Tomas Protopappas

Πόσες ημέρες πάνε από το τελευταίο μου άρθρο?

Ίσως 5, 6? Ίσως και περισσότερες.

Είπα να κρατήσω λίγο τις αποστάσεις απ' τα του blog (αν και παρακολουθούσα τις επισκέψεις σας από κοντά) μιας και είχα πολύ φαρμάκι να στάξω και δεν θα ήταν σωστό να το κάνω.

Παρόλα αυτά σήμερα και αύριο, θα αναφερθώ στα 2 θέματα πού με απασχολούσαν και πιστεύω πως αφού έχει περάσει κάποιος καιρός από τότε, μπορώ να γράψω πιο συνετά και με το μυαλό μου στην σωστή του θέση. Όχι ότι μου άλλαξε η άποψη για αυτά και φυσικά δεν λογοκρίνω τα άρθρα μου. Απλά τώρα, μπορώ να γράψω πιο Lcfr-ικά...

Απεβίωσε λοιπόν, πριν κάποιες ημέρες κάποιος Τόμας Πρωτόπαππας μετά από ένα αυτοκινητιστικό (τελικά) δυστύχημα. Για αρκετό καιρό τα μέσα ενημέρωσης, το είχαν αρκετά ψηλά το θέμα αυτό και τα internet-ικά μέσα, το είχαν σημαία για πολλές ημέρες.

Δεν λέω, κρίμα το παλικάρι και συλλυπητήρια στην οικογένειά του. ΑΛΛΑ:

WHO THE FUCK IS TOMAS PROTOPAPPAS? 

Πέρα από αυτήν την ερώτηση, ας μου απαντήσει κάποιος, γιατί εγώ και οι Έλληνες συμπολίτες μου, θα πρέπει να βομβαρδιζόμαστε σε καθημερινή βάση με κάθε λογής πληροφορία για τον θάνατό του? Ήταν μήπως κανένας μεγάλος διανοούμενος? Μήπως τεράστιος επιστήμονας με φοβερές ανακαλύψεις στο βιογραφικό του? Άντε κανένας ανεπανάληπτος ποδοσφαιρικός σταρ? 

Όχι!

Ήταν ένας άγνωστος ηθοποιός χαμηλής κατηγορίας, από τους πολλούς που γεννά η μαμά Ελλάδα. Από την στιγμή λοιπόν, που δεν ήταν κάποιο σημαντικό κομμάτι της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ο θάνατός του, ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΗΣΗ. Παραμένει τεράστιας σημασίας γεγονός για την οικογένεια και τους φίλους του, ΑΛΛΑ (επαναλαμβάνω) ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ δεν σημαίνει απολύτως τίποτα!

Είναι σαν να έφυγε από την ζωή ο γείτονας σου, που δεν τον ήξερες και δεν του έλεγες ΚΑΝ καλημέρα όταν τύχαινε να τον συναντήσεις στο χώλ της πολυκατοικίας. Μαθαίνεις τον θάνατό του από το κλασσικό χαρτάκι στην πόρτα του σπιτιού, δεν σου αγγίζει επ' ουδενί την καθημερινότητα και συνεχίζεις την ζωή σου σαν να μην έγινε το παραμικρό. Άντε ίσως να πεις και το κλασσικό "μακριά από μας" που το έχεις μάθει από την γιαγιά σου.

Ξέρω πολύ καλά, πως αρκετοί θα διαφωνήσετε με τα γραφόμενά μου και θα σας φαίνονται εξωγήινα. Το θεωρώ φυσιολογικό. Είναι αρκετά δύσκολο στις μέρες μας, να γράψει κανείς (έστω πίσω από ένα ψευδώνυμο) την άποψή του, η οποία δεν θα είναι αποδεκτή από το ευρύ κοινό. Όταν κάποιος δεν γράφει αυτό που πρέπει για να τον συμπαθήσει ο αναγνώστης, πέφτουν να τον φάνε. Άρα τέτοια άρθρα σπανίζουν. 

Φαντάζομαι όμως πως θα ξέρετε, πως δεν έχω μάθει να συμβιβάζομαι και να καλουπώνω την σκέψη μου (και κατ' επέκταση τα άρθρα μου) για να γίνω αποδεκτός.

Και πάλι, συλλυπητήρια στην οικογένειά του παλικαριού και να ζήσουν να τον θυμούνται.

-Lcfr.

Stupid Questions

Και έχω μερικές απορίες να μοιραστώ εδώ μαζί σας, μιας και σας θεωρώ αξιόπιστους ανθρώπους που μπορούν να σκεφτούν λίγο παραπάνω από την Eurovision και τις ειδήσεις του Star Channel..

Δύσκολες απορίες, που μου γεννήθηκαν πριν από λίγες ημέρες, μετά από μια ψίλο-σοβαρή κουβέντα με τον Mephisto.

Ας πούμε, πως έχεις περάσει μια "αρρωστημένη" κατάσταση σχέσης. Κάτι που σου έτρωγε τα σωθικά για αρκετό καιρό, αλλά δεν είχες το κουράγιο ή, εάν θέλετε, και την θέληση να το τελειώσεις πριν σε καταναλώσει ολάκερο.

Ωρίμασαν λοιπόν οι συνθήκες και έχουν έρθει τα πράγματα εκεί ακριβώς που πρέπει, για να καταφέρεις να σφυρίξεις την λήξη και να "στείλεις τις ομάδες στα αποδυτήρια". Το κάνεις ή στο κάνουν. Δεν έχει σημασία σε αυτήν την περίπτωση.

Αμέσως μετά, ξεκινάει η περίοδος ανασυγκρότησης. Περνάει κάποιος καιρός και είσαι σε μια ερωτική αδράνεια. Είτε γιατί δεν θέλεις, είτε γιατί δεν κάθεται η μπίλια εκεί που θεωρείς πως πρέπει. 

Και ο καιρός περνάει... 

Και περνάει κι άλλο...

