Αbstract

Απόσπασμα για τα μάτια σας και ΜΟΝΟ.
Enjoy.

Fade in...

Μετά από πιέσεις και πετυχημένες απειλές ο Δημήτρης αναγκάζει τον Αλέξανδρο να μπει στο αυτοκίνητο. Άσχετα εάν η ώρα είναι περασμένη.

-"Που πάμε;" Ρώτησε ο Αλέξανδρος με απορία.
-"Αδερφέ μου," απάντησε ο Δημήτρης, "υπάρχει κάτι το ιδιαίτερα μαγικό στον ανοιχτό δρόμο. Εάν ξέρεις να ακούσεις, θα δεις πως φωνάζει τις λέξεις: "επιλογές", "προοπτικές" και "πιθανότητες". Μια περιπέτεια περιμένει σε κάθε γωνιά του δρόμου. Σε κάθε στενό που περνάς με το αμάξι, υπάρχει κάτι που αποζητά να το βρεις. Μπορείς να το αγνοήσεις. Δικαίωμά σου είναι. Αλλά να ξέρεις πως είναι εκεί."
Ο Αλέξανδρος αναδιπλώθηκε, χωρίς να ξέρει πως να αντιδράσει σε αυτά που ακούει. Ο Δημήτρης όμως είχε να πει και άλλα.
"Ένας φίλος δίπλα σου, καλή μουσική στο CD να σου χαϊδεύει τα αυτιά και η εικόνα του τοπίου να αλλάζει κάθε χιλιόμετρο. Πρέπει να νιώθεις Δίας. Θεός ανάμεσα σε θνητούς. Και να ξέρεις πως δεν μιλάμε για τον προορισμό. Μιλάμε για το ταξίδι. Κλισέ. Το ξέρω. Αλλά γνωρίζεις και εσύ ο ίδιος, πως ισχύει."
"Αυτά φίλε μου..." Για λίγο ο Δημήτρης σάστισε και κοίταζε έντονα και για αρκετή ώρα, το φεγγάρι στα αριστερά τους.
"Αυτά λαχταρά να καταναλώσει η ψυχή σου. Πεινάει και αυτή ξέρεις, και εσύ, δυστυχώς, έχεις ξεχάσει να την ταΐσεις εδώ και καιρό..."
-"Σωστά..." απάντησε διστακτικά ο Αλέξανδρος. "Δεν μου απάντησες όμως για μια ακόμα φορά... Που διάολο πάμε;"
-"Όπου μας βγάλει η άσφαλτος. Βγάλε τον σκασμό και τάισε την ψυχή σου..."

...Fade out.

-Lcfr.
Ps. Ελπίζω πραγματικά να σας αρέσει. Αλήθεια.