαμός..."
(όπου η λέξη "χαμός": θα κατέβαζα μούτρα και στην ερώτηση "τι έχεις" θα απαντούσα το κλασσικό "τίποτα")

Βέβαια συμφωνώ πως, εάν μπορείς να υποστηρίξεις ένα "τολμηρό" ρούχο, καλά κάνεις και το βάζεις. Άλλωστε, εάν έχεις φαγωθεί στα γυμναστήρια όλο τον χειμώνα και αυτό που έχεις φτιάξει, θέλεις να το δείξεις, οκ. Κάντο. Όχι όμως να τα βγάλουμε όλα στην φόρα... Ας κρατήσουμε και κάτι για τους δικούς μας ανθρώπους...
Σωστά?

Εάν αυτές οι απόψεις είναι συντηρητικές, τότε όραιτ. Μαζί σας. Είμαι συντηρητικούρα του κερατά, με αραχνιασμένες απόψεις προηγούμενων δεκαετιών. Μετά όμως, εσείς οι γυναίκες, μην γκρινιάζετε πως οι άνδρες σας βλέπουν σαν ένα κομμάτι κρέας προς κατανάλωση. Εσείς δίνετε το δικαίωμα αυτό και προφανώς μερικοί το εκμεταλλεύονται με τον χειρότερο τρόπο.

Ευτυχώς καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής μου, ποτέ δεν έχω δει γυναίκα σαν ένα απλό κομμάτι κρέας.
Ευτυχώς.

Με φιλικούς (και γυμνούς) χαιρετισμούς,

-Lcfr.
Ps. Ξανθιά κοπελίτσα πρώην μου: Εάν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, τότε έχω να σου πω πως ήσουν hot. Αποκαλυπτική μεν, αλλά hot δε. :)

Abstract prt2

Ήρθε η ώρα για άλλο ένα απόσπασμα...

Fade in.

Μετά από όλα αυτά, ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα...

Η δικηγορία, τον ανάγκασε σαν κακιά πεθερά, να κάνει ένα μακρινό και σημαντικό επαγγελματικό ταξίδι. Όσο και να προσπαθεί, ότι και να λέει, ξέρει πολύ καλά πως δεν μπορεί να το γλιτώσει. Είναι ο μοναδικός που μπορεί να τακτοποιήσει το θέμα που προέκυψε, με μια γρήγορη συνάντηση που δυστυχώς για αυτόν, δεν γίνεται από το τηλέφωνο. Δείχνει όμως, θράσος και επιμένει να μουρμουρίζει και να γκρινιάζει σαν παιδί που δεν του κάνουν τα χατίρια. Κάποιος που δεν τον ξέρει, μπορεί να σκεφτεί πως το διασκεδάζει όλο αυτό, μιας και επιβεβαιώνει την ποιότητα της δουλειάς του. Αλλά...

«...δεν φταίω εγώ, αλλά η καταραμένη η τύχη μου. Όλα τα στραβά, εντελώς τυχαία, κληρώνουν σε εμένα. Και όχι τίποτα άλλο, είμαι σίγουρος πως στο τρένο, δεν θα βρω να κάτσω! Θα με φάει η ορθοστασία! Ωραίο Σαββατοκύριακο θα περάσω για μια ακόμα φορά...»

Και συνεχίζει το παραλήρημα χωρίς φόβο και μηδενικό πάθος:

«... Και το ξενοδοχείο; Που το βάζεις το ξενοδοχείο. Καμία τρύπα θα μου έχει κλείσει πάλι το γραφείο, λες και είμαι κανένας ερωτευμένος έφηβος που κάνει ταξίδι-αστραπή για να ικανοποιήσει τις ορμές του. ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΠΙΑ!!»

«Πως κάνεις έτσι; Χαλάρωσε λιγάκι..» προσπάθησε να του βάλει λίγο φρένο ο αδερφός του από το τηλέφωνο.

«Δες το σαν μια ευκαιρία να ηρεμίσεις λίγο. Να ξεφύγεις έστω για μια-δύο ημέρες. Δεν νιώθεις πως το έχεις ανάγκη; Έτσι κι αλλιώς, η δουλειά που έχεις να κάνεις εκεί δεν είναι δύσκολη. Άρα καλό θα είναι να το αντιμετωπίσεις χαλαρά. Για να μην σου πω πως σε ζηλεύω. Και τι δε θα έδινα για να μπορούσα να φύγω έστω για λίγες ώρες από την καθημερινότητά μου...»