Γιατί λοιπόν η φύση του ανθρώπου, στις περιόδους αυτές (που μεταξύ μας, εύκολες δεν τις λες), ανακαλεί και αναπολεί στιγμές από παρελθοντικές καταστάσεις, όσο στενάχωρες και άρρωστες και να ήταν? 

Γιατί να σκεφτείς ότι: "Τουλάχιστον τότε, είχα αυτό. Όσο άδικο, λειψό και απειροελάχιστο ήταν για τα θέλω μου, τουλάχιστον ήταν εκεί. Το ζούσα. Υπήρχε κάτι! Τώρα τι υπάρχει?"

"Μήπως τελικά, ήμουν καλύτερα πριν?"

Τις απαντήσεις, να τις πείτε από μέσα σας.

-Lcfr.

Fuck you May!

2η κηδεία, μέσα σε 10 ημέρες.

Και αυτό ποτέ δεν είναι καλό...
Θα γράψω περισσότερα αύριο .
(όλα καλά πάντως. Don't worry)

Ύπνο τώρα, γιατί η ώρα είναι 1:15 και ίσα που κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά.

-Lcfr.

Eurovision Sunday

Πόσο τυχαίο, είναι ότι εχθές το βράδυ, είχαμε το πανυγηράκι της Eurovision στις τηλεοράσεις μας και από ότι βλέπω σήμερα, το 85% των ειδήσεων στο Internet αφορά αυτό, την ίδια ώρα που κάθομαι να γράψω ένα μουσικό άρθρο για όλους εσάς για το Sunday Music Post?

Αν και εχθές ΔΕΝ είδα καθόλου τηλεόραση (μιας και προσπαθούσα να συνέλθω από αυτό που έγινε την Παρασκευή το βράδυ) είχα προβλέψει πως η Δανία θα κερδίσει (άσχετα εάν είχα ακούσει μόνο αυτό το τραγούδι) και πως η μαλακία που στείλαμε εμείς, θα πατώσει. Αλήθεια τώρα, "Alcohol is free"? Really? Σε αυτό το επίπεδο είμαστε πλέον? Όχι ότι τα τραγούδια που βγάζει η Ελλάδα και για την εσωτερική αλλά και την εξωτερική κατανάλωση είναι τίποτα της προκοπής, αλλά really? Τα trendy καραγκιοζάκια, ένας χασάπης μουστακαλής και ένα ελεεινό κυριολεκτικά τραγούδι που εύχομαι να ξεχαστεί πολύ γρήγορα.

Όπως και να έχει, τουλάχιστον έπιασα μια από τις δύο προβλέψεις μου και θα ήθελα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία αυτή για να πω το εξής:

Το S.A.G.A.P.O του Μιχάλη Ρακιντζή, ήταν, είναι και θα είναι ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ τραγούδι που έχει στείλει η Ελλάδα στο ευρώ- πανυγήρι. Καλά διαβάσατε: 

S.A.G.A.P.O.

(το επόμενο σε αυτή την κατηγορία, να είναι αυτό με την Μαντώ, για έναν... μάλλον ΔΥΟ, λόγους! Λόγοι που είναι πολύ πονηροί για να τους αναφέρω σε αυτό εδώ τον χώρο)

Πάμε στα δικά μας τώρα.

Όταν κάθομαι να γράψω το Κυριακάτικο μουσικό post, αυτό που κάνω είναι το εξής: Βάζω το επιλεγμένο τραγούδι να παίζει στο background και όσο το ακούω γράφω ότι μου βγάλει εκείνη την στιγμή.

Σήμερα με το "The Kill", από τους 30 Seconds to Mars, έγινε κάτι διαφορετικό. Το βρήκα στο YouTube και αντί να το αφήσω να παίξει και να ξεκινήσω να γράφω τα λογάκια μου, με μαγνήτισε τόσο πολύ, που είδα ολόκληρο το video clip, λες και ήταν η πρώτη μου φορά. Ίσως να μιλάμε για ένα από τα πιο καλογυρισμένα clips, το οποίο δένει με το τραγούδι σαν γάντι. 

(έχει και λίγο σενάριο για να γουστάρουν οι, της κουλτούρας)

Ξέρω πως οι κοπελίτσες που διαβάζουν αυτές τις λεξούλες, θα μείνουν ιδιαίτερα χαρούμενες από το βίντεο, μιας και πως να το κάνουμε, τον τραγουδιστή Jared Leto δεν τον λες και Κουασιμόδο...

Καλά-καλά. 

Ας πούμε πως είναι ΛΙΙΙΙΙΓΟ πιο όμορφος από εμένα... (είπαμε λίγο μην το παρακάνουμε κι όλας!)

Κυριακή που λέτε σήμερα. Να ετοιμαστούμε σιγά-σιγά για την εβδομάδα που μας έρχεται, μιας και όπως πλέον συνηθίζω να λέω...

Ποτέ δεν ξέρεις τι ημέρα θα σου ξημερώσει.

(και ειλικρινά δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο βαριέμαι να ξυριστώ...)

Καλή Κυριακή.

-Lcfr.

Bright Lights

Η πόλη έχει έντονα και πολλά φώτα...Μέσα στο οποία ζεις, μαθαίνεις, θυμώνεις, τσακώνεσαι, φωνάζεις, απογοητεύεσαι, μονιάζεις και τελικά αγαπάς.

Εάν είσαι ικανός και ξέρεις τον τρόπο.. αγαπάς...

Μετά από αυτήν την έντονη εβδομάδα (κάτι τέτοιο φαντάζομαι φαίνεται από τα τελευταία 2 άρθρα μου), σήμερα και αυτήν εδώ την στιγμή, νιώθω μια γαλήνη. Μια ηρεμία να αγκαλιάζει τα μάτια μου και με κυριεύει το αίσθημα της αισιοδοξίας.

Χωρίς να ξέρω εάν θα ξεχάσω, εάν θα θυμηθώ, ή εάν θα ξανά διεκδικήσω ποτέ.
Άλλωστε, τα καλύτερα είναι αυτά που έρχονται χωρίς να τα περιμένεις.

Σωστά?

Είναι η ώρα να ζήσεις.
Είναι η ώρα να αγαπήσεις.