«ΜΠΟΥΡΔΕΣ!» απάντησε με θράσος ο Αλέξανδρος και συμπλήρωσε:
«Έτσι τα λες όλα αυτά για να με κάνεις να νιώσω καλύτερα. Νομίζεις πως δεν σε ξέρω? Σε γελάσανε όμως!»

Μετά από αυτό, τον καληνύχτισε κλείνοντας το τηλέφωνο. Η μουρμούρα όμως συνέχισε.

«Μα επιτέλους, γιατί όλοι θέλουν να ξεφύγουν από την καθημερινότητά τους? Γιατί πολύ απλά δεν κάνουν κάτι για να την αλλάξουν αφού προφανώς δεν την αντέχουν?. Τρελός που είναι ο κόσμος.»

Μέχρι τον Σταθμό Λαρίσης, τον συνόδεψαν το εισιτήριο που είχε στην τσέπη του, η τσάντα με λιγοστά ρούχα και τα ακουστικά που είχε στα αυτιά του. Λίγα και ουσιαστικά πράγματα για ένα ταξίδι δύο ημερών και μιας νύχτας.

Χαρτιά και σημειώσεις για την συνάντηση που ήταν προγραμματισμένη για την επόμενη ημέρα του ταξιδιού, δεν είχε. Μάλλον είχε, αλλά ήταν καλά αποθηκευμένα στο μυαλό του. Είπαμε, το θέμα που είχε προκύψει, το ήξερε τόσο καλά, που το ταξίδι ήταν ρουτίνας για αυτόν. Ενώ για άλλους θα ήταν ταξίδι που θα έκρινε την καριέρα τους.
Αρνητικά ή θετικά.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ Η ΑΔΕΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ.

Ο σταθμός, ήταν νεκρικά άδειος. Σε ανησυχητικό σημείο. Το τρένο που τον περίμενε στην αποβάθρα "Β" δεν μπορούσε να κρύψει την ηλικία του. Τα πολλά χρώματα των graffitis που υπήρχαν πάνω του, προσπαθούσαν μάταια να του δώσουν μια ευχάριστη και εφηβική πνοή. Χωρίς επιτυχία.

Ανέκαθεν τον εντυπωσίαζαν τα τρένα. Σε αυτά έβρισκε κάτι το γνώριμο. Ζεστό και οικείο. Τα χάζεψε για αρκετή ώρα με την μουσική να παίζει στα αυτιά του, όμως η ανακοίνωση για την αναχώρηση της αμαξοστοιχίας προς Θεσσαλονίκη, που έβγαλε ο Σταθμάρχης με την περίεργα τσιριχτή του φωνή, τον έκανε να βγει από τον λαβύρινθο των σκέψεών του και να μπει στο βαγόνι με τον αριθμό "5".

...Fade out.

Δείγμα προς (δωρεάν) κατανάλωση.

Ελπίζω να σας αρέσει, όπως (από ότι φάνηκε) σας άρεσε και το πρώτο δείγμα...

-Lcfr.
Ps. «Διάλογος με τις νότες» σκέφτηκε. «Καλό ακούγετε.»

Rice

BEST

FOOD

EVER

PERIOD.

-Lcfr.

OHMYGOD!

!!!ΣΟΚ!!!
Εδώ και κοντά 5 ημέρες δεν έχω Internet στο σπίτι μου!!!!
OH.
MY.
GOD!!!
(τις γραμμές αυτές τις γράφω από πατρικό)

Ξέρω-ξέρω.

Οι περισσότεροι από εσάς, θα πείτε: "Eίναι η κατάλληλη στιγμή να πας διακοπές."

Το αντιδραστικό μου, όμως, στοιχείο θα απαντήσει πως, ίσως είναι η κατάλληλη ευκαιρία να κάτσω να δω όόόόόόόόλα όσα έχω κατεβάσει (νόμιμα πάντα) τα τελευταία 10 και πλέον χρόνια, μέχρι να ενεργοποιηθεί η καινούργια μου γραμμή. Και αυτό που πρέπει να προσθέσω είναι πως το έχω ήδη ξεκινήσει και το κάνω.

ΝΑΙ. ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ 15αύγουστο.
PROBLEM??

Μετά, λοιπόν, τα μακροβούτια που έκανα την Παρασκευή και το Σάββατο στην θάλασσα, άρχισα να κάνω και υπερβουτιές στο pop culture. Ταινίες, Animes, Comics κτλ. Φυσικά, τις βραδινές ώρες τις αφιερώνω στο Isabella με μεγάλη όρεξη και δημιουργικό αποτέλεσμα. Όπως προβλέπω, έτσι θα κλείσει ο Αύγουστος.

Κάνοντας αυτό που με ευχαριστεί.
Αυτό που γουστάρω ρε αδερφέ.

Οι περισσότεροι θέλουν να πάνε διακοπές. Έχουν ανάγκη να πάνε σε ένα νησί και να "ξεφύγουν" από την βαρετή καθημερινότητα που τους περιμένει τον χειμώνα. Ε, εγώ δεν είμαι έτσι. Και το χαίρομαι που δεν είμαι έτσι, μιας και το "βαρετή καθημερινότητα" δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου.

On another note, η τεχνολογία του iPhone μου επιτρέπει να γράφω και να ανεβάζω τα καθημερινά άρθρα μου. So stay tuned. (Yeah, I'm THAT awesome!)

Κλείνοντας, θα σας αφήσω με ακόμα μια χαριτωμένη φωτογραφία, μπας και σας κάνω να χαμογελάσετε για ακόμα μια Κυριακή.

Ελπίζω να περνάτε μαγευτικά.
Σας σκέφτομαι συχνά :)

-Lcfr.

Lifes Rich Pageant

«Η ζωή είναι μεγάλη ή μικρή, ανάλογα με το πως την ζούμε»

Αυτή ήταν η πρόταση που μου έγραψε ένα κοντινό (?) πρόσωπο, λίγα λεπτά πριν και με ερέθισε να κάτσω να γράψω.

Βλέπετε, αυτές οι τόσο μικρές και απλές, αλλά ταυτόχρονα τεράστιες και περίπλοκες προτάσεις, με κάνουν να γεμίζω σελίδες ολόκληρες. Χωρίς να σκέφτομαι και να ταλαιπωρώ το μυαλό μου με το ποια θα είναι η επόμενη λέξη. (μεταξύ μας, το Isabella πάει ΠΟΛΥ καλά)

Έχοντας λοιπόν αυτό στο μυαλό μου, πρέπει να πω, πως θαυμάζω στον υπερθετικό βαθμό τον άνθρωπο που μπορεί και ζει την μεγάλη ζωή ΤΟΥ.
Προσοχή, το «του» το έχω γράψει με κεφαλαία και BOLD γράμματα για έναν πολύ απλό λόγο.

Σας τον εξηγώ με 2 φράσεις:

"Το ΔΙΚΟ ΜΟΥ μικρό, πολλές φορές μπορεί να είναι το ΔΙΚΟ ΣΟΥ μεγάλο.
Το ΔΙΚΟ ΜΟΥ μεγάλο, πολλές φορές μπορεί να είναι ΔΙΚΟ ΣΟΥ μικρό."

Ανάλογα λοιπόν με την προοπτική που κοιτάζεις τα πράγματα, πρέπει να έχεις το μυαλό να αξιολογείς, να κρίνεις και στο τέλος εάν χρειαστεί να αλλάξεις, έτσι ώστε να ζεις το καθημερινό σου ρολόι στο έπακρο αλλά όχι στην υπερβολή.

Απλά να ζεις αυτό που θα σε κάνει να κοιτάζεις τα πράγματα στο τέλος της ημέρας και να λες από μέσα σου.

«.ήταν μια εντυπωσιακή ημέρα. και ήταν δική μου ρε!!»

Εάν καταφέρεις να το λες αυτό κάθε ημέρα, τότε είσαι αξιόλογος.
Εάν καταφέρεις να το λες αυτό τουλάχιστον 2-3 φορές την εβδομάδα, είσαι από τους λίγους.
Εάν είσαι από αυτούς που δεν καταφέρνεις να το λες συχνά, τότε δεν προσπαθείς αρκετά.

Λένε πως η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης.
Για αυτό...

«Η ζωή είναι μεγάλη ή μικρή, ανάλογα με το πως την ζούμε»

-Lcfr.
Υ.Γ. To συγκεκριμένο, το έγραψα αργά χθες το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ. Enjoy.

Riding A Bike!

Την Δευτέρα που μας πέρασε, έζησα την πρώτη ημέρα, της "επίσημα" νέας μου ζωής. Με καινούργιες ώρες ξυπνητηριού, με το ποδήλατο να έχει για ακόμα μια φορά πρωταγωνιστικό ρόλο στην ζωή μου και το "Isabella" να πηγαίνει (επιτέλους) όπως ΘΕΛΩ να πηγαίνει. (περισσότερα για αυτό, σε επόμενα posts).

Όσοι από εσάς θυμούνται, το ποδήλατο το σταμάτησα τον Δεκέμβριο, που με είχε χτυπήσει με το αμάξι της, μια σαπιόγρια που πήγαινε ανάποδα στα στενά της γειτονιάς μου. Παραδέχομαι πως αυτό με έιχε τρομάξει ιδιαίτερα... 
 