Η πόλη έχει έντονα φώτα...

...ας είσαι ένα από αυτά και ας κρύβεσαι στα σκοτάδια του σπιτιού σου.

Ναι, σε εσένα μιλάω.

-Lcfr.

Forget You

Σε συνέχεια του χθεσινού άρθρου έχω να προσθέσω τις εξής σκέψεις:

Εάν θέλεις να ξεχάσεις, κάνε ότι περνάει από το χέρι σου. Μαζί είμαι και σου εύχομαι καλή επιτυχία σε αυτήν σου την προσπάθεια. Θα σου πάρει χρόνο, κόπο και θα σου καταναλώσει αρκετή φαιά ουσία για να το καταφέρεις. Ξέρεις... το μυαλό δεν λειτουργεί σαν διακόπτης.

Είμαι σίγουρος όμως, πως γνωρίζεις πολύ καλά, ότι αρκετές φορές κάτι τέτοιο είναι μάταιο.

Γιατί?

Θα σου απαντήσω και το γιατί που σε ταλαιπωρεί.

Σκέφτηκες ποτέ, από μόνος σου, πως ίσως τελικά ο λόγος που δεν μπορείς να ξεχάσεις είναι γιατί...

 

...ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ????

Πάρτο χαμπάρι. Το κάνεις αυτόματα. Ενστικτωδώς.

Είτε γιατί αυτά που έζησες, ήταν τελικά πολύ δυνατά, είτε γιατί πλέον, τίποτα από αυτά που ζεις τώρα, δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό. 

Και έχω ένα νέο για εσένα: 

Τίποτα δεν θα μπορεί να συγκριθεί μαζί του.

ΤΙΠΟΤΑ!

Βλέπεις, τα πράγματα που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, είναι τελικά αυτά που θέλουμε. Και όταν δεν τα έχουμε, μας μασουλάνε το μυαλό με ένα μεγάλο σετ μαχαιροπίρουνου.

Το εάν μπορούμε να τα έχουμε, είναι άλλο θέμα.

Τις περισσότερες φορές, ίσως απλά να πρέπει να το διεκδικήσουμε.

Και που ξέρεις?

Time To Live,

Time To Love.

-Lcfr.

Erase You

Πόσες φορές αδέρφια μου, έχετε σκεφτεί να διαγράψετε έναν άνθρωπο από το μυαλό σας και παρόλα αυτά, το άτιμο, να μην λέει με τίποτα να ολοκληρώσει αυτήν την σκέψη και να κάνει του κεφαλιού του?

Πρέπει να παραδεχτούμε εδώ, ανοιχτά, πως υπάρχουν άνθρωποι που τελικά δεν διαγράφονται ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.

ΜΑ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΟΜΩΣ??!!?!?

ΔΕΝ ΠΑ ΝΑ:

• κάνεις βουντού, μαγείες και άλλα μυστικιστικά.
• να πηγαίνεις σε χαρτορίχτρες ψάχνοντας την τύχη και το ριζικό σου.
• να τρως του σκασμού και ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ υπάρχει στο ψυγείο και στα ντουλάπια. (μέχρι και ότι έχει ξεχαστεί, ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ)
• να πίνεις τον κώλο σου.
• να τραγουδάς μέχρι και Δήμο Αναστασιάδη.
• να πηγαίνεις με πουτάνες.
• να γίνεσαι πουτάνα.
• να  αλλάζεις σπίτι, αριθμό τηλεφώνου και e-mail.
• να την πέφτεις σε κάθε γυναίκα που σε κοιτάζει,
• να πηδάς ότι σε κοιτάζει...
• να λες στον εαυτό σου ξανά και ξανά πως ξέχασες...

 ...το άτομο που σου έχει πηδήξει το μυαλό, θα είναι εκεί για να στο πηδήξει για ακόμα μια φορά.

Και ίσως για πάντα. 

-Lcfr.

Demons

Ανάμεσα στα γάλατα, τα μπιμπερό (βλέπε προηγούμενο άρθρο) και στο ότι η δεσποινίδα, έκανε την φυσική της ανάγκη πάνω μου πριν ακριβώς μια ώρα όταν την τάιζα, μπορώ να πω πως σας σκεφτόμουν τόσο πολύ, που κυριολεκτικά σας γράφω αμέσως μετά το μπάνιο.

(τι να κάνουμε, αφού σας έχω μεγάλο έρωτα που ακόμα δεν τον έχω ερμηνεύσει) 

Κυριακή λοιπόν και το σημερινό τραγούδι το έχω στο μυαλό μου από την Τρίτη. Την ημέρα δηλαδή που το έμαθα και εγώ.

Αν και μικρό σε διάρκεια, το "Demons" από τους Imagine Dragons, είναι μια μουσική όαση στις μπούρδες που κατά κύριο λόγο ακούει ο μέσος Έλληνας.  Συγγνώμη εάν προσβάλλω μερικούς από εσάς που μπορεί να είστε του ελαφρολαϊκού, αλλά δεν νομίζω πως μπορώ τώρα ή στο μέλλον να χωρέσω σε αυτά τα παπούτσια. Προφανώς δεν θέλω αλλά και δεν μπορώ.
Προσπάθησα? Φυσικά.
Τα κατάφερα? Από ότι φαίνεται όχι...

Λοιπόν, το τραγούδι μιλάει για τους "δαίμονες" που καταχωνιάζουμε σε κάποια σκοτεινή ντουλάπα του μυαλού μας, που και που κοιτάζουμε μέσα για να τους αντικρίσουμε για λίγα μόλις δευτερόλεπτα και αμέσως μετά, ξανακλειδώνουμε γρήγορα για να μην απελευθερωθούν και τα κάνουμε λαμπόγυαλο. Προσωπικά, οι δαίμονές μου, είναι αρκετά μακρυά και σε χιλιομετρική αλλά και πνευματική απόσταση. Όμως, μου γαργαλούν το μυαλό καθημερινά, ξέροντας που έστω υπάρχουν. Και αυτό δείχνει κάτι καλό.

Κάτι τουλάχιστον θετικό.