Κάνοντας λοιπόν την Δευτέρα, το πρωινό και πρώτο δρομολόγιο με το ποδήλατο, μου ήρθε στο μυαλό πως η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο, από μια βόλτα με το αγαπημένο δίκυκλο...
 
Μπορείς να πηγαίνεις από προορισμό σε προορισμό, δύσκολα ή εύκολα, (ανάλογα με την κλήση του δαπέδου). Δεδομένο είναι πως θα υπάρξουν στιγμές που θα κινδυνεύεις είτε να πληγωθείς είτε να πληγώσεις και στην τελική, θα πρέπει να είσαι διαρκώς προσεκτικός με τα μάτια σου ανοιχτά.
 
Το βασικότερο είναι πως για να μπορείς να έχεις την απαραίτητη ισορροπία και να έχεις ένα «καλό ταξίδι», πρέπει ΔΙΑΡΚΩΣ να κινείσαι...
 
Σε αντίθετη περίπτωση, η άσφαλτος θα είναι επί μόνιμου βάσεως κολλητή σου.
 
Ride on.
 
-Lcfr.

They Call Me...

Από ένα γεγονός της προηγούμενης εβδομάδας (γενέθλια ενός "κοντινού" ας το πούμε προσώπου) θυμήθηκα ότι στο σχολείο με φώναζαν "ταχυδρόμο"...

Και εξηγώ.

Από μικρός, προτιμούσα να γράφω στις κοπελίτσες που μου άρεσαν. Ο πιθανότερος λόγος που προτιμούσα την γραπτή επικοινωνία, είναι γιατί ήμουν ντροπαλός και με ιδιαίτερα χαμηλή αυτοπεποίθηση. Ήμουν άλλωστε ντρούλης-ντρούλης χοντρούλης και σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως μπορείτε να καταλάβετε, είναι χιλιάδες φορές ευκολότερο, να κρύβεσαι πίσω από τις λεξούλες, παρά να αντιμετωπίζεις τον άλλον face to face.

Έστελνα γράμματα λοιπόν, άλλες φορές ανώνυμα άλλες επώνυμα, με πολλές γλυκανάλατες αράδες, στην προσπάθεια μου να προσεγγίσω το εκάστοτε κοριτσάκι που μου "γυάλιζε" στο σχολείο.

Πιστέψτε με σε αυτό που θα πω: Εάν είχα την δυνατότητα, θα γύριζα τον χρόνο πίσω και θα χαστούκιζα τον τότε στρουμπουλό και ντροπαλό Lcfr, μέσα στην αφράτη του μούρη. Θα του φώναζα με όση δύναμη είχαν τα πνευμόνια μου, πως δεν μπορείς να ζήσεις την ζωή σου, γράφοντας και πως το "εκεί έξω" κρύβει εκπληκτικές και πολύχρωμες εμπειρίες. Στην άμεση ανθρώπινη επαφή και όχι κλίκι-κλίκι πίσω από το πληκτρολόγιο ή το χαρτί με το μολύβι.

Είμαι σίγουρος πως η αντίδρασή του, θα ήταν μια από τις παρακάτω:

"...βγάλε τη σκούφια σου και βάραμε, παλιό ξερόλα..."
Ή
"...είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα..."
Ή
"...δάσκαλε που δίδασκες..."

Yup, καλά καταλάβατε. Ο πιτσιρικάς Lcfr, πέρα από χοντρούλης, ήταν και θρασύτατος γλωσσάς.

Άτιμη νεολαία. Κανένας σεβασμός στην γερουσία.

They call me the mailman...

-Lcfr.

Song For The Lovers

Επειδή σήμερα είχα μουσικό ερέθισμα (από εξωτερικούς παράγοντες) είπα να ασχοληθώ λίγο με το ακουστικό κομμάτι του ιστότοπου...

Αποφάσισα λοιπόν, να σας χαϊδέψω τα αυτάκια με το τραγούδι που πραγματικά πιστεύω πως μπορεί να στιγματίσει και τον μεγαλύτερο αναίσθητο...

Το συγκεκριμένο τραγούδι με έχει συντροφεύσει αρκετά τις τελευταίες νύχτες όταν κάνω παρέα στην Isabella και είμαι υπερήφανος που πατάω το repeat χωρίς να υπάρχει περίπτωση να το βαρεθώ...

9 Crimes λοιπόν από τον λατρεμένο Damien Rice.
Enjoy/join me.


-Lcfr.
Ps. Κάτι που ξεκίνησε με ενδιαφέρον, είναι κρίμα να σταματήσει χωρίς καν να το δοκιμάσεις. Χωρίς καν να απλώσεις το κουτάλι σου, για να δεις την γεύση του...

I Beg To Differ

Τελικά αυτό που με θράσος μας δείχνει η ζωή επί καθημερινής βάσεως, είναι πως όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο σε κάποια φάση της ζωής μας και μετά από καιρό (λίγο ή πολύ) φύγει για χ-ψ λόγους, πέφτουμε σε βαριά μελαγχολία και στεναχώρια.

I beg to differ. (όχι όμως ότι δεν κάνω και εγώ το ίδιο φυσικά)

Μπορεί όσο ήταν στην ζωή σου ο άνθρωπος που τελικά έφυγε, να ήσουν χαρούμενος. Εύθυμος και πάνω από όλα ορεξάτος για την ζωή. Όλα αυτά μπορεί να είναι αλήθεια. Σκέψου όμως, αδερφέ μου. Πριν τον γνωρίσεις, ήσουν χαρούμενος; Ήσουν ορεξάτος; Έκανες τα πάντα για να ρουφάς κάθε σταγόνα της ζωή σου;

Εάν η απάντηση σου είναι ΝΑΙ, τότε συμφωνείς στο ότι αφού ήσουν και πριν έτσι, μπορείς κάλλιστα να επανέλθεις (σύντομα ή με καθυστέρηση). Συμφωνείς και στο ότι η διάθεση του κάθε ανθρώπου ΠΡΕΠΕΙ να είναι ανεξάρτητη από εάν έχει κάποιον δίπλα του.

Τόσο απλό.

Εάν αντιθέτως η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα είναι ΟΧΙ, τότε αυτά που έχω να σου πω είναι τα εξής δύο:

-Προσπάθησε να βρεις τον λόγο για τον οποίο έφυγε και εάν πιστεύεις πως μπορείς να τον ανατρέψεις, κυνήγησε το. Είμαι μαζί σου 100%. Στην περίπτωση όμως που πραγματικά μπορείς να στηρίξεις αυτήν την ανατροπή. Δεν είναι σωστό να παίζουμε..
-ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ! ΠΟΤΕ μην ψάξεις να βρεις έναν άνθρωπο ίδιο με αυτόν που έφυγε. Το καρμπόν σε αυτές τις περιπτώσεις δεν λειτουργεί. Εάν αναζητάς τον κλώνο του, να ξέρεις πως θα αποτύχεις παταγωδώς μιας και ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. (με τα κακά και τα καλά του)

Ο χρόνος σου, είναι εξαιρετικά πολύτιμος για να τον σπαταλάς κυνηγώντας κάποιον που δεν θέλει να πιαστεί. (από εσένα)

-Lcfr.

Sunday Chill

Καλημέρα αδέλφια μου!

Ελπίζω και εύχομαι η χθεσινοβραδινή σας έξοδος να ήταν ΟΤΙ ακριβώς χρειαζόσασταν. (τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί οι περισσότεροι από εσάς, να είστε διακοπές και η κάθε μέρα σας να είναι Σάββατο :) )
Προσωπικά η χθεσινή ημέρα, αν και συνολικά ήταν θετική και ενδιαφέρουσα, προς το τέλος της μου εμφάνισε το απόμακρο και αρνητικό πρόσωπό της.

Ξέρω-ξέρω. Δεν μπορείς να τα έχεις ΟΛΑ σε αυτήν την ζωή. Απλά αποδεικνύεται εμπράκτως πως όταν το μυαλό σου ταξιδεύει κάνοντας σχέδια, έρχεται η πραγματικότητα με ένα Baseball bat και σε κοπανάει στον σβέρκο... (το baseball bat, μπορεί να έχει και την μορφή πόρτας :P )

On another note, σας προσφέρω ιδιαίτερη ευχαρίστηση, το χθεσινό Cyanide & Happiness. Τόσο πετυχημένο που σκέφτομαι να το κάνω Wallpaper!

Enjoy.

Yours,

-Lcfr.

Random

Δεν μπορώ να πω...

Τον τελευταίο καιρό περνάω εξαιρετικά καλά και νομίζω πως έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται σε όσους με ξέρουν. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που με κάνει να ζω αυτό το "εύθυμο" κομμάτι της ζωής μου, αλλά ακόμα και σήμερα, που έκανα μια απλή και εξόχως ενδιαφέρουσα βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, κατάλαβα ότι τέτοια μικρά πράγματα σε κάνουν να βλέπεις τα πράγματα με μια διαφορετική απόχρωση.

Πιο φωτεινή να την πω? (όχι-όχι, μην παραλογίζεστε. Τα μαύρα δεν θα σταματήσω ΠΟΤΕ να τα φοράω. Το ακούτε? Π-Ο-Τ-Ε!!)