Οι δαίμονές σου αγαπητέ αναγνώστη, που βρίσκονται? 

Τους κουβαλάς μαζί σου καθημερινά, ή τους κάνεις απλά μια αναζήτηση στο Google και κρύβεσαι πίσω από αυτό, χωρίς να έχεις τα κότσια να τους κοιτάξεις στα μάτια και να πεις τι πραγματικά νιώθεις?

-Lcfr.

Cat Adopt

Τις τελευταίες τρεις ημέρες, στον κήπο του σπιτιού μου και σε ένα ιδιαίτερα ΑΚΥΡΟ και κυριολεκτικά απρόσιτο σημείο, έχει γεννήσει μια γάτα 4 μωρά και κάθε που έβγαινα από το σπίτι, με αποχαιρετούσε με ένα επιθετικό αλλά και λίγο ειρωνικό βλέμμα, σαν να μου λέει "ΜΜΜΜ ξεπορτίζεις πάλι? Στα τσακίδια και μακριά από τα παιδιά μου, γιατί θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα". Δεν την ενοχλούσα, δεν με ενοχλούσε και ήταν μια χαρά η ζωή μας.

Εχθές λοιπόν το πρωί, όπως έφευγα από το σπίτι μου για δουλειά, είδα πως η γάτα είχε "μετακομίσει" τα νεογέννητά της σε άγνωστη σε εμένα τοποθεσία.

ΑΛΛΑ!

Είχε "ξεχάσει" να πάρει, ένα από τα μωρά της και αυτό ήταν μόνο να γυρίζει γύρω από τον εαυτό του, ψάχνοντας προφανώς να θηλάσει. Ανησύχησα δεν μπορώ να πω, μιας και τα φιλοζωικό αίμα που κυλάει στις φλέβες της οικογενείας μου, άρχισε να βράζει. Την στιγμή όμως εκείνη, δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να βοηθήσω μιας και όπως προανέφερα, έπρεπε να φύγω για δουλειά. Σκέφτηκα: "Μακάρι μέχρι το απόγευμα που θα γυρίσω, να έχει έρθει να το πάρει και αυτό..." και έφυγα.
Πέρασε η δουλειά και στο ολιγόλεπτο περπάτημα της επιστροφής, άρχισα να εύχομαι το γατάκι να μην είναι ακόμα μόνο του και η άσπλαχνη μάνα να έχει κάνει το χρέος της.
Τζίφος!

Το μωρό ήταν ακόμα μόνο του. Η απόφαση ήρθε άμεσα:

"Από σήμερα, Lcfr, θα έχεις κατοικίδιο..."

Σας παρουσιάζω λοιπόν την (κατά πάσα πιθανότητα) "δεσποινίς Lcfr"

Την φωτογραφία την τράβηξα λίγα λεπτά πριν και αυτήν την στιγμή που γράφω η δεσποινίδα κοιμάται ακόμα στα πόδια μου τα οποία μου έχουν μουδιάσει! Όπως μπορείτε να καταλάβετε, είμαι με μπιμπερό και γάλατα για να μπορέσω να αντικαταστήσω επ' άξια την άκαρδη μάνα. Στην οποία έχω να κάνω μια μικρή ερώτηση:

Μα καλά, γίνεται να κάνεις ΟΛΟΚΛΗΡΗ μετακόμιση, ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΣ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ???

Μέτρα τα κεφάλια κυρία μου και όταν δεις πως σου λείπει ένα, κάνε κάτι. Μην είσαι στον κόσμο σου και ονειρεύεσαι το επόμενο όργιο με Friskies στα κεραμίδια, με εκείνον τον κανελί γάτο που έχεις βάλει στο μάτι... Εδώ εγώ, σε κάθε μια από τις μετακομίσεις που έχω κάνει, μετράω δυο και τρεις φορές τα μαχαιροπίρουνα (για να μην χαλάσει το σετ και κατ' επέκταση η προίκα)

Δεν γκρινιάζω που μου κλήρωσε η κυρία για συντροφιά, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα είμαι καλός φάδερ. Εδώ προσπαθώ να συντηρήσω ένα φυτό στο σπίτι μου, που το καημένο θέλει λίγο νερό κάθε 2-3 ημέρες και νιώθω πως με καταπιέζει έτσι όπως στέκεται πράσινο-πράσινο και με κοιτάζει στα μάτια...

Όπως και να έχει, θα βάλω τα δυνατά μου! :)

Ελπίζω να περάσατε φοβερά εχθές το βράδυ και να μην κάνατε κάτι που να το μετανιώσατε.

Αλλά και να κάνατε, σας συγχωρώ βρε. Είμαι στις καλές μου.

Λέτε η γάτα να μου έδιωξε την μόνιμα ανικανοποίητη ξινίλα που έχω τα τελευταία χρόνια?

Μπα... θα επανέλθω. 

ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΗΣ ΓΑΤΑΣ!

-Lcfr.

Puppy Eyes

Είμαι τόσα κομμάτια που δεν έχω λόγια για σήμερα.
(όταν είσαι μπροστά σε έναν υπολογιστή για 9 ώρες, δεν έχεις κουράγιο για να κάτσεις στον δικό σου και να γράψεις ότι σκέψεις θέλεις να ξεράσει το μυαλό σου -και πιστέψτε με, είναι πολλές)

Βέβαια έτσι λέω τις περισσότερες πλέον φορές, αλλά καταλήγω να γράφω...

Αυτήν την φορά όμως δεν την παλεύω.

Μπορείτε να βρείτε το κουράγιο από την πλευρά σας να με συγχωρέσετε?

Ε?

-Lcfr.

Never Fail

Δεν ξέρω ΚΑΝ γιατί έχω την όρεξη σήμερα να γράψω.