Το χειρότερο κομμάτι είναι ότι από τις 16:00 που έχω γυρίσει σπίτι μου, δεν έχω αξιωθεί να μαγειρέψω. (φλερτάρω σε έντονο βαθμό με το σενάριο του: "δημητριακά με γάλα" για ΑΚΟΜΑ μια φορά :) )

On Another Note, για να προσπαθήσω (έστω) να σας φτιάξω την διάθεση, ορίστε μια cute φωτογραφία που είχα βρει αρκετό καιρό πριν και την φύλαγα για μια τέτοια περίσταση.

Enjoy και καλά να περάσουμε ΚΑΙ αυτό το Σαββατόβραδο.
(έχουμε ξαναπεί. ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ότι ΔΕΝ θα έκανα εγώ...)

Yours, now and forever.

-Lcfr.

BURNED

...επειδή πριν λίγο γύρισα από το τρίτο μου (φέτος) μπάνιο,

και επειδή είμαι σαν τον TWO-FACE, (καμένος από την μία, και λευκός σαν τον Michael Jackson από την άλλη)

και επειδή σας υπεραγαπώ όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε, θα σας πω το εξής:

I CAN STAB YOU, WITH A STUFFED ANIMAL.

(Ξέρω-ξέρω. Άσχετο, άκυρο και ιδιαιτέρως ενοχλητικό.)

Yup, δεν έχω κάτι καλύτερο για σήμερα...
What? Δεν έχω και εγώ το δικαίωμα να είμαι απίθανα κουρασμένος και να μην μπορώ να αποδώσω?
Τς τς τς...
Παρτάκιδες έχετε γίνει πια!

Περάσαμε πάντως όπως καταπληκτικά (πρόλαβα και είδα, έστω και μόνος μου το Dr. House :) )

Have fun tonight αδέρφια...

-Two-Face Lcfr.

Before i go...

...και μην ξεχνάτε,

Υπάρχουν 2 ΚΑΙ ΜΟΝΟ, κατηγορίες ειλικρινών ανθρώπων σε ΟΛΟ τον κόσμο:

1. Τα μικρά παιδιά,
2. Οι μεθυσμένοι.

Enjoy that piece of my mind.

Have fun

-L.

THINK!!

Τον τελευταίο καιρό, παρατηρώ ότι ένα συγκεκριμένο τραγούδι, μπορεί να χαρακτηρίσει όλη την ζωή μου, με ιδιαίτερη ευκολία. Όχι επειδή οι στίχοι του "δένουν" με τις καταστάσεις που βιώνω αυτήν την περίοδο.

Όχι.

Πολύ απλά, αυτό το τραγούδι, μου προσφέρει κύματα συναισθημάτων και αλλεπάλληλες μνήμες που με συνεπαίρνουν με άγαρμπο αλλά γλυκό τρόπο, από τις πρώτες κι ολας νότες. Το αστείο της ιστορίας είναι ότι, όταν το άκουσα πρώτη φορά, είπα από μέσα μου:

"Εμένα αυτό το τραγούδι, αργά ή γρήγορα θα με καταστρέψει".
Και ορίστε τι παθαίνω τώρα... ΘΕΛΩ να το ακούσω, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να το ακούσω (μιας και δεν το έχω) αλλά η ανάμνησή του, με έχει στοιχειώσει σαν αλατισμένος εφιάλτης.

Αναρωτιέται λοιπόν, ο αγαπημένος σας δαίμων: Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι εκεί έξω, που παθαίνουν τέτοια εμμονή και καρμπόν-ταύτιση με συγκεκριμένα τραγούδια, ή ο μοναδικός πειραγμένος της υπόθεσης είμαι εγώ;

Η μουσική τελικά, μπορεί να ταυτιστεί πανεύκολα, με εμπειρίες και πρόσωπα.
Ειδικά όταν τα πρόσωπα αυτά, έχουν δημιουργήσει τα συγκεκριμένα τραγούδια.

-Lcfr.
Ps. Σήμερα θα σας παρακαλέσω να σκεφτείτε καλά και να αναρωτηθείτε για τι πράγμα γράφω.

Αbstract

Απόσπασμα για τα μάτια σας και ΜΟΝΟ.
Enjoy.

Fade in...

Μετά από πιέσεις και πετυχημένες απειλές ο Δημήτρης αναγκάζει τον Αλέξανδρο να μπει στο αυτοκίνητο. Άσχετα εάν η ώρα είναι περασμένη.