Ταλαιπωρία από το πρωί, ένας περίεργος και ιδιαιτέρως ύπουλος πόνος στο αριστερό πόδι και χέρι μου (τυχαίο γεγονός ή πιάνουν οι κατάρες μερικών μερικών???) και πριν λίγο γύρισα σπίτι μου. Το πρόγραμμα είχε να μαγειρέψω, να γράψω Isabella μέχρι να με πιάσουν τα κλάματα, να ακούσω ένα καινούργιο δισκάκι που έπεσε στα χέρια μου και να κοιμηθώ. Αλλά τελικά θα αρκεστώ να γράψω αυτό το αρθράκι και να χαλαρώσω με καμία ταινία και τα hand-made ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ μου pop corns...

Βρήκα λοιπόν, τον μαγικό τρόπο για να μην αποτυγχάνεις ΠΟΤΕ σε τίποτα.

Αλήθεια...

Ναι-ναι, νομίζω με αυτό που θα πω, θα βοηθήσω εκατομμύρια κόσμο στο να μην βιώνουν την ήττα σε ότι και να θέλουν ή να προσπαθούν να αποκτήσουν. Ταιριάζει σε ότι στόχους μπορείς να έχεις. Είτε είναι κάποια ξανθιά κοπέλα που θέλεις πολύ, ή πολλά λεφτά για να κάνεις την ζωή που θέλεις.

Λοιπόν φορέστε τις ζώνες σας, γιατί θα στάξω ευφυΐα και ίσως να σπάσει το Internet μετά από αυτό.

Ο τρόπος λοιπόν, για να μην αποτυγχάνεις ποτέ είναι...

ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ....

.................ΠΟΤΕ!

Παντοτινά δικός σας...

-Lcfr.

Dream My Dream

Εχθές, αν και έγραψα για την ημέρα μου και το τραγουδάκι που μου αρέσει πολύ αυτήν την περίοδο, δεν αναφέρθηκα καθόλου στο όνειρο που είχα δει όταν ξύπνησα.

Και δεν έγραψα για αυτό γιατί, ήταν σύντομο, γεμάτο νόημα και μου άρεσε ιδιαίτερα.

(ήταν από αυτά τα όνειρα που ελπίζεις πως, εάν ξανά κοιμηθείς θα το πιάσεις από εκεί που το άφησες - κάτι που μεταξύ μας, δεν συμβαίνει ΠΟΤΕ! &%^@*$@!)

Όμως, ένα προσφιλές πρόσωπο εχθές το βράδυ, μου είπε πως είδε και αυτό ένα περίεργο όνειρο (φυσικά σαν κύριος δεν ρώτησα λεπτομέρειες) άρα το θεώρησα σημάδι για να το μοιραστώ εδώ μαζί σας. Τι σχέση μπορεί να έχει το ένα όνειρο με το άλλο? Απολύτως καμία. Απλά, προφανώς ήθελα για ακόμα μια φορά, κάποιο "σπρώξιμο" για να γράψω και αυτό είναι το πρώτο πράγμα που κάνω Τρίτη πρωί. (μιας και ΠΑΛΙ δεν έχει γυμναστήριο και δουλειά)

Ήμουν λοιπόν, ένα βράδυ στο σπίτι του αδερφού μου και βλέπαμε μια αμερικάνικη σειρά (όπως κάνουμε και στην πραγματική ζωή) και η ώρα ήταν αρκετά περασμένη. Τελείωσε το επεισόδιο, ακολούθησε το κλασσικό ολιγόλεπτο σχόλιο για αυτά που είδαμε, καληνύχτισα και πήρα τον δρόμο του γυρισμού. (η απόσταση είναι περίπου 4 λεπτά με τα πόδια).

Πλησιάζοντας στο σπίτι μου, άρχισα να ψάχνω να βρω τα κλειδιά μου. (κλασσική κίνηση Lcfr, η οποία τις περισσότερες φορές, συνοδεύεται από έναν πανικό, ότι τα ξέχασα κάπου ή μου έπεσαν στον δρόμο και δεν θα έχω τρόπο να μπω σπίτι μου). Είχα φτάσει στην είσοδο και ακόμα έψαχνα τα κλειδιά μου. Πλησιάζοντας στην πόρτα μου και αφού τα είχα βρει, είδα μια κοπελιά να κάθεται στο χαλάκι.

-Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ? Είπα με απορία αλλά και, εάν θυμάμαι καλά, με μια δόση ικανοποίησης.

-Έχω τόσους μήνες να σε δω... Δεν άντεξα και ήρθα. Μήπως θέλεις να φύγω?

!!ΠΟΥΦ!!

Ξυπνητήρι. ^*%#@*!

Ξέρω εγώ? Ήταν ωραίο όνειρο...

Μην ρωτήσετε τους λόγους. Προφανώς ούτε εγώ τους ξέρω.

Εάν έχετε σκοπό να κάτσετε σε κάποιο χαλάκι και να περιμένετε κάποιον, φροντίστε τουλάχιστον να το αξίζει.

(ένα δωρεάν κοινωνικό μήνυμα από τον Lcfr, μιας και οι αναγνώστες μου δεν θέλω να κάθονται σε χαλάκια που δεν αξίζουν!)

-Lcfr.

Monday Chill Music

Καλή εβδομάδα αδέρφια μου...

Σήμερα, ξύπνησα πολύ νωρίς, έκανα το μπανάκι μου, έβαλα τους φακούς μου, ντύθηκα και πήγα στο γυμναστήριο για την κλασσική μου γυμναστική. Όταν έφτασα, η κλειδωμένη πόρτα που με περίμενε με θράσος, με έκανε να καταλάβω πως ακόμα και αυτό, είναι κλειστό Δευτέρα του Πάσχα.

ΑΙΣΧΟΣ και ξανά ΑΙΣΧΟΣ! Βρήκαμε ευκαιρία και το κλείσαμε το μαγαζί??? Σαν δε ντρεπόμαστε λέω εγώ!!

Περιορίστηκα ο δύσμοιρος, στο χαζό-τρέξιμο στην γειτονιά μου και με λίγες χαζό-ασκήσεις στο σπίτι, αφού έριξα τις κατάρες μου προς το μέρος του γυμναστηρίου και την κυρία Πετρουλάκη που πλέον συνεργάζεται με αυτό. Δεν κοιτάζουν να έχουν προσωπικό για να είναι ανοιχτό το γυμναστήριο πάντα, η Πετρουλάκη-Ivic τους έλειπε. Σιχτίρ και είπα να μην εκνευριστώ.