-"Που πάμε;" Ρώτησε ο Αλέξανδρος με απορία.
-"Αδερφέ μου," απάντησε ο Δημήτρης, "υπάρχει κάτι το ιδιαίτερα μαγικό στον ανοιχτό δρόμο. Εάν ξέρεις να ακούσεις, θα δεις πως φωνάζει τις λέξεις: "επιλογές", "προοπτικές" και "πιθανότητες". Μια περιπέτεια περιμένει σε κάθε γωνιά του δρόμου. Σε κάθε στενό που περνάς με το αμάξι, υπάρχει κάτι που αποζητά να το βρεις. Μπορείς να το αγνοήσεις. Δικαίωμά σου είναι. Αλλά να ξέρεις πως είναι εκεί."
Ο Αλέξανδρος αναδιπλώθηκε, χωρίς να ξέρει πως να αντιδράσει σε αυτά που ακούει. Ο Δημήτρης όμως είχε να πει και άλλα.
"Ένας φίλος δίπλα σου, καλή μουσική στο CD να σου χαϊδεύει τα αυτιά και η εικόνα του τοπίου να αλλάζει κάθε χιλιόμετρο. Πρέπει να νιώθεις Δίας. Θεός ανάμεσα σε θνητούς. Και να ξέρεις πως δεν μιλάμε για τον προορισμό. Μιλάμε για το ταξίδι. Κλισέ. Το ξέρω. Αλλά γνωρίζεις και εσύ ο ίδιος, πως ισχύει."
"Αυτά φίλε μου..." Για λίγο ο Δημήτρης σάστισε και κοίταζε έντονα και για αρκετή ώρα, το φεγγάρι στα αριστερά τους.
"Αυτά λαχταρά να καταναλώσει η ψυχή σου. Πεινάει και αυτή ξέρεις, και εσύ, δυστυχώς, έχεις ξεχάσει να την ταΐσεις εδώ και καιρό..."
-"Σωστά..." απάντησε διστακτικά ο Αλέξανδρος. "Δεν μου απάντησες όμως για μια ακόμα φορά... Που διάολο πάμε;"
-"Όπου μας βγάλει η άσφαλτος. Βγάλε τον σκασμό και τάισε την ψυχή σου..."

...Fade out.

-Lcfr.
Ps. Ελπίζω πραγματικά να σας αρέσει. Αλήθεια.

Angel

Εχθές πήγα σε ένα κατάστημα με καλλυντικά (όχι για εμένα, άρροωστοι αλλά αξιολάτρευτοι αναγνώστες μου). Μέχρι να τελειώσει η παρέα μου τα ψώνια της και καθώς χάζευα τα προϊόντα αισθητικής, έπεσε το μάτι μου πάνω στην κολόνια που με έχει σημαδέψει όσο καμία άλλη. Από τα παιδικά μου, κι όλας, χρόνια.

Το όνομα αυτής?
ANGEL. (στο μπουκάλι με το αστράκι)

Έβαλα λοιπόν (αν και γυναικεία) λίγο στον καρπό μου, για να μου θυμίσει τα παλιά.

Ε, ρε δεν λέει να φύγει η ριμάδα. Μετά από τόσες ώρες, ΑΚΟΜΑ την μυρίζω...

Ρε, τι σου κάνει η κολόνια τελικά.

-Lcfr.

Everybody Lies

Ο Dr. House, (που είναι ο μοναδικός λόγος για να ανοίξω την τηλεόραση) διατυμπανίζει σε κάθε επεισόδιο το "Everybody Lies".

Πικρό αλλά ταυτόχρονα πολύ-πολύ βολικό για εμάς τους ανθρώπους της καθημερινότητας. Ξεκινάς με αυτό κατά νου. Όλοι λένε ψέματα. Ανα πάσα στιγμή λοιπόν, η οποιαδήποτε πληροφορία ή αντίδραση δέχεσαι, μπορεί να είναι ψευδής.

Μέχρι να αποδειχθεί (με πράξεις φυσικά) ότι ήταν αλήθεια. Εκεί, λοιπόν φαίνεται εάν ο εκάστοτε απέναντι, έχει την θέληση να σου αποδείξει ότι αξίζει την εμπιστοσύνη σου και πως θα κάνει τα πάντα για να την κερδίσει. Αυτό απαιτεί χρόνο. Όπως πολύ καλά γνωρίζετε, στην εποχή που ζούμε, χρόνο δεν σου χαρίζει (δυστυχώς) κανείς...

Δεν διαφωνώ στο ότι όλο αυτό το σκεπτικό είναι ιδιαίτερα μεμψίμοιρο, κουραστικό και στενάχωρο. Είναι όμως χιλιάδες φορές καλύτερα να δυσκολεύεσαι να εμπιστευτείς τους καλούς ανθρώπους, από το να δείχνεις εμπιστοσύνη σε αυτούς που θα το εκμεταλλευτούν. Καλύτερα να απογοητεύεις παρά να απογοητεύεσαι.

Εγωιστικό δεν λέω.
Καλώς ή κακώς η ζωή, μας έχει κάνει καχύποπτους και εγωιστές. (όσο και να προσπαθούμε βλέπε: άρθρο Egoism 2011, μερικά στοιχεία μένουν πάντα παρέα μας)

Άλλοι λένε ψέματα για να φαίνονται λιγότερο εγωιστές και παρτάκιδες (ακόμα και στον εαυτό τους), ενώ άλλοι απλά το παραδέχονται, χωρίς να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους.

-Οι γυναίκες κερδίζονται με αυτά που ακούν. Οι άνδρες με αυτά που βλέπουν.
-Οι γυναίκες φορούν make-up και οι άνδρες λένε ψέματα.

Σκεφτείτε το και θα δείτε ότι όντως...
...Everybody Lies!
(δυστυχώς)

-Lcfr.

Papavasileiou

Είμαι τόσο στραβόξυλο και περίεργος άνθρωπος, που ακόμα και στην Έλενα Παπαβασιλείου (φωτογραφία included) έχω βρει 3 πράγματα που με χαλάνε.

Απάντηση:

01. Τα δόντια της.

02. Το χαμόγελό της και

03. Οι ρυτίδες έκφρασης, που ξεκινάνε από τα πλαϊνά της μύτης.

HOORAY FOR MEEEE!!!

\ο/

-L.

Blanket!

Καλή εβδομάδα και καλό μήνα αδέρφια μου...

Πάλι τα ίδια...

Η χθεσινή ημέρα ήταν ιδιαίτερα κουραστική και έντονη, (όπως έγραψα άλλωστε) αλλά με θετικά αποτελέσματα ενδιαφέροντες διαλόγους και ουσία. Άρα totally worth it που λένε και οι Άγγλοι.

Έπεσα για ύπνο λοιπόν το βράδυ, σαν την πέτρα της ερήμου. Σαν πεθαμένος. Σαν ξενυχτισμένος έφηβος μετά από αχαλίνωτο πολυήμερο partying. (νομίζω το παράκανα με τις παρομοιώσεις) Για άλλη μια φορά, είδα ένα όνειρο κινηματογραφικών διαστάσεων, που το θυμάμαι σχεδόν όλο. (την πατήσατε)

Read on...

Ήμουν λέει πιτσιρικάς στο πατρικό μου και σαν όλα τα παιδάκια, είχα ένα συγκεκριμένο μαύρο κουβέρτακι, με το οποίο με σκέπαζε η μητέρα μου τα βράδια. Το αγαπούσα τόσο πολύ, που το κουβάλαγα και τις πρωινές ώρες μαζί μου, μιας και ένιωθα ιδιαίτερη προστασία κοντά του. (protective blanket)

Κάποια χρόνια μετά, που είχα μεγαλώσει, το κουβερτάκι είχε χάσει το έντονο χρώμα του, αλλά εξακολουθούσα να μην το αποχωρίζομαι.

Ένα απόγευμα που έπαιζα με τον αδερφό μου στην πιλοτή, την χρησιμοποίησα σαν μπέρτα στην πλάτη μου, προσπαθώντας να το παίξω super ήρωας, κυνηγώντας τον "ληστή" αδερφό μου.

Κι όμως!

Πέταξα στη πραγματικότητα!! Είδα το έδαφος και τον αδερφό μου, να απομακρύνονται κάτω από τα πόδια μου με ιδιαίτερη ταχύτητα! Επειδή τρόμαξα στο αέρα, αντέδρασα σπασμωδικά και έβγαλα την "μπέρτα" από την πλάτη μου, με αποτέλεσμα να πέσω από το ύψος και να σπάσω το ποδαράκι μου... (πάμε όλοι μαζί: ...awwwww....)

Η τελευταία σκηνή που είδα σε αυτό το παλαβό αλλά ταυτόχρονα εντυπωσιακό όνειρο, είχε εμένα με το πόδι στον γύψο, να κάθομαι στο δωμάτιό μου και να κοιτάζω με δέος και ανυπομονησία το κουβερτάκι μου, που ήταν όμορφα διπλωμένο στο κομοδίνο δίπλα μου.

Με περίμενε για την επόμενη εντυπωσιακή ιστορία...
Ίσως σε κάποιο άλλο όνειρο να έχουμε την συνέχεια...

Μακάρι...

-Lcfr.