Δεν μπορώ να πω πάντως. 

Πέρασα εποικοδομητικά το υπόλοιπο πρωινό μου.

Φυσικά δεν σας έχω ξεχάσει και την χθεσινή μουσική εκκρεμότητά μου.

Η αίσθηση λοιπόν της Κυριακής, είναι διάχυτη στο Lcfrικό σπίτι για αυτό και σήμερα θα σας γεμίσω τα αυτάκια και τους μουσικούς σας ορίζοντες με κάτι που "κλέβω" από μια αγαπημένη μου ταινία, που είδα για δεύτερη φορά, πριν λίγες ημέρες. Η ταινία λέγεται Garden State (Thanks @Anonumous για την διόρθωση) και είναι με λίγα λόγια παράξενα ωραία και ιδιαιτέρως γεμάτη όταν τελειώνει. Την προτείνω ανεπιφύλακτα!

Anyway, ένα τραγούδι που ακούγεται κατά την διάρκειά της, μου κέντρισε το ενδιαφέρον και όταν το εντόπισα, έπεσα από ουρανό, μέσα στον έρωτά του χωρίς κουβέντες. Αυτόματα!

(πως το μουσικό μου αυτάκι, δεν τσίμπησε το τραγούδι την πρώτη φορά που είδα την ταινία, ένας θεός ξέρει)

Frou Frou λοιπόν.

ΟΟΟΟΧΙ μην γελάτε αναιδέστατοι αλλά αξιαγάπητοι αναγνώστες μου! Frou Frou είναι η μπάντα που τραγουδάει το "Let Go" και ακολουθεί για τα αυτιά σας και μόνο. Ειλικρινά δεν ξέρω τι επιδράσεις μπορεί να έχει πάνω σας, αλλά εμένα κάθε φορά που το ακούω, με στέλνει μόνιμα σε ένα και μόνο πρόσωπο.

(Δεν θέλω ζήλιες!! Μπορεί αυτό το πρόσωπο, να είναι ένας από εσάς!)

Δώστε προσοχή λοιπόν, για να μην βάλω ξανά τις φωνές.

Well, enjoy και εύχομαι να περνάτε φοβερά και ας μην είμαι εγώ εκεί, αυτήν την στιγμή...

...και τις υπόλοιπες...

-Lcfr.

After Easter Post

Πάει και η Ανάσταση, η νηστεία και όλα όσα ακολουθούν αυτήν την κατανυκτική περίοδο.

Θα αναφερθώ σε μερικά πράγματα που φέτος με ενόχλησαν περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
(και αυτό γιατί φέτος, μετά από κάποια χρόνια, πήρα μέρος σε μερικά από τα έθιμα και προφανώς τα έζησα από προοπτική πρώτου προσώπου)

Επιτάφιος. 

Οκ, είπαμε κατάνυξη και σεβασμός στο έθιμο. Πως όμως να διατηρήσεις αυτό το ύφος, όταν γύρω σου βλέπεις κυρίες και κυρίους ντυμένους λες και καπάκι θα πάνε σε ξενυχτάδικο της παραλιακής? Δεν είμαι υπερβολικός. Τα ματάκια μου είδαν και κυρία με γούνα (!!) ενώ ο καιρός ήταν το λιγότερο για κοντομάνικο. Γιατί κυρία μου? Γιατί? Το είχες κάνει τάμα να φορέσεις αυτό το ρούχο, ή μήπως νομίζεις πως σε κυνηγούν οι παπαράτσι και θα σε τραβήξουν φωτογραφία για τις πιο καλοντυμένες κυρίες των βορείων προαστίων? Και δεν στέκομαι μόνο σε αυτήν. Πολλά τα παραδείγματα γύρω μου, τα οποία όχι μόνο δεν κολάκευαν τις κυρίες αλλά σε καμία περίπτωση δεν διατηρούσαν το προαναφερθέν κλίμα. Ας πούμε κλείνοντας, πως αρκετές από αυτές, δεν ήταν και τόσο σεμνά ντυμένες, κάνοντας τα πάντα για να μας αποδείξουν πως έχουν καλούδια στα κορμιά τους και ανυπομονούν να μας τα αποκαλύψουν το καλοκαίρι που πλησιάζει. Ήταν κάτι σαν πρόγευση για τις παραλίες...

(φυσικά δεν θα ξεχάσω τους γραφικούς τυπάκους, που κοίταζαν τα κοριτσάκια σαν δαιμονισμένοι ελπίζοντας πως θα κλέψουν έστω μια ματιά και τα 3 πρώτα κουμπιά από το λαμέ πουκάμισο, ήταν εντελώς τυχαία ανοιχτά...) 

Ξέρω τι θα σκέφτεστε μερικοί: "Ρε μεγάλε, δεν σου αρέσει όταν είναι ντυμένες, δεν σου αρέσει όταν είναι πρακτικά γυμνές... ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΣ??" Φυσικά και είμαι ευχαριστημένος όταν η ΥΠΕΡΒΟΛΗ δεν ακουμπάει τα όρια των ανοχών μου. Όλα με όριο και είμαι μια χαρά. Τόσο υπερβολικό σας ακούγεται?

Ανάσταση.

Αυτό το έθιμο με τα εκατομμύρια βεγγαλικά, ποτέ δεν το κατάλαβα. Γιατί ρε μεγάλε, κατά την διάρκεια του "Χριστός Ανέστη" και μετά, όταν περπατάω στο δρόμο θα πρέπει να νιώθω πως βρίσκομαι σε εμπόλεμη χώρα? Και το θέμα είναι πως το "καλό" βεγγαλικό είναι αυτό που θα καταστρέψει τα περισσότερα τύμπανα από τους γύρω. Όσο και να μου αρέσει να βλέπω στον ουρανό τα χρωματιστά βεγγαλικά, άλλο τόσο απεχθάνομαι αυτά που σε ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΞΥΠΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 7:30!!! (ο συγκεκριμένος, έφαγε κάτι πρωινές κατάρες, όλες δικές του!)

Επίσης εχθές έγινε το εξής κορυφαίο: 14 (!!!) μόλις, λεπτά μετά το πρώτο Χριστός Ανέστη, η περιοχή που ήμουν, άρχισε να μυρίζει κοψίδια! Τι στο καλό? Είχαν σφιχτά καπακωμένες τις κατσαρόλες και τις ψησταριές και όταν κάποιος κορυφαίος αρχι-ψήστης έδωσε το σήμα, απελευθερώθηκαν τα πάντα? Τελικά όταν πεινάει ο Έλληνας, σαν άλλος Οδυσσέας, βρίσκει τις πατέντες και καταφέρνει τα πάντα...

Οι Ειδήσεις. Τα ίδια και τα ίδια, όπως κάθε χρονιά.

Ακόμα δεν έχω διαβάσει τα νέα της ημέρας, αλλά είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ πως μερικές από τις πρώτες ειδήσεις θα είναι οι εξής: "Πόλεμος ρουκετών στην ΧΙΟ με 400.000.000 ρουκέτες - το γεγονός το κάλυψε το βρετανικό BBC κάνοντας την Ελλάδα υπερήφανη!", "Πού έκαναν Ανάσταση ο Πρωθυπουργός και οι υπόλοιποι αρχηγοί των κομμάτων. Ο κύριος Παπανδρέου πού είναι???", "Άτυχος μαθητής έχασε 3 δάχτυλα και εφτά τούφες μαλλιά, από έκρηξη βεγγαλικού", "Πως μπορείς να φας το καταπέτασμα και να μην πάρεις ούτε μια θερμίδα!", "Συνελήφθη 6χρονος, που πουλούσε παράνομα δυναμιτάκια και λαμπάδες μαϊμού έξω από εκκλησία!" και φυσικά το κλασσικό των ημερών: "ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Γέννησε η Μάρω Κοντού! Δες φωτογραφίες ΜΕΣΑ από το μαιευτήριο. Τι δήλωσε στο κανάλι μας, η τρισχαριτωμένη μητέρα κατά την διάρκεια της γέννας!"

Αυτά λοιπόν... 

Ελπίζω να μην σας κούρασα, μιας και πιστεύω πως τώρα που γράφω, οι περισσότεροι από εσάς, φλερτάρετε το λαχταριστό αρνί που φέρνει βόλτες στην σούβλα. Με ρέγουλα όμως και αυτό, γιατί σας βλέπω από Δευτέρα να καίτε τις μηχανές αναζήτησης του Internet, για δίαιτες αστραπή... 

Δεν σας σκέφτομαι, μόνο όταν κοιμάμαι!

-Lcfr.

ΥΓ. Η κλασσική μουσική επιλογή της Κυριακής πηγαίνει για αύριο, λόγω της ημέρας (και σας έχω ένα τραγούδι, άλλο πράγμα!)

Gym+SuperMarket

Πριν κανέναν χρόνο είχα γράψει για τους πέφτουλες του γυμναστηρίου και μεθόδους για να τους αποφύγεις. (βλέπε περισσότερα εδώ). Το σημερινό δεν είναι η συνέχειά του, αλλά μια πραγματική ιστορία που μου συνέβη λίγες ώρες πριν.

Σήμερα λοιπόν, επειδή είναι Μεγάλη Παρασκευή, πήγα πρωί-πρωί για να ταλαιπωρήσω το κορμί μου και είπα να το ρίξω λίγο έξω. Έτσι αντί για 1 ώρα και 20 λεπτά έκατσα 2 και κάτι ώρες (με αποτέλεσμα να νιώθω ήδη τα πόδια μου να με αφήνουν). Όπως φαντάζομαι ξέρετε, κατά την διάρκεια της εκγύμνασης φοράω τα ακουστικά μου και δεν μιλάω σε κανέναν. Σε αντίθεση με μερικούς...

....που έχουν την ανάγκη να σου πιάσουν την κουβέντα, ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ. 

Σαν τον σημερινό τυπάκο, που την τύχη μου μέσα, κάνουμε ασκήσεις σε όργανα που είναι σχετικά κοντά. Με κάθε ευκαιρία λοιπόν, μου έκανε νόημα πως κάτι ήθελε να μου πει. Μα με κάθε ευκαιρία!! Την πρώτη φορά, βγάζω τα ακουστικά, με ρωτάει για τα κιλά που βάζω (λες και δεν μπορούσε να δει), απαντώ ξαναβάζω τα ακουστικά, αλλά πριν ακόμα ξεγελάσω τον εαυτό μου πως ήταν κάτι παροδικό, μου ξανακάνει χωρίς  ΚΑΝΕΝΑ έλεος το ίδιο ενοχλητικό  νόημα για μια άλλη ΑΚΥΡΗ ερώτηση.



Δεν θέλω να σας κουράσω, αλλά αυτό έγινε 6 ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ φορές μέσα σε 15 λεπτά!! Ρε μεγάλε, αφού βλέπεις πως σου απαντώ μονολεκτικά και αμέσως βάζω τα ακουστικά μου γιατί με ενοχλείς. Τι άλλο πρέπει να κάνω για να καταλάβεις πως: ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ FACEBOOK! Τράβα κάνε socializing κάπου αλλού, ή ξεκίνα να κάνεις "pokes" στο Internet για να βρεις κάποιον να ασχοληθεί μαζί σου. Προσωπικά ήρθα εδώ για να γυμναστώ και όχι να κάνω φίλους. Τι διάολο θέλεις από την ζωή μου??

Σιχτίρ!

Το πρόγραμμα μετά είχε Σούπερ Μάρκετ. Μπαίνοντας λοιπόν, χαιρέτισα την κυρία της εισόδου που τις περισσότερες φορές την πειράζω είτε με το να της κάνω κοπλιμέντα (τι ομορφιά είστε σήμερα κτλ κτλ) είτε να της λέω: "Ήρθα... παρακαλώ μην καλέσετε τα κανάλια, γιατί είμαι ινκόγκνιτο". Της είπα λοιπόν "Χρόνια Πολλά" κάτι που από την αντίδρασή της κατάλαβα πως ήταν ΜΕΓΑ λάθος. Και καλά, Μεγάλη Παρασκευή δεν λες κάτι τέτοιο. Αφού συμβουλεύτηκα τον Mephisto, το σωστό είναι να λες "Καλή Ανάσταση". Τι διάολο? Βάρβαρος είμαι και δεν ξέρω τι μου γίνεται?

Μου έκανε εντύπωση όμως η αντίδρασή της, που ήταν αρκετά φορτωμένη. Μπορεί να είχε χιλιάδες άλλα προβλήματα στο μυαλό της και εγώ να ήμουν το απαλό σπρώξιμο που την έκανε να ξεφύγει.

Όπως καταλαβαίνετε, όπου πηγαίνω σήμερα σπέρνω την χαρά και την ευτυχία!
Πάντως, λέω να σπάσω την παράδοση 6 χρόνων και να πάω επιτάφιο. Ίσως να μπω και στην εκκλησία...
Είπαμε. 2013. Αλλαγές...
Σωστά?

Λοιπόν, να κοιτάξετε να φορέσετε τα καλά σας και οι κυρίες που έχουν ωραία οπίσθια καλό θα είναι να τα καλύψουν, έστω για σήμερα, μιας και είμαι ζηλιάρης!
Ναι?

Σας σκέφτομαι χωρίς να σας ενοχλώ.
(και ανάψτε και κανένα κεράκι για εμένα. Πέρυσι που κάποια ψυχή το έκανε για εμένα, με έκανε να νιώσω πολύ όμορφα)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ. (για να σκάσει η κυρία του Σούπερ Μάρκετ!)

-Lcfr.

What?

Μέσα στην παράνοια της σημερινής ημέρας, δεν μου έχει έρθει κάτι αξιόλογο να γράψω...

Άρα....
Τα λέμε μετά τις γιορτές...


-Lcfr.

Τι?
Ακόμα εδώ είσαστε? Οκ, επιλογή σας είναι να διαβάσετε τις άκυρες, αλλά πέρα για πέρα αληθινές λέξεις που ακολουθούν.

Γιορτινές ημέρες λοιπόν από αύριο. Πότε πέρασε ο καιρός ε? (ΠΡΟΣΟΧΗ: ακολουθεί cliché )
"Σαν εχθές μου φαίνεται η πρωτοχρονιά".

Αυτήν την ατάκα, πρέπει να την έχω ακούσει, ίσα με 15 φορές τις τελευταίες ημέρες. Είμαι διακριτικός και δεν απαντάω με τον εξής τρόπο (όσο και να το θέλω)

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΠΕΡΝΑΕΙ! ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΖΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΠΙΛΟΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΤΕ ΕΓΙΝΕΣ 50 ΧΡΟΝΩΝ!!

Γιατί είναι η αλήθεια. Εάν έχεις να κάνεις πράγματα, εάν ασχολείσαι και δεν βαλτώνεις, οι ημέρες σου, είναι πλήρεις και ο χρόνος που έχε

ις πολύτιμος.

Τέλοσπάντων. Είναι γιορτινές ημέρες και δεν θέλω να φουντώσω...
Λοιπόν, μπανάκι και έξοδος για μπύρα. Προσοχή προσοχή. ΜΙΑ μπύρα γιατί στην δεύτερη, όσο και να μην με τιμά, χάνω την μπάλα και μπορεί να κάνω ακρότητες.

Αυτά για σήμερα.

Be safe και μην ξεχνάτε!
Σας σκέφτομαι!

-Lcfr.

May 1st

Πάει και ο Απρίλιος...

Ξέρω, too much information, αλλά αυτό μπορώ να γράψω αυτήν την στιγμή μιας και η κούραση έχει καταβάλει το κορμί μου και έχω να γράψω και για το άλλο site που γράφω για hobby αλλά και για να βγάζω κάτι έξτρα. (μην μπείτε στον κόπο να με ψάξετε, δεν γράφω σαν Lcfr εκεί...)

Όσο παίζει λοιπόν το "Back to you" του Brett Anderson (όχι δεν είναι τυχαία επιλογή) στα ηχεία του υπολογιστή μου, σκέφτομαι αυτά που έζησα τον Απρίλιο που μας άφησε εχθές. Με ευκολία, μπορώ να ξεχωρίσω 2-3 πράγματα που ήταν ιδιαίτερα ελπιδοφόρα και ευχάριστα στην μνήμη μου. Εάν θα έχουν βάθος, δεν ξέρω. Ειλικρινά. Απλά είναι ωραίο να ξέρεις πως έγιναν και τα έχεις στο μυαλό σου περιμένοντας τις όποιες εξελίξει.

Τώρα θα μου πεις αγαπημένε αναγνώστη: "γιατί να περιμένεις τις εξελίξεις Lcfr, και δεν κάνεις κάτι για αυτό?"
Σωστή η σκέψη αυτή, δεν μπορώ να πω. Απλά, είμαι σε μια φάση της ζωής μου, που απολαμβάνω τον χρόνο που έχω, γουλιά-γουλιά. Χαλαρά, ήρεμα και χωρίς καμία (ΜΑ ΚΑΜΙΑ) απολύτως πίεση.

Και στο κάτω-κάτω, εάν τα πράγματα που "περιμένεις" δεν γίνουν ποτέ, τουλάχιστον θα ξέρεις πως τα προσπάθησες όσο καλύτερα μπορούσες και τελικά απέτυχες. Δεν χρειάζεται να πετυχαίνεις ΠΑΝΤΑ στην ζωή, γιατί από μια διαρκής περιπέτεια, θα μεταμορφωνόταν σε κάτι πανεύκολο και ιδιαίτερα βαρετό...

Δεν βρίσκετε?

Βέβαια, όταν αποτυγχάνεις, σε παίρνει λίγο από κάτω, αλλά όπως λέει και ο Barney Stinson: 

Αυτά για σήμερα.
Καλό απόγευμα και καλό μήνα να έχουμε.

-Lcfr